Morgunblaðið - 23.08.2010, Síða 25

ingjum og vinum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Hugarafls,
Herdís Benediktsdóttir.
Hann Halli okkar er dáinn.
Þannig var sú ótrúlega og ósann-
gjarna staðreynd tilkynnt okkur
ásamt fjölda annarra ættingja og
vina hans.
Hann Halli okkar lagðist til hvílu
eftir frábært kveðjupartí hjá sam-
eiginlegum vini okkar margra sem
er að flytja heim til USA, en því
miður var hjartað hans búið að
sinna sínu hlutverki og hann vakn-
aði ekki aftur.
Hann Halli minn eða hann Halli
okkar hefur reyndar hljómað alla
tíð. Einhvern veginn var það þann-
ig að hann hafði svo mikið að gefa
að allir sem kynntust honum fengu
ósjálfrátt þá tilfinningu að hann
væri þeirra eign, en samþykktu um
leið að hann væri líka eign fjölda
annarra ættingja og vina.
Samskipti fjölskyldu Halla og
okkar hafa alla tíð verið mjög náin
og myndað í raun eina sameiginlega
fjölskyldu þar sem bæði heimilin
hafa verið opin fjölskyldunum til
lengri eða skemmri tíma. Þannig
urðum við þeirrar gæfu aðnjótandi
að Halli valdi Fjölbrautaskóla
Norðurlands vestra á Sauðárkróki
á seinni árum framhaldsnáms síns.
Í stað þess að búa á heimavist valdi
hann að búa hjá okkur og sá tími er
okkur ákaflega dýrmætur. Lífssýn,
lífsgleði, spaugsemi og spjall Halla
og allt sem hægt er að óska sér í
samskiptum var okkur ómetanlegt
og af allri samveru við hann höfum
við mikið lært.
Halli hafði líka veruleg áhrif á
samfélag sitt á Sauðárkróki, sér-
staklega þó innan fjölbrautaskól-
ans. Þar var hann í fararbroddi í fé-
lagslífinu, svo sem að stjórna
þáttum á Rás FÁS, vera virkur í út-
gáfu Molduxa og taka margvíslegan
þátt í félagslífi á annan hátt svo
sem með veislustjórn á árshátíð
o.fl. o.fl.
Alltaf var nærvera Halla eftirsótt
og þrátt fyrir að félagsstörf innan
skólans tækju öllu stærri hluta af
starfsorku hans en námið var hann
alla tíð vegna framkomu sinnar
ákaflega vinsæll hjá kennurum,
starfsfólki og skólafélögum sínum.
Elsku Halli, það sem þú skilur
eftir á alltof stuttri ævi er bæði
miklu meira og dýrmætara en það
sem við mörg hver gerum sem höf-
um þó haft fleiri æviár til. Þú
breyttir þínum erfiðleikum í bar-
áttu fyrir auknum skilningi og við-
urkenningu á geðsjúkdómum og í
samstarfi við þína félaga og fagfólk
lyftirðu grettistaki á þeim vett-
vangi.
Þín er sárt saknað og minning
þín mun lifa um ókomin ár.
Elsku Bóel, Bjöggi, Kiddi, Elva,
Dagný, Hólmar, Loftur og Chris.
Ykkar missir er mikill, en vonandi
geta góðar minningar um einstakan
son, bróður, mág og frænda verið
ykkur huggun og styrkur í sorg-
inni.
Jóhanna og Karl.
Kveðja frá starfsfólki
Hlutverkaseturs
Við vinnufélagar þínir erum enn
að átta okkur á því að þú sért dá-
inn, Hallgrímurinn okkar. Betri
vinnufélaga var ekki hægt að eiga
og stórt skarð er rofið í litla hópinn
okkar. Hnípin stöndum við eftir og
syrgjum. Þú varst svo lifandi og
glaðvær. Alltaf sama góða skapið
og lipurðin gagnvart öllum sem þú
umgekkst. Fólk laðaðist að þér þar
sem þú varst svo heilsteyptur.
Enda varstu hvers manns hugljúfi
og kunningja- og vinahópurinn
stór.
