Morgunblaðið - 29.11.2010, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. NÓVEMBER 2010
✝ Sverrir Að-albjörnsson fædd-
ist á Siglufirði 11.3.
1937. Hann lést á líkn-
ardeild Landakotsspít-
ala sunnudaginn
21.11. 2010.
Foreldrar Sverris
voru hjónin Aðalbjörn
Pétursson, f. 28.8.
1902, d. 13.1. 1955 og
Ragnheiður Guðjóns-
dóttir, f. 7.10. 1912, d.
11.2. 1988. Systir
Sverris samfeðra er
Vera Aðalbjörns-
dóttir, f. 3.9. 1934. Ragnheiður og
Aðalbjörn slitu samvistum. Seinni
maður Ragnheiðar var Grímur
Skúlason Norðdahl, f. 18.3. 1909, d.
8.8. 1997. Börn Gríms og Ragnheið-
ar, hálfsystkini Sverris, eru: Skúli,
f. 23.12. 1947, Ingibjörg, f. 9.10.
1948, Guðmundur, f. 17.9. 1950, og
Guðjón Ágúst, f. 18.8. 1952.
Hinn 26. ágúst 1956 kvæntist
leiddi syni hennar, Ara Normandy
og Jón Paul. Fransisca og Sverrir
skildu. Sverrir var síðast kvæntur
Magindu Bacolod; þau skildu.
Sverrir ólst upp á Siglufirði til
sex ára aldurs en þá slitu foreldrar
hans samvistum og fluttu til
Reykjavíkur. Hann var um tíma í
Súgandafirði hjá móðurforeldrum
sínum, Guðjóni Jóhannssyni, skó-
og bátasmiði, og Ágústu Bjarna-
dóttur. Þar kunni hann best við sig
og átti þaðan sínar björtustu æsku-
minningar. Sverrir stundaði nám
við Garðyrkjuskólann í Hveragerði
og Iðnskólann í Reykjavík. Hann
átti hlut í Nýju sendibílastöðinni og
rak um tíma sendiferðabíl. Sverrir
og Freyja stofnuðu Áhaldaleiguna
2. júlí 1964 og rak Sverrir fyr-
irtækið til ársins 1970, þar til hann
flutti til Svíþjóðar.
Sverrir fór síðan í matreiðslu-
skóla og gerðist sjókokkur. Vann
hann um árabil á millilandaskipum
bæði hjá Eimskip og Skipafélaginu
Víkur.
Útför Sverris fer fram frá Nes-
kirkju í dag, mánudaginn 29. nóv-
ember 2010, kl. 15.
Sverrir Freyju Jóns-
dóttur, f. 5.10. 1932.
Foreldrar hennar
voru Jón Ólafsson
bóndi og Jónína
Guðbjörg Björns-
dóttir saumakona og
vefnaðarkennari.
Börn Sverris og
Freyju eru: Ragn-
heiður Jónína, f.
11.2. 1957, Að-
albjörn Jón, f. 3.7.
1958, Ágúst Borg-
þór, f. 19.11. 1962,
Sæmundur Pétur, f.
14.4. 1965, d. 3.4. 1974, og fóst-
urdóttir, Þorbjörg Steinarsdóttir,
f. 18.1. 1967. Sverrir og Freyja slitu
samvistum 1970.
Sverrir átti dótturina Heidi, f.
4.5. 1972, með Kitty Balle Jensen.
Hann hóf sambúð með Kristínu
Hagalínsdóttur árið 1974; þau slitu
samvistum. Sverrir kvæntist Maríu
Fransiscu Bicarra árið 1988 og ætt-
Í einni af heimsóknum mínum til
pabba á sjúkrahúsið sýndi ég honum
tölvuskjámynd af 11 ára syni mínum.
