Morgunblaðið - 17.09.2010, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. SEPTEMBER 2010
✝ Guðrún Kristjáns-dóttir fæddist í
Móabúð í Grund-
arfirði 12. janúar
1916. Hún andaðist 3.
september 2010.
Foreldrar Guð-
rúnar voru Kristján
Jónsson, f. 1.11. 1874,
d. 16.2. 1967 og Krist-
ín Gísladóttir, f. 6.7.
1890, d. 25.1. 1962.
Systkinin voru 13 og
var Guðrún sú þriðja í
aldursröðinni. Tvö
þeirra létust ung. Eft-
irlifandi eru Gísli, Ragnar og Arn-
dís.
Þann 6. september 1940 giftist
Guðrún, Stefáni Guðmundssyni
skipstjóra frá Hrólfsskála á Sel-
tjarnarnesi. Foreldrar Stefáns voru
Elísabet Stefánsdóttir húsfreyja f.
5.10. 1891 frá Arkalæk, d. 1975 og
Guðmundur Pétursson f. 2.3. 1881,
hjúkrunarfræðingur f. 1943, maki
Kristján Jóhannsson, útgefandi f.
1942, börn þeirra eru a) Guðrún f.
1963, b) Jóhanna f. 1967, c) Valur f.
1973 og d) Guðmundur Gauti f.
1981. 3) Guðmundur, læknir, f.
1945, d. 1988. 4) Kristjana, leik-
skólakennari f. 1947, maki Guð-
mundur Þorkelsson, yfirsmiður f.
1946, börn þeirra eru a) Stefán f.
1970, b) Berglind f. 1972, c) Vigdís
f. 1974. 5) Anna leikskólakennari f.
1952, maki Reynir Hólm Jónsson
stýrimaður f. 1951, börn þeirra eru
a) Jón Arnar f. 1971, b) Helga Lotta
f. 1976, c) Reynir Þór f. 1983. Alls
eru barnabarnabörn Guðrúnar og
Stefáns 22 talsins.
Guðrún starfaði á saumastofu á
sínum yngri árum og var síðan hús-
móðir. Hún var ein af stofnendum
kvenfélagsins Hrannar árið 1949
og virk í því félagi um árabil. Guð-
rún var jafnframt gerð að heið-
ursfélaga félagsins.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 17. sept-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
13.
útvegsbóndi í Hrólfs-
skála, d. 1958. Stefán
starfaði lengst af sem
skipstjóri hjá Eim-
skipafélagi Íslands.
Árið 1944 reistu Guð-
rún og Stefán sér hús-
ið Skála á Seltjarn-
arnesi og bjuggu þar
allt til ársins 2003
þegar þau fluttu í
íbúðir aldraðra við
Skólabraut 3. Síðast-
liðin þrjú ár bjó Guð-
rún á Hrafnistu í
Reykjavík.
Dóttir Guðrúnar er 1) Unnur
Vigfúsdóttir Duck, húsmóður, bú-
sett í Bandaríkjunum, f. 1936, maki
J.H. Duck tec. sargent í bandaríska
hernum, f. 3.12. 1922, d. 2002, synir
þeirra eru a) Howard f. 1963 og b)
Kristofer Lee f. 1967. Fyrir átti
Unnur Jón Jónsson, f. 1956. Börn
Guðrúnar og Stefáns 2) Elísabet,
Tengdamóðir mín Guðrún L.
Kristjánsdóttir frá Móabúð í Eyrar-
sveit við Grundarfjörð er látin, 94 ára
gömul. Guðrún bjó á Hrafnistu í
Reykjavík síðustu árin og naut góðr-
ar umsjónar starfsfólks og nánustu
ættingja.
Guðrún var nánast á móti því að
fara nokkurn skapaðan hlut eftir að
fætur biluðu til gangs, en í Skála var
hún ávallt tilbúinn að koma, hvort
sem var í mat eða á sólpallinn til
skoðunar á rósum og öðru sem fyrir
augun bar. Hún dáðist að fallega
garðinum í Skála, Anna dóttir hennar
var með afbrigðum dugleg að sjá til
þess að gamla konan fengi sem flest-
ar heimsóknir og að taka hana heim í
Skála, sérstaklega þegar vel viðraði,
þær fóru í göngu inn Hrólfsskálavör-
ina með viðkomu hjá Elísabetu og
Kidda, þaðan beint á pallinn í Skála.
