Morgunblaðið - 23.08.2010, Síða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. ÁGÚST 2010
Í dag eru liðin 80
ár frá fæðingu elsku-
legs föður míns og
rúmt ár frá andláti
hans. Ég læt hugann
reika og vil þakka fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman,
félagsvist með pabba, á völlinn
með kaffi á brúsa að horfa á fót-
boltaleiki, alla sunnudagsbíltúrana
og hringferðirnar um landið sem
voru honum mjög minnisstæðar og
í þeirri seinustu vorum við ótrú-
lega heppin með veður. Utanlands-
ferðir, Kanarí, Holland, Danmörk.
Minningin um Danmerkurferðina
þegar pabbi varð 75 ára var hon-
um einkar kær og talaði hann oft
um hana.
Pabbi var ljóðelskur maður og
naut þess að fara á góða tónleika
Hilmar Bjarnason
✝ Hilmar Bjarnasonfæddist í Reykja-
vík 23. ágúst 1930.
Hann andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 9. júní 2009
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 16.
júní 2009.
og hlusta á fallegan
söng. Hann hafði
gaman af að fara í
leikhús og út að
borða góðan mat, til
að halda upp á vissa
áfanga í lífi sínu.
Þær eru ófáar
skemmtanirnar sem
við fórum á saman
og minnist ég þeirra
með gleði í hjarta.
Pabbi var mikið
fyrir að halda í viss-
ar hefðir í kringum
jólin, en einnig í
sambandi við hversdagsmat. Það
var nauðsynlegt að fá hrogn og
lifur einu sinni á ári og nýjan
rauðmaga. Einnig að hafa salt-
kjötið og baunirnar á sínum stað
á sprengidaginn og fiskibollur eða
kjötbollur á bolludaginn. Oft
horfðum við saman á þætti í sjón-
varpinu og gaman var að ræða við
pabba um efni þáttanna á eftir.
Hann hafði skoðanir á mönnum
og málefnum og lét það óspart í
ljós. Lífsgæðakapphlaupið gekk
alveg fram af honum og talaði
hann oft um hvað það væri gott
að geta glaðst yfir litlu. Hann
þoldi ekki græðgi og hafði áhyggj-
ur af því hvernig komið var fyrir
þjóðinni.
Hin síðari ár sagði hann oft að
það dýrmætasta sem fólk gæfi
hvað öðru væri tími, því að við eig-
um bara daginn í dag. Ég þakka
pabba fyrir allar spjallstundirnar,
væntumþykjuna og vináttuna sem
hann sýndi okkur Adda og bið
honum guðs blessunar.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og
rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft
og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins
perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín dóttir,
Bergrós.
Ég kynntist Krist-
ínu Pétursdóttur í
starfi fyrir Vöku fls. í
HÍ árið 1998. Á þeim tíma var hún
oddviti minnihlutans í stúdentaráði
og vann þar mikið og gott starf, var
afskaplega samviskusöm og dríf-
andi.
Á þessum tveim árum, 1998-2000,
vorum við, Vökuhópurinn, þéttur
hópur og eyddum miklum tíma
saman. Við flest það sem við tókum
okkur fyrir hendur var Kristín í
fararbroddi. Kristín var mjög falleg
kona, að innan sem utan, góð vin-
kona og samstarfsmaður. Hún
leiftraði af gáfum, var hugsjóna-
manneskja, hafði skýra heimssýn
og þegar hún talaði hlustaði fólk og
tók mark á hennar skoðunum. Leið-
togahæfileikar hennar voru ótví-
ræðir og eldhugur hennar hvatti
okkur til dáða. Hún var foringi okk-
ar og leiðtogi og við vorum glöð að
fylgja hennar forystu. Þrátt fyrir að
hópurinn hafi tvístrast eftir útskrift
margra okkar kringum árið 2000,
þá gleymist þessi tími aldrei.
Þegar hugurinn hvarflar til baka
birtist mynd Kristínar í ljóma
minninganna um góða tíma, góða
vinkonu og bjarta framtíð sem við
vorum sannfærð um að biði okkar
allra.
Nú er höggvið skarð í hópinn
með fráfalli Kristínar. Við munum
aldrei gleyma henni og óskum fjöl-
Kristín Björg
Pétursdóttir
✝ Kristín Björg Pét-ursdóttir var
fædd í Reykjavík 22.
maí 1974. Hún and-
aðist á heimili sínu að
Laufvangi 14, Hafn-
arfirði, 10. ágúst
2010.
