Morgunblaðið - 02.02.2011, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2011
✝ Ingibjörg Magn-úsdóttir fæddist í
Reykjavík 6. júní
1918. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 26. janúar
2011.
Foreldrar hennar
voru hjónin Magnús
Ólafsson bifreiða-
stjóri í Reykjavík, f.
20. ágúst 1888, d. 1.
janúar 1989, og Jón-
ína Þorsteinsdóttir
húsmóðir í Reykjavík,
f. 5. október 1894, d.
2. maí 1938. Ingibjörg var önnur í
röð þriggja alsystkina en þau voru
Ragnheiður, f. 14. mars 1916, d. 29.
apríl 1969, fyrri maki Kristinn
Ragnar Jóhannesson, f. 28. desem-
ber 1913, d. 19. ágúst 1954. Seinni
maki Bóas Daði Guðmundsson, f.
20. mars 1919, d. 6. janúar. 1969.
Bróðir Ingibjargar var Ísleifur
Steinar, f. 28. nóvember 1923, d.
30. janúar 1943. Seinni kona Magn-
úsar var Guðrún Sveinsdóttir, f. 3.
nóvember 1919, d. 29. júní 2002.
Synir þeirra, hálfbræður Ingi-
bjargar, eru Steinar, f. 19. október
1946, Ólafur, f. 15. ágúst 1949, og
Ingibjörg ólst upp í Reykjavík en
barnaskólaár sín eða frá tíu til fjór-
tán ára aldurs bjó hún ásamt for-
eldrum sínum í Hrólfsskála á Sel-
tjarnarnesi og gekk í
Mýrarhúsaskóla. Vorið 1935 sótti
hún matreiðslunámskeið í Hús-
mæðraskólanum að Laugavatni og
þar kynntist hún Gunnari verðandi
eiginmanni sínum, sem var þar við
nám í íþróttaskóla. 1939 giftast þau
og flytjast austur á Fáðskrúðsfjörð
þar sem Gunnar fékk kenn-
arastöðu. 1946 flytjast þau til Nes-
kaupstaðar þar sem Gunnar tók við
stöðu skólastjóra Barnaskólans og
búa þar í tæp fjörutíu ár. Fyrstu
hjúskaparárin var Ingibjörg
heimavinnandi húsmóðir og þurfti
hún þá oft að taka á móti gestum
innlendum sem erlendum í
tengslum við starf eiginmannsins
sem skólastjóra og íþróttafröm-
uðar en síðar kenndi Ingibjörg
handavinnu stúlkna í barnaskól-
anum í Neskaupstað í nokkur ár.
1965 tekur hún við starfi bókavarð-
ar í bókasafninu í Neskaupstað og
starfar þar fram til ársins 1984 er
þau hjónin flytjast suður til Reykja-
víkur og setjast í helgan stein. Í
Reykjavík bjuggu Ingibjörg og
Gunnar í Hraunbæ 42 en 2006 flyt-
ur Ingibjörg í þjónustuíbúð á Dal-
braut og síðan 2008 á Skjól þar
sem hún lést.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 2. febrúar
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Þröstur, f. 15. ágúst
1959.
Ingibjörg giftist 13.
september 1939
Gunnari Ólafssyni
skólastjóra í Nes-
kaupstað, f. 21. júní
1911 að Efra Núpi í
Miðfirði, d. 29. des-
ember 2003. Ingi-
björg og Gunnar
eignuðust þrjá syni:
1) Ólafur Jóhann, f.
13. mars 1940, kona
hans er Helga Frið-
riksdóttir, f. 16. ágúst
1941, þau búa í Mosfellsbæ. Fóst-
urdóttir þeirra var Hafrún Haf-
steinsdóttir, f. 7. janúar 1971, d. 16.
desember 2005. Sonur Ólafs er
Örn, f. 20. mars 1962. 2) Magnús, f.
