Morgunblaðið - 30.05.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. MAÍ 2011
✝ Þorsteinn HelgiHelgason fædd-
ist á Ísafirði hinn 14.
júlí 1925. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ hinn
19. maí 2011.
Foreldrar hans
voru Sigurrós Finn-
bogadóttir, f. 19.8.
1888, d. 24.7. 1967,
og Helgi Finn-
bogason, f. 9.7.
1885, d. 21.3. 1969.
Systkini Þorsteins eru Guðmund-
ína, f. 12.1. 1911, d. 2.7. 1964,
Jón, f. 15.7. 1912, d. 2.2. 1998,
Sigurbjörn, f. 19.10. 1915, d. 10.6.
1891, d. 2.4. 1993 frá Nes Vági á
Suderoy í Færeyjum. Barn henn-
ar er Mary Jane Rupert, f. 3.8.
1954. Hún er gift Eyjólfi Bjarna
Gíslasyni, f. 13.9. 1954, og eign-
uðust þau þrjú börn, þau eru Hel-
ena, f. 2.2. 1973, hún er gift Brian
Withen og búa þau í Danmörku.
Hún á fjögur börn, þau eru
Sandra María, Emilíana, Daní-
ella og Noah David. Vilhjálmur,
f. 8.7. 1977, hann er kvæntur Jea-
nette og búa þau í Svíþjóð, hann
á eitt barn, Theo. Daníel, f. 28.11.
1978, d. 18.11. 2001.
Útför Þorsteins fer fram frá
Breiðholtskirkju hinn 30. júní
2011 og hefst athöfnin kl. 15.
1916, Sigríður, f.
10.12. 1918, Ásta, f.
27.6. 1921, d. 10.7.
2005, Samúel, f. 7.3.
1927, d. 27.7. 1997,
Sveinbjörg, f. 19.1.
1929, Soffía, f. 25.1.
1930, Sigurborg, f.
22.1. 1932, Elías, f.
29.5. 1935, d. 14.08.
1992.
Þorsteinn kvænt-
ist hinn 3.8. 1962
Myrthley Helenu
Helgason, f. 15.8. 1924. For-
eldrar hennar eru Daníel Peter
Splidt, f. 13.11. 1894, d. 12.6.
1979, og Andrea Splidt, f. 6.12.
Elsku afi minn, margar eru
minningarnar sem ég á um þig. Þú
varst ævinlega tilbúinn að segja
mér sögur af öllum þeim ævintýr-
um sem þú upplifðir sem sjómað-
ur. Þú mundir þær allar niður í
minnstu smáatriði. Við fórum í
margar veiðiferðir saman þú,
amma og ég. Seinna bættust lang-
afastelpurnar við í þeim ferðum.
Á unglingsárunum var ég svo
heppin að eiga afa sem var alltaf til
í að sækja mig á hvaða tíma sólar-
hrings sem var. Aldrei þreyttist þú
á að sækja mig og keyra mig um.
Stundum stálumst við í sjoppu á
leiðinni heim og keyptum kók og
súkkulaði.
Flest æskuár mín bjó ég hjá þér
og ömmu. Þegar eldri dætur mín-
ar fæddust, fyrst Sandra, síðan
Emilíana, hafðir þú mikla ánægju
af því að vera með langafastelp-
unum þínum.
Ákvörðunin að flytja til Dan-
merkur árið 2001 var okkur erfið,
söknuðurinn til ykkar ömmu var
mikill. Við höfum þó öll verið dug-
leg að vera í sambandi og hittast.
Hér í Danmörku komu svo Daní-
ella og Noah í heiminn og mynd-
uðust strax ótrúleg tengsl á milli
þín og barnanna þó að fjarlægðin
væri mikil. Samband þitt við Noah,
litla langafastrákinn þinn, var ein-
stakt strax frá byrjun. Gleðin var
því mikil þegar að þú komst hingað
út til okkar Brians í fyrsta skipti
árið 2009. Við þá ákvörðun þurftir
þú að yfirvinna mikla flughræðslu
til að treysta þér í flugferðina.
Minningarnar frá þeirri heimsókn
eru okkur öllum ógleymanlegar.