Útför Kristínar fór
fram í Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
18. ágúst 2010.
skyldu hennar og
hennar nánustu alls
hins besta og vottum
litla drengnum henn-
ar okkar innilegustu
samúð. Hann má vita
að með mömmu hans
fer stórkostleg kona
sem við mátum mikils
og munum aldrei
gleyma.
Fyrir hönd lista
Vöku fls. til stúdenta-
ráðs árið 1998,
Guðlaug M.
Júlíusdóttir.
Það eru góðar minningar sem við
skólasystkin Kristínar úr Verzlun-
arskólanum eigum um hana. Hún
innritaðist þangað haustið 1990 og
varð strax mjög áberandi í hinu öfl-
uga félagslífi skólans. Það var
gjarnan þannig að einn nemandi úr
nýnemahópnum fékk sviðsljósið á
sig þegar kom að félagslífinu og
kastaranum var strax beint að
Kristínu.
Hæfileikar hennar á sviði söng-,
leik- og ræðulistar leyndu sér ekki.
Sennilega hafði ekki valist betri ný-
nemi í þetta hlutverk því hinn
brennandi áhugi hennar á fé-
lagsstörfum var bráðsmitandi og
fyrr en varði höfðu fleiri nýnemar
tekið skrefið og gerst þátttakendur
í félagslífinu fremur en áhorfendur
að því. Hún var því eins konar óum-
beðinn brautryðjandi og leysti þetta
hlutverk af hendi af mikilli hógværð
og notaði athyglina frekar sem
hvatningu fyrir aðra en til eigin
nota. Áhuginn og krafturinn virtist
óþrjótandi og eftir að hafa látið að
sér kveða víða í félagsstörfum inn-
an Verzlunarskólans valdist Kristín
í stjórn nemendafélagsins sem for-
maður nemendamótsnefndar. Hin
samstillta nemendamótsnefnd undir
formennsku Kristínar ákvað að ráð-
ast ekki á garðinn þar sem hann
var lægstur og setja upp söngleik-
inn Jesus Christ Superstar. Úr
varð ein stærsta sýning sem skól-
inn hafði sett á svið með fjölmörg-
um aukasýningum fyrir fullu húsi á
Hótel Íslandi. Þarna naut Kristín
sín, hokin af reynslu úr félagslífinu,
og sýndi mikla leiðtogahæfileika við
að stjórna svo stóru verkefni. Enda
hlaut hún við útskrift úr skólanum
sérstök verðlaun frá skólastjóra
Verzlunarskólans fyrir framlag sitt
til félagsstarfa. Og þrátt fyrir að
gríðarlega mikill tími hafi farið í
þau störf fann hún alltaf tíma til
þess að stunda nám sitt eða rækta
vinskapinn við vini sem hún átti
marga. Það eru þessar góðu minn-
ingar um Kristínu sem við sam-
ferðafólk hennar úr Verzlunarskól-
anum geymum hjá okkur.
Við minnumst þín sem góðs fé-
laga og sanns leiðtoga. Guð blessi
þig.
F.h. stjórnar NFVÍ 1993-94,
Benedikt Gíslason.
Manni fallast hendur þegar ung
kona sem ætti að vera í blóma lífs
síns fellur frá langt um aldur fram.
Kristín Björg var afar efnileg ung
kona og skaraði fram úr alla sína
skólagöngu, bæði í Verzlunarskóla
Íslands og síðar í lagadeild Háskól-
ans. En það er greinilega sitt hvað
gæfa og gervileiki því Kristín hrap-
ar undan þungum hælum Bakkusar
skömmu eftir að hún útskrifast úr
lagadeildinni og tókst aldrei að rata
alveg rétta leið til baka. Vinir og
ættingjar reyndu eftir megni að
leiðbeina henni en hún reyndist
ekki hafa þrótt til að slíta sig frá
áfenginu. „Þetta er ekki ég, ég var
aldrei svona“ sagði hún eitt sinn við
mig er við ræddum vandamál henn-
ar.
Kristín Björg starfaði við emb-
ætti sýslumannsins í Vestmanna-
eyjum frá því síðla árs 2004 til loka
ársins 2006. Mestallan þann tíma
starfaði hún af dugnaði og eljusemi
og sást að þar fór manneskja sem
átti auðvelt með að takast á við erf-
ið verkefni. Samstarfsfólk hennar á
sýsluskrifstofunni minnist hennar
af hlýhug og ber henni vel söguna.