Guðrún var alltaf vel til höfð, ann-
að kom ekki til greina.
3. oktober er svo dagur sem fjöl-
skyldan öll kemur saman til að
minnast Stefáns (tengdó) með
göngu í Suðurnes og síðan í kjötsúpu
á eftir, í fyrra var gamla konan með í
för. Í mörg ár var farið í sumarhús,
norður á strandir fórum við með
gamla fólkið, sú ferð virkaði eins og
að fólkið hefði yngst um nokkur ár.
Ferðirnar í Grundarfjörðinn til
Ragga og Dísu voru oft á tíðum
skemmtilegar margt brallað. Minn-
ingarnar eru oft skemmtilegar, að
láta hugann reika aftur í tímann, þá
rifjast svo margt upp. En nú er kom-
ið að leiðarlokum hjá Gunnu í Skála.
Ég vil þakka Guðrúnu fyrir allt
sem hún gerði fyrir okkur Önnu og
börn sem var ómetanlegt í gegnum
árin.
Öllum nánustu ættingjum votta
ég samúð mína með góða minningu í
huga frá liðnum tíma.
Reynir Hólm Jónsson.
Þegar ég hugsa til baka og minn-
ist ömmu minnar þá eru óteljandi
hlutir sem standa upp úr. Það sem
helst kemur upp í hugann er að hún
var ekki bara amma mín, hún var
einnig stórkostleg kona. Hún var
ávallt til staðar og ég kom yfirleitt
heim til ömmu og afa í Skála í hádeg-
ismat sem barn. Best fannst mér að
taka prjónaverkefnið úr skólanum
með til ömmu sem var ansi snögg að
klára fyrir mig viku vinnu í hand-
mennt. Þegar ég eignaðist sjálf barn
var hún ávallt til í að bjóða fram að-
stoð við að passa, og ekki kom til
greina að láta dóttur mína sofa úti í
vagni hjá dagmömmunni ef mikið
rok var úti eða kuldi. Þá bauð hún
fram hjálp sína og dóttir mín svaf
inni hjá langömmu. Þegar aldurinn
færðist svo yfir hana og hún var ekki
eins heilsuhraust og hún vildi, kom
að mér að endurgjalda alla greiðana
í gegnum árin. Mér hefur ávallt
fundist það heiður að geta hjálpað
henni við hluti sem einu sinni voru
henni auðveldir en urðu erfiðir eftir
að heilsunni hrakaði. Heimsóknirnar
voru ansi margar og hennar einstaki
húmor gerði þær að hreinni
skemmtun. Hún var amma með
skemmtilegan svartan húmor og það
var það eitt af því sem gerði hana svo
frábæra. Það besta var að hún hélt
húmornum fram á seinasta dag og
kom alltaf glampi í augun á henni
þegar hún skaut hnitmiðuðum at-
hugasemdum inn í samræðurnar.
Dóttir mín var ekki orðin gömul þeg-
ar hún sjálf var komin með húmor
langömmu sinnar og var hrein unun
að hlusta á þær skjóta athugasemd-
um sín á milli, þeim báðum til mik-
illar skemmtunar, enda miklar vin-
konur.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigríður Ögmundsdóttir, 1963.)
Elsku amma, takk fyrir að vera þú
og takk fyrir allar góðu stundirnar.
Þín,
Helga Lotta.
Elsku besta amma mín og nafna,
ég kveð þig með miklum söknuði en
um leið er ég afar þakklát fyrir að
hafa átt svo langa samleið með jafn
stórbrotinni manneskju eins og þér.
Ég mun ekki bara minnast þín sem
fábærrar ömmu og langömmu dótt-
ur minnar, heldur einnig sem einnar
af mínum bestu vinkonum og
skemmtilegrar, sterkrar og skap-
andi konu. Þú varst mín albesta fyr-
irmynd og langt á undan þinni sam-
tíð um afar margt.
Í æskuminningunni eru óteljandi
stundirnar í Skála þær hlýjustu og
bestu sem ég hef eignast. Hvað þú
dedúaðir við mann og dekraðir,
söngst, fórst með vísur og sagðir
endalaust af skemmtilegum sögum.
Heimili ykkar afa var líka enginn
venjulegur ævintýraheimur. Í kjall-
aranum var alltaf tilhlökkun að fá að
kíkja á dótið og í matarbúrið, skoða
bókasafnið, eða fikta í strauvélinni.
Á efri hæðinni sátum við löngum
stundum við eldhúsborðið og leyst-
um lífsgáturnar, og svo á ég sérlega
ljúfar minningar um samverustund-
ir okkar í „betri stofunni“ að fletta í
gegnum þín fjölmörgu myndalbúm.
Síðan var það háaloftið, eða himna-
ríki, þar sem þú ein hafðir lyklavöld-
in, en þangað mátti maður príla upp
þegar þú varst í skapi til þess að
sýna gersemarnar þínar. Þá má ekki
gleyma paradísargarðinum ykkar
sem var svo alúðlega hirtur og fal-
legur, og svo barnvænn að eftir var
tekið. Þessum minningum mun ég
svo sannarlega halda til haga.
Elsku amma mín, það er ekki
hægt að hugsa til þín, jafnvel á tíma-
mótum sem þessum, án þess að
Guðrún Kristjánsdóttir
✝ Kolbrún Daníels-dóttir fæddist að
Samkomugerði í
Eyjafirði 12. apríl
1936. Hún lést á
Landspítalanum í
Reykjavík 9. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Daníel Svein-
björnsson bóndi og
hreppstjóri að
Saurbæ í Eyjafirði, f.
1911, d. 1976, og
Gunnhildur Krist-
insdóttir, húsfreyja, f.
1912, d. 1995.
Fjölskyldan flutti að Saurbæ í
Eyjafirði árið 1939. Kolbrún var
elst níu systkina en þau eru: Hilm-
ar, f. 1937, kvæntur Guðlaugu
Björnsdóttur, Arnar, f. 1939,
kvæntur Hallfríði Magnúsdóttur,
Sveinbjörn, f. 1941, kvæntur Ingu
Sigrúnu Óladóttur, Viðar, f. 1942,
María, f. 1944, gift Jóni Smára Frið-
rikssyni, Víkingur, f. 1946, kvæntur
Þeirra börn eru: Bjarni Þór, f. 1990,
Andri Már, f. 1994, Kolbrún María,
f. 1998. 3) Þórður Sigurðsson, f.
22.2. 1966, maki Edda Björnsdóttir,
f. 16.10. 1966. Þeirra börn eru:
Björn Ingi Friðþjófsson, f. 1987,
Salka, f. 1992, Þórhildur Braga, f.
1997. Seinni eiginmaður Kolbrúnar
var Sigurður R. Ólafsson, f. 1941.
Þau skildu.
Kolbrún ólst upp að Saurbæ í
Eyjafirði en flutti til Akureyrar ár-
ið 1956. Árið 1961 fluttist Kolbrún
búferlum til Svíþjóðar ásamt eig-
inmanni og tveim börnum. Þar bjó
fjölskyldan í tvö ár. Kolbrún nam
snyrtifræði í Svíþjóð og eftir heim-
komu rak hún um skeið snyrtistofu
að Hafnarstræti á Akureyri. Árið
1968 fluttist hún til Reykjavíkur og
starfaði þar við verslunar- og skrif-
stofustörf. Á árunum 1990-2000 bjó
Kolbrún á Ísafirði þar sem hún
stundaði verslunarstörf og rak
hannyrðaverslun. Síðustu æviárin
bjó Kolbrún í Reykjavík og vann
um skeið við umönnunarstörf í
Oddshúsi.
Kolbrún verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag, 17. september
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Þuríði Sigurð-
ardóttur, Valur, f.
1947, kvæntur Sess-
elju Ingólfsdóttur, og
Ragnar, f. 1952,
kvæntur Hönnu Sig-
urgeirsdóttur.
Fyrri eiginmaður
Kolbrúnar var Sig-
urður Egilsson, f.
26.9. 1934. Börn Kol-
brúnar og Sigurðar
eru: 1) Gunnhildur
Svana Sigurðardóttir,
f. 21.10. 1956, maki
Pétur Kornelíusson, f.
