Morgunblaðið - 29.11.2010, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. NÓVEMBER 2010
✝ Hjördís Guð-mundsdóttir
fæddist í Gerðum í
Garði 10. september
1925. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 22. nóv-
ember 2010. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Jónsdóttir,
f. 8.11. 1883, d. 30.12.
1956, og Guðmundur
Þórðarson, útgerð-
armaður og oddviti
Gerðahrepps, f. 19.7.
1872, d. 19.4. 1938.
Hjördís var yngsta barn foreldra
sinna. Systkini Hjördísar voru: 1)
Þórður Guðmundsson, f. 26.3. 1905,
d. 13.9. 1983. 2) Finnbogi Guð-
1919, d. 26.4. 1920. 11) Haukur
Guðmundsson, f. 20.4. 1921, d.
16.11. 1991. 12) Guðbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 1.11. 1922, d. 9.9.
1938. 13) Ásdís Guðmundsdóttir, f.
11.3. 1924, d. 15.9. 1931.
Hjördís eignaðist soninn Guð-
mund, f. 1958, kvæntur Rut Ólafs-
dóttur, f. 1964. Börn þeirra eru Sól-
on, f. 1996, og Hjördís Rósa, f. 1998.
Fyrir átti Rut dótturina Evu Rós
Stefánsdóttur, f. 1983. Unnusti
hennar er Karl Heiðar Hilmarsson
og barn þeirra Rökkvi Leó Karls-
son.
Hjördís ólst upp í Garðinum, en
fluttist síðan til Reykjavíkur með
móður sinni þegar faðir hennar
lést. Hún stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum í Reykholti og
starfaði við ýmis störf, en lengst af
starfaði hún hjá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna, þar til hún lét af
störfum vegna aldurs.
Útför Hjördísar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 29. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
mundsson, f. 20.8.
1906, d. 4.10. 1974. 3)
Ingólfur Guðmunds-
son, f. 14.8. 1908, d.
30.3. 1928. 4) Guðrún
Guðmundsdóttir, f.
15.11. 1909, d. 31.5.
2000. 5) Jón Guð-
mundsson, f. 24.1.
1911, d. 14.9. 1981. 6)
Guðmundur Guð-
mundsson, f. 21.4.
1912, d. 21.1. 1931. 7)
Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, f. 16.7. 1913, d.
13.4. 1928. 8) Kristín
Guðmundsdóttir, f. 13.9. 1915, d.
7.6. 1991. 9) Þórdís Guðmunds-
dóttir, f. 25.5. 1918, d. 9.5. 1919. 10)
Svava Guðmundsdóttir, f. 20.11.
Elsku Hjördís, elskulega
tengdamóðir mín. Nú ertu farin
frá okkur og síðustu dagar hafa
verið erfiðir og söknuðurinn er
mikill. Ég kynntist Hjördísi fyrir
16 árum þegar leiðir okkar Guð-
mundar lágu saman, hún tók vel á
móti mér og hefur samband okkar
alltaf verið gott. Hún hafði alla tíð
verið ein með son sinn og hafði líf-
ið ekki alltaf verið dans á rósum
hjá þeim. Hún fékk berkla þegar
hann var nokkurra mánaða og fór
á Vífilsstaði til lækninga og var
þar í tvö ár þar sem hún barðist
við þennan illvíga sjúkdóm og
hafði betur. Þessi veikindi hennar
höfðu alltaf sterk áhrif á samband
þeirra mæðgina og sú gleði hjá
þeim að hafa hvort annað var ein-
stök. Hún vann alltaf fulla vinnu
og var líka með aukavinnu við að
prjóna lopapeysur og skúra, til að
þau gætu keypt sér íbúð í Stiga-
hlíð og síðan Kóngsbakka. Hjördís
hætti að vinna um sjötugt og hafði
hún þá unnið hjá Sölumiðstöð
hraðfrystihúsanna í tæp þrjátíu ár.