Á þessum tíma átti hún soninn Pét-
ur Laxdal, sem fæddist 1. maí 2006
og var eftir því tekið hversu Kristín
blómstraði á meðan hún gekk með
drenginn. Síðar, þegar hallaði á
ógæfuhliðina, fluttist Kristín til höf-
uðborgarinnar á ný.
Um leið og ég þakka kynni mín
af þessari stórefnilegu konu sem
Kristín sannarlega var þá votta ég
fjölskyldu hennar samúð mína.
Karl Gauti Hjaltason, sýslu-
maður í Vestmannaeyjum.
Elskulegur bróðir
okkar Angantýr er
látinn eftir löng og
erfið veikindi.
Við erum fimm
systkinin og var hann næstelstur.
Við áttum kærleiksríka foreldra
sem bæði eru látin. Það er margs
að minnast frá æskuheimilinu sem
alltaf stóð opið vinum okkar og
vandamönnum. Angantýr var táp-
mikill og lífsglaður drengur.
Á æskuárum dvaldi hann í sveit
á sumrum hjá þeim góðu hjónum
Laufeyju og Magnúsi í Hrapps-
staðakoti í Svarfaðardal og voru
sterk vináttutengsl við fjölskylduna
í Hrappsstaðakoti alla tíð.
Ungur gekk Angantýr í skáta-
hreyfinguna og áttu útivist, ferða-
lög og félagsskapurinn vel við hann
og varð stór þáttur í lífi hans og af-
komenda hans. Þar kynntist hann
konunni sinni, henni Ásu, og var
stutt í gullbrúðkaup þeirra er hann
lést. Eiga þau sjö mannvænleg
börn og fjölda afkomenda.
Angantýr lærði bakaraiðn í
Björnsbakarí og seinna stofnuðu
þau hjón eigið fyrirtæki, Njarðar-
bakarí, síðar Bakarann Leir-
ubakka. Hann var vinnusamur og
oft var vinnudagurinn langur þegar
fyrirtækið var að komast á legg og
fjölskyldan stækkaði.
Annað áhugamál fjölskyldunnar
eru hestar og hafa börnin og
barnabörnin tekið þátt í því.
Angantýr var félagi í Lions-
klúbbnum Muninn og hafa félagar
hans sýnt honum mikla tryggð í
veikindum hans. Síðustu starfsárin
vann hann í sundlaug Kópavogs.
Hann bróðir okkar var hrjáður af
Parkinsons-sjúkdómnum og hefur
sú barátta staðið í mörg ár. Ása
hefur alltaf staðið sem klettur að
baki hans og gerði honum með
hjálp barnanna kleift að vera heima
sem lengst.
Hér hvílast þeir sem þreyttir
göngu luku
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár
mitt struku
einn horfinn dag.
(St. Steinarr)
Elsku Ása, börn, tengdabörn,
barnabörn og langafabörn, innileg-
ar samúðarkveðjur, blessuð sé
minning hans.
Unnur, Elsa, Hafsteinn
og Guðrún.
Með þessum fáu minningarorð-
um langar mig að þakka þér, kæri
lærimeistari minn, fyrir öll árin
sem við áttum saman, ég sem lær-
lingur og þú sem meistari minn.
Það var á Nönnugötu 16 í Njarð-
arbakaríi, á árunum 1969 til 1973.
Það var oft glatt á hjalla hjá okkur
á þessum árum. Þú ósérhlífinn og
mikill vinnuþjarkur og ég frekar
pasturslítill en styrktist með ár-
unum, því það var oft mikill asi og
stress í kringum framleiðsluna og
við bara tveir bakararnir. Ég var
fljótur að læra af þér handbrögðin,
en hafði þá ekki roð við þér í af-
köstum fyrstu tvö til þrjú árin. Það
voru margir brandararnir og
skemmtisögurnar sem ég lærði af
þér á meðan deigið flaug upp úr
pottunum, inn í framleiðsluvélarnar
og ofan í formin, inn í ofninn og út
aftur og fram í búð eða í pökkun og
ofan í kassa, því það voru margar
verslanir og mötuneyti sem seldu
vörur þínar.
Ég man alltaf símtalið við þig í
mars 1972 þegar þú spurðir hvort
mig langaði ekki til Kaupmanna-
hafnar. Júú … svaraði ég, frekar
Angantýr Vilhjálmsson
✝ Angantýr Vil-hjálmsson var
fæddur í Reykjavík
15. september 1938.
