Morgunblaðið - 23.08.2010, Page 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. ÁGÚST 2010
✝ Hjalti Bjarnasonfæddist á Strönd í
Vestur-Landeyjum
hinn 26. október
1928. Hann lést
sunnudaginn 8. ágúst
2010.
Foreldrar hans
voru Anna Guðna-
dóttir, f. 1909, d.
1971, og Bjarni Sæ-
mundsson, f. 1902, d.
1973. Bróðir Hjalta,
sammæðra er Guðni
Einarsson, f. 1946.
Systkini Hjalta sam-
feðra eru Sigrún, f. 1936, Ingi-
björg, f. 1940, Sæmundur, f. 1942,
Vignir, f. 1945, Björgvin, f. 1949,
og Sigurbjörn, f. 1953. Fóstursystir
þeirra systkina er Unnur, f. 1932.
Hjalti kvæntist hinn 7.11. 1954
1985, Ragnar Ingi, f. 1988, og Eva,
f. 1990. 3) Sigurður Þröstur, f.
1960, d. 2005. Maki, Anna Stein-
þórsdóttir, f. 1962. Börn: Víðir
Þór, f. 1980. Synir hans eru Víðir
Snær, f. 2006, og Kristinn Dan, f.
2010. Halla Guðrún, f. 1981, og
Örvar Snær, f. 1990. 4) Guðríður
Brynja, f. 1968. Maki, Friðrik
Gunnarsson, f. 1959. Börn: Gunnar,
f. 1989. Hjalti, f. 1995, og Harpa
Rún, f. 2003.
Hjalti ólst upp á Strönd við hefð-
bundin sveitastörf og var einnig
nokkrar vertíðir á sjó frá Hafn-
arfirði. Fá 1954-1976 bjuggju
Hjalti og Guðrún í Hólmahjáleigu
A-Landeyjum við hefðbundinn
sveitabúskap. 1976 brugðu þau
hjón búi og settust að á Hvolsvelli.
Þar vann Hjalti um árabil í Hús-
gagnaiðju KR og síðar hjá Land-
símanum eða þar til hann hætti
vegna aldurs.
Útför Hjalta fór fram frá Stór-
ólfshvolskirkju laugardaginn 21.
ágúst 2010.
Guðrúnu Sigurð-
ardóttur frá Brúnum
undir Vestur-
Eyjafjöllum, f. 6.2.
1934. Foreldrar Guð-
rúnar voru Sigurður
Vigfússon, f. 1887, og
Júlíana Björg Jóns-
dóttir, f. 1896. Börn
Hjalta og Guðrúnar
eru: 1) Arnbjörg, f.
1954, maki, Ámundi
H. Þorsteinsson, f.
1949. Börn: Guðrún
Ingibjörg, f. 1974, og
á hún synina Sighvat
Bjarka, f. 1995, og Gabríel Brynj-
ar, f. 1998. Björgvin, f. 1980, og á
hann soninn Nökkva Baldur, f.
1999, og Jökull Tandri, f. 1990. 2)
Arnar, f. 1958. Maki, Arna Ragn-
arsdóttir, f. 1961. Börn, Elísa, f.
Sunnudagurinn 8. ágúst rann upp
bjartur og fagur og lofaði svo góðu.
En skjótt skipast veður í lofti og áður
en dagur rann var pabbi minn allur.
Það er erfitt fyrir pabbastelpu að
standa við dánarbeð föður síns og
mega sín einskis gegn manninum
með ljáinn. Seint um kvöldið gat ég
þó brosað gegnum tárin þegar ég
hugsaði til þess hvað hann hefði gert
til að hugga mig. Hann hefði klappað
mér á öxlina og sagt: „Svona ræksnið
mitt, hættu nú þessum öskrum.“ Svo
hefði hann við fyrsta tækifæri dangl-
að í mig löppinni og glott. Þannig var
pabbi. Ekkert verið að drekkja
manni í faðmlögum og blíðuhótum en
þó svo umhugað um velferð fjölskyld-
unnar. Góðlátlegt karp í símann á
kvöldin og kvatt með orðunum „og
þegiðu svo, greyið mitt, og farðu að
sofa“. Allt á léttum nótum. Og mest
hafði hann gaman af ef ég svaraði
honum í sömu mynt. Þá hló hann og
talaði um að það væri eins gott að
enginn heyrði nú til okkar. Það er dá-
lítið óraunverulegt að pabbi sé farinn.