Nú er komið að leiðarlokum og
við erum ævinlega þakklát fyrir
allar þær góðu minningar sem eft-
ir standa. Blessuð sé minning þín,
elsku afi okkar og langafi.
Helena, Brian, Sandra,
Emilíana, Daníella og
Noah Withen.
Þorsteinn Helgi Helgason
✝
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
fráfall og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR JÓNSDÓTTUR,
Immu á Hernum.
Rannveig Óskarsdóttir, Einar Björnsson,
Hákon Óskarsson, Heiður Agnes Björnsdóttir,
Daníel Óskarsson, Anne Gurine Óskarsson,
Mirjam Óskarsdóttir,
Torhild Ajer,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ingveldur Kristjana Þórarins-
dóttir eða Kittý, eins og hún var
jafnan kölluð, var fóstursystir föð-
ur míns og var honum eiginlega
eins og stóra systir. Föðurforeldr-
ar mínir, Ingveldur Guðmunds-
dóttir og Kristján Ásgeir Ólafsson,
tóku við henni sem ungu barni,
vegna erfiðra fjölskylduaðstæðna
og ólu hana upp sem eigin dóttur.
Fjölskyldan flutti svo að Geira-
stöðum í Bolungavík árið 1930,
þegar Kittý var um það bil 10 ára
gömul.
Þau hjónin, Kittý og Ólafur
Zakaríasson, voru samhent hjón
og bæði náttúrubörn, sem unnu
skepnunum og nutu þess að láta
þeim ávallt líða sem best. Þau
kenndu afkomendum sínum og
öðrum sem hjá þeim dvöldu að
bera virðingu fyrir öllu sem lifir.
Þessu kynntist ég einnig sjálfur.
Sumarið 1982 fór ég að Geirastöð-
um ásamt Ingveldi ömmu minni og
bróðurdóttur hennar, sem enn er á
lífi og býr austur á Eyrarbakka.
Dvöldum við að Geirastöðum um
þriggja vikna skeið. Hún Kittý gat
oft verið glettin og gamansöm og
kallaði mig gjarnan stúfinn sinn,
þótt ég hefði reyndar alltaf verið
fremur hávaxinn eftir aldri. Þar
töfraði hún líka fram kjarngóðan,
íslenskan sveitamat, auk sérlega
ljúffengrar og annálaðrar eggja-
súpu og sönglaði þá oft fyrir munni
sér: „Súrmjólk í hádeginu og Che-
erios á kvöldin“!
Skömmu eftir neyðarlegt
óhapp, sem þar átti sér stað, með-
Ingveldur Krist-
jana Þórarinsdóttir
✝ IngveldurKristjana Þór-
arinsdóttir fæddist
í Bolungavík 7.
október 1920. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
í Bolungavík 21.
maí 2011.
Útför Ingveldar
var gerð frá Hóls-
kirkju í Bolungavík
28. maí 2011
an á þessari vist stóð,
er hæna nokkur
slapp inn í stofuna
með tilheyrandi
fjaðrafoki, ákvað hún
loks að hætta að
halda hænur. Þess
má líka minnast, að
ég var einnig sendur
eitt sinn, ásamt yngri
frænda, að Syðra-
dalsvatni til þess að
ná í kríuegg. Fékk ég
virðulegan pípuhatt á höfuðið, en
hinn varð að gera sér pott að góðu,
til þess að verja höfuðið, enda hef-
ur jafnan verið fjörugt í kringum
kríurnar, sem aldrei hefur þótt
leiðinlegt að gogga í grandalaus
höfuð með viðeigandi gargi. Fáum
sögum fer af árangri!
Hún hafði það oft á orði að hún
hefði oft óskað þess að fá að vera
hálfa ævina á hestbaki og gaman
var að fylgjast með henni þegar
hún var að gauka að þessum vinum
sínum og fleiri dýrum einhverju
góðgæti. Sjálfsagt hafði hún lært
þessa lífsspeki hjá fósturmóður
sinni, sem einatt hafði á orði að
Guð borgaði fyrir hrafninn. Hún
hafði vísast kennt nöfnu sinni að
gera vel við krumma, sem og aðra
málleysingja.
Á síðari árum, eftir að Kittý
hætti búskap á Geirastöðum, var
alltaf ljúft að koma við hjá henni á
„Sjúkraskýlinu“ á ferðum mínum
um Bolungavík og spjalla við hana
um heima og geima.