Pabbi sagði: „Hvað, ert þetta ekki
þú?“ Það var ekki óeðlilegt svar frá
fárveikum manni. Og það var að vissu
leyti rétt. Ég horfði sjálfur á mynd-
ina og sá allt í senn, mig, pabba og
móðurfjölskyldu drengsins. Stuttu
síðar ákvað ég að taka strákinn sjálf-
an með í heimsókn til hans. Ég fann
ekki jakkann minn, svartan jakka
sem átti að vera innanundir ullar-
frakkanum á herðatrénu. Þá minntist
ég annarra jakka: Þegar ég var
krakki gekk pabbi í stórum, svörtum
og frekar óklæðilegum taujökkum.
Löngu eftir að hann var fluttur burtu
voru þessar flíkur enn heima og á
menntaskólaárum mínum, um 1980,
pössuðu jakkarnir allt í einu ágæt-
lega inn í þann bræðing af pönk- og
bóhematísku sem ég tileinkaði mér
svo ég fór að ganga í þeim.
Ég klæddi mig í aðra yfirhöfn og
við strákurinn hjóluðum upp á
Landakotsspítala. Veðrið var sól-
bjart og yndislegt og umhverfið
þrungið minningum: spítalinn,
Landakotstúnið, kirkjan og skólinn;
allt hluti af lífi þessarar fjölskyldu.
Ég er hvorki fyrsta né síðasta skiln-
aðarbarnið og hef ekki skaðast af því
hlutskipti. Samband okkar pabba var
gott en stopult. Ég held að við höfum
ekki sagt eitt einasta styggðaryrði
hvor við annan um ævina. Við áttum
góðar stundir saman en þær voru fá-
ar og á milli þeirra leiddum við ekki
hugann hvor að öðrum svo mánuðum
og jafnvel árum skipti. Fyrir löngu er
ljóst að ég hef erft suma af kostum
hans en ekki alla, suma af göllum
hans, en ekki alla. Ég hef til dæmis
farið varhluta af ævintýramennsk-
unni sem auðgaði líf hans og annarra.
Þegar ég var barn færði hann ná-
grannalöndin heim í formi gjafavarn-
ings og sagna. Ég var hins vegar orð-
inn fullorðinn þegar hann sendi mér
ljósmynd af sér ríðandi á úlfalda fyrir
framan píramídana í Egyptalandi.
Millilandasiglingar voru lifibrauð
hans árum saman en segja má að líf
hans allt hafi verið sigling um hafsjó
af ævintýrum. Eirðarleysi og frið-
leysi í sálinni voru síðan hin hliðin á
þessari skapgerð.
Við áttum góða stund á líknar-
deildinni. Pabbi naut þess að hafa
ungviðið nálægt sér (hann hýrgaðist
mjög þó að sárþjáður væri þegar
dóttir mín kvaddi hann elskulega
skömmu síðar). Þegar við vorum að
kveðja rak ég augun í svarta jakkann
sem hafði verið týndur rétt áður.
Hann hékk þarna á snaga í sjúkra-
stofunni hjá pabba, ég hafði gleymt
að fara í hann þegar ég kvaddi dag-
inn áður. Í einhverjum galsa klæddi
ég drenginn í jakkann svo hann hvíldi
hólkvíður yfir mjóslegnum líkaman-
um; það var afkáraleg sjón. Pabbi
hafði ekki glatað kímnigáfunni í sjúk-
dómslegunni og fór að skellihlæja.
Ég horfði á drenginn og hugsaði um
hvernig við lifum öll áfram í afkom-
endum okkar sem klæðast eiginleik-
um okkar og blanda þá öðru. Kannski
var þetta síðasti hlátur pabba. Heils-
unni hrakaði enn næstu daga og vik-
ur en ég eftirlét öðrum að sitja yfir
honum. Sem fyrr voru kynni okkar
bara ánægjulegar skyndimyndir.
Megi hann eiga góða siglingu um ei-
lífðina.
Ágúst Borgþór Sverrisson.