Þá komu barnabörnin Sólon og
Hjördís Rósa, sem hún dekraði
við, hún prjónaði fallegar peysur á
þau og var alltaf búin að baka á
sunnudögum þegar við komum í
kaffi. Hún var sérlega hlý og góð
amma, létt í lund, hafði gaman af
að spila á spil við þau og hafði
mikinn áhuga á öllu sem þau tóku
sér fyrir hendur, hún mætti á tón-
leika, fótboltaleiki og tennisleiki.
Minningarnar um góða konu og
allar þær mörgu góðu stundir sem
við áttum saman þar sem spjallað
var um allt milli himins og jarðar
munu aldrei gleymast. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Hjördísi.
Guð blessi minningu þína, kæra
Hjördís.
Rut Ólafsdóttir.
Elsku amma mín nú er dvöl
þinni hérna lokið og þú farin á
betri stað að hitta fjölskylduna
þína og alla þína góðu vini. Dvöl
þín var löng og merkileg og munu
margir minnast þín sem merki-
legrar og stoltrar konu.
Amma mín var alltaf mjög gjaf-
mild, góðhjörtuð og stolt kona,
hún hafði frá mörgu að segja um
gamla tíma sem og nútíðina.
Amma mín hafði alltaf góð áhrif á
alla og ef maður horfði vel gat
maður séð ljómann af henni sem
náði til allra í kringum hana. Hún
hafði ávallt sterkar skoðanir á
hlutum sem skiptu hana máli og
var þeirrar kynslóðar þegar fólk
hugsaði meira um fólkið í kringum
sig en um sig sjálft. Hún var alltaf
tilbúin að hjálpa hvort sem verk-
efnin voru krefjandi eða auðveld
og bað aldrei um neitt í staðinn.
Amma mín hafði alla tíð þurft að
vinna mikið til að geta séð fyrir
sér og syni sínum svo hann skorti
ekki neitt en þrátt fyrir heimsins
óréttlæti sá hún bara það góða í
heiminum og vildi engum illt.
Amma var alltaf mjög pólitísk
og töluðum við oft um málefni og
það sem var að gerast á líðandi
stundu og þótt við værum ekki
alltaf sammála komumst við alltaf
að einhverjum milliveg. Amma
ferðaðist alla tíð mjög mikið og fór
sjaldan á sama staðinn tvisvar og
held ég að flestar ævintýrahetjur
hafi ekki gert betur þótt víða væri
leitað. Á lífsleiðinni barðist amma
mín við mikil veikindi þegar hún
fékk berkla og háði það henni
nokkuð þegar hún varð eldri, hún
lét það þó aldrei hafa áhrif á sig
andlega og vildi aldrei láta vor-
kenna sér yfir einu né neinu.
Amma mín hugsaði alltaf vel um
mig og alla í kringum sig og vildi
allt fyrir alla gera, ég dvaldi
löngum stundum hjá henni og var
ég alltaf velkominn. Hún passaði
alltaf að ég fengi nóg að borða og
að mér liði vel þegar ég var heima
hjá henni.
Oft á tíðum var hún mér sem
foreldri á erfiðum sem góðum
stundum og verð ég henni æv-
inlega þakklátur fyrir það. Það
sem er mér þó minnisstæðast um
ömmu mína er það hversu góð-
hjörtuð hún var og ef allir hefðu
hjarta og hugarfar eins og amma
væri heimurinn mun betri staður.
Hún lét aldrei neitt slæmt hafa
áhrif á sig og hélt alltaf sínu striki
þótt það væri henni stundum tor-
sótt. Að missa hana myndar stórt
sár sem verður lengi að gróa og
skilur eftir sig stórt ör en þótt hún
sé farin á betri stað mun minning
hennar lifa í hjarta mínu um aldur,
ævi og ókomna tíð.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Sólon Guðmundsson.
