Morgunblaðið - 25.01.2011, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 25.01.2011, Blaðsíða 25
MINNINGAR 25 MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JANÚAR 2011 Elsku Ellen okkar. Okkur vinkonurnar í saumaklúbbnum langar að senda þér hlýjar samúðarkveðj- ur vegna andláts Jóns þíns sem eng- inn bjóst við svona skyndilega. En stundum er dauðinn líkn, svo við skulum líta á það þannig í þessu til- felli og ég held að Jón hefði verið okkur sammála. Við viljum þakka ykkur báðum yndislegar samverustundir hvort sem var á Fjólugötunni eða í Hvera- gerði í fallegu görðunum ykkar sem þið fenguð verðlaun fyrir frá Hvera- gerðisbæ og ekki síður veitingarn- Jón Laxdal Arnalds ✝ Jón Laxdal Arn-alds var fæddur í Reykjavík 28. janúar 1935. Hann andaðist á heimili sínu 2. janúar 2011. Jón var jarðsung- inn frá Dómkirkjunni í Reykjavík 8. janúar 2011. ar sem voru aldeilis ekki af verri endanum og ekki síður fallega frambornar enda allt- af notalegt að vera með ykkur. Síðasta samvera okkar allra var sl. ágúst á blómasýning- unni í Hveragerði okk- ur til mikillar ánægju en þá hafði Jón fengið áfall sem því miður reyndist alvarlegra en við vonuðum. Flest hið þyngsta mæðir mátt, meðan nóttin lengist. Hugur snýr í húmsins átt, höltum skórinn þrengist. Aftur léttast allra spor eftir sólarhvörfin. Bjart í fjarska vermir vor vonir manns og störfin. (Jón Magnússon.) Aðalheiður, Guðrún, Rósa og Kolbrún. Það er komið að kveðjustund. Við kveðjum Hafdísi Guð- mundsdóttur er lést á St. Jósefsspítala 4. janúar sl. Ekki eru margir mánuðir síðan þau skelfi- legu tíðindi bárust að Hafdís væri með illvígan sjúkdóm og þetta yrði erfið barátta. Ég ætla með nokkrum orðum að þakka það góða samstarf og vináttu sem við áttum. Fyrir rúmum 20 ár- um réð Hafdís sig til starfa í Suður- bæjarlaug, sem verið var að opna í Hafnarfirði. Hafdís var kraftmikil kona sem stóð sig vel undir því álagi sem fylgdi því þegar laugin var opn- Hafdís Guðmundsdóttir ✝ Hafdís M. Guð-mundsdóttir fæddist á Fáskrúðs- firði 17. maí 1937. Hún lést á St. Jós- efsspítala 4. janúar 2011. Útför Hafdísar fór fram frá Hafnarfjarð- arkirkju 12. janúar 2011. uð og gaf mér for- stöðumanninum oft góð ráð sem ég þakka nú. Hafdís hafði mikla og góða rétttlætis- kennd og var gott að hafa hana sem starfs- mann og vinnufélaga. Hafdís var mikið fyrir fjölskyldu sína og heimili. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sigurðardóttir.) Elsku Hilmar og fjölskylda, missir ykkar er mikill. Við hjónin vottum öllum aðstandendum dýpstu samúð og kveðjum góða konu. Daníel Pétursson, fv. for- stöðumaður Suðurbæjarlaugar. Það var árið 1986 sem ég hitti Þóreyju fyrst í fermingarveislu og mynd hennar greyptist í huga mér. Hún var hávaxin, dökkhærð og brúneygð, glæsileg kona og einstaklega smekk- lega klædd. En hver var hún þessi glæsilega kona? Við tókum tal saman og í ljós kom að hún var kennari, ætt- uð af Króknum og Borgarfirðinum og bjó í Árbænum. Kynnin urðu ekki meiri í þetta sinn en ég frétti alltaf af henni af og til. Þegar ég gekk til liðs við Oddfellowregluna tók Þórey mér opnum örmum, við urðum góðar vin- konur og störfuðum mikið og náið saman. Ég kynntist Þóreyju sem hlýrri Þórey Þorkelsdóttir ✝ Þórey Þorkels-dóttir fæddist á Sauðárkróki 1. des- ember 1947. Hún lést á krabbameinsdeild 11E á Landspít- alanum við Hring- braut 31. desember 2010. Þórey var jarð- sungin frá Digra- neskirkju 7. janúar 2011. konu með góða nær- veru og alltaf var stutt í brosið. Það var ein- staklega gott að vinna með henni og leita ráða hjá henni. Það var aldrei neitt mál ef eitt- hvað þurfti að gera, það var bara gert strax. Hún var mjög sam- viskusöm, vandvirk