Morgunblaðið - 05.07.2010, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. JÚLÍ 2010


  


 



 
    
       
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
HANNA ÁRMANN,
Sléttuvegi 17,
sem lést mánudaginn 28. júní á Landspítalanum,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
6. júlí kl. 13.00.
Finnur Björnsson,
Valdís Ella Finnsdóttir, Jónas Ólafsson,
Ólafur Jónasson, Finnur Jónasson,
Elvar Finnur Grétarsson, Heiðar Kristján Grétarsson,
Hannar Sindri Grétarsson.
✝
Sonur minn, bróðir okkar og mágur,
DR. KJARTAN G. OTTÓSSON
prófessor,
við háskólann í Osló,
sem lést mánudaginn 28. júní, verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 6. júlí kl. 11.00.
Gyða Jónsdóttir,
Óttar Ottósson,
Helga Ottósdóttir, Stefán S. Guðjónsson,
Geirlaug Ottósdóttir, Grímur Guðmundsson,
Theodór Ottósson, Árný Elíasdóttir,
Helga Ehlers, Reinhard Wolf.
✝ Áslaug Jónsdóttirfæddist í Reykja-
vík 16. apríl 1938.
Hún andaðist á
krabbameinsdeild
11-E á Landspít-
alanum við Hring-
braut 20. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jón Guð-
mundur Oddsson,
verkstjóri, f. 23. des-
ember 1908, d. 21. maí
1988, og Bergljót
Björnsdóttir, hús-
móðir, f. 28. mars
1911, d. 12. september 1996, seinast
til heimilis í Hörðalandi 20, Reykja-
vík. Fyrsta barn þeirra Jóns og
Bergljótar var Oddur, f. 11. maí
1936, en hann lést á fyrsta ári. Bróð-
ir Áslaugar er Þórður Jónsson, f. 2.
mars 1945, kvæntur Björgu Kofoed-
Hansen.
Áslaug giftist 1. nóvember 1958
Magnúsi Ingvari Jónassyni, f. 7.
febrúar 1934, d. 28. apríl 2006. Þau
fluttust þá að Unnarbraut 26 á Sel-
tjarnarnesi, en það var fyrsta húsið
við þá götu sem flutt var í. For-
eldrar Magnúsar voru Jónas Jóhann
Kristmundsson, sjómaður, f. 4. októ-
1964. Sonur þeirra er Ísak, f. 2001.
Synir Magnúsar Inga eru Joonas
Kristian, f. 1988, búsettur í Finn-
landi, og Frans, f. 1994. Sonur Að-
alheiðar er Atli Óskar, f. 1992.
Áslaug gekk í Melaskóla og lauk
þaðan barnaprófi 1951 og unglinga-
prófi frá Gagnfræðaskóla Vest-
urbæjar tveimur árum síðar. Eftir
sumardvöl hjá föðursystur og ætt-
ingjum í Danmörku lá leiðin á
vinnumarkaðinn, fyrst sem starfs-
maður í félagsmálaráðuneytinu.
Eftir giftingu varð húsmóðurstarfið
hennar meginhlutverk um margra
ára skeið en Áslaug greip þó í ýmis
störf sem til féllu, t.d. um árabil
þegar Magnús eiginmaður hennar
sá um standsetningu nýrra bifreiða
hjá Véladeild Sambandsins. Árið
1988 urðu kaflaskil í lífi þeirra
hjóna er þau stofnuðu fyrirtækið
Reimaþjónustuna sf. á Seltjarn-
arnesi sem sérhæfði sig í innflutn-
ingi og samsetningu á öllum gerð-
um færibanda og þjónustu við
fyrirtæki á því sviði. Árið 1995 flutti
fyrirtækið í eigið húsnæði á Bygg-
görðum 2, og eftir lát Magnúsar í
apríl 2006 rak Áslaug Reimaþjón-
ustuna áfram af miklum dugnaði
með góðri aðstoð fjölskyldu sinnar
um eins árs skeið en seldi þá fyr-
irtækið og húsnæði þess.