30. apríl 1944, kona hans er Morag
Gunnarsson, f. 14. ágúst 1951, þau
búa í Skotlandi. Börn þeirra eru
Gréta, f. 15. júní 1974, Andri, f. 20.
mars 1978, og Martin, f. 8. mars
1981. 3) Gunnar Ingi, f. 14. apríl
1948, kona hans er Vigdís Hall-
grímsdóttir, f. 13. desember 1949,
þau búa í Reykjavík. Börn þeirra
eru Inga Hrund, f. 18. mars 1975,
og Ketill, f. 28. febrúar 1980.
Nú þegar lokið er fjörutíu ára sam-
ferð okkar Ingibjargar tengdamóður
minnar vil ég minnast hennar með
nokkrum orðum.
Fyrstu árin sem ég var í fjölskyld-
unni bjuggum við hvor á sínu lands-
horninu og vorum því ekki í dagleg-
um samskiptum eins og síðar varð
þegar við vorum öll flutt á höfuðborg-
arsvæðið. Fjölskyldan var fyrst og
fremst allt í lífi Ingibjargar. Strák-
arnir hennar stóðu henni næst
hjarta. Það þýddi ekkert að klaga
Gunnar Inga fyrir henni, hún gat allt-
af snúið hans málum honum í hag. Nú
síðast fyrir jólin þegar ég var að
segja henni frá bröndurum úr brand-
arabók Elmu G. um Norðfirðinga
nefndi ég að það væri skrýtið að það
væri enginn brandari um Ólaf son
hennar sem þó hefði verið fram-
kvæmdastjóri í stóru fyrirtæki á
Norðfirði í tuttugu ár. Hún var eld-
snögg að koma með skýringu sem
ekki var hægt að mótmæla, hvers
vegna hann hefði ekkert erindi átt í
þá bók.
Ingibjörg vildi mér alltaf vel. Það
tók mig smá tíma að skilja þetta. Ég
kunni fyrst ekki að meta athuga-
semdir hennar við fötin mín. En svo
áttaði ég mig á að hún vildi hjálpa
mér og leiðbeina.
Ingibjörg lagði metnað sinn í
heimili sitt. Hún hafði áhuga á mat-
argerð og náði sér gjarnan í upp-
skriftir úr dönsku blöðunum. Dönsku
hafði hún lært að lesa hjá gamalli
konu í Hrólfsskála á Seltjarnarnesi
þegar hún átti heima þar barnaskóla-
árin sín þ.e. milli tíu og fjórtán ára
aldurs. Síðar lærði hún aðeins þýsku
eftir linguafón til að undirbúa sig fyr-
ir orlofsferð með Gunnari til Þýska-
lands 1961 og það nýttist henni vel.
Hún eignaðist síðar þýska tengda-
dóttur og en svo skoska og síðast ís-
lenska. Ég grínaðist með það að sú ís-
lenska væri langbest, en þá brosti
hún bara.
Ingibjörg var orðin ferðalúin síð-
ustu mánuðina. Nú í janúar þegar við
Gunnar Ingi þurftum að segja henni
þau döpurlegu tíðindi að litli dóttur-
sonur okkar, hann Fannar Ingi, væri
dáinn fór hún strax að hugga okkur
og styrkja. Sagði að ég yrði að vera
sterk, konur yrðu alltaf að vera
sterkar. Sjálf hafði hún þurft að vera
sterk á ungum aldri. Þegar hún var
um átján ára aldurinn veiktust hún
og systkini hennar af berklum og
voru öll á berklahæli misjafnlega
lengi þó og rúmu ári síðar dó móðir
hennar úr krabbameini.
Ingibjörg tengdamóðir mín var
sterk sómakona.
Vigdís.
Kæra Ingibjörg, ekki grunaði okk-
ur þegar við heimsóttum þig síðast-
liðinn sunnudag og hittum þig hressa
og káta í borðstofunni, að þú mundir
eftir þrjá daga fara frá okkar. Núna
eru liðin rúmlega 45 ár síðan leiðir
okkar lágu fyrst saman er ég kom frá
Berlín til Neskaupstaðar, nýgift Ólafi
elsta syni þínum. Við fengum besta
herbergið ykkar og vorum fyrsta árið
hjá ykkar í skólastjórabústaðnum.
Ég hafði enga reynslu sem húsmóðir.
