Morgunblaðið - 25.02.2011, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2011
✝ Bára FreyjaRagna Vern-
harðsdóttir fædd-
ist á Atlastöðum í
Fljótavík 2. sept-
ember 1934. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 14.
febrúar 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Hermann
Vernharð Jósep
Jósepsson og Þór-
unn María Þorbergsdóttir,
bæði látin. Bára átti átta
systkin og komust fimm
þeirra til fullorðinsára. Þau
eru Helga Hansdóttir, Þór-
unn Friðrika Vernharðs-
dóttir, Herborg Vernharðs-
dóttir, Sigrún
Vernharðsdóttir og Jósef
Hermann Vernharðsson.
24. maí 1958 giftist Bára
Hjörvari Óla Björgvinssyni, f.
10. desember 1936, d. 3. sept-
Auði Lilju. 3) Selma, maki
Tómas Árdal. Börn þeirra
eru Ragnar Páll, Kristinn
Björgvin, Hannes Geir og
Marta Laufey. Áður átti
Tómas soninn Rúnar Inga. 4)
Marín, sambýlismaður Þor-
steinn Thorarensen. Sonur
þeirra er Alexander Óli. 5)
Dagný Steinunn, maki Carina
Borge. Dætur þeirra eru
Freyja Sól og Andrea Eik. 6)
Hjörvar Freyr, maki Birgitta
Vigfúsdóttir. Synir þeirra
eru Ísar, Enok og Daníel
Freyr. Uppeldisdóttir Hjörv-
ars er Katla Reehaug. 7) Atli
Þór.
Fyrir utan að hugsa um
barnaskarann vann Bára ým-
is störf um ævina en sótti
mjög í áhugasvið sín sem
voru eldamennska og hann-
yrðir þar sem hæfileikar
hennar nýttust vel. Bára
söng í nokkrum kórum,
sinnti félagsmálum og var
mjög mikið í listsköpun enda
liggja eftir hana óteljandi
listmunir af ýmsum toga.
Útför Báru fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 25.
febrúar 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
ember 2000. For-
eldrar hans voru
Andrea Laufey
Jónsdóttir og
Björgvin Jónsson,
bæði látin. Systk-
ini Hjörvars voru
Björn, Reynir,
Jens, Þórey, Jón-
ína og Svanhvít.
Bára og Hjörvar
áttu miklu barna-
láni að fagna og
eignuðust sjö
börn. 1) Björgvin, maki Ólöf
Jóna Kristjánsdóttir. Börn
þeirra eru Einar Örn, Mar-
grét Katrín og Hanna Bára.
2) Sævar Óli, maki Halldóra
Þórðardóttir. Synir Sævars
eru Úlfar Óli, Davíð Sævar
og Arnar Bjarki. Dóttir Úlf-
ars Óla er Viktoría Anna. Áð-
ur átti Halldóra börnin Ás-
geir og Sunnevu. Ásgeir á
dótturina Kristínu Petreu og
Sunneva börnin Stefán og
Elsku mamma.
Þú hefur gefið okkur óend-
anlegan kærleik þinn alla tíð,
svo við höfum fundið að við vor-
um elskuð. Þú hefur gefið okkur
sjö systkinunum góðan grunn til
að byggja okkar líf á, kennt
okkur með dansi og söngvum og
góðum húmor að njóta lífsins í
þeirri mynd sem það er hverju
sinni.
Þú gafst aldrei upp í þeim
verkefnum sem þú tókst þér
fyrir hendur, einnig varstu sú
manneskja sem réttir hjálpar-
hönd til þeirra er þurftu þess
með og léttir mörgum lundina í
þínu lífi.
Sú fegurð sem þú bjóst til í
höndum þínum heldur áfram að
gefa í formi málverka, útskurð-
ar og saumaskapar, þar sem þú
varst meistarinn.
Öll ferðalögin, fjallaferðirnar
(með dökku súkkulaði, að sjálf-
sögðu), og ævintýralandið
Fljótavík þar sem þú fæddist,
þetta er okkur ótæmandi sjóður
minninga um góðan tíma sem
haldið er í. En ævintýrin voru
alls staðar með þér. Til dæmis
úti í garði í garðvinnu eða að
elda saman eitthvað nýtt. Því þú
varst til í að prófa allt – meira
að segja mótorhjólið mitt.