Pabbi er dáinn, farinn fyrir fullt og
allt, kíkir ekki lengur við á leiðinni í
Bónus með hjólatöskuna. Það er
skrýtin tilhugsun þótt við sem næst
honum stóðu vissum hvert stefndi
þegar hann greindist með illkynja
sjúkdóm í haust. Hann hafði ekki
gengið heill til skógar í allmörg ár,
með erfiða líkamlega og andlega
sjúkdóma. Hann var verulega sjón-
dapur og heyrnarskertur. Hann
kvartaði þó ekki en sagðist stundum
vera latur.
Pabbi var fullur af ævintýraþrá, en
hann vann um alllangt skeið sem
kokkur á millilandaskipum og kom
því víða. Auk þess ferðaðist hann
mikið og þá mest til Asíulanda. Þær
eru ófáar myndirnar af honum með
snáka um hálsinn, sitjandi á úlfalda
og fleira í þeim dúr. Hann hafði mik-
inn áhuga á tungumálum og var fljót-
ur að læra. Þótt hann dveldi oft lang-
dvölum í öðrum löndum héldum við
oftast sambandi enda er ég elsta
barnið. Var hann tæplega tvítugur
þegar ég fæddist og kallaði hann mig
Jonnu eftir dúkkunni sinni. Mér
fannst þetta svolítið asnalegt þegar
ég var yngri en kann vel að meta
gælunafnið núna.
Hann kom síðast heim frá Taílandi
í júlí en þá svo máttfarinn að síðasti
spölurinn var í hjólastól. Það má
kalla það kjark að leggja í langt
ferðalag svona á sig kominn og kom-
ast aftur til baka. Rúmum mánuði
eftir heimkomuna var hann fluttur á
spítala þar sem hann greindist með
krabbamein í brjósthimnu og lá því
leiðin fljótt á krabbameinsdeild, varð
fljótt ljóst að líknardeild væri næsta
skref þar sem sjúkdómurinn var
langt genginn. Pabbi braggaðist
fljótt eftir komuna á Landakot enda
umönnun þar eins og á lúxushóteli
eins og hann orðaði það. En honum
versnaði aftur og dró hratt af honum
þar til hann lést á hádegi dánardags.
Þetta var erfið en sérstök helgi, bæði
fyrir hann og okkur mæðgur sem
sátum yfir honum.
Pabbi var samt æðrulaus í veikind-
unum og þrátt fyrir þau var stutt í
brosið og glettnina. Hann var tillits-
samur og hafði áhyggjur af því að
trufla mig frá náminu en ég reyndi og
tókst vonandi að sannfæra hann um
að hann hefði forgang, skólinn yrði á
sínum stað þegar betur viðraði. Þeg-
ar honum varð ljóst hvert stefndi
vildi hann hafa okkur hjá sér og sagð-
ist bara deyja einu sinni og var ég því
sammála. Ég er þakklát fyrir þessa
dýrmætu þrjá mánuði sem ég dvaldi
hjá honum daglega mislengi, en allan
sólarhringinn undir það síðasta, og
vera við hlið hans til hinstu stundar.
Pabbi átti erfitt með að tjá sig und-
ir það síðasta en spurði hverjir væru
inni á stofunni og hvað væri eiginlega
í gangi. Ég átti erfitt með svör því ég
sá enga, en það var sem undirbún-
ingur undir flutning stæði yfir. Ég
trúi að hann sé farinn á betri stað í
faðm farinna ættingja og laus við
þjáningar. Guð blessi minningu hans.
Tíminn líður, líður fljótt.
Lífs vors dagar kveðja ótt.
Dauðinn nálgast, nálgast fljótt,
nær oss á miðjum vegi.
Hin góðu árin gefa oss þrótt,
gleymum því markinu eigi.
Og sóum ei sérhverjum degi.