Hafði verið að mennta mig í tækni-
greinum og ekki þurft að huga að
eldamennsku, eða öðrum húsverk-
um. Þú varst þá „húsmæðraskóli“
minn og ég gat mikið lært af þér. Þú
hafði gaman af því að elda góðan mat
og kunnir margt fyrir þér í handa-
vinnu, ekki bara að prjóna og sauma,
heldur líka í leðurvinnu og að búa til
ýmsa fallega hluti úr hornum og
beinum. Íslensku hafði ég ekki lært
áður en ég kom til Íslands, en þú
hafði nokkrum árum áður lært þýsku
og hefur dvalið í nokkra mánuði í
Þýskalandi, þegar Ólafur lærði þar.
Strákarnir í fjölskyldunni kölluðu
þetta mál eldhúsþýsku, en okkur
gekk prýðilega að skilja hvor aðra og
það var aðalatriðið. Við vorum 19 ár
saman í Neskaupstað og gerðum
margt saman. Þið pössuðuð oft fyrir
okkur barn, hús og hund, þegar við
vorum á ferðalögum. Þá mátti Haf-
rún fara í fötin þín og breytast í fína
dömu með skinnkraga, hatt og há-
hælaða skó. Oft var lesið fyrir hana
eða spilað. 1984 fluttum við öll saman
suður. Þið voruð nýhætt að vinna, en
voruð hress og voruð fullfær um að
sinna áhugamálum ykkar. Gunnar í
útivist eins og fjallaferðum, skauta-
hlaupi og skíðagöngu. Þú meira inn-
anhúss, hafðir falleg heimili, gerðir
áfram allskonar handavinnu og varst
tíður gestur í bókasafninu. Mágkon-
urnar þínar Herborg og Aðalheiður
komu oft í heimsókn og þið höfðuð
gaman af því að spila, drekka kaffi
saman og borða fínar kökur, sem þú
hafðir bakað.
Samband okkar eftir að suður kom
var jafnnáið. Sérstaklega eftirminni-
leg eru okkur Þorláksmessukvöldin
hjá ykkar með stóru veisluborði fyrir
öll börnin og barnabörnin ykkar, sem
voru hér í Reykjavík og nágrenni. Þú
varst búin að elda í marga daga og
undirbúa stórkostlega veislu. Áfram
héldum við aðfangadagskvöld hátíð-
legt saman og munum sérstaklega
sakna ykkar þann dag í framtíðinni.
Þegar Gunnar dó, gastu ekki lengur
hugsað um heimilið og fluttist fyrst á
Dalbraut og síðan á Skjól, þar sem
þér leið mjög vel og hrósaðir starfs-
fólkinu oft fyrir góða umönnum og
kærleik. Það er þess vegna líka í þínu
nafni, sem ég vil þakka starfsfólki á 5.
hæð á Skjóli fyrir frábæra umönn-
um.Við eru búin að ganga langa og
ánægjulega leið saman. Við Ólafur
þökkum þér fyrir allt gamalt og gott.
Hvíldu í friði.
Þín tengdadóttir,
Helga.
Það að amma mín skuli hafa náð að
verða rúmlega 92 ára með sína
berkla- og reykingasögu er alveg
hreint ótrúlegt. Hún hætti þó að
reykja um sjötugt sem sýnir að það
er aldrei of seint að hætta. Seinustu
árin var hugur hennar orðinn frekar
fjarlægur og hún var farin að rugla
mér og dóttur minni saman.
Mínar fyrstu minningar af ömmu
eru þegar ég heimsótti hana á sumrin
í Neskaupstað. Þá vann hún á bóka-
safninu og ég fékk stundum að fara
með þangað og stimpla heil ósköp.