Já, mamma, með þér var allt
mögulegt.
Manstu þegar við misstum
chilipiparinn í kjötsósuna en
ákváðum að sjá til og sjá svipinn
á pabba og restinni af heim-
ilisfólkinu … ooh, það var
óborganlegt þegar þau skyrptu
út matnum og við sprungum af
hlátri. Jamm, eitt af fáum skipt-
um sem mat var fleygt og pönt-
uð pitsa.
Að hugsa sér lífið án þín er
ómögulegt, og Alexander, sæti
strákurinn okkar, missir af þeim
góða, skemmtilega og kærleiks-
ríka leiðbeinanda sem þú varst,
elsku fallega mamma mín og
amma. Góða ferð í þeirri ferð
sem þú ert lögð af stað í. Pabbi
verður feginn að sjá þig, en við
sem eftir erum munum sakna
þín og minnast þín ætíð, því
kærleiksfræið sem þú sáðir í
hjarta okkar heldur áfram að
vaxa.
Marín Hjörvarsdóttir,
Þorsteinn Thorarensen
og Alexander Óli
Marínarson.
Elsku mamma mín. Þú ert
farin. Ég veit ekki hvað ég á að
skrifa. Engin orð geta lýst því
hvernig manni líður þegar klett-
urinn í lífi manns er horfinn á
braut. En ég ætla samt að
reyna að skrifa nokkur orð.
Líf mitt og minna verður ekki
það sama án mömmu. Hún var
alltaf til staðar ef ég þurfti á
húsaskjóli, hlýju, trausti eða
góðu ráði að halda. Hún gaf mér
svo margt í gegnum lífið og ég
trúi því að ég sé sú manneskja
sem ég er í dag vegna þess að
hún kenndi mér að vera góð
manneskja. Mamma var alltaf
góð við alla og átti því góða fjöl-
skyldu og vini í kringum sig. Ég
veit að mamma elskaði það að
eiga sjö börn sem voru í góðu
sambandi við hvert annað. Jú,
jú, við erum öll mjög mismun-
andi en við elskum alla vega
hvert annað. Mamma kenndi
okkur það.
Mér verður oft hugsað til
ljóðs sem ég hef heyrt. Þar seg-
ir að sá sem að syrgir skilji ekk-
ert hvernig veröldin getur bara
haldið áfram án manneskjunnar
sem dó. Ég skil núna hvað þetta
þýðir. Mér finnst svo skrýtið
hvernig allt er eins og það var
daginn áður en mamma dó. Við
vöknum, vinnum, borðum, lifum
en mamma mín er ekki hérna
lengur. Ég skil þetta bara ekki.
Ég á kannski eftir að skilja
þetta seinna en akkúrat núna er
ekkert sem sefar sorg mína.
Sorgina yfir því að svona falleg
manneskja eins og mamma sé
farin. Ég reyni að hugsa að
mamma lifir áfram í okkur og
minningum okkar og ég verð
bara að halda minningu hennar
uppi með því að muna allt sem
mamma hefur gert og verið allt
sitt líf. En ég býst við því að eft-
ir smátíma eigi ég eftir að sætt-
ast við gang lífsins og dauðans.
Mamma mín, ég elska þig og
mun alltaf elska þig. Við munum
halda minningunni um þig á lífi
svo að nafna þín hún Freyja og
litla Andrea munu þekkja þig og
hvernig þú varst. Mér finnst svo
erfitt og sárt að hugsa til þess
að stelpurnar eigi ekki eftir að
kynnast þér betur í eigin per-
sónu. Hún Freyja segir alltaf
þegar hún sér mynd af þér
„amma, syk (veik)“ og við reyn-
um að útskýra fyrir henni að þú
sért farin til stjarnanna þar sem
Freyju finnst þær svo fallegar.
Hún og Andrea skilja þetta
kannski ekki alveg núna en við
munum halda áfram að segja
sögur um þig og fara með þær
til Fljótavíkur þar sem þú munt
alltaf lifa áfram bæði í nátt-
úrunni og í minningum okkar.