og vann mjög skipulega allt sem hún tók sér fyrir hendur. Allt var í röð og reglu hjá henni. Hún var einstaklega flink í höndum og smekkleg eins og heimili hennar ber vitni um. Hún var mjög listfeng, allt lék í höndum hennar hvort sem það voru hannyrðir eða að mála á kerti eða postulín. Þegar Þórey gekk til liðs við Oddfellowregluna lagði hún sitt af mörkum við fjáröflun. Hún málaði á kerti fyrir stúkuna okkar allt fram á síðasta dag. Fjölskyldan á mikinn sælureit, „Tobbukot“, á Hvítársíðu í Borgar- firði. Þar var gott að koma, þar naut hún þess að dvelja í faðmi fjölskyldu og vina. Fjölskyldan er mjög sam- hent og höfðu þau undanfarin ár ver- ið að byggja við og endurnýja og bæta og það var gaman að fá að fylgj- ast með hvað hafði verið gert nýtt. Hún hlakkaði til að geta dvalið þarna sumarlangt þar sem þau hjón voru bæði hætt að vinna. Hún hafði gaman af því að safna gömlum munum með sögu og var bú- in að koma sér upp mörgum slíkum sem hún sýndi með stolti ef svo bar undir. Það er mér mikil gæfa að hafa kynnst Þóreyju og fengið tækifæri til að starfa með henni. Ég mun sakna hennar mikið en söknuðurinn er mestur hjá fjölskyldu hennar, eiginmanni, börnum, tengda- börnum og ekki síst öldruðum for- eldrum sem horfa nú á eftir sínu seinna barni. Ég ber kveðju frá Bergþórusystr- um. Takk fyrir tímann sem með þér áttum, tímann sem veitti birtu og frið. Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram, lýsa upp veg okkar fram á við. Gefi þér Guð og góðar vættir góða tíð yfir kveðjuna hér, þinn orðstír mun lifa um ókomna daga, indælar minningar í hjarta okkar ber. (P.Ó.T.) Við Ásgeir sendum fjölskyldu hennar innilegar samúðarkveðjur. Sjöfn Eyfjörð. Fósturmóðir mín og frænka Sig- urrós Ingþórsdóttir er látin á ní- tugsta og fjórða aldursári. Hún fæddist á Óspaksstöðum í Hrútafirði og ólst þar upp til 17 ára aldurs, en eftir að afi féll frá árið 1934 var heim- ilið leyst upp og flutti amma með börnin, sem enn bjuggu heima, til Reykjavíkur. Skólaganga var ekki löng, nokkrir mánuðir í farskóla. Hún sagði frá því að hún hefði ekki verið send í skóla á einn bæinn í sveitinni þar sem foreldrar hennar vissu að þar var ekki til mikill matur. Sjálf sagðist hún aldrei hafa farið svöng að sofa. Hún giftist fósturföður mínum Hjálmari Guðjónssyni árið 1947 og flutti með honum í hans heimabyggð Vopnafjörð og var ég með í för tveggja ára gömul. Seinna tóku þau í fóstur Ragnhildi Hreiðarsdóttur, sem kom til okkar tæplega sex ára gömul. Þar bjuggum við til 1959 en þá brugðu þau Rósa og Hjálmar búi og settu stefnuna á Kópavog. Þeirra leiðir skildi árið 1964. Rósa bjó í Kópavoginum í 40 ár en síðustu 10 árin á Grandavegi í Reykjavík. Hún lifði ekki bara tímana tvenna, hún mamma, öllu heldur þrenna. Frá gamla bændasamfélaginu til nútíma- tæknialdar er langur vegur en þó svo stuttur. Hún var fulltrúi hinna gömlu gilda, sem því miður hafa lítið verið í hávegum höfð undanfarið, en koma Sigurrós Ingþórsdóttir ✝ Sigurrós Ingþórs-dóttir fæddist 31. ágúst 1917. Hún lést á hjartadeild Landspít- alans við Hringbraut 6. janúar 2011. For- eldrar hennar voru Ingþór Björnsson, bóndi á Óspak- sstöðum í Hrútafirði, og Hallbera Þórð- ardóttir kona hans. Þau eignuðust 12 börn, fjögur þeirra dóu ung og af þeim átta sem komust á legg var Sigurrós næstyngst. Þar að auki áttu þau einn uppeldisson. Þau eru nú öll látin. Sigurrós giftist árið 1947 Hjálm- ari Jóni Guðjónssyni frá Strand- höfn í Vopnafirði. Þau hófu sinn bú- skap í Strandhöfn en fluttu suður árið 1959 og settust að í Kópavogi. Þau slitu samvistir árið 1964. Fóst- urdætur Sigurrósar og Hjálmars eru Margrét S. Guðnadóttir, syst- urdóttir Sigurrósar, og