Svo var mjög spennandi að fara með
henni að lesa af veðurathugunarstöð-
inni. Eitthvað var hún að reyna að
hjálpa mér við handavinnu og á ung-
lingsárum mínum prjónuðum við eitt
sokkapar saman. Ennþá á ég lopa-
peysuna sem hún prjónaði á mig fyrir
20 árum. Þegar við fjölskyldan flutt-
um í Árbæjarhverfið í næsta ná-
grenni við afa og ömmu áttum við
Ketill bróðir athvarf hjá þeim eftir
skóla. Ég var nú 11-12 ára og vildi nú
miklu frekar vera heima að hlusta á
plötur á hæsta styrk heldur en að
vera hjá ömmu en oftast kom ég nú
við. Það var áhugavert að gramsa í
skósafni og skartgripaskríni ömmu
og mörgum sinnum skoðaði ég gömlu
myndaalbúmin hennar.
Amma hafði gaman af tónlist og
sagði að ef heilsan hefði verið betri
hefði hún dansað miklu meira. Amma
og afi voru mjög samrýnd í ellinni en
ég veit að amma hefði viljað sjá meira
af honum þegar hann var á fullu í fé-
lagsstörfunum á árunum sem þau
bjuggu fyrir austan. Ég man þegar
amma sagði frá því að hún hefði alltaf
legið á sömu hliðinni og afi haldið ut-
an um hana á nóttunni. Hann hefði
nefnilega hrotið svo hátt, þess vegna
heyrði hún alltaf svona illa á öðru
eyranu. Nú hefur amma fengið hvíld-
ina sína. Hún veitti glöð samþykki
sitt fyrir því að drengurinn minn yrði
jarðsettur hjá afa og það er fallegt til
þess að hugsa að nú hvíli þau þar öll
saman.
Inga Hrund Gunnarsdóttir.
Ég og amma mín höfum brallað
ýmislegt saman í gegnum tíðina og
átt margar skemmtilegar stundir
saman.
Eins og ömmur eiga víst til, þá var
ýmislegt leyfilegt hjá ömmu sem ekki
var hægt að láta sig dreyma um að
gera heima hjá foreldunum. Til dæm-
is þótti mér ótrúlega gaman að leika
mér að eldspýtum og kertum þegar
ég var krakki. Heima hjá mér var
ekki vel séð að aðventukransinn
skyldi vera notaður í þessa tilrauna-
starfsemi. Hjá ömmu minni var hins
vegar allt annað upp á teningnum.
Þar var þessi ósiður gerður að alvöru
áhugamáli, og amma mín safnaði fyr-
ir mig kertabútum og notuðum eld-
spýtum sem ég svo notaði til að búa
til hálfgerða bálkesti þegar ég kom í
heimsókn. Einu sinni varð bálið held-
ur meira en lagt var upp með í byrj-
un, þó að ekkert alvarlegt hefði nú
gerst sem betur fer. Til öryggis
ákvað faðir minn nú samt að fjárfesta
í eldvarnarteppi handa brennuvörg-
unum.
Í Hraunbænum var ég oft hjá
ömmu og afa eftir skóla og var það
mér nokkurs konar annað heimili.
Þar man ég annað hvort eftir að hafa
verið í áðurnefndum eldverkefnum,
eða þá að ég dundaði mér við að
tálga. Einu sinni tálgaði ég nú reynd-
ar af mér hálfan þumalinn hjá ömmu,
en hún tók því bara með jafnaðargeði
og batt um sárið eftir að hafa stoppað
blæðinguna með svuntunni sinni.
Hún amma mín var orðin mjög
heilsuveil á síðustu árum. Þar sem ég
var mestan þann tíma í útlöndum, gat
ég ekki komið oft í heimsókn til henn-
ar. En þá sjaldan ég kom var hún allt-
af mjög glöð að sjá mig, og nokkurn
veginn með hlutina á hreinu þó svo að
hún spyrði mig nú stundum oft að því
sama. Amma og afi voru alltaf góð við
mig þegar ég var lítill drengur. Það
er því gott að geta hugsað til þess að
þau geti nú passað upp á litla dreng-
inn hennar systur minnar þar sem
þau hvíla öll saman. Hvíl í friði, amma
mín, þinn,
Ketill.