Hringi aldrei aftur á kvöldmatartíma
til að spyrja hvað sé í matinn og
uppástandi að koma ef það er honum
að skapi eða hvað hafi verið mikið að
gera í vinnunni hjá mér þann daginn.
Ef eitthvert af krökkunum mínum
var lasið hringdi hann reglulega til að
athuga hvort þyrfti nú ekki að láta
lækni kíkja á þau til öryggis. Trúlega
væri mér ekki alveg treystandi til
þess að taka ákvarðanir varðandi
það. Þarna kom umhyggjan fyrir
okkur best í ljós. Síðasta símtalið frá
honum var á föstudeginum áður en
hann fór. Þá hafði orðið nokkuð harð-
ur árekstur í bænum og hann hringdi
til að athuga hvort það væri nú ekki
allt í lagi með tuðruna sína eins og
hann kallaði mig lengi framan af.
2007 fór hann með okkur Frikka til
London. Það var ekki farið hratt yfir
en við fórum í „Hjólið“ eins og hann
kallaði Eye of London, á vaxmynda-
safnið, röltum um Oxford street og
keyptum eins og eina peysu eða tvær
og ýmislegt fleira var brallað. Á
kvöldin var svo skálað í viskíi og
sprite. 2008 fórum við aftur og þá
slógust í hópinn mamma og „nafni“.
Ferðin aðallega farin fyrir drenginn
sem hafði ekki áður komið til Lond-
on. „Við nafni minn verðum að fara í
„Hjólið“ sagði hann . Svo var arkað af
stað. Ekki mátti á milli sjá hvor hafði
meira gaman af ferðinni. Heim var
komið með eina tösku af minjagrip-
um. Fyrir hann og nafna.
Að baki eru hin ýmsu ferðalög.
Man fyrst eftir mér í bíl með pabba
um fjögurra ára. Í gamla Gipsy á leið
upp á Hvolsvöll. Og síðasti bíltúrinn í
lok júlí sl. um Suðurstrandarveg og
Reykjanesið. Ferðin var hin besta og
ánægðir ferðalangar sem rifjuðu
ferðalagið upp næstu daga á eftir.
Komið er að kveðjustund. Ég og
fjölskyldan mín eigum pabba margt
að þakka. Börnin mín sakna afa og ég
pabba míns. Horfinn er maðurinn
sem gaf mér lífið. Eftir sitja minn-
ingar. Pabbi minn, við sjáumst síðar
og þá hnippum við hvort í annað,
fáum við okkur vískítár og kannski
Lu-kex með.
Þín
Brynja.
Það er svo margs að minnast þegar
ég sest niður og ætla að skrifa hérna
um hann afa minn. Ég er elst af okk-
ur 12 systkinabörnunum, ég var mik-
ið í Litlagerðinu þegar ég var lítil og
margt var brallað í garðinum hjá afa
og ömmu, en eftirminnilegast var
kartöfluuppskeran mikla sem mér
þótti ógurlega gaman að hjálpa hon-
um við. Ég hjálpaði honum að taka
upp kartöflurnar og tíndi ég náttúr-
lega allt smælkið sem hann vildi ekki
sjá og fussaði mikið yfir því, en leyfði
mér samt alltaf að taka það því hann
vissi að ég myndi hvort eð er háma
þetta í mig af bestu lyst.
Oft hjálpaði ég afa að slá garðinn
og raka hann, þetta var nú ekkert
smáflæmi sem þurfti að slá og vorum
við örugglega heilan dag að þessu að
mér fannst þá.
Það situr fast í minni er hann fékk
mig til að fara að spæjast um Brynju
frænku, hvaða stráka hún og vinkon-
ur hennar væru að eltast við í einu
húsanna í Litlagerðinu, því hann vildi
vita hvaða kauðar byggju þar, að
sjálfsögðu hljóp ég að tékka og kjaft-
aði svo öllu í afa.
Minnisstæðust eru öll ólsen ólsen
spilin sem við spiluðum, þau voru
óteljandi mörg og afi svindlaði til að
reyna að vinna og þar að leiðandi
lærði ég þá kúnst í ólsen ólsen.