Ragnhildur Hreiðarsdóttir. Einnig fóstraði Sig- urrós þá Hjálmar Theodórsson og Davíð Elvar Hill. Útför Sigurrósar hefur farið fram í kyrrþey. vonandi til baka. Ég var alin upp við það að maður ætti að vera heiðarlegur, segja satt og lofa ekki meiru en hægt væri að standa við. Þessu bý ég enn að sem og íslenskunni, sem ég lærði í æsku. Ég ólst líka upp við fordómaleysi og það að allir menn væru jafnir, sem var gott veganesti. Rósu mömmu, eins og ég kallaði hana, var annt um landið sitt og tungumálið, sem henni fannst á stundum ekki fá nógu góða meðferð í munni æskunn- ar. Hennar helstu áhugamál voru tónlist, blóm og hannyrðir og svo fal- leg föt. Þær voru ófáar búðarferð- irnar sem við fórum og alltaf fann hún eitthvað, enda var hún alltaf svo vel til fara að eftir var tekið. Eftir að hún flutti í Vesturbæinn fór hún að fara tvo daga í viku í Múlabæ í dagvist aldraðra. Þar fékk hún ýmsa þjónustu og naut sín í góð- um félagsskap. Elskaði að spila og á tímabili, meðan sjónin var ennþá sæmileg, bjó hún til hálsfestar sem flestar konur í fjölskyldunni, ungar og eldri, skarta nú. Ég sendi kærar kveðjur og þakkir til allra í Múlabæ og ekki síst til þess ágæta starfsfólks sem þar er og hugsar um aldraða fólkið af alúð og umhyggju. Líf okkar mömmu var samofið á svo margan hátt. Örlögin höguðu því þannig til að hún fóstraði syni mína tvo að miklu leyti og kann ég henni ómældar þakkir fyrir. Ég sagði við hana á dögunum að þótt við værum ekki alltaf sammála þá yrðum við alltaf vinkonur. Við gátum endalaust talað saman og rökrætt. Þrátt fyrir háan aldur var hún allt til enda skýr í hugsun og fylgdist vel með. 9. desember sl. veiktist mamma og var eftir það fjórar vikur á Landspít- alanum við Hringbraut þar sem vel var um hana hugsað á deild 14E þar til hún lést 6. janúar sl. Það er komið að leiðarlokum. Ég kveð hana með söknuði og þakklæti Megi hún hvíla í friði. Margrét Guðnadóttir. Örlögin gáfu mér óhefðbundna fjölskyldu. Líffræðilega séð var Sig- urrós, eða Rósa eins og flestir köll- uðu hana, ömmusystir mín en í raun- veruleikanum var hún miklu meira en það. Hún ól mig upp eins og son sinn meðan móðir mín gegndi hlut- verki oftar ætluðu feðrum, sérstak- lega á þeim tímum. Ég kallaði Rósu mömmu þegar ég var lítill, svo Rósu ömmu, seinna Rósu frænku, síðar bara Rósu, en á seinni árunum kall- aði ég hana það sem hún ávallt var – Rósa mín. Rósa kenndi mér það sem foreldr- ar ættu að kenna börnum sínum. Hún kenndi mér að segja satt, að taka tillit til annarra, að hjálpa þeim sem minna mega sín, að gera það sem er rétt hvort það sem það er vin- sælt eða ekki, að bera virðingu fyrir öðru fólki og þá sérstaklega mér eldri. Hún kenndi mér að standa upp í strætó fyrir fullorðnu fólki, hún kenndi mér að vera ekki eigingjarn á hluti og hún kenndi mér að stundum verður maður að fórna sínum áætl- unum fyrir aðra, sem hún gerði ósjaldan. Hún vissi líka að ég var ófullkominn, eins og allir aðrir, og kenndi mér að hafa samviskubit þeg- ar ég gerði eitthvað af mér eða sagði ósatt. Hún kenndi mér að tala ís- lensku rétt og bera virðingu fyrir máli okkar, sem ég reyni að gera enn þann dag í dag þótt ég hafi búið er- lendis í tæp 28 ár, og hún kenndi mér að vera stoltur af landi og þjóð þótt lítil séum við. Hún kenndi mér allt þetta og var sjálfri sér sönn. Hún kenndi mér líka aðra hluti á léttari nótum. Hún kenndi mér að lesa og að meta góðar bækur, spila á spil, tefla, ráða krossgátur, allt hlutir sem stuðluðu að þroska mínum og allt hlutir sem ég mun gera svo lengi sem ég hef getu til. Síðast en ekki síst kenndi hún mér að elska tónlist, sem leiddi meðal annars til þess að ég fór í kór sem þótti kannski ekki