Þín dóttir,
Dagný og Carina,
Freyja Sól og
Andrea Eik.
Það er erfitt verk að setjast
niður og ætla að tjá tilfinningar
sínar þegar móðir manns hefur
kvatt í hinsta sinn. Vegna erf-
iðra veikinda undanfarin þrjú ár
hefur mamma ekki verið alveg
jafn orkumikil og alla jafna. Ég
vil muna hana eins og ég mundi
hana fyrir nokkrum árum þegar
mér var falið að skrifa pistil um
hvatningu. Pistillinn varð svona:
Ein er sú kona sem ég elska
meir og dái en alla aðra. Hún
hefur verið mér hvatning og
leiðarljós alla mína lífstíð og það
á örugglega ekki eftir að breyt-
ast.
Móðir mín er sú kona sem ég
vil líkjast þegar ég verð komin á
hennar aldur. Mamma er 70 ára
en er meira lifandi en margar
konur helmingi yngri en hún.
Hennar galdur er sá að hún hef-
ur aldrei týnt barninu í sjálfri
sér. Það þekkist heldur ekki í
hennar orðaforða að nenna ekki
einhverju. Hún er líka alltaf
boðin og búin að hjálpa öllum ef
þörf er á.
Ég man þegar ég var stelpa,
þá sögðu aðrir krakkar við mig
að mamma mín væri frábærasta
mamma sem þau þekktu. Það
var vegna þess að hún var alltaf
til í að framkvæma hlutina og
taka þátt í öllu með krökkunum.
Fáa þekki ég sem eru jafn
uppteknir og mamma. Maður
þarf eiginlega að panta tíma hjá
henni ef maður vill vera viss um
að hitta hana. Hún er í tveim
kórum að staðaldri. Fer í leik-
fimi og sund. Er í gönguhóp
sem jafnframt fer á leiksýning-
ar, bíó, út að borða, á kaffi-
húsarölt, listsýningar og fleira.
Hún er í hópi sem hittist og
málar og heldur oft sýningar.
Hún fór í fyrra í útskurð og í ár
er hún í glerlist og hún er ekk-
ert að gera einn eða tvo hluti
heldur ryður upp stykkjunum
því hún er sko ekkert að drolla
við þetta. Alltaf í fimmta gír. Í
fyrra fór hún líka í postulíns-
málun og æfði línudans.
Til þess að fylla upp í eyð-
urnar prjónar hún svo lopapeys-
ur og saumar rennilása á lopa-
peysur fyrir aðra. Ekki er
heldur óalgengt að hún sé að
sauma dress á sjálfa sig eða
aðra og helst sama dag og nota
á flíkina. Hún er eina mann-
eskjan sem ég þekki sem hefur
brætt úr saumavél, hún saumaði
svo hratt.
Mamma er svo hvetjandi að
hún hrífur aðra í kringum sig
með sér og hvetur alla til dáða.
Hjá henni er ekkert ómögulegt.
Bara spurning um hve lengi þú
ert að ná takmarkinu.
Þess vegna vona ég að ég
verði eins og mamma þegar ég
er orðin stór. Mamma er mín
hvatning.
Með þessum orðum vil ég
hvetja ykkur til að hugsa vel um
og elska mæður ykkar jafnframt
því að reyna eftir fremsta megni
að verða mæður sem börn ykk-
ar elska og dá.
Svo mörg voru þau orð.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem ég þó fékk með mömmu.
Að sjálfsögðu hefði ég viljað að
árin yrðu miklu fleiri en henni
lá bara svo mikið á að fara til
pabba. Það var því viðeigandi að
hún fór til hans á degi elskend-
anna.
Við elskum þig öll, elsku
mamma, og munum sakna þín
um ókomna tíð.
Skilaðu kveðju til pabba.