Það voru ekki fáar helgarnar sem
ég eyddi í Litlagerðinu þegar ég var
yngri og ekki minnkaði það þegar ég
komst á unglingsárin, þær voru
margar ferðirnar sem afi skutlaði
mér og vinkonum mínum niður í
Njálsbúð á ball. Fengum við alltaf að
gista í Litagerðinu.
Svo fékk ég þann heiður að eignast
fyrsta langafabarnið hans, hann var
sko ekki lengi að bruna með ömmu til
að kíkja á nýfædda unga piltinn sem
honum fannst hinn myndarlegasti
ungi maður. Alltaf var afi fyrstur að
hringja í mann ef eitthvað bjátaði á til
að athuga hvort ekki væri allt í lagi
og hvernig maður hefði það.
Ég gæti haldið áfram endalaust en
hérna ætla ég að láta staðar numið,
þín er sárt saknað af allri fjölskyld-
unni þinni, takk fyrir að vera afi
minn, takk fyrir að vera langafi peyj-
anna minna „púðanna þinna“ eins og
þú kallaðir þá alltaf, þeir segja við
alla í dag að þeir séu sko púðarnir
hans afa í Hvolsvelli.
Þegar að jarðvistin tekur sinn enda –
vil ég trúa að betra taki við
og á himnum við hittumst að nýju –
og þar finni nú allir sinn frið.
Ef við hittumst ei hér megin himna –
þegar stritið hér á jörðu er frá.
Þar himinsins á völlum grænum –
vil ég finna að Guð sé mér hjá.
Þar sem englar og blóm við þig tala –
eins og þú sért nýkominn heim.
Já, ef við hittumst ei hér megin himna
– vil ég trúa þú sért þar hjá þeim.
Þó svo sorgin og efinn oft hrjái –
má víst slá því hreinlega á fast
að það þekkist ei hér ofan skýjum –
þar sem Guð okkar gætir svo glatt.
Þar sem englar og blóm við þig tala –
eins og þú sért nýkominn heim.
Já, ef við hittumst ei hér megin himna
– vil ég trúa að þú sért þar hjá þeim.
(Einar Ágúst Víðisson.)
Þín dótturdóttir,
Guðrún Ingibjörg (Inga.)
Ég minnist afa míns með bros á
vör enda kom hann manni iðulega til
að brosa. Það var til dæmis ákveðin
hefð í því þegar ég kom til hans í
heimsókn að Guðrún amma kyssti
mig og knúsaði og svo þegar ég sneri
mér að gamla eins og ég kallaði hann
tók hann mig hálstaki og vildi glíma.
Alla tíð var hann harður á því að hann
væri sá sterkasti í fjölskyldunni og
hikaði ekki við að taka á mönnum
þegar þeir komu í heimsókn þó svo að
það kostaði hann að minnsta kosti
korter í stólnum sínum eftir bardag-
ann að ná aftur andanum. Á seinni ár-
um óx honum ásmegin í að etja
mönnum saman og spara þannig
orkuna en þegar við Örvar bróðir
vorum í heimsókn var hann alltaf að
mana mig upp í að slá Örvar á lærið
eða berja hann með púða sem endaði
svo með slagsmálum og afi hló eins
og skepna á meðan. Afi var duglegur
að hafa samband og hringdi nokkuð
reglulega.
Afi var stálminnugur þó svo að ég
væri lengi vel harður á því að hann
þjáðist af takmörkuðu skammtíma-
minni þar sem hann hringdi allavega
tvisvar í mánuði og spurði alltaf sömu
spurninganna, aðallega var hann að
forvitnast um fjölskylduna, spurði
mikið um systkini mín Örvar og
Höllu, um hvernig mér gengi í
vinnunni eða skólanum eftir því sem
við átti og fleira. Svörin breyttust lít-
ið á tveggja vikna fresti og alltaf var
hann jafn hissa þegar ég svaraði hon-
um en ég áttaði mig síðan fljótlega á
að hann vissi alveg svörin, hann lang-
aði bara til að heyra í mér og notaði
minnisleysið til að réttlæta hringing-
arnar. En ég hafði alltaf gaman af að
tala við afa, samtöl okkur voru alla
jafna á léttu nótunum og mikið hlegið
báðum megin línunnar. Hann hringdi
að sjálfsögðu líka í systkini mín og
spurði þau alveg örugglega sömu
spurninga.