Elsku amma mín, eftir mörg góð
ár með þér man ég allar þær góðu
stundir sem við áttum saman, þú
varst einstaklega góð, hlý og frá-
bær amma. Þú varst ekki mikið
fyrir að þiggja en þú varst mikið
fyrir að gefa. Það mikilvægasta
sem þú gafst mér var tími þinn og
allar þær góðu stundir sem ég átti
með þér. Hjarta þitt var alltaf
hlýtt og gott. Þú ferðaðist mikið
um allan heim og fórst síðustu
tvær utanlandsferðirnar með okk-
ur. Þú varst gullfalleg að utan sem
innan og ég sakna þíns mjúka
faðms. Þótt þú sért farin muntu
alltaf búa í huga mínum og hjarta.
Þú varst hugrökk og sjálfstæð og
ég mun aldrei gleyma þér.
Takk fyrir að hafa verið til og
takk fyrir að hafa verið amma mín.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Hjördís Rósa Guðmundsdóttir.
Hjördís Guðmundsdóttir, föður-
systir mín, var ein fjórtán systkina
frá Gerðum í Garði, yngsta barn
Guðmundar Þórðarsonar og Ingi-
bjargar Jónsdóttur. Nú eru þau öll
fallin frá og má segja að slitnað
hafi strengur við rætur fjölskyld-
unnar í Garðinum. Það einkenndi
Hjördísi, eins og systkini hennar,
að tala lítið um bernskuárin en
enginn vafi leikur á að þau voru að
ýmsu leyti erfið. Foreldrar hennar
misstu sjö barna sinna. Mörg fóru
úr berklum og fleiri veiktust af
þeim en lifðu af. Hjördís varð
mjög veik og var hoggin eins og
það var kallað. Hún beið þess aldr-
ei bætur en virtist þó aldrei láta
afleiðingar berklanna aftra sér.
Hjördís var áhugasöm um lífið og
stórfjölskylduna, fylgdist vel með
fólkinu sínu og lífinu í landinu og
hafði áhuga á fjölmörgu. Hún var
mjög pólitísk og það er líklega
ekkert leyndarmál að með fráfalli
hennar hefur Sjálfstæðisflokkur-
inn misst dyggan stuðningsmann.
Samræður við Hjördísi um stjórn-
mál gátu orðið býsna heitar og hún
hafði sterkar skoðanir enda fylgd-
ist hún vel með þjóðmálaumræð-
um. Og hún hló mikið og dátt. Hún
var glaðlynd og lífsglöð þrátt fyrir
ýmsa erfiðleika og það var áreið-
anlega ekki auðvelt að vera ein-
stæð móðir á Íslandi upp úr miðri
síðustu öld. Hjördís tókst á við þau
verkefni sem lífið færði henni og
leysti þau. Hún vann um árabil hjá
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna en
skrifstofan var til húsa á sama
stað og Reykjavíkurskrifstofa fjöl-
skyldufyrirtækisins, Hraðfrysti-
húss Gerðabátanna. Hún var ákaf-
lega vinnusöm og vel liðin í starfi,
þar sem annars staðar. Þá var hún
talnaglögg svo af bar og gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum á því
sviði. Það einkenndi systkinin frá
Gerðum að ræða lítt tilfinningar
sínar.
Þau heilsuðust og kvöddust af
varkárni og faðmlög voru sjaldséð
þeirra í millum. Kannski var ótti
við berkla ástæða þess, þau höfðu
svo sannarlega ástæðu til að óttast
„hvíta dauða“ eftir það skarð sem
hann hjó í fjölskylduna. En ég hef
aldrei gengið þess gruflandi að
Gerðasystkinin voru einn hópur,
samheldinn og þéttur. Þau ráku
saman fyrirtæki um áratuga skeið
og hafi komið upp ágreiningur fór
hann lágt. Þegar eitthvað bjátaði á
hjá einhverju þeirra gengu þau
samstillt til verks eftir því sem
hægt var að leggja lið. Þau flíkuðu
ekki þátttöku sinni í slíkum verk-
efnum og við, börn þeirra, vitum
líklega minnst um það sem gert
var.