Þú varst stöðugt að gera fólki
greiða, þú varst svo hjálpsamur að
eðlisfari. Fyrir þér voru vandamál
ekki vandamál heldur verkefni til
að leysa og þú varst mjög hvetjandi
við alla. Hvað það varðar varstu
engum líkur, það virtust engin tak-
mörk fyrir góðsemi þinni. Við sem
eftir stöndum lærðum margt af þér
sem við munum flytja áfram og við
munum halda hugsjónum þínum
uppi í vinnunni.
Þú sem eldinn átt í hjarta
yljar, lýsir, þó þú deyir.
Vald þitt eykst og vonir skarta
verk þín tala, þótt þú þegir.
Alltaf sjá menn bjarmann bjarta
blika gegnum húmsins tjöld.
Eldurinn hefur æðstu völd
Uppskera hans er þúsundföld
Mannsálin og myrkrið svarta
mundu án hans dauðaköld
(Davíð Stefánsson.)
Védís Drafnardóttir.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa
að hann Hallgrímur sé dáinn. Í
sannleika sagt er ég ekki enn búin
að meðtaka það.
Ég kynntist honum þegar ég hóf
störf hjá Hlutverkasetri vorið 2009.
Hallgrímur, Védís og ég unnum
saman að notendarannsókn fyrir
Hlutverkasetur í samvinnu við fé-
lags- og tryggingamálaráðuneytið.
Þetta tríó vann náið saman í tæpt
ár og afraksturinn var skýrslan:
Samfélagsþegn eða aumingi – upp-
lifun og reynsla einstaklinga með
geðraskanir af íslensku samfélagi
og þjónustu við þá. Hópurinn vann
vel saman án vandræða og mikil
samstaða ríkti á meðal okkar. Hall-
grímur var samviskusamur starfs-
kraftur sem sýndi metnað og stað-
festu í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann var mikill karakter
og sá ég hann aldrei skipta skapi.
Það þýddi samt ekki að hann léti
allt yfir sig ganga. Hann hafði skoð-
anir og gat staðið á sínu en var
ávallt yfirvegaður. Hann var frið-
arsinni, jákvæður, átti auðvelt með
að sýna öðrum umhyggju og þótti
gott að láta knúsa sig! Við kynnt-
umst vel í gegnum vinnuna og töl-
uðum opinskátt um ýmis málefni
bæði persónuleg og samfélagsleg.
Við göntuðumst mikið, notuðum
húmor og sungum lagabrot til að
gera vinnuna skemmtilegri. Það var
ótrúlegt hvað hann kunni mikið af
söngtextum. Hann hafði afskaplega
góða og gefandi nærveru, hlýlegan
talanda og átti auðvelt með að
koma fyrir sig orði. Ég er svo fegin
að Hallgrímur lauk verkefninu með
okkur og eitt það síðasta sem við
gerðum saman ásamt Védísi og
Ebbu, var að afhenda félags- og
tryggingamálaráðherra skýrsluna
formlega.
Þegar ég hugsa um verkefnið í
heild þá gaf það mér mest að sjá
samstarfsfólkið mitt blómstra og
það gerði Hallgrímur svo sannar-
lega. Ég mun sakna þess að geta
ekki knúsað hann framar, heyrt
röddina hans og séð hann hlæja
með öllu andlitinu. En minningu
um yndislegan mann mun ég
geyma með sjálfri mér.
Ég votta fjölskyldu hans og öðr-
um aðstandendum innilega samúð.
Kolbrún Hjálmtýsdóttir.
Ég hitti Hallgrím föstudaginn
fyrir lát hans, en frétti það ekki
fyrir en í næstu viku að elsku vin-
urinn hefði látist stuttu síðar. Ég
kvaddi hann og var hann hress og
vingjarnlegur eins og var hans
vani. Hann er, held ég, eina mann-
eskjan sem ég þekki og hef nokk-
urn tíma kynnst sem hafði þann
eiginleika sem ég skil bara ekki, að
á þeim fimm árum sem ég hafði þau
forréttindi að þekkja hann, get ég
ekki munað neitt nema fyndnar,
skemmtilegar og gleðilegar minn-
ingar um hann. Það sem sagt kom
aldrei upp neitt eins og deilur eða
slíkt, sem ég held að fáir geti leikið
eftir enda var hann indælis ljúfling-
ur, hjálpsamur og góðviljaður.