Þín dóttir,
Selma.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína Báru Venna. Við tengd-
umst nánum böndum þegar ég
og Sævar Óli, sonur hennar,
rugluðum saman reytum fyrir
rúmum áratug. Hún tók mér
tveim höndum enda erum við
báðar ættaðar úr Fljótavík á
Hornströndum og vorum reynd-
ar fjórmenningar. Hún var fædd
í Fljótavík og minningar hennar
þaðan voru góðar. Bára elskaði
þessa vík á hjara veraldar, hún
og Hjörvar fóru oft þangað á
sumrin með allan krakkaskar-
ann sinn þótt það hafi ekki verið
auðvelt í þá daga. Bára var ein-
staklega kát og fjörug mann-
eskja, alltaf boðin og búin að
rétta fram hjálparhönd ef ein-
hvern vantaði aðstoð, hvort sem
var að leggja manni til húsa-
skjól, hjúkra, skutla, baka,
prjóna, eða hvað annað sem
vantaði. Henni þótti þetta allt
svo sjálfsagður hlutur að ekki
tæki því að tala um það. Þau
hjónin, Bára og Hjörvar, áttu
heimili þar sem allir voru æv-
inlega velkomnir, hvort heldur
var til að gista eða borða með
fjölskyldunni. Hjörvar tengda-
faðir minn lést fyrir aldur fram
aldamótaárið og átti ég því mið-
ur ekki langan tíma í hans fé-
lagsskap. Við Bára áttum saman
ýmsar góðar stundir og sérstak-
lega eru minnisstæðar ferðir í
Fljótavík í gegnum tíðina. Þar
bakaði Bára ævinlega pönnu-
kökur með rjóma sem hún bauð
öllum að smakka á sem í víkinni
voru í hvert skipti. Veiðiferð-
irnar í Fljótavatnið standa líka
uppúr, því hún var þvílík
veiðikló að þótt við stæðum hlið
við hlið þá dró hún hvern silung-
inn á fætur öðrum meðan ég
krækti einungis í þara og þöng-
ulhausa. Við Bára og Marín,
dóttir hennar, gengum úr Fljóti
yfir í Aðalvík fyrir nokkrum ár-
um og þeirri ferð gleymi ég
seint. Hún stökk stein af steini
eins og fjallageit meðan tengda-
dóttirin mátti hafa sig alla við
að klöngrast upp fjallið. Síðan
renndi Bára sér á rassinum nið-
ur skaflana Aðalvíkurmegin með
ópum og hvíum meðan ég blés
mæðinni. Hún hefði getað verið
áratugum yngri en ég. Bára
fékk mikla ferðabakteríu á átt-
unda áratugnum þegar hún og
Hjörvar fóru í fyrsta skipti út
fyrir landsteinana til Spánar, og
hélt henni fram í andlátið. Hún
ferðaðist út um hvippinn og
hvappinn, með okkur hjónum
fór hún í bílferð um Noreg, Sví-
þjóð og Danmörku, og síðar til
Kúbu og Dóminíska lýðveldis-
ins. Til Egyptalands fór hún
með Selmu og fjölskyldu, hún
ferðaðist einnig með kórnum
sínum, m.a. til Rússlands og
Kanada. Síðastliðin ár kom Bára
alltaf vestur í febrúar til að fara
með okkur á þorrablót Sléttu-
hreppinga og dansaði þar fram
á nótt eins og enginn væri
morgundagurinn. Bára flutti
síðan vestur á Ísafjörð í október
í fyrra, þar átti hún son sinn
Sævar Óla og fjögur systkini
ásamt fjölda vina. Við vissum þá
að heilsan var farin að gefa sig
og hún var ekki eins hress og
hún hafði alltaf verið. Heilsunni
hrakaði svo æ meir þar til hún
þurfti að fara suður til Reykja-
víkur með sjúkraflugi. Bára lést
á líknardeild Landakotsspítala
hinn 14. febrúar síðastliðinn og
er öllum harmdauði. Ég þakka
þér samfylgdina, Bára mín,
hvíldu í friði hjá Hjörvari þín-
um. Þín tengdadóttir,
Halldóra Þórðardóttir,
Ísafirði.
Kallið er komið og hún Bára
tengdamóðir mín er dáin. Bára
var sterkur einstaklingur sem
hugsaði vel um sína nánustu og
sinn vinahóp. Ég kynntist Báru
og Hjörvari árið 1982 þá ungur
að árum. Fljótlega var ég orðinn
eins og eitt af börnunum þeirra
og hefur svo verið síðan. Fljót-
lega kom í ljós að ég hafði
áhuga bæði á að borða góðan
mat og elda. Þar náðum við
tengdamóðir mín virkilega vel
saman og höfum við ófáum
stundunum eytt við eldavélina
og velt fyrir okkur hvernig best
væri að gera hlutina.
Óhætt er að segja að hún hef-
ur kennt mér mikið. Ég hef not-
ið þess að borða steikurnar
hennar og þá hef ég oft fengið
það á tilfinninguna að hún væri
eingöngu að elda handa mér.
Það var líka sérstaklega gaman
að elda handa henni góðan mat
og gaman að sjá hvernig hún
naut hvers bita ef vel tókst til
en hún lét mig líka vita ef betur
mátti fara og þá fékk ég góða
tilsögn frá henni í því. Ekki er
lengra síðan en síðastliðinn
október að hún var hjá okkur í
um 3 vikur hér á Sauðárkróki
og kom þá stundum ummm
hljóð frá henni þannig að ég
skildi að vel hafði tekist til.
Ómælda ánægju hefur það gefir
mér að fá hana Báru til að
hjálpa mér við að útbúa fatnað,
hlífðarföt og felubyrgi ýmis til
veiða.
Minnisstæðar eru tíðar ferðir
þeirra Báru og Hjörvars til okk-
ar og Bára var dugleg að koma
eftir að Hjörvar dó. Þá var oft
glatt á hjalla. Ég hef einnig not-
ið þess að sjá hvað þau voru góð
við börnin okkar Selmu. Nú er
komið að leiðarlokum hjá Báru,
mér hefur alltaf þótt vænt um
hana og hún hefur reynst mér
ákaflega vel. Hún var ákveðin
og fylgin sér í öllum sínum mál-
um. Ég vil þakka henni fyrir
samfylgdina öll þessi ár. Ég
kveð með söknuði.
Þinn tengdasonur,
Tómas Árdal (Tommi).
Elsku amma Bára.
Þó svo að ég viti að þú sért í
góðum höndum hjá afa Hjörvari
núna er erfitt að sætta sig við
að þú sért farin, enda stór part-
ur af lífi mínu. Þú hefur verið
fyrirmynd mín í gegnum tíðina,
hefur gert svo margt og upp-
lifað mikið.
Þegar ég var lítil var fátt
skemmtilegra en að fara í heim-
sókn til þín og afa í sæta gula
húsið með jarðarberjunum í
garðinum. Þar gat ég leikið
endalaust við þig og afa. Svo
þegar ég varð eldri vildi ég gera
allt eins og þú, vildi vera góð í
að mála, góð í að prjóna og svo
byrjaði ég líka að leggja kapal,
bara til að vera líkari þér. Ég
var alltaf að monta mig við vini
mína hvað ég ætti æðislega
ömmu. Þú hefur alltaf verið æð-
isleg og hjálpsöm kona, varst
alltaf til í að hjálpa öllum, hvað
sem sú manneskja var að gera.
Þú hefur alltaf haft góða sögu
á takteinum, enda mikil ævin-
týramanneskja. Alltaf þegar ég
kom í heimsókn til þín þótti mér
fátt skemmtilegra en að heyra
sögu af því þegar þú varst ung
og bjóst í Fljótavík.
Ég hef aldrei á ævi minni dáð
manneskju jafn mikið og þig,
margar bestu stundir ævi minn-
ar eru með þér, hvort sem það
var bara að kúra saman uppi í
rúmi, flakka á milli landa, hafa
það gott í Fljótavík, prjóna sam-
an, mála eða jafnvel spila. Svo
ertu með svo stórt hjarta, mér
finnst svo fallegt hvað þú elsk-
aðir afa enn eftir þau 11 ár sem
hann hefur verið látinn.
Ég mun aldrei gleyma þér,
þú ert og verður alltaf stór part-
ur í lífi mínu, sú sem ég lít upp
til og elska af öllu mínu hjarta.
Hvíldu í friði, amma mín.
Þín dótturdóttir,
Marta L.T. Árdal.
Elsku Bára systir, nú er stórt
skarð höggvið í systkinahópinn,
er þú fellur frá, fyrst okkar
systkinanna. Í systkinahópnum
vorum við alls níu, þrjú okkar
náðu ekki fullorðinsaldri. Það er
undarleg tilfinning að sjá á bak
þér, eftir að hafa gengið með
þér mestalla lífsgönguna og
setjast síðan niður og skrifa fá-
tækleg kveðjuorð til þín. Þegar
rifjaðar eru upp nokkrar æsku-
minningar kemur fyrst upp í
hugann Fljótavíkin. Ekki varstu
nema níu mánaða þegar þú
fluttir með okkur frá Atlastöð-
um yfir í Tungu. Þar varstu litla
systir í sex ár, uns Sigrún fædd-
ist og síðan kom Jósef, eini
bróðirinn sem lifði. Þar bjugg-
um við í tíu ár og undum hag
okkar vel. Þá var flutt aftur yfir
Atlastaðaósinn, á nýbýli í landi
Atlastaða.
Ári seinna, 1945, höfðu orðið
miklar breytingar á högum fólks
á Íslandi. Sömuleiðis hjá okkur.
Allir sem einn fluttu burt úr
Fljóti. Fórum við til Hnífsdals.
Eftir fermingu fluttir þú til
Akureyrar og bjóst þar í skjóli
Aðalheiðar Friðriksdóttur, móð-
ursystur þinnar.
Þaðan lá leiðin til Reykjavík-
ur, Þar sem þú hittir lífsföru-
naut þinn, Hjörvar Björgvins-
son, en hann lést langt um aldur
fram. Á heimili Báru og Hjöbba
var alltaf nægt pláss bæði í
hjarta og rúmi, fyrir Reykjavík-
urflakkandi systkini og ættingja
að vestan. Nutum við þeirrar
gestrisni sem hún Bára systir
var þekkt fyrir.
Það leið ekki á löngu uns þú
vildir kynna æskustöðvarnar
fyrir Hjörvari og þá sælu sem
staðurinn hafði upp á að bjóða.
Að þínum hætti var því ekki
frestað til morguns sem hægt
væri að gera í dag. Þú varst
aldrei fyrir að sitja lengi kyrr.
Margar voru ferðirnar sem stór-
fjölskyldan fór þangað og höfð-
um við af því mikla ánægju,
enda er Fljótavíkin sameining-
artákn okkar allra.
Að leiðarlokum viljum við
minnast Báru fyrir hetjulega
baráttu við erfiðan sjúkdóm sem
að lokum hafði sigur. En, svona
er lífið. Enginn veit sína ævina
fyrr en öll er. Við sem eftir lif-
um verðum að lifa með því að
þú ert farin. Minningarnar um
góðar samverustundir eru okkur
efst í huga á kveðjustund. Með
þakklæti fyrir allt það góða sem
að okkur snéri, kveðjum við þig
elskulega systir.
Börnum þínum og fjölskyld-
um þeirra sendum við samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði.
Mín fagra Fljótavík.
Af friði ertu rík.
Þögnin er eðal þitt.
Þakklætið er mitt.
Tiplar þar tófa létt um sand.
Tilheyrir henni það land.
Í ánni svo silungur syndir.
Sál mín þann unaðinn fyndir,
fylgja þar landvætta hirð.
(Ásthildur C. Þórðardóttir.)
Helga Þórunn, Her-
borg, Sigrún, Jósef og
makar.
Okkur langar að minnast
elskulegrar frænku og vinkonu
okkar, Báru Freyju Rögnu
Vernharðsdóttur (Báru Venna).
Bára fæddist í Fljótavík í
Sléttuhreppi. Hún var dóttir
hjónanna Maríu Friðriksdóttur
og Vernharðs Jósepssonar, en
þau bjuggu í Tungu í Fljótavík.
Þau fluttu þaðan til Hnífsdals
1946 í Gulu skemmuna, þar
bjuggu þau í nokkur ár og fluttu
síðan í Stóra Brekkuhúsið.
Þangað fórum við systkinin á
Bára Freyja Ragna
Vernharðsdóttir