(Aðalbjörn Pétursson)
Ég vil þakka því yndislega fólki
sem annaðist hann á A7, 11E og síð-
ast á L5 líknardeild.
Ragnheiður J. Sverrisdóttir.
Afi Sverrir er dáinn og var ég svo
lánsöm að vera viðstödd þegar hann
kvaddi. Það var dýrmæt reynsla sem
ég hefði ekki viljað missa af. Ég var
mikið hjá afa á spítalanum en hann lá
á líknardeild Landakots. Þar leið afa
vel því honum fannst svo rólegt þar
og starfsfólkið yndislegt.
Afi Sverrir var ekki venjulegur afi,
hann var litríkur persónuleiki og því
dálítið sérstakur. Ég sakna hans
mikið en ég er glöð að hann fékk
hvíld frá erfiðum veikindum. Afi var
líka nær blindur og með skerta heyrn
og stundum var erfitt að láta hann
skilja það sem ég sagði en þegar það
gekk ekki þá brosti hann bara. Hon-
um fannst gott að hafa okkur við hlið-
ina á rúminu og skiptumst við
mamma á að sitja hjá honum eins
mikið og við gátum. Það gerði hann
öruggari og rólegri þótt við værum
bara að lesa, enda gat hann ekki mik-
ið talað.
Afi kom oft til okkar í heimsókn á
Veghúsastíginn og sagði hann mér
sögur frá fjarlægum löndum. Stund-
um fórum við mamma með hann í bíl-
túr. Eitt skiptið fórum við með hann
út í Gróttu en gleymdum okkur við
myndatökur og það flæddi svo yfir að
við urðum að vaða sjó upp á mið læri.
Afa fannst við ruglaðar en hann
brosti og fyrirgaf okkur þótt hann
væri rennvotur þegar hann komst
loks yfir. Við eigum margar skondn-
ar og skemmtilegar minningar frá
ýmsum uppátækjum.
Hann spurði mig stuttu fyrir and-
látið hvert ætti að fara næst, hann
var eitthvað ringlaður svona eins og
einhverjar breytingar væru fram-
undan og hann væri að búa sig undir
ferð. Hann hélt í vonina allan tímann
um að betri tími myndi koma. Guð
geymi afa og nú er ég viss um að hon-
um líður vel og er laus við veikindin.
Ef vonina vantaði í heiminn,
hann væri aðeins sorgir og tár
og myrkur um gjörvallan geiminn,
en geigvæn harmanna sár.
Vonin er aflgjafi viljans.
Vonin er gleðinnar sól.
Vonin verndari lífsins.
Vonin er kærleikans skjól.
(Aðalbjörn Pétursson)
Sara Bjarney Ólafsdóttir.
Sverrir Aðalbjörnsson
✝ Margrét GuðrúnJónsdóttir Hansen
fæddist á Ólafsfirði
24. febrúar 1922. Hún
lést á Hellu 10. nóv-
ember 2010. Margrét
var komin af sterkum
norðlenskum stofn-
um; móðir hennar var
Þorgerður Jörunds-
dóttir, dóttir hins
kunna Hákarla-
Jörundar í Hrísey og
síðari konu hans, Mar-
grétar Guðmunds-
dóttur frá Moldhaug-
um í Lögmannshlíð. Faðir
Margrétar var Jón Bergsson frá
Hæringsstöðum í Svarfaðardal, son-
ur hjónanna Bergs Bergssonar og
Guðrúnar Pálsdóttur og eru ættir
þeirra raktar mann fram af manni í
Svarfaðardal og nágrenni. Margrét
Guðrún var því heitin eftir báðum
ömmum sínum; þeim Margréti konu
Hákarla-Jörundar og Guðrúnu
konu Bergs Bergssonar.
Margrét var yngst tíu systkina,
sem kennd voru við æskuheimili
þeirra, Kamb í Ólafsfirði. Þau eru
nú öll látin, en þau voru þessi: Auð-
ur, f. 1904, Hulda, f. 1905, Pálína, f.