Fjölskyldan var Hjördísi ákaf-
lega dýrmæt, einkum Guðmundur
Þórðarson, einkasonur hennar og
alnafni afa síns. Hann og hans fjöl-
skylda hafa reynst Hjördísi ákaf-
lega vel og það hefur verið fallegt
að fylgjast með nánd þeirra og
samstilltu lífi.
Þá var Hjördís ákaflega trygg-
lynd og hélt góðu sambandi við
vini og ættingja. Í sumarbyrjun
áttum við saman yndislega stund í
blíðviðri þegar efnt var til frænku-
boðs. Við minnumst þeirrar stund-
ar og annarra með þakklæti og
söknuði. Mestur er þó missir Guð-
mundar og Rutar og barna þeirra.
Við vottum þeim innilega samúð
um leið og við þökkum Hjördísi
fyrir allt sem hún gaf okkur og var
okkur alla sína ævi. Fyrir hönd
fjölskyldunnar frá Gerðum,
Inga Rósa Þórðardóttir.
Hjördís
Guðmundsdóttir ✝ Guðrún Ólafs-dóttir var fædd á
Austurvöllum á Akra-
nesi 18. apríl 1933.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 11.
nóvember 2010.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Sigurjón
Magnússon á Akra-
nesi, f. 15. mars 1898 í
Hvammsvík í Kjós, d.
2. júní 1972, og kona
hans Svanbjörg Dav-
íðsdóttir, f. 9. apríl
1895 í Stóra-
Dunahaga í Hörgárdal, Eyjafirði, d.
27. jan. 1941. Systkini Guðrúnar
eru Magnús, f. 19. júlí 1923, Mar-
grét, f. 15. apríl 1927, látin. Sigríð-
ur Ester, f. 14. desember 1929,
Hulda Dagbjört, f. 15. júní 1931, og
Svanberg, f. 12. júní 1936, látinn.
Guðrún giftist Hreini Ágústi
Steindórssyni 13. september 1952.
Hreinn Ágúst var fæddur 20. des-
ember 1930, d. 7.12. 1999. Guðrún
og Hreinn Ágúst eignuðurst þrjú
börn.1) Auði Hreinsdóttur, f. 15.
október 1955, og er hennar maður
Kristinn B. Ögmunds-
son, f. 16.11. 1956.
Börn þeirra eru a)
Guðrún Ósk, gift
Þresti Þór Fanngeirs-
syni. b) Íris Hrönn, í
sambúð með Árna
Þór Jónssyni og er
sonur þeirra er Axel
Ingi. c) Kristín Dögg
og d) Hreinn Ágúst. 2)
Kristján Hreinsson, f.
7. janúar 1957, barns-
móðir hans er Edda
Birgitte Lingaas, f.
27. nóv. 1961. Synir
þeirra eru a) Pétur í sambúð með
Elínu, barn þeirra óskírður sonur,
og b) Baldur. Fóstursonur Kristjáns
er Gunnar Karl Lúðvíksson í sam-
búð með Svanfríði og dætur þeirra
eru a) Emilíana Tea, b) Birgitta
Mary og c) Auður Birta. 3) Svan-
berg Hreinsson, f. 23. maí 1965,
fyrrverandi eiginkona hans er Ásta
Rósa Magnúsdóttir, f. 18. feb. 1968.
Synir þeirra eru a) Sindri Snær og
b) Kristján Ingi.
Útför Guðrúnar fór fram í kyrr-
þey.
Guðrún Ólafsdóttir eða Dúna eins
og hún var alltaf kölluð hefur nú
kvatt þessa jarðvist. Eitt af því sem
kemur upp í huga minn þegar ég
hugsa til Dúnu er minning um
smekklega konu. Heimili hennar var
alltaf fallegt og hún hafði unun af
því að hafa fínt í kringum sig. Hún
hafði lag á því að finna fallega hluti í
búðum og stilla smekklega upp
heima hjá sér.