29.3. 1953. Þeirra börn eru: Sig-
urður Rúnar, f. 1977, maki Jennifer
Pétursson, f. 1977. Dætur þeirra
eru Jóhanna Gunnhildur, f. 2001,
og Jesigga Áróra, f. 2003. Har-
aldur, f. 1979, maki Rebekka Ólafs-
dóttir, f. 1979. Synir þeirra eru
Tumi Dagur, f. 2001, og Gunnar
Kornelíus, f. 2006. 2) Bragi Sigurðs-
son, f. 12.3. 1961, maki Sigríður
Emilía Bjarnadóttir, f. 22.4. 1963.
Elsku mamma. Það er erfiðara
en orð fá lýst að þurfa að kveðja
þig. Söknuður og sorg nístir. Um
leið hrannast upp óteljandi fallegar
minningar um þig sem móður,
ömmu og langömmu, fegurð þína og
brosið sem tók á móti okkur þegar
við komum til þín, móðurhjartað
þitt milda sem ætíð vafði okkur ást
og umhyggju, hjálparhönd sem
ætíð var til taks tilbúin að aðstoða
eftir fremsta megni, kraftinn sem
dreif þig áfram þegar á móti blés.
Ömmubörnum og langömmu-
börnum hlúðir þú að, lést þér ætíð
annt um þau, veittir þeim hollráð
og miðlaðir þeim af góðvild þinni.
Þótt líf þitt væri ekki alltaf dans á
rósum reyndir þú ávallt að horfa
móti sólu. Þess vegna var svo gott
að leita til þín. Hjá þér var engin
eymd og ekkert volæði. Með ást
þinni huggaðir þú okkur ef eitthvað
bjátaði á og gafst okkur styrk til að
halda áfram. Við vissum alltaf að þú
stóðst við bakið á okkur og varst
stolt af því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Þú kenndir okkur að
bjarga okkur sjálf og þurfa ekki að
treysta um of á aðra.
Við vitum að margir leituðu til
þín í erfiðleikum því þú varst ætíð
reiðubúin til að hlusta, miðla og
hjálpa. Þú hlúðir að öllum sem til
þín leituðu, bæði okkur sem stóðum
þér næst og stórfjölskyldunni sem
var þér afar hjartfólgin. Við vitum
að þú varst mikils metin í þeim
stóra hópi.
Dugnaður þinn var eftirtektar-
verður. Saumaskapur og annað
handverk lék í höndum þínum.
Heimili þitt var alla tíð sá staður
sem sameinaði fjölskylduna, ekki
ósjaldan við veisluborð sem þú lað-
aðir fram. Bókalestri hafðir þú yndi
af og listar yfir þær bækur sem þú
hafðir lesið eru langir. Margs konar
bóka- og sagnfræðigrúski hafðir þú
gaman af, fannst hér og þar í göml-
um bókum frásagnir af merku fólki,
ættfeðrum okkar og fleirum. Í nátt-
borðinu þínu varst þú með mörg
bindi af „Ættum Eyfirðinga“, búin
að merkja við þær færslur sem okk-
ur tengdust eða þér fundust mark-
verðar. Þú hafðir mikinn áhuga á
hinu yfirnáttúrulega, hinu óútskýr-
anlega, draumum, og trúðir á ým-
islegt því tengdu.
Hún verður undarleg tilfinningin
að hafa þig ekki lengur hér hjá okk-
ur. Engin mamma, engin amma
Kolla að heimsækja. Tilveran verð-
ur tómleg, lífið allt fátæklegra. Það
var eins og þú vissir, þegar þú varst
að búa þig undir að fara á sjúkra-
húsið, að nú væri komið að endalok-
um. Þú hafðir, bókelsk sem þú
varst, stungið í töskuna þína bók til
að hafa með þér sem ber titilinn
„Góða nótt, yndið mitt“. Það er eins
og í því felist kveðja þín til okkar.
Nú ert þú komin á eitthvert ann-
að tilverustig eins og þú trúðir á.
Eflaust munum við hittast einhvers
staðar, einhvern tímann, aftur-
…eða eins og segir í texta Megasar:
Tíminn flýgur áfram og hann
teymir mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það
hvert hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi
svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til
þín.