Útför Áslaugar hefur þegar farið
fram í kyrrþey að ósk hennar.
ber 1887, d. 31. ágúst
1957, og María Magn-
úsdóttir, húsmóðir, f.
7. september 1901, d.
12. janúar 1987. Ás-
laug og Magnús eign-
uðust þrjú börn. Þau
eru: 1) Jón Oddur, f.
31. október 1959,
kvæntur Ragnheiði
Margréti Þórð-
ardóttur, f. 2. júlí
1964, d. 28. júlí 2008.
Þeirra börn eru: a)
Margrét Þórunn, f.
1981, sambýlismaður
Björgvin H. Fjeldsted, f. 1976.
Þeirra synir eru: Óliver Dofri, f.
1998, Mímir Máni, f. 2004, og Þrym-
ur Orri, f. 2005. Dóttir Björgvins er
Guðlaug Erla, f. 1996. b) Þórður
Ingi, f. 1988. c) Áslaug Þóra, f. 1992.
d) Sigrún Ósk, f. 1995. Hanna María,
f. 1996. 2) Anna María, f. 15. maí
1961, d. 24. september 1992, dóttir
hennar og fósturdóttir Áslaugar og
Magnúsar er Inga Lára, f. 1984,
sambýlismaður Elías Árnason, f.
1978. Dóttir Elíasar er Jóna Hlín, f.
2000. 3) Magnús Ingi Magnússon, f.
21. janúar 1966, kvæntur Aðalheiði
Björk Olgudóttur, f. 9. september
„Gerirðu bara grín að mér,“ spurði
hún hlæjandi fyrir tveimur vikum,
þegar ég bauðst til að skutla henni út
á stoppistöð svo að hún gæti tekið
strætó heim. Aðstæðurnar voru
óvenjulegar, hún hafði verið til rann-
sóknar á sjúkrahúsi og var á heimleið
og fannst nú algjör óþarfi að ég skutl-
aði henni alla leið út á Seltjarnarnes,
ég hefði nóg annað að gera. Þessi
sjálfstæða og harðduglega kona sem
nú er gengin var ekki vön því að þurfa
að þiggja aðstoð og henni fannst það
beinlínis óþægilegt. Hún var bíla-
kona, átti alltaf flottan gljábónaðan
bíl og alls ekki neina „ömmubíla“
heldur hárauðan sportlegan Subaru
sem ömmustrákarnir voru agndofa
yfir og nú síðast silfurlitan Qasqai.
Hún fór allra sinna ferða sjálf og þeg-
ar lyfjagjöfin vegna veikinda hennar
var komin upp fyrir þau mörk að hún
gæti keyrt var eins og baráttuþrekið
væri búið og hún var öll tveimur vik-
um síðar.
Við andlát Áslaugar tengdamóður
minnar er mér fyrst og fremst þakk-
læti í huga. Þakklæti fyrir allt sem
hún af einstakri hlýju hefur gert fyrir
mig og fjölskyldu mína. Þau Magnús
tóku okkur Atla opnum örmum þegar
við komum í fjölskylduna fyrir 12 ár-
um. Hann var frá fyrstu stundu eitt af
barnabörnunum og fékk sama atlæti
og þau. Áslaug fylgdist einstaklega
vel með ömmubörnunum, var alltaf
með alla afmælis- og merkisdaga á
hreinu, vissi um áhugamál og smekk
hvers og eins og mætti á stórviðburði
barnanna. Sínum gjöfum er hver lík-
astur segir í málshætti og það átti svo
sannarlega við um Áslaugu. Hver
hlutur og flík valin af kostgæfni og
eftir áhuga og smekk hvers og eins og
alltaf fylgdi harður pakki með mjúka
pakkanum. Henni fannst samt óþarfi
að taka við þökkum fyrir allar þessar
gjafir og greiða sem hún gerði okkur
og var viðkvæði hennar „ég skila því“,
og þar með var það afgreitt.