Hann lét sig aðra varða og fórnaði
sér í störf sem hann vissi að myndu
hjálpa öðrum.
Hann skilur mjög mikið eftir sig
og fyrir mig fimm ára bunka af
yndislegum og skemmtilegum
minningum og góðu fordæmi, sem
ég mun njóta til æviloka!
Takk, kæri vinur, ég kveð þig nú
og finn fyrst núna söknuðinn vegna
þess að ég hef ekki getað syrgt þig
vegna góðu minninganna sem þú
gafst mér og fyllt hafa huga minn.
Ég sé þig seinna veit ég, en kveð
þig nú í bili. Megir þú hvíla í friði.
Haraldur Guðmundsson.
Elsku Halli okkar
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku Halli, þín verður sárt
saknað, hvíldu í friði.
Kveðja
Elva Hlín, Dagný Katla
og Hólmar Darri.
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. ÁGÚST 2010
heimili. Soðningin mallaði, en hún
hafði líka kveikt undir feitinni og það
skipti ekki togum að eldhúsinnrétt-
ingin fuðraði upp. Við borðuðum úti
þann daginn. Nokkrir smiðir gerðu
tilboð í nýja eldhúsinnréttingu og
þar á meðal Jón Helgason. Tilboði
hans var tekið og þar með hófust
kynni okkar og vinátta sem staðið
hefur í tæpa hálfa öld. Það er að
frétta af innréttingunni að hún
stendur enn fyrir sínu.
Svo kom að því að ég stofnaði fjöl-
skyldu og fór þá sjálfur að hafa sam-
band við Jón og fá hann í ýmis verk-
efni fyrir mig. Hann innréttaði
fyrstu íbúð okkar hjóna og síðan
byggði hann „nýja“ húsið okkar í
Garðabæ árið 1978, þá 57 ára gamall.
Jón var alltaf að og það eru ekki
nema rúm 4 ár síðan hann lagði nýtt
parket fyrir okkur, þá að verða 85
ára.
Alltaf mætti hann á slaginu og var
nánast alla tíð hægt að stilla klukk-
una eftir honum.
Þarna kom hann keyrandi á
drossíunni sinni Y-166, árgerð 1977
sem hann skilur nú eftir sig, enn í
ökufæru ástandi. Alltaf fann ég fyrir
væntumþykju í minn garð hjá Jóni
og nutu margir vina minna góðs af
kynnum mínum við hann.
Jón var ótrúlega iðinn og óvenju
hraustur maður. Það er ekki öllum
gefið að geta unnið svona langt
frameftir aldri eins og hann gat og
gerði. Það var skemmtilegt að
spjalla við Jón smið. Hann kunni
ógrynni af kvæðum og sögum sem
maður fékk að heyra á meðan hann
gaf sér tíma til að fá sér kaffisopa.
Jón átti stóra fjölskyldu sem hann
talaði mikið um og var stoltur af.
Hann átti góða konu, Fanney, sem
gætti bús og barna á meðan hús-
bóndinn vann myrkranna á milli.
Fanney var myndarleg húsmóðir og
misstu þau öll mikið er hún lést og
fann maður að Jón var ekki samur á
eftir.
En nú eru tímamót hjá afkomend-
um Fanneyjar og Jóns á Hlíðarvegi
39, Kópavogi. Ættarhöfðinginn er
fallinn frá.
Við sendum samúðarkveðju héðan
úr Garðabænum og biðjum Guð að
geyma góðan dreng. Blessuð sé
minning Jóns Helgasonar.
Haukur Ragnar Hauksson.
Það var um sumarið 1999 sem ég
kynntist Jóni Helgasyni og áttum við
samleið um tíma. Ég er viss að sólin
skein þann dag og garðurinn hans á
Hlíðarveginum var í fullum skrúða.