Hvíl þú í friði, elsku mamma.
Minningin um þig mun lifa með
okkur og ást okkar umvefja þig alla
tíð. Góða nótt, yndið okkar.
Gunnhildur, Bragi og Þórður.
Kolbrún tengdamóðir mín var
glæsilega kona. Ég kynntist henni
fyrir rúmum 30 árum þegar ég
ruglaði reytum saman við Braga.
Síðan þá hefur hún verið stór hluti
af lífi mínu. Í gegnum árin höfum
við orðið góðar vinkonur og það er
svo margt sem ég þarf að þakka
fyrir.
Á stundum sem þessum hugsar
maður til baka og minnist alls þess
góða og skemmtilega. Árin sem við
bjuggum erlendis og Kolla kom og
eyddi tíma með okkur. Heimsókn-
irnar til Akureyrar þegar Kolla
kom og tók skápa og skúffur í gegn.
Ferðirnar okkar til Reykjavíkur
þar sem við vorum alltaf velkomin
og tekið var vel á móti okkur. Þegar
ég var ein í borginni þá áttum við
saman kósýkvöld, elduðum góðan
mat, sátum með rauðvínsglas og
kjöftuðum heilu kvöldin. Þetta eru
stundir sem ég met mikils. Það var
svo ótrúlega gott að tala við Kollu,
við gátum talað um allt. Helsta
áhugamál hennar voru barnabörnin
og barnabarnabörnin. Hún fylgdist
mjög vel með þeim og hafði áhuga á
öllu sem þau voru að gera. Í síðasta
samtali okkar sagði Kolla eitthvað
á þá leið að ef börnin væru ham-
ingjusöm og það gengi vel hjá þeim
þá liði henni vel. Við vorum líka
duglegar að lána hvor annarri bæk-
ur og gátum spjallað um þær lang-
ar stundir í símann. Kolbrún var
snillingur í höndunum og saumaði
fallegar flíkur og föndraði. Ég man
svo vel þegar yngri strákurinn
minn var fermdur, þá kom hún í
dragt sem hún hafði saumað úr „af-
göngum sem hún fann ofan í
kassa“. Vinkonur mínar tala ennþá
um þessa dragt. Þegar talað er um
saumaskap í okkar hópi þá er við-
kvæðið; „ já en dragtin sem Kolla
tengdó saumaði, það toppar hana
enginn“. Í vor kom Kolla til að
hjálpa okkur með stúdentsveislu.
Samkvæmt venju í fjölskyldunni
bakaði hún ömmutertu sem er í
miklu uppáhaldi hjá okkur öllum.
Kolla spurði mig eitt kvöldið hvort
hún ætti ekki að skrifa niður upp-
skriftina svo ég gæti bakað þessa
tertu en ég afþakkaði. „ Það er
nægur tími, ég fæ hana bara
seinna“. Hvern hefði órað fyrir því
að Kolla, svona hress eins og hún
var, yrði tekin frá okkur alltof
snemma.
Það yrði of langt mál að tína
saman allt sem mig langar að
þakka fyrir. Öll hrósin sem ég fékk
frá Kollu geymi ég og man ásamt
öllum ráðunum. Mest langar mig
að þakka henni fyrir að vera frá-
bær amma. Börnin mín eiga góðar
og ljúfar minningar um ömmu sína.
Minningar sem eiga eftir að ylja
um komandi ár. Við minnumst fal-
legrar, glæsilegrar konu sem gerði
hlutina skipulega og ekki með nein-
um látum. Konu sem kunni að
hlusta og gefa ráð, konu sem kunni
ljóð og sögur og hafði endalaust
gaman þegar öðrum gekk vel. Ást-
arþakkir fyrir öll árin og takk fyrir
að vera góð amma. Ég sakna þín.
Sigríður Emilía Bjarnadóttir
Í síðustu viku var höggvið skarð í
hóp okkar systkinanna frá Saurbæ
þegar Kolla, eldri systir, okkar
lést. Í þessum hópi voru tvær syst-
ur og sjö bræður. Það er undarleg
tilfinning að setja á blað kveðjuorð
til systur sinnar, sem verið hefur
Kolbrún Daníelsdóttir