Áslaug var vinnusöm og dugleg,
einstaklega stundvís og áreiðanleg
manneskja. Henni fannst þó gott að
slaka á og glugga í dönsku blöðin sem
hún keypti alltaf, kíkja á boltann í
sjónvarpinu eða heimsækja fjölskyld-
una og vinkonur sínar. Hún var fé-
lagslynd og hafði gaman af því að
ferðast. Hún hreifst ung af Dan-
mörku og danskri menningu og talaði
fína dönsku, enda hélt hún góðu sam-
bandi við danskan frændgarð sinn og
fór þangað reglulega.
Líf Áslaugar var ekki alltaf dans á
rósum og sorgin var hennar föru-
nautur. Fyrir tæplega tuttugu árum
missti hún einkadóttur sína Önnu
Maríu, en hún lést úr krabbameini þá
rétt um þrítugt. Hún var foreldrum
sínum mikill harmdauði en ljósið í
myrkrinu var dóttir Önnu, Inga
Lára, sem afi og amma fóstruðu sem
sína eigin dóttur. Inga Lára hefur
staðið við hlið ömmu sinnar í veik-
indum hennar og aðstoðað hana eftir
megni og það ber að þakka. Áslaug
syrgði dóttur sína mjög alla tíð og
trúði því að þær myndu sameinast
aftur eftir dauðann. Hún saknaði líka
Magnúsar mikið en hann lést fyrir
fjórum árum. Þau voru samrýnd og
samstiga og miklir félagar.
Nú að leiðarlokum langar mig að
þakka Áslaugu fyrir hugulsemi henn-
ar og endalausa greiðasemi. Minn-
ingin lifir.
Aðalheiður Björk Olgudóttir.
Áslaug systir var afrekskona sem
tókst á við verkefnin af fádæma
dugnaði og lét aldrei bugast þótt
stundum blési á móti. Tvítug var hún
flutt úr foreldrahúsum og var þá þeg-
ar búin að festa ráð sitt með Magnúsi
og koma sér upp framtíðarheimili í
eigin húsnæði. Á okkur systkinunum
var nokkurra ára aldursmunur og að
vissu leyti tróðum við ólíkar slóðir í
lífshlaupinu, en alltaf studdi hún þétt
við bakið á mér og sýndi fjölskyldu
minni, Björgu konu minni, dætrum
okkar, tengdasonum og barnabörn-
um sömu ástúð, umhyggju og gjaf-
mildi sem sinni eigin. Við Áslaug
héldum alltaf góðu sambandi og
ræktuðum ýmsar hefðir, m.a. þá að
eyða alltaf jóladegi saman í faðmi
stórfjölskyldunnar. Áslaug var
einkar ræktarsöm við ættingja okkar
og ég er henni óendanlega þakklátur
fyrir hve vel hún hélt utan um þau
tengsl sem ég naut góðs af. Einkum
var kært með Áslaugu og Ástu föð-
ursystur okkar sem ung fluttist til
Danmerkur. Hjá Ástu dvaldi Áslaug
sumarlangt á unglingsárum og hélt
góðu sambandi við þann ættlegg æ
síðan enda hefur frændfólk okkar þar
mjög rómað það frumkvæði hennar
með hlýjum kveðjum.Áslaug og
Magnús réðust í stofnun fyrirtækis,
Reimaþjónustunnar, þegar tækifæri
gafst og lögðu allt sitt undir, þau
vildu engan annan hátt hafa þar á.
Við óvænt lát Magnúsar 2006 ákvað
Áslaug að reka fyrirtækið áfram um
sinn en valdi síðan hárrétta tíma-
punktinn til að selja. Verst er hversu
stuttan tíma hún fékk til að njóta
góðs af ævistarfinu og sinna því sem
hugur hennar stóð til. En líf Áslaugar
var ekki alltaf dans á rósum. Einka-
dóttir þeirra Magnúsar, Anna María
lést aðeins rúmlega þrítug eftir löng
og erfið veikindi. Anna María var
stoð og stytta foreldra sinna varðandi
allt sem laut að skrifstofuhaldi
Reimaþjónustunnar og vann að því í
frítíma sínum með móður sinni. Við
lát Önnu Maríu tóku Áslaug og
Magnús að sér dóttur hennar, Ingu
Láru og ólu upp sem sína eigin. Það
var örugglega átak að setja sig á ný í
þau spor að vera með barn og síðar
ungling á heimilinu en þetta var tek-
ist á við og leyst og þess nutu þau alla
tíð. Annað áfall reið yfir sumarið 2008
þegar tengdadóttir Áslaugar, Ragn-
heiður Margrét lést eftir erfið veik-
indi, en þau Jón Oddur áttu þá fimm
börn og þrjú barnabörn. Þá reyndi
mjög á Áslaugu sem eins og endra-
nær brást hvergi í stuðningi sínum.