Hún naut þess að punta sig.
Meira að segja þegar ég heimsótti
hana fyrir stuttu á spítala hafði hún
hresst upp á hvítu spítalafötin með
fallegu fjólubláu hálstaui sem dóttir
hennar var nýbúin að gefa henni og
að sjálfsögðu með skartgripina sína
eins og alltaf. Dæmigerð Dúna. Í
vor heimsótti ég hana þegar hún var
nýbúin að kaupa sér nokkrar flíkur.
Ég get auðveldlega séð hana fyrir
mér máta fyrir mig fötin sem hún
var reglulega fín í. Þar sem hún var
nú ekki há í loftinu gerði hún létt
grín að því að það væri passlegt fyr-
ir hana að kaupa sér kvartbuxur og
nota sem síðbuxur. Einn af hennar
kostum var að taka sjálfa sig ekki of
alvarlega og vera létt í fasi. Það hef-
ur eflaust komið sér vel fyrir hana
þar sem karlkyns afkomendur
hennar í fjölskyldunni virðast hafa
erft grallaragenin frá fjölskylduföð-
urnum.
Ég minnist þess þegar ég kynnt-
ist þeim hjónum fyrir 18 árum, þá
tilvonandi tengdaforeldrum mínum,
hvað mér fannst frábært að sjá þau
spila við eldhúsborðið. Ég frétti
reyndar seinna að ljúfmennið hann
Bóbó hefði verið drjúgur í því að
svindla í spilinu, enda mikill grallari.
Í einni af spítalaferðum Dúnu í
haust fór ég með Svanberg í heim-
sókn til hennar. Þessi heimsókn er
mér minnisstæð. Það var svo létt yf-
ir Dúnu þrátt fyrir að hún hefði ver-
ið hætt komin tveimur dögum áður.
Hún og Svanberg rifjuðu upp fullt
af skemmtilegum minningum og
mér fannst svo frábært að hlusta á
þau.
Síðastliðin 18 ár hefur Dúna til-
heyrt jólahátíðinni hjá mér og mín-
um. Þessi indæla kona var búin að
bjóða mér í síðasta mánuði í jólaboð-
ið sitt, þessi komandi jól. Þegar syn-
ir mínir voru yngri spurði hún mig
fyrir hver jól hvort ég væri búin að
athuga með jólaföt og vildi hún
gjarnan gefa þeim jólafötin. Þá voru
bollurnar hennar ómissandi með
hangikjötinu á jólunum. Dúna var
snilldarkokkur. Hún bakaði líka
fram á síðasta dag. Ef hún vissi með
fyrirvara að hún ætti von á heim-
sókn var hún búin að baka af því til-
efni. Hún var með þetta allt í fingr-
unum, „ég gerði bara eitthvað“. Og
ef ég tók upp á að afþakka veiting-
arnar í einhverju hollustukasti sagði
hún af mikilli einlægni að bakstur-
inn hennar væri hollur, það væru
bananar í bananakökunni og mjólk
og egg í pönnukökunum. Ég er líka
sannfærð um að hún hefur haft rétt
fyrir sér með að baksturinn hennar
væri hollur, stútfullur af kærleik.
Ég horfi á fallegan platta sem
hangir á veggnum hjá mér sem hún
gaf mér eitt sinn sem þakklætisvott
fyrir aðstoð mína við sig. Ég er sjálf
full af þakklæti til Dúnu, þakklát
fyrir svo margt.
Elsku Svanberg, Kristján og Auð-
ur, Kristinn og allir ykkar frábæru
afkomendur. Ég votta ykkur og
systkinum Dúnu samúð mína.
Ásta Rósa Magnúsdóttir.
Guðrún Ólafsdóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar