Morgunblaðið - 25.02.2011, Side 18

18 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2011
Brúðkaupsblað
Föstudaginn 18. mars kemur út hið árlega
BrúðkaupsblaðMorgunblaðsins.
–– Meira fyrir lesendur
SÉ
R
B
LA
Ð
NÁNARI UPPLÝSINGAR GEFUR:
PÖNTUNARTÍMI AUGLÝSINGA:
Fyrir kl. 16, mánudaginn 14. mars
Brúðkaupsblaðið hefur verið eitt af vinsælustu sérblöðum Morgunblaðsins
í gegnum árin og verður blaðið í ár sérstaklega glæsilegt.
Látið þetta glæsilega Brúðkaupsblað ekki framhjá ykkur fara ...
það verður stútfullt af spennandi efni.
Katrín Theódórsdóttir
kata@mbl.is
Sími: 569-1105
Brú
ðka
up
MEÐAL EFNIS:
Fatnaður fyrir brúðhjónin.
Förðun og hárgreiðsla
fyrir brúðina.
Veislumatur og
veislusalir.
Brúðkaupsferðin.
Undirbúningur fyrir
brúðkaupið.
Giftingahringir.
Brúðargjafir
Brúðarvöndurinn.
Brúðarvalsinn.
Brúðkaupsmyndir.
Veislusalir.
Veislustjórnun.
Gjafalistar.
Og margt fleira skemmtilegt
og forvitnilegt.efni.
Nú er búið að vísa
Icesave til þjóð-
arinnar. Talað er um
að þetta sé fólgið í því
að þjóðin eigi að greiða
atkvæði um Icesave-
samninginn, sem sagt
hvort börn okkar,
barnabörn og barna-
barnabörn eigi að
greiða skuldir óreiðu-
manna eða synja þess-
um samningum. Þar sem þessi börn
eru ekki til staðar til að svara fyrir
sig þá er svo ári þægilegt að skella
þessu á þau. Kanntu annan betri?
Um hvað snýst allt þetta mál og
hver er þessi „þjóð“ sem nú á allt í
einu að taka ábyrgð á öllu?
Fyrir þá sem ekki vita það þá er
„þjóðin“ við, fólkið í landinu sem er-
um ekki aðilar að valdakerfinu, ekki
embættismenn, alþingismenn eða
ráðherrar né aðrir tengdir aðilar. Nú
nýlega virðist sem bankamenn séu
tæplega hluti af þjóðinni, a.m.k. ekki
þeir sem stjórnuðu einkareknu
bönkunum fram að hruni. Þeir sem
nú sitja í bönkum, skilanefndum eða
slitastjórnum eru að
skrifa sína sögu og það
kemur í ljós hvaða fólk
þetta er.
Málið um Icesave og
tengd vandamál snýst
um það að í áratugi hef-
ur verið alger óreiða í
okkar samfélagi varð-
andi aðgang þjóð-
arinnar að auðlindum,
peningum, vinnu, emb-
ættum, einkavæðing-
artækifærum svo fátt
eitt sé talið. Lítill hluti þjóðarinnar,
svo lítill að hér áður fyrr var talað
um 13 fjölskyldur þegar talað var um
þá stétt sem átti allt í landinu, skipa-
félög, flugfélög o.s.frv. og hafði nær
allt í hendi sér. Á seinni árum hafa
það verið stjórnmálaflokkarnir og
senditíkur á þeirra vegum sem hafa
seilst lengst ofan í vasa þjóðarinnar,
oft að því virðist ráðherrar flokkanna
og oft nefndir sem einn aðili: Fjór-
flokkurinn.
Græðgin vældi og veinaði á okkur
eins og norðangarri og Alþingi Ís-
lendinga lét undan og gaf frá okkur
fiskveiðiauðlindirnar 1984 eins og
ekkert væri sjálfsagðara og fylgdi
því eftir með því að heimila framsal
fiskveiðiheimilda og einnig heimild
til að veðsetja óveiddan fisk í sjónum.
Fiskveiðiauðlindin var sem sagt gef-
in tvisvar ef ekki oftar og það til
sömu aðila. Ekkert hefur enn verið
gert til að laga þennan þjófnað, hvað
þá að ná verðmætum til baka.
Orkuauðlindir okkar hafa verið á
barmi hyldýpis og engu munað að
þær féllu fram af ofan í kjaftinn á
bröskurum Fjórflokksins.
Þjóðin á einnig lífeyrissjóði sem
hún þarf að greiða í samkvæmt lög-
um. Nýlegar fréttir herma að það sé
allt byggt á röngum forsendum og að
þeir sem greiða nú inn í lífeyrissjóði
muni aldrei fá lífeyri eins og lofað er.
Allt sem sagt lygi og svik og þeir sem
hafa verið að fara á eftirlaun núna
hafa fengið að kenna á því.
Sama er að segja um íbúðir okkar,
atvinnu nú eftir hrun, allt er horfið
eða er að hverfa og skuldir heimila
hafa hækkað í hæstu hæðir án þess
að fólk hafi gert neitt annað en að lifa
venjulegu lífi. Allt hirt og bílarnir
teknir af mörgum fjölskyldum sem
fóru í greiðsluaðlögun, allur kostn-
aður hækkaður á öldruðum og ör-
yrkjum á sama tíma og laun þeirra
eru lækkuð. Mikil fátækt er nú geng-
in í garð á Íslandi.
Kæri samborgari. Það er sama
hvað tínt er til. Þjóðin hefur verið
hlunnfarin áratugum saman á nær
öllum vígstöðum og ef fólkið hefur
eignast eitthvað þá er það hirt jafn
óðum með verðtryggingu eða geng-
isfellingum og nú skattlagningum.
Er ekki allt þetta mál komið að
endapunkti? Ef ekki nú, þá hvenær?
Núna í framhaldi af öllum þeim
þjófnaði, lygum og óheiðarleika sem
búið er að senda á okkur í áratugi þá
á nú að senda okkur einn reikninginn
enn sem er Icesave, lán einkabanka
sem ríkisstarfsmennirnir nenntu
ekki að líta eftir eða klúðruðu í lúk-
unum á sér.
Þjóðin hafði kosið fólk til að fara
með völdin í landinu en hvað gerðist?
Þeir gáfu bankana frá sér eins og
fiskveiðiauðlindirnar þannig að þeir
sjálfir og vinir þeirra yrðu ríkir en
við fátæk.
Þjóðin hefur fengið Icesave í fang-
ið en ekki bara það, heldur hefur
þjóðin nú það óhjákvæmilega hlut-
verk að endurbyggja allt samfélagið
frá grunni, endurbyggja allar stofn-
anir ríkisins, alþingi, ráðuneyti og
allan pakkann og sjá til þess að fram-
vegis sé rétt en ekki rangt sem gert
er fyrir þjóðina eins og hingað til.
Við, þjóðin, skrifum Bretum og
Hollendingum bréf og segjumst
þurfa um þrjú til fimm ár til að end-
urbyggja okkar samfélag og verðum
að láta þetta Icesave-mál bíða á með-
an. Þó er augljóst að við, þjóðin,
munum aldrei láta Icesave eða risa-
skuldir óreiðumanna falla á börn,
barnabörn eða barnabarnabörn. Nei,
aldrei, og þau skilaboð geta Bretar
og Hollendingar fengið strax.
Þjóðin sem nú á að taka við Ice-
save var aldrei spurð og hafði ekkert
haft um það að segja þegar bank-
arnir voru einkavæddir þó þetta
væru peningar þjóðarinnar, barna,
barnabarna og barnabarnabarna
o.s.frv. Þetta er því ekki skuld þjóð-
arinnar heldur Íslendinganna sem
hafa verið með gallaðar embættis-
færslur, starfsmanna stofnana Ís-
lenska ríkisins, alþingismanna, ráð-
herra og annarra svo sem svikulla
bankaglæpamanna.
Þetta fólk verði nú sent til Bret-
lands og Hollands til að svara fyrir
glæpi sína gegn þjóðinni og sitja í
skuldafangelsi hjá þessum erlendu
þjóðum þar til Icesave-skuld þess við
þessar þjóðir er greidd.
Eftir Sigurð
Sigurðsson
Sigurður Sigurðsson
» Afbrotamenn svari
fyrir glæpi sína gegn
þjóðinni og sitji í skulda-
fangelsi þar til skuld
þeirra við þessar er-
lendu þjóðir er greidd.
Höfundur er cand. phil.,
byggingaverkfræðingur
Aðförin að þjóðinni
Hinn 22. febrúar birti
Morgunblaðið grein eft-
ir Hreiðar Þór Sæ-
mundsson þar sem höf-
undur spurði sig hvort
Ísrael væri „land gyð-
inga eða araba“, nema
hvað ég tel höfund hafa
umgengist þetta mik-
ilvæga mál á slíkan hátt
að varla hafi verið um
spurningu að ræða. Þótt
lofsvert sé að flytja mál gyðinga og
Ísraela í þessu máli sem og öðrum þá
tel ég ljóst að höfundur býr ekki yfir
þeim skilningi og samúð með Palest-
ínuaröbum sem þarf til að meta mál
þeirra að verðleikum. Höfundur fjallar
t.a.m. um „áróður“ Palestínuaraba og
„hinar árásargjörnu múslimaþjóðir“
án þess að beita Ísraela eða gyðinga
sömu tortryggni.
Höfundur skrifar t.d.: „Áróð-
ursmeistarar múslima-araba fullyrða
að þjóðflutningar þeirra eftir 1918
[milli falls Tyrkjaveldis árið 1918 og
stofnunar Ísraels árið 1948] séu hrein
goðsögn. En þeir geta illa útskýrt fjöl-
skyldunöfn eins og: Masri (frá
Egyptalandi), Iraqi (frá Írak), Tara-
bulsi (frá Tarabulus-Tripoli), Hourani
(frá Houran í Sýrlandi), Hussaini (frá
Jórdaníu) og Saudi (frá
Saudi-Arabíu). Hvers
vegna er líka svo erfitt
fyrir múslimska Palest-
ínuaraba að benda á afa
eða ömmur sem fædd
eru í landinu?“ Að gefa
þannig í skyn að nútíma-
afkomendur íslamsk-
arabískra hirðingja sem
flökkuðu um ytri mörk
hvers samfélags á
stjórnmálalega óstöðugu
svæði þyrftu nú að geta
bent til fæðingarvott-
orða forfeðranna e.þ.u.l. að sama leyti
og aðrir finnst mér fáránlegt, auk-
inheldur sem margir nútíma Ísraelar
hljóta að hafa misst allar heimildir fyr-
ir ættsögu sínni í ódæðisverkum
Þriðja ríkisins. Þess skal og getið að
mörg þessi fjölskyldunöfn hafa skotið
upp kollinum eins langt frá Aust-
urlöndum nær og á Indlandi t.d.,
vegna þess að þau eru öldum eldri en
deilan við Ísraela. Þetta er til marks
um það að saga múslíma-araba er saga
fólksflutninga eins og saga gyðinga.
Flestir gyðingar í Ísrael eiga rætur
að rekja til minnihlutahópa í löndum
þar sem múslímar og arabar eru í
meirihlutanum en þó má álíta að þess-
ir gyðingar eigi tilkall til að búa á
þessu svæði sem höfundur kallar
Landinu helga. Á hinn bóginn voru
margir þeir arabar sem bjuggu í um-
ræddu landi þegar Ísrael var stofnað
afkomendur fólks sem þangað hafði
flutt frá íslamsk-arabískum svæðum
innan Tyrkjaveldis fyrir fall þess árið
1918; þar með er ekki sagt að þeirra
afkomendur sem fæddir eru í Landinu
helga síðan árið 1918 eigi ekki sögu-
legt tilkall til landsins, hvað þá til
þeirra grundvallarmannréttinda sem
álíta má að Ísraelar hafi oft neitað svo
mörgum þeirra um að stofnuðu ríki.