Hann lést á Droplaug-
arstöðum 7. ágúst
2010.
Útför Angantýs fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 19. ágúst 2010.
varfærinn, því ég
hafði aldrei farið út
fyrir landsteinana.
Ég hélt að nú værir
þú að fíflast eitthvað í
mér, því þú varst
stríðinn með eindæm-
um.
Ingi, bakarinn á
Gullfossi, hafði haft
samband við þig og
beðið þig að leysa sig
af í tvo túra, sem
bakari á þessu forn-
fræga farþegaskipi,
því hann þurfti að
komast í frí. Því bauðstu mér að
fara seinni túrinn en ætlaðir sjálfur
í þann fyrri, því þurfti ég að vera
einn með bakaríið á meðan. En
auðvitað hafði ég góðar aðstoðar-
konur, þær Gíslínu, Helgu og
Kristínu, tengdamóður þína, og
ekki má gleyma Birni, tengdaföður
þínum sem hljóp í öll störf, eins og
honum einum var lagið. Þetta er
það mesta traust, sem mér hefur
verið sýnt á lífsleiðinni, og ég þá
bara nítján ára gamall, að sjá um
framleiðslufyrirtæki þitt, og síðan
að baka brauð og annað bakkelsi
ofaní fræga farþega Gullfoss, eins
og Halldór Laxnes.
Ég þakka þér enn og aftur fyrir
þetta traust eins og ég þakka þér
fyrir árin mín í leiklistarskólanum,
þegar ég mátti koma í vinnuna til
þín, þá í Bakaranum í Leirubakka,
þegar mig vantaði aura. Ég hefði
aldrei komist í gegnum það nám án
þinnar hjálpar, því listnám var ekki
gjaldgengt hjá Lánasjóði íslenskra
námsmanna frekar en iðnnám á
þessum árum.
Að leiðarlokum, enn og aftur;
takk fyrir mig, kæri meistari minn,
og um leið og ég sendi mínar ein-
lægu samúðarkveðjur til Ásu og
allra afkomenda ykkar, hlakka ég
til að hitta þig á grænu völlunum
fyrir innan hið „Gullna hlið“. Þá
getum við sungið saman alla skáta-
söngvana og ekki síst „Þegar pip-
arkökur bakast, kökugerðarmaður
tekur fyrst af öllu steikarpottinn og
eitt kíló margarín …“ o.s.frv.
Far þú í guðs friði.
Þröstur Guðbjartsson
Okkar ágæti félagi í Lions-
klúbbnum Muninn, Angantýr Vil-
hjálmsson bakari, hefur nú verið
burt kallaður.
Angantýr var einn af stofnfélög-
um klúbbsins á vordögum 1971 fyr-
ir hartnær 40 árum. Eitt af verk-
efnum klúbbsins frá upphafi er að
veita skátastarfi í Kópavogi stuðn-
ing og aðstoð og er það upphafs-
markmið hans enn í fullu gildi.
Starf í Lionsklúbbi er oft krefjandi
og kallar á að láta hendur standa
fram úr ermum og þar var Ang-
antýr jafnan mættur til starfa.
Hann hefur alla tíð verið einn af
máttarstólpum klúbbsins og gegndi
þar ýmsum embættum, var m.a.
formaður klúbbsins 1993-1994.
Hann var boðinn og búinn til starfa
í verkefnum og naut þess ríkulega
að leggja öðrum lið, hvort sem var
verið að selja perur eða mold, safna
fyrir byggingu Sunnuhlíðar eða
klifra í stiga og mála Sunnuhlíð að
ótöldum kirkjuferðum aldraðra og
nýársfagnaði. Til fjölda ára var
hann í forystu fyrir skátasam-
skiptanefnd klúbbsins enda það
málefni honum hugleikið. Þar
sómdi Angantýr sér vel meðan
starfskraftar hans leyfðu.
Lionsmenn, sem með starfi sínu
reyna að leggja öðrum lið, upp-
skera kunningsskap og vináttu fé-
laga sinna og virðingu samborg-
aranna. Það gefur lífi þeirra
ríkulegt gildi. Þar vann Angantýr
sér sess og lifir áfram í minningum
okkar.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við konu hans, Guðrúnu Ásu
Björnsdóttur, börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra.
F.h. Lionsklúbbsins Muninn,
Kópavogi.
Einar Long Siguroddsson.