Merk kona er nú gengin. Megi
Drottinn varðveita útgöngu henn-
ar og inngöngu, héðan í frá og að
eilífu. ,og veita eftirlifandi afkom-
endum hennar og ástvinum hugg-
un og styrk við breyttar aðstæður.
Megi hann vernda okkur fyrir öllu
illu, og vernda og varðveita sál
okkar og líf, bæði þessa heims og
annars.
Algóður Guð blessi minningu
hennar og gefi henni trygga brott-
för til nýrra, himneskra heim-
kynna, inn í eilíft sumar, þar sem
hið gamla er farið, dauðinn mun
ekki framar til vera, hvorki harm-
ur né vein né kvöl er framar til.
Þorgils Hlynur Þorbergsson.
Þá er hún Kittý okkar lögð af
stað í sína hinstu för. Ég finn mig
knúna til að setja nokkur orð á blað
þrátt fyrir að mig gruni að hún
hefði fussað yfir því. Kynni okkar
hófust haustið 1978 er ég flutti til
Bolungarvíkur. Daði, maðurinn
minn, hafði verið sex sumur
kaupamaður í sveit á Gili hjá henni
og Ólafi auk þess að fara til þeirra í
flestum skólafríum fram eftir aldri.
Þá bundust tryggðarbönd við fjöl-
skylduna sem aldrei hafa rofnað.
Mér fannst broslegt að frétta af
hennar fyrstu viðbrögðum er
henni var sagt frá því að Daði væri
að taka saman við konu sem ætti
tvö börn. Það var ekki skyldleikinn
heldur vorkenndi hún Daða sínum
að vera farinn strax að basla.
Okkur Kittý varð strax vel til
vina og margar ferðirnar farnar á
Geirastaði. Eftir að við fluttum
norður var síminn mikið notaður.
Kittý var mjög hlýtt til Akureyrar,
þar átti hún góðan tíma kringum
1940. Hún vann við Gróðrarstöðina
þar og nam á Laugalandi einn vet-
ur auk þess að vinna þar um sum-
arið en þá voru þar börn í sum-
ardvöl. Henni líkaði sérstaklega
vel í Gróðrarstöðinni og var farin
að huga að ferð til Noregs til náms
en þá kom stríðið sem kom í veg
fyrir þær áætlanir. Það var mér
mikil ánægja eitt sinn er við vorum
báðar staddar á Akureyri rétt eftir
1990 að ég gat fengið Kitta Hálf-
dáns til að aka með okkur á þessar
gömlu slóðir hennar og naut hún
þess vel að rifja upp gamlar minn-
ingar.
Kittý var mikil matargerðar-
kona og þreyttist aldrei á að tala
um mat og matargerð enda alltaf
hægt að leita ráða hjá henni. Ég
steiki ekki svo laufabrauð né klein-
ur að mér verði ekki hugsað til
hennar því ég veit að hún hefði
gaman af að sjá afraksturinn.
Við fjölskyldan þökkum Kittý
fyrir samfylgdina um leið og við
vottum allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúð.
Ráðhildur Stefánsdóttir.
„Ég heyrði í lóunni í morgun“.
Þessi orð pabba á hverju vori lýstu
svo vel eftirvæntingunni. Hann
fagnaði vorkomunni, farfuglunum,
gróandanum, fjölguninni í bústofn-
inum og hækkandi sól. Hann hafði
mikla unun af vorverkunum og
hlúði af einstakri alúð að ánum í
sauðburði. Hann lagði ríka áherslu
á að nýborna kind mætti aldrei
skorta hvorki vatn né hey, eins og
hann sagði „lengi býr að fyrstu
gerð“.
Vinnusemi var honum í blóð bor-
in. Sumarið tók við með sínum
verkefnum, túnrækt og heyskap.
Við áttum saman margar góðar
stundir í túnfætinum, hvert á sinni
vélinni, Valgeir, ég og pabbi. Það
var sannkallaður munaður að sitja
við laufgræna baggana, með ný-
bakað bakkelsi frá mömmu. Ekki
var síðra að hlusta á rigninguna
dynja á hlöðuþakinu þegar allt
heyið var komið í hús. Á þeirri
stundu fylltist þreyttur mannskap-
urinn þakklæti fyrir Þrastastaða-
þrjóskuna, að hætta ekki að tína inn
baggana, þó dagur væri að kveldi
kominn. Minningin er ljóslifandi.