Afkomendur Áslaugar skipuðu veg-
legan sess og hún lagði ýmislegt á sig
aukalega þeirra vegna. Eitt dæmi
sýnir vel staðfestu Áslaugar en það
snertir sonarson hennar, Joonas sem
frá unga aldri var búsettur í Finn-
landi. Á engan er hallað þótt fullyrt sé
að Áslaug hafi átt stærstan þátt í því
að viðhalda tengslum við þetta barn
þótt við fjarlægð og tungumálaerfið-
leika væri að etja. Hún uppskar þó
eins og til var sáð og nú hefur þessi
ungi maður heimsótt land og ætt-
ingja sína hér reglulega undanfarin
ár, Áslaugu og þeim reyndar báðum
til mikillar gleði. Ég kveð Áslaugu
systur mína fullur þakklætis og virð-
ingar fyrir öllu því sem hún fékk
áorkað á ævi sinni og ég og aðrir
fengum að njóta. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Þórður.
Áslaug fæddist og ólst upp í Vest-
urbænum. Æskuslóðirnar voru á Sól-
vallagötunni þar sem móðurfjöl-
skyldan bjó og síðar annars staðar í
þeim bæjarhluta. Áslaug var Reykja-
víkurmær og sveitadvöl takmarkað-
ist við stuttan tíma á stríðsárunum
þegar mæður með ung börn voru
sendar úr bænum og hún dvaldi
ásamt mömmu sinni að Bíldsfelli í
Grafningi. Eftir hefðbundna skóla-
göngu í Melaskóla og Gagnfræða-
skóla Vesturbæjar var hún í skrif-
stofuvinnu þar til hún fór að sinna
heimilisstörfum. Ung að árum kynnt-
ist hún Magnúsi og þá voru örlög
þeirra ráðin. Þegar Áslaug og Magn-
ús giftu sig fluttu þau inn í hús sitt við
Unnarbraut á Seltjarnarnesi sem
þau höfðu byggt af miklum dugnaði.
Lífið var í föstum skorðum og börnin
þrjú komu svo eitt af öðru. Áslaug var
heimavinnandi til að byrja með eins
og þá tíðkaðist en þegar tími vannst
til tók hún að sér ýmis verkefni sem
hún leysti vel af hendi, jafnvel erf-
iðisvinnu. Áslaug gerði það sem
þurfti að gera og var ekkert að hafa
mörg orð um það. Hún taldi sig aldrei
þurfa á hjálp að halda en var fljót til
ef hún gat hjálpað til. Áslaug hélt um
alla þræði og passaði upp á tengsl við
ættingja og vini. Á afmælum og
stórhátíðum kom hún alltaf færandi
hendi. Árið 1988 stofnuðu Áslaug og
Magnús Reimaþjónustuna og byrj-
uðu með hana í bílskúrnum á Unn-
arbrautinni. Fyrirtækið óx og fljót-
lega byggðu þau atvinnuhúsnæði við
Bygggarða á Seltjarnarnesi. Þar eins
og annars staðar sem þau komu að
var snyrtimennskan í fyrirrúmi.
Eftir að þau stofnuðu Reimaþjón-
ustuna var orðið frídagur ekki til í
þeirra orðabók. Þar var vakt alla
daga ársins. Þau gengu í verkefnin og
Magnús miklaði ekki fyrir sér að
keyra hvert á land sem var jafnvel
um jól eða páska. Þar var svarað í
símann á öllum tímum sólarhrings-
ins. Viðskiptavinir þeirra voru m.a.