1907, Jörundur, f. 1908, Torfi, f.
1911, Guðmundur, f. 1912, Cecilia, f.
1914, Þorsteinn, f. 1918, Sveinn Ce-
cil, f. 1919, og loks Margrét Guðrún,
f. 1922. Öll komust þau til fullorð-
insára, nema Torfi sem dó 15 ára og
Cecilia sem varð aðeins 4ra ára.
Margrét var tvígift. Fyrri maður
hennar var Björn Guðmundsson úr
Vopnafirði, og eru synir þeirra 1)
Bergur, f. 1941, hann var fyrr
kvæntur Ingunni
Jónsdóttur (skildu) og
var sonur þeirra Jón
Steinar, sem er látinn.
Síðari kona hans var
Gerður Kristjáns-
dóttir (skildu) og eru
börn þeirra Kristján
Hreinn og Berglind,
og 2) Hrafn, f. 1945.
Barn hans og Viktor-
íu Þóreyjar Ström er
Halla Kristín. Kona
Hrafns er Björg
Gunnarsdóttir. Þeirra
börn eru Gunnar
Bjarki, Margrét, Björn Ingi og Jak-
ob. Síðari maður Margrétar var Ja-
cob Hansen frá Suður-Jótlandi.
Börn þeirra eru 1) Anders, f. 1952,
kvæntur Valgerði Kr. Brynjólfs-
dóttur, börn þeirra eru Jakob, Anna
og Fríða, 2) Agnes, f. 1954, var gift
Þórði Kristjánssyni (skildu) og eru
synir þeirra Kristján og Heiðar,
sambýlismaður Agnesar er Halldór
Friðgeirsson. 3) Lars, f. 1958,
kvæntur Gerði Þórisdóttur, börn
þeirra eru Sara, Aron og Jakob
Þórir og 4) Þorsteinn, f. 1961,
kvæntur Jennýju Hugrúnu Wiium
og eru börn þeirra Erla Kristín,
Jakob Fannar og Jan Hinrik.
Margrét starfaði ásamt síðari
manni sínum við búskap bæði á
Kokkenborg á Suður-Jótlandi og
síðar á Öxnalæk í Ölfusi, en bæði
fyrir hjónaband og eftir að hún varð
ekkja vann hún við símastörf hjá
Landssímanum, Heilsuhæli NFLÍ
og hjá Landspítalanum.
Útför Margrétar fór fram í kyrr-
þey.
Tengdamóðir mín, Margrét Han-
sen, hefur kvatt þessa jarðvist.
Eftir sitjum við hnípin en minn-
umst með þakklæti horfinna
stunda. Hún var merkileg kona,
glaðsinna og skemmtileg, vel gefin
og vandvirk. Hún var líka stórlynd
og skaprík, ævinlega hreinskilin og
hikaði ekki við að segja skoðun
sína á mönnum og málefnum, sama
hver átti í hlut. Hún tilheyrði kyn-
slóð sem lifði tímana tvenna og
minntist þess oft með þakklæti hve
heppin hún hefði verið að fá tæki-
færi til að taka gagnfræðapróf, því
það var engan veginn sjálfsagt að
stúlkur sæktu sér menntun á
kreppuárunum. Hún var alla tíð
kvenréttindakona og hafði sterka
réttlætiskennd.
Ég kynntist Grétu ekki fyrr en
hún var komin á sextugsaldur. Líf
hennar hafði ekki verið dans á rós-
um. Hún hafði gengið í gegnum
hjónaskilnað á fimmta áratugnum,
staðið uppi í Reykjavík einstæð
móðir tveggja sona, Bergs og
Hrafns. Á þeim tíma var fátt til
ráða fyrir konu sem vildi sjá fyrir
sér og börnum sínum sjálf, engin
dagvist og ekkert stuðningskerfi.