Hann bauð upp á kaffi og kleinur í
eldhúskróknum eins og svo oft síðar.
Það var gaman að hlusta á Jón
rifja upp gamla tímann; lífsbarátt-
una, sögur um hina og þessa sem
hann hafði kynnst á lífsleiðinni og
nokkrar skemmtilegar sögur af hon-
um sjálfum fylgdu gjarnan með.
Hann var stoltur af útsaumsmynd-
um sem Fanney eiginkona hans
hafði unnið og hver hlutur átti sinn
stað á heimilinu eins og var áður en
hún lést.
Jón var mikill dýravinur, völund-
arsmiður og eftirsóttur af þeim sem
vildu láta vanda til verka við smíðar
á húsum sínum. Heimiliskötturinn
og jafnvel aðrir kettir í nágrenninu
áttu öruggt skjól hjá Jóni og nýsoð-
inn fiskur oftast í boði. Ég þakka
kynnin af góðum manni.
Börnum hans og öðrum aðstand-
endum votta ég samúð mína. Blessuð
veri minning hans.
Birna J. Jóhannsdóttir.
Elsku amma.
Það hryggir mig
mikið að þurfa að
kveðja þig. Þú varst
fyrirmynd mín í einu og öllu. Heil-
brigðið uppmálað og hreystimenni
mikið. Syntir fimm sinnum í viku,
lyftir lóðum og stundaðir leikfimi
fram á síðasta dag. Það var stórkost-
legt að fylgjast með þér á danssýn-
ingum með fimleikahópnum þínum
þar sem þú leiddir hvern dansinn á
fætur öðrum án nokkurs feilspors.
Ég man hversu uppnumin og stolt ég
Guðfinna
Elentínusdóttir
✝ Guðfinna fæddistí Keflavík 14. maí
1930. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans v/
Hringbraut 30. júlí
2010.
Útför Guðfinnu fór
fram frá Seltjarnar-
neskirkju 9. ágúst
2010.
var þegar ég fylgdist
með sýningunni í fyrra
enda varla hægt að
eiga flottari ömmu.
Persónan sem þú
hafðir að bera var ekki
síður merkileg. Þú
fórst gætilega um,
varst varkár í orðum
og gjörðum og sást til
þess að öllum liði vel
sem í kringum þig
voru. Það er til eftir-
breytni að nálgast lífið
eins og þú gerðir og
skilja eftir ekkert
nema góðar minningar hjá okkur
sem eftir lifum. Við stórfjölskyldan
stóðum við hlið þér fram á þinn síð-
asta dag því við vildum öll fá að
fylgja þér síðasta spölinn og þakka
þér um leið fyrir ómetanlega sam-
fylgd í þessu lífi.
Takk fyrir allt.
Þín
Anna Kristrún.
✝ Dr. Þorgeir Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 24. júní ár-
ið 1927. Hann and-
aðist í Reykjavík 27.
júní 2010. Foreldrar
hans voru Ólafur P.
Ólafsson veit-
ingamaður og Helga
Pálína Sigurðardóttir
og var hann þeirra
fjórða barn. Þeim
varð alls 9 barna
auðið. Fósturfor-
eldrar Þorgeirs voru
Einar Andrésson,
bóndi í Hafnarfirði, og Pálína Þor-
leifsdóttir.
Fyrri eiginkona Þorgeirs var
Gertraute Kmetiko leikskólakenn-
ari. Eignuðust þau soninn Einar
sem er iðntæknifræðingur, kvænt-
ur Lilju Eyþórsdóttur og eru þau
búsett í Reykjavík. Dóttir hans er
Margrét. Dóttir þeirra Einars og
Lilju er Geirþrúður.
Síðar giftist Þorgeir Sigrúnu
Guðjónsdóttur bókasafnsfræðingi
og er sonur þeirra Þórður sem er
arkitekt. Sambýliskona hans er
Ásta Hafþórsdóttir
og eru þau búsett í
Osló. Dætur Þórðar
eru Ísabella og Saga.