Þegar við Kristín fluttumst til
Neskaupstaðar haustið 1963 voru
Gunnar Ólafsson og Ingibjörg
Magnúsdóttir með þeim fyrstu sem
við heimsóttum. Steinsnar var þá
milli heimila okkar og hélst svo um
áratugi þótt báðar fjölskyldurnar
flyttu sig um set. Fyrir Kristínu sem
hingað var komin í framandi um-
hverfi var mikils virði að geta þegið
ráð hjá Ingibjörgu sem reyndri hús-
móður. Ólaf son þeirra þekktum við
frá námsárunum í Þýskalandi þar
sem hann festi ráð sitt, og þannig
varð margt sem tengdi fjölskyldurn-
ar saman. Gestkvæmt var á heimili
þeirra, meðal annars af Fáskrúðs-
firðingum, en á Búðum áttu þau
heima öll stríðsárin uns Gunnar varð
skólastjóri á Norðfirði 1946. Meðal
þeirra sem áttu innkomu hjá þeim að
vetrarlagi var Lúðvík Jósepsson sem
leigði sína íbúð að jafnaði um þing-
tímann. Við minnumst skemmtilegra
kvöldstunda yfir kaffibolla hjá þeim
hjónum þar sem aldrei skorti um-
ræðuefni. Ingibjörg gaf körlunum
ekkert eftir með skarplegum at-
hugasemdum og græskulausri
glettni sem var einn af hennar góðu
eðliskostum.
Ingibjörg vann verk sín heima fyr-
ir áreynslulaust, að best varð séð,
heimilið alltaf slétt og fágað og bar
hannyrðakonunni fagurt vitni. Hún
vann utan heimilis eftir að synir
hennar þrír uxu úr grasi, kenndi
handavinnu við Barnaskólann og
varð síðan bókavörður eftir að Bóka-
safn Neskaupstaðar flutti í nýtt hús-
næði í Egilsbúð. Einnig þar var reiða
á öllu og þægilegt andrúmsloft. Ef-
laust lagði Gunnar þar einnig hönd að
verki, sjálfur bókamaður og annt um
varðveislu heimilda. Þau hjón voru
hátt í fjóra áratugi ein af helstu stoð-
um byggðarlagsins og féllu vel að því
metnaðarfulla og róttæka andrúms-
lofti sem þar ríkti á öldinni sem leið.
Eftir að Gunnar hætti skólastjórn
eystra lá leið þeirra hjóna til Reykja-
víkur 1984, þar sem þau eignuðust á
ný fallegt heimili. Ingibjörg var þar á
heimavelli og skammt að leita til fjöl-
skyldna sonanna sem þar voru bú-
settir. Samverustundirnar strjáluð-
ust en þó leið aldrei ár svo að leiðir
lægju ekki saman. Undravert fannst
okkur hversu aldurinn fór vel með
þau bæði. Það er þess virði að komast
á tíræðisaldur þegar andlegt þrek
helst til síðustu stundar. Við þökkum
Ingibjörgu og öllu hennar fólki sam-
fylgdina.
Kristín og Hjörleifur
Guttormsson.
Ingibjörg
Magnúsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HRÖNN THORARENSEN,
lést sunnudaginn 23. janúar.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir fyrir frábæra umönnun og hlýju
fær allt starfsfólk 2. h. s. á hjúkrunarheimilinu Eir.
Sigríður Thorarensen,
Kristján Thorarensen,
Friðrik Thorarensen,
Vilhelmína Thorarensen,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, vinur, faðir, tengdafaðir og afi,
JAN GERRITSEN
blaðamaður,
Blómsturvöllum 2,
Stokkseyri,
lést á heimili sínu sunnudaginn 16. janúar.
Kveðjuathöfn hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Inga Hlöðvers,
Rakel Hermannsdóttir,
Salka, Ísak, Benjamín,
Páll Hermannsson, Hafdís Bjarnadóttir,
Guðni Kolbeinn, Bjarni,
Niels Gerritsen, Alida,
Suzanne Gerritsen, Jasmijn, Violet,
Gijs Gerritsen, Froukje Luske, Luca.
Lokað
Lokað eftir hádegi í dag, miðvikudaginn 2. febrúar, frá kl. 12.00
vegna jarðarfarar BJÖRNS BJÖRNSSONAR.