Þessi ár voru henni afar erfið og
var henni mjög þungbært að þurfa
að skilja drengina sína við sig um
lengri og skemmri tíma til þess að
geta sótt vinnu og verið sjálfstæð
kona. En svo hitti hún danskan
bóndason, Jacob Hansen, sem
hafði komið til Íslands í ævintýra-
leit og þau felldu hugi saman. Hún
flutti með honum til Jótlands þar
sem þau giftu sig. Gréta festi þó
ekki yndi á Jótlandi því hún gat
ekki haft syni sína hjá sér. Þau
fluttu því aftur til Íslands. Þau
hjónin eignuðust fjögur börn, And-
ers, Agnesi, Lars og Þorstein. Þau
bjuggu fyrst á Álftanesi og í Hafn-
arfirði en lengst af á bænum Öxna-
læk í Ölfusi þar sem þau ráku ali-
fuglabú og stunduðu einnig
hefðbundinn búskap. Þar varð fjöl-
skyldan fyrir því áfalli að missa all-
ar eigur sínar í eldsvoða og fluttu
þau þá upp í Hveragerði. Jacob
lést í bílslysi sex dögum fyrir jól,
árið 1976 og ári seinna varð Gréta
fyrir alvarlegum meiðslum þegar
ekið var á hana þar sem hún var á
gangi í Hveragerði svo hún varð
aldrei jafngóð eftir. Fjölskyldan
varð enn fyrir þungbærum missi
við lát sonarsonar hennar Jóns
Steinars Bergssonar og var það
mikið áfall fyrir Grétu enda hafði
hann alltaf verið í miklu sambandi
við ömmu sína. Þrátt fyrir þessi
áföll bar hún harm sinn í hljóði.
Stolt og teinrétt hélt hún reisn
sinni hvað sem á gekk. Hún fann
til samkenndar með öllum sem
misst höfðu og lét einskis tækifær-
is ófreistað að rétta fram hjálp-
arhönd ef hún gat.
Hún var blíð og eftirlát barna-
börnum sínum sem vissu ekkert
skemmtilegra en að heimsækja
hana eða fá í heimsókn. Mér sýndi
hún einstaka vináttu og hjálpsemi.
Hún átti líka góðar vinkonur og
kunni að gleðjast á góðri stund.
Hún naut þess að sækja leikhús og
bíó, ferðaðist til útlanda og talaði
reiprennandi ensku og dönsku.
Hún fylgdist vel með bókmenntum
og listum samtímans. Hún var nú-
tímakona. Nú er komið að leið-
arlokum.
Ég kveð tengdamóður mína með
virðingu og þakklæti fyrir vináttu
sem aldrei féll skuggi á. Fari hún í
friði.
Valgerður Kr. Brynjólfsdóttir.
Frá því ég man eftir mér hefur
fjölskyldan hlegið að stundunum
sem ég og amma Gréta áttum í aft-
ursæti bílaleigubíls á hraðbrautum
Evrópu á langri og að mínu mati á
þeim tíma leiðinlegri leið til Jót-
lands í Danmörku. Til að stytta
ferðina sat amma hjá mér með
bunka af bókum og las fyrir mig.
Ég vildi ekkert heyra nema Palla
póst, aftur og aftur, og hún las með
tilþrifum, aftur og aftur. Svona
minnist ég hennar ömmu minnar.
Áhugi hennar á okkur barnabörn-
unum var svo mikill að við gátum
ekki annað en laðast að þessari
skemmtilegu og kraftmiklu konu.
Áhugi hennar á öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur var einlægur
og virtist hún alltaf hafa jafngam-
an af því að spjalla við okkur um
heima og geima. Þar sem ég er
stóri bróðir í fjölskyldunni fékk ég
svo færi á að fylgjast með vænt-
umþykju og athyglinni sem amma
Margrét Guðrún
Jónsdóttir Hansen