Ég horfi á sólbrúnan föður minn,
þreyttan en alltaf glaðan og eins og
stendur í ljóðinu; „Hann vandist því
frá barnæsku að fara snemma á
fætur, fékk sér blund um hádegið
en vann svo fram á nætur“. Okkur
þótti alla tíð afar gott að vinna sam-
an. Þurftum ekki að segja margt,
vissum hvað hitt hugsaði. Stundum
kom það fyrir þegar við vorum eitt-
hvað að brasa saman, að þá sagði
hann við mig: „Það er alveg klárt
mál Dídí mín, þú átt að vera bóndi“.
Það þótti mér mikið hrós.
Haustverkin eru mér ekki síður
eftirminnileg, göngur og réttir voru
stór þáttur í hans lífi. Ótal ferðir fór
hann í afréttina á Sörla sínum og
sinnti gangnastjórahlutverkinu af
mikilli alvöru.
Pabbi var mörgum góðum kost-
um gæddur. Hann var einstaklega
bóngóður maður og lagði mikla
áherslu á að standa við gefin loforð.
Alltaf var pabbi snyrtilegur til fara
og miðlaði hann mikilvægi snyrti-
mennskunnar til afkomenda sinna.
Lífsviðhorf hans var að vera sjálf-
Þorvaldur Þórhallsson
✝ Þorvaldur Þór-hallsson fæddist
í Hofsgerði á Höfða-
strönd í Skagafirði
1. september 1926.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Sauð-
árkróks 3. maí
2011.
Útför Þorvaldar
var gerð frá Hofsós-
kirkju 14. maí 2011.
um sér nægur og ekki
upp á aðra kominn.
Það er fyrir svo
margt að þakka, svo
margs að minnast en
fyrst og fremst kem-
ur upp í hugann hvað
fjölskyldan var hon-
um dýrmæt. Afa-
börnin og langafa-
börnin gátu fengið
hann til að gera nán-
ast hvað sem var.
Alltaf gátu þau gengið að því vísu
að það var til ís og appelsín í skúrn-
um. Hann var mér yndislegur faðir,
dætrum mínum fullkominn afi og
dætrum þeirra enn betri langafi á
meðan heilsa leyfði.
Elsku pabbi. Ég sakna þess svo
sárt að heyra ekki skemmtilegu
prakkasögurnar þínar, hárfína
húmorinn þinn, heyra ekki dillandi
hláturinn þinn, sjá ekki glettnina í
augunum þínum og það einstaka
viðhorf, að gera gott úr öllum hlut-
um.
Þú kaust þér uppáhalds árstíð-
ina þína til kveðja, vorið. Þá getur
þú haft auga með kindunum þínum
og setið með mér á garðabandinu í
fjárhúsunum og beðið eftir næsta
lambi. Ég veit að þú hefur auga
með bústofninum með mér. Við
breytum því ekki neitt. Ég gæti
auðveldlega skrifað bók um þig,
pabbi minn, en þú varst alltaf mað-
ur verka fremur en orða, svo þessar
örfáu línur til minningar um þig læt
ég duga að sinni. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín dóttir,
Dagmar.
Þegar þetta er skrifað eru liðnar
þrjár vikur frá dánardegi þínum.
Það er fyrst núna sem ég get skrif-
að nokkur minningarorð til þín og
séð á tölvuskjáinn fyrir tárum.
Söknuðurinn er mikill því þú varst
hluti af hversdagsleika mínum. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
búa alltaf í nágrenni við ykkur
ömmu. Þú varst fasti punkturinn,
þó að lífið breyttist allt um kring þá
voruð þið amma alltaf eins. Við
barnabörnin fluttum búferlum og
stofnuðum fjölskyldur en ávallt
voruð þið kjarninn í lífi okkar sem
stóla mátti á.
Afi breyttist ekkert með árun-
um. Hann hló alltaf jafn innilega,
sagði sömu hnyttnu sögurnar, sat í
sama stólnum í eldhúsinu og las