Jafnvel að gefnu lögmæti þess ríkis
finnst mér að í því að halda því fram að
umræddir arabar og múslímar hafi
ekki átt slíkt tilkall til landsins felist
einskonar afturvirk innflytjendastefna
enda miklu harðneskjulegri en tíðkast
á Norðurlöndum eða annars staðar í
hinum siðmenntaða heimi. Slík stefna
finnst mér þeim mun meira óviðeig-
andi þar sem í málsvörn fyrir nútíma
Ísraelsríki myndu margir vísa til þess
sameinaða Ísraelsríkis sem hvarf úr
sögunni einhvern tímann á tíundu öld
f.Kr. Þess skal getið að það eru all-
margir strangtrúaðir gyðingar sem
viðurkenna ekki nútíma Ísrael þrátt
fyrir það að þeir búi þar, vegna þess að
þeir telja endurstofnun Ísraels útilok-
aða nema Messías komi. Svo mættu
sumir þeirra vefengja rökstuðning
höfundar þess efnis að algengi hebr-
eskra örnefna á svæðinu styrki mál-
staðinn um nútíma Ísraelsríki; margir
þverneita að nota hebreskt mál fyrir
utan trúarsiði.
Í þessu samhengi, þar sem um er að
ræða farsæld eða örlög milljóna
manns, tel ég slíkt einstrengingslegt
efni vera gjörsamlega óviðeigandi í
besta lagi, aukinheldur sem ekki er við
því að búast að margir viðkomandi
manna finni sér leið til að flytja sín mál
í íslenskum fjölmiðlum. Að því leyti að
ljóst er að milliríkjadeilan sem höf-
undur fjallar um gæti varla verið djúp-
stæðari eru niðurstöður hans þeim
mun yfirborðslegri.
Þó má vera að höfundur hafi rétt
fyrir sér að a.m.k. einu leyti: kannski
hið raunverulega vandamál palest-
ínsku flóttamannanna í dag sé ekki
skortur á heimalandi. Í fyrsta lagi má
svo álíta að raunverulegt vandamál
þeirra sé hversu mörg ríki og menn
virðast eins og höfundur kæra sig koll-
ótt um gildi og hryllilegt ástand þeirra
sem manneskja.
Ísrael – deilan endalausa
(en takk fyrir að reyna)
Eftir Russell
Moxham » Þótt lofsvert sé að
flytja mál gyðinga
og Ísraela í þessu máli
sem og öðrum þá tel ég
ljóst að höfundur býr
ekki yfir þeim skilningi
og samúð með Palest-
ínuaröbum sem þarf til
að meta mál þeirra að
verðleikum.Russell Moxham
Höfundur er þýðandi og býr
í Lundúnum.
Morgunblaðið birtir alla útgáfudaga
aðsendar umræðugreinar frá lesend-
um. Blaðið áskilur sér rétt til að
hafna greinum, stytta texta í sam-
ráði við höfunda og ákveða hvort
grein birtist í umræðunni eða í bréf-
um til blaðsins.
Blaðið birtir ekki greinar, sem eru
skrifaðar fyrst og fremst til að kynna
starfsemi einstakra stofnana, fyrir-
tækja eða samtaka eða til að kynna
viðburði, svo sem fundi og ráðstefn-
ur.
Innsendikerfið
Þeir sem þurfa að senda Morgun-
blaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Formið er undir liðnum „Senda
inn efni“ ofarlega á forsíðu mbl.is.
Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Ekki er lengur tekið við greinum
sem sendar eru í tölvupósti og grein-
ar sem sendar eru á aðra miðla eru
ekki birtar.
Í fyrsta skipti sem formið er notað
þarf notandinn að nýskrá sig inn í
kerfið, en næst þegar kerfið er notað
er nóg að slá inn netfang og lykilorð
og er þá notandasvæðið virkt.
Ekki er hægt að senda inn lengri
grein en sem nemur þeirri hámarks-
lengd sem gefin er upp fyrir hvern
efnisþátt en boðið er upp á birtingu
lengri greina á vefnum.
Nánari upplýsingar gefur starfs-
fólk greinadeildar.
Móttaka að-
sendra greina