Þorgeir gekk í
Flensborgarskóla í
Hafnarfirði og síðan í
Menntaskólann í
Reykjavík og lauk
þaðan stúdentsprófi
árið 1950. Hann fór
utan til London og
Vínarborgar þar sem
hann lagði stund á
heimspeki og þýskar
og enskar bók-
menntir við háskóla þar. Hann
lauk doktorsprófi frá Vínarháskóla
árið 1959. Þorgeir starfaði sem
kennari í rúmlega 30 ár eftir há-
skólanámið. Fyrst við Háskóla Ís-
lands en síðan lengst af við Tækni-
skólann. Þar kenndi hann
tungumál. Þorgeir var nokkuð
virkur í stjórnmálahreyfingum
sem ungur maður, m.a. með Marx-
Leninistum, og var ávallt mikill fé-
lagshyggjumaður.
Útför Þorgeirs var gerð frá
Fossvogskapellu 8. júlí 2010.
Andlát Þorgeirs Einarssonar,
móðurbróður míns, bar brátt að
þótt hann hefði átt við veikindi að
stríða um skeið. Hann fæddist á
Jónsmessunni þegar náttúran
tekur á sig töfrablæ og birtan
umvefur allt. Í mínum huga var
hann náttúrubarn, ungur í anda
og skarpur í hugsun. Hann fædd-
ist inn í erfiðar aðstæður, einn af
9 systkinum og vegna veikinda
varð móðir hans að láta hann frá
sér ungbarn að aldri. Hann ólst
upp við mikinn kærleika fóstur-
foreldra sinna í Hafnarfirði þar
sem hann sleit barnsskónum.
Fljótt hneigðist hugur hans til
mennta og lauk hann doktorsprófi
í heimspeki og þýskum og ensk-
um bókmenntum frá háskólanum
í Vínarborg. Hann starfaði sem
kennari við Háskóla Íslands og
síðar Tækniskólann í Reykjavík.
Hann naut sín í hlutverki upp-
fræðandans og var dáður af nem-
endum sínum.
Þorgeir hafði einstaklega góða
nærveru og fágaða yfirvegaða
framkomu. Stundum, er honum lá
mikið á hjarta, sér í lagi þegar
talið barst að stjórnmálum, neist-
aði af honum svo að maður hreifst
ósjálfrátt með svo mikil var rök-
festi hans og sannfæring. Hann
var ætíð afar vinstrisinnaður og
bar hag lítilmagnans fyrir brjósti.
Hann bar þá von í brjósti að rétt-
læti og jöfnuður sigraði græðgi og
spillingu auðvaldsins og að heim-
urinn yrði betri staður þar sem
gæðunum yrði dreift jafnt meðal
þegnanna. Það stafaði af honum
góðmennsku og umhyggjusemi
þótt hann bærist lítið á og það
var ætíð gott að leita til hans.
Hann lét sig öll góð málefni
varða, hvort sem þau sneru að
mannúðarmálum, samfélagsum-
bótum, umhverfismálum eða
dýravernd.
Ég var alltaf mjög stolt af
frænda mínum og leit upp til
hans. Hann var mér góð fyrir-
mynd á mörgum sviðum, metn-
aðarfullur en lítillátur, traustur
og áreiðanlegur. Hann var mikill
fagurkeri, unnandi klassískrar
tónlistar og góðra bókmennta,
mikill sælkeri og góður kokkur.
Þorgeir naut þess að ferðast en
Vínarborg var honum kærust
borga, þaðan sem hann átti svo
góðar minningar og traustan
vinahóp. Sigrúnu, Einari, Þórði
og fjölskyldum sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Ég kveð minn kæra frænda
með ljóðinu eftir Johann Wolf-
gang von Goethe.
Tign er yfir tindum
og ró.
Angandi vindum
yfir skóg
andar svo hljótt.
Söngfugl í birkinu blundar.
Sjá, innan stundar
sefur þú rótt.
(Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Blessuð sé minning Þorgeirs
Einarssonar.
Ingiveig Gunnarsdóttir.
Þorgeir Einarsson