útgerðir fiskiskipa og þá gat hver
dagur skipt miklu máli. Reimaþjón-
ustan var fyrirtækið þeirra og þau
vildu bera fulla ábyrgð á því. Það var
eftir því tekið að þegar þau þurftu að
kaupa vinnu af einhverjum þá var Ás-
laug mætt til að greiða fyrir hana áð-
ur en viðkomandi gafst tími til að
skrifa reikning.
Eftir fráfall Magnúsar rak Áslaug
fyrirtækið áfram í rúmt ár og vann þá
oft margfalda vinnu. Ég var svo lán-
söm að eignast Áslaugu sem mág-
konu þegar ég giftist Þórði, bróður
hennar. Samband systkinanna ein-
kenndist af gagnkvæmri virðingu og
væntumþykju. Við Þórður, dætur
okkar, tengdasynir og barnabörn
þökkum Áslaugu fyrir allt sem hún
var okkur og yljum okkur við góðar
minningar um Áslaugu og samskipti
fjölskyldna okkar.
Björg.
Andlátsfregnin kom ekki á óvart,
þökk sé frænda mínum Þórði Jóns-
syni, sem tveimur dögum fyrr
hringdi til þess að segja mér og okkur
systkinunum, að hverju stefndi.
Hálfum mánuði fyrr talaði ég við
Áslaugu, og þrátt fyrir að hún virtist
hress í tali sem endranær fór ekkert
á milli mála að hún var eðlilega slegin
yfir nýjustu greiningu á meininu
skæða. Það hafði breiðst út, þvert á
væntingar um hið gagnstæða. Þetta
síðasta samtal okkar frændsystkin-
anna var ljúft, eins og Áslaugu var
eiginlegt, og æðruleysi hennar var
aðdáunarvert. Frá líðan hennar og
væntingum barst talið m.a. að sam-
eiginlegu frændfólki okkar í Dan-
mörku, sem Áslaug hafði verið dug-
legust okkar allra að halda sambandi
við í áranna rás. Nú er skarð fyrir
skildi í þeim samskiptum.
Við fráfall frænku minnar, en við
vorum bræðrabörn, reikar hugurinn
til baka, og margar gleðistundir
koma upp í hugann. Sjötugsafmæli á
heimili hennar vorið 2008, Þorláks-
messugleði á Unnarbrautinni 2009
þegar þess var minnst að 100 ár voru
frá fæðingu föður hennar, Jóns Odds-
sonar í Héðni, samfundir okkar
frændsystkinanna hjá Oddi og Guð-
rúnu, síðan hjá okkur Þurý og hjá
Þórði og Björgu í byrjun þessa árs.
Þetta voru allt gleðistundir, en sá
skuggi skyggði á þá síðustu að þá
hafði Áslaug greinst með krabba-
mein, og var búin að ganga í gegnum
erfiðar meðferðir, sem ollu henni
miklum óþægindum. En hún lét á
engu bera og hló með okkur hinum.
Skömmu áður höfðum við fylgt
frænku okkar, Guðríði Egilsdóttur,
sem jarðsungin var frá Neskirkju í
janúarmánuði sl. Þá sátum við Ás-
laug saman í kirkjunni, og ég gat auð-
vitað ekki varist þeirri hugsun hvern-
ig það væri fyrir hana að sitja undir
athöfn sem þessari, svona á sig kom-
in. En á Áslaugu var ekki nein svip-
brigði að sjá, og þegar við gengum út
frá erfidrykkjunni á eftir sagði hún
mér að hún ætlaði að skella sér til
Boston í ferð sem hún var lengi búin
að hugsa sér að fara, og hlakkaði mik-
ið til.
Ferðin reyndist henni erfið, en hún
sagði mér seinna að þrátt fyrir það
væri hún mjög glöð yfir því að hafa
farið. Nú er hún hins vegar farin í
ferðina okkar óumflýjanlegu, og við
stöndum fátækari eftir.
Fyrir hönd okkar bræðra og syst-
ur, og maka okkar, færi ég börnum
Áslaugar og fjölskyldum þeirra, svo
og Þórði, Björgu og fjölskyldu, hug-
heilar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning kærrar frænku.
Óli H. Þórðarson.
Áslaug Jónsdóttir