Við afi ræddum stundum viðskipti,
sparnaðarleiðir og verðbréf og hann
benti alla jafna á að ekki mætti binda
fjárhæðir inni á bókum til lengri tíma
því hann færi brátt yfir móðuna
miklu. Það var ekki að sjá að hann
óttaðist dauðann enda er hann jafn
mikill hluti af okkar tilveru og fæð-
ingin. Afi varð 81 ára gamall og fyrir
5 árum fylgdi hann syni sínum Þresti
til grafar en Þröstur eða pabbi minn
lést eftir hetjulega baráttu við
krabbamein. Það tók mikið á afa sem
og alla fjölskylduna en þessi atburður
styrkti fjölskylduböndin og sam-
skipti mín við afa og ömmu bötnuðu
mikið og meira og betra samband
fylgdi í kjölfarið.
Ég kveð afa minn með söknuði. Ég
geri ráð fyrir að honum hafi verið
tekið opnum örmum þegar hann
gekk inn um hlið himnaríkis og engl-
ar alheimsins tóku á móti honum með
pabba fremstan í flokki.
Hvíl í friði, elsku afi.
Víðir Þór Þrastarson.
Mig langar að senda honum afa er-
indi úr sálminum sem var sunginn í
útförinni hans.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Hvíldu í friði, afi nafni minn.
Hjalti Friðriksson.
Hjalti Bjarnason
Kynni mín af Þórði
Hafliðasyni voru
einkum á árunum
1961-1983, meðan ég
var enn virkur félagi í Svifflug-
félagi Íslands. Ég ætla því í þess-
um orðum fyrst og fremst að minn-
ast merkra afreka Þórðar í
sviffluginu, sem hann var heillaður
af alla sína ævi.
Þórður varð 31. júlí 1964 11. Ís-
lendingurinn til að ljúka svonefndu
Silfur-C afreksstigi í svifflugi, og
ári síðar þriðji til að ná demants-
flugi, í því tilviki meira en 5.000 m
flughækkun. Það var reyndar gott
betur, því flughækkunin mældist
6.550 m og flughæðin 6.930 m,
hvort tveggja staðfest sem nýtt Ís-
Þórður Bjarnar
Hafliðason
✝ Þórður BjarnarHafliðason fædd-
ist í Reykjavík 20.
mars 1932. Hann lést
á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
5. ágúst 2010.
Útför Þórðar fór
fram frá Digra-
neskirkju 16. ágúst
2010.
landsmet í svifflugi.
Ætla má að árið
1967 hafi verið há-
punktur svifflugferils
Þórðar, því þá varð
hann bæði Íslands-
meistari í svifflugi á
Hellumóti í júlí, og
einnig í lok septem-
ber ársmeistari Flug-
málafélags Íslands í
svifflugi. Þetta Hellu-
mót var óvenjulegt að
því leyti að tveir
keppendur voru um
hverja svifflugu, og
kepptu þá annan hvern dag. Við
Þórður fengum sameiginlega út-
hlutaða Ka-6CR svifflugu, og var
öll samvinna okkar á mótinu hin
ánægjulegasta.
Árskeppni FmÍ er háð allt sum-
arið, og veitt stig fyrir flogna vega-
lengd í ýmiss konar yfirlandsflugi.
Þórður vann keppnina með glæsi-
legu langflugi sínu, 172,5 km, frá
Sandskeiði norður að Hólabaki í
Vatnsdal, sem jafnframt var þá
skráð sem nýtt met.
Á árunum 1960-1968 gekkst
Flugmálafélag Íslands þrisvar fyr-
ir þátttöku Íslands í heimsmeist-
aramóti í svifflugi. Í júní 1968 var
slíkt mót haldið við Leszno í Pól-
landi, og voru Þórður og Þórhallur
Filippusson keppendur Íslands.
Fengu þeir leigðar pólskar Foka-
svifflugur til keppninnar, og var
þátttakan í henni þeim eflaust
veruleg lífsreynsla.