strákalegt á þeirri tíð. Hún hlustaði á fjölbreytta tónlist og ég man vel eftir því að sitja og hlusta á Rósu raula með íslensku lögunum. Seinna sátum við saman og hlustuðum á Mario Lanza, Enrico Caruso og Jussi Björling meðal annarra. Stundum ræddum við um tónlistina en stund- um nutum við hennar bara og sögð- um ekki orð. Það fór kannski ekki mikið fyrir Rósu en hún hafði mikil áhrif á hver ég er og hvernig ég reyni að lifa mínu lífi. Það er og verður skrýtið að koma heim til Íslands án þess að eyða góð- um stundum með Rósu í spjalli eða spilamennsku. Hennar verður sárt saknað en það eru margar góðar minningar í hug og hjarta. Örlögin gáfu mér óhefðbundna fjölskyldu en hún hefði ekki getað verið betri. Davíð Elvar Hill. Elsku mamma. Ég var bara fimm ára að verða sex þegar ég fékk þig fyrir mömmu, það var mitt lán. Þú varst góð, þú varst ströng, þú varst ákveðin, þú varst vandvirk. Og þú varst músíkölsk. Ég man þegar þú raulaðir „Áfram veginn“ með Stefáni Íslandi, „Draumur fangans“ með Erlu Þorsteinsdóttur og „Ljúft er að láta sig dreyma“ með Alfreð Clau- sen, í eldhúsinu heima, alltaf með svuntu, já ég man hvernig þú raul- aðir eða blístraðir þessi lög. En þú gerðir fleira en að syngja, þú varst flink í höndunum, saumaðir öll föt á okkur stelpurnar og á brúð- urnar okkar líka. Svo bjóstu til svo góðan mat sem ég hef reynt að líkja eftir. Einnig varstu hrifin af blómum og við áttum þar sameiginlegt áhugamál sem við ræddum oft og þér fannst gaman að skoða myndir af blómunum mínum í Noregi. Þér þótti svo gaman að spila. Fyrir mörgum árum kenndi ég þér „tveggja manna vist“ og alltaf þegar ég var í heimsókn frá Noregi spil- uðum við. „Eigum við ekki að taka eina runu“ sagðir þú og við eyddum mörgum ógleymanlegum stundum við þessa spilamennsku. Þú varst mikill Íslendingur, þér þótti vænt um landið þitt og sást ekki ástæðu til að ferðast mikið, enda tíðkaðist það ekki á þeim árum. Þó fórstu eina ferð, árið 1982. Þá heim- sóttir þú mig til Noregs, en ég var að fara að eiga yngsta barnið mitt, hann Kjell Rúnar, og þú komst til að hugsa um heimilið á meðan. Þá sástu að þú gast gert eitthvert gagn með þessari ferð, þetta var ekki bara skemmtiferð. Og þú varst börnunum mínum hin besta amma, þeim Rósu Björgu, Söndru Dögg og Kjell Rúnari, sem nú sakna sárt Rósu ömmu sinnar. Þegar þeirra börn fæddust gleymdir þú heldur aldrei að senda þeim eitthvað á afmælum og jólum, spurðir um þau þegar við hittumst eða töluðum saman í síma og vildir alltaf fylgjast með þeim. Ég er þakklát fyrir allt sem þú gafst mér og virði allt það góða sem þú hefur gert fyrir mig og seinna börnin mín og þeirra börn. Ég vil þakka þér, mamma mín, fyrir að vera sú sem þú varst. Allar góðu minningarnar um þig mun ég varð- veita í hjarta mínu. Ragnhildur Hreiðarsdóttir. Mig langar með fáeinum orðum að minnast hennar fóstru minnar. Ég veit að hún hefði ekki kært sig um mærð eða málskrúð, svo kveðjan verður stutt. Hún átti ekki merkilega ævi, ef mælt er á kvarða fyrirmenna og for- seta. Lífið var lengst af óttalegt basl, efnin lítil og tækifærin takmörkuð. Það liggja ekki eftir hana stórvirkin eða minnisvarðarnir. Og þó. Hún kom fjórum börnum til manns þótt hún eignaðist engin sjálf. Það hefur margur haft meira og gert minna. Og nú er hún farin. Hún kvaddi þennan heim ekki baráttulaust. Þótt heilsan væri orðin léleg var lífsvilj- inn sterkur. Og ég fékk að sitja hjá henni undir það síðasta. Halda í höndina hennar og segja henni hvað mér þætti vænt um hana. Það var sárt að horfa á lífið fjara út, en gott að geta verið hjá henni. Takk fyrir allt, elsku Rósa mín. Hjálmar Theodórsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.