Stuttu eftir lok seinni heims-
styrjaldar ákvað Svifflugfélag Ís-
lands að flytja til landsins þrjár
gerðir af amerískum kennslusvif-
flugum, sem notaðar höfðu verið
við þjálfun herflugmanna, m.a. eina
af gerðinni Laister-Kaufmann
TG-4A. Þessar svifflugur voru síð-
an um árabil notaðar við svifflug-
kennslu hér á landi, en heltust síð-
ar úr lestinni, þegar heppilegri
þýskar svifflugur urðu tiltækar.
Þórður var menntaður útvarps-
virki, en jafnframt lagtækur smið-
ur og fjölhæfur. Hann og góðvinur
hans, Þórmundur Sigurbjarnason,
lögðu í stórmerka endursmíði á
Laister-Kaufmann svifflugunni og
breyttu henni úr tveggja sæta í
eins sætis. Því miður eyðilagðist
þessi sögulega sviffluga síðar í
bruna á Sandskeiði.
Þórður lauk atvinnuflugprófi í
mars 1967 og blindflugsprófi í
september 1975. Á árunum 1974-
1980 starfaði hann sem flugmaður
hjá Leiguflugi Sverris Þóroddsson-
ar og dró eðlilega úr þátttöku hans
í sviffluginu á þeim tíma. Það er
síðan athyglisvert, að Þórður varð
aftur ársmeistari FmÍ í svifflugi
árin 1995 og 1996. Á Íslandsmótinu
árið 1998 vann hann svonefndan
ráðherrabikar fyrir besta mark-
flugið fram og til baka, 107 km flug
á Lak-12 svifflugu, þá orðinn 66
ára, – næstum því löggilt gam-
almenni!
Við svifflugmenn minnumst
Þórðar sem frábærs flugmanns, og
ljúfs félaga í íþróttinni. Ég votta
eiginkonu hans, Ástu, og fjölskyld-
unni innilega samúð mína.
Leifur Magnússon.
Það vekur hjá manni einkenni-
legar tilfinningar þegar góður vin-
ur og jafnaldri hverfur á braut,
þótt fráfall hans kæmi ekki alveg á
óvart, því Þórður var búinn að
stríða við alvarlegt heilsuleysi síð-
ustu árin.
Við Þórður kynntumst þar sem
við vorum báðir við nám í útvarps-
virkjun á sama verkstæði. Við náð-
um fljótlega vel saman enda báðir
hálfgerðir dellukarlar, höfðum
gaman af að smíða flugmódel og
fljúga þeim. Við ákváðum að fara á
Sandskeiðið og kynnast sviffluginu,
það heillaði báða og varð ekki aftur
snúið. Við vorum þarna næstu árin,
eða þar til við giftum okkur og
þurftum að sinna alvarlegri mál-
um.
Að nokkrum árum liðnum vildi
svo til að við hittumst á ferðalagi
með fjölskyldum á Snæfellsnesi og
fórum að ræða málin og ákváðum
að skella okkur aftur á Sandskeiðið
og endurnýja kynnin við svifflugið.
Þórður fór einnig í vélflug og lauk
atvinnuflugmannsprófi. Hann var
mjög góður flugmaður og auk þess
sérlega fjölhæfur maður og lag-
hentur. Hann stofnaði iðnfyrirtæki
í plastiðnaði, Polyto sem smíðaði
allskyns hluti fyrir byggingariðn-
aðinn, t.d. kúpta þakglugga úr
glæru plasti. Það var mjög dýrt að
láta smíða hið ýmsa mót, svo hann
smíðaði það sjálfur, enda snillingur
í höndunum. Hinar ýmsu vélar sem
þurfti við framleiðsluna keypti
hann notaðar frá útlöndum og
gerði upp. Það var gaman að heim-
sækja hann á Fífuhvammsveginn
og sjá verksmiðjuna, þar voru
margar vélar í gangi samtímis og
hann eini starfsmaðurinn en vél-
arnar gátu allar unnið sjálfar þótt
hann væri ekki við, hvort sem var
á nóttu eða degi.
Einu má ekki gleyma, á skemmt-
unum var hann hrókur alls fagn-
aðar og gat spilað á flest hljóðfæri,
trommur voru honum sérlega hug-
leiknar og mátti hann varla sjá
ómerkilegan blikkdunk án þess að
banka í hann og ná á hann takti.
Við hjónin vottum Ástu, börn-
unum og fjölskyldum þeirra, okkar
innilegustu samúð.
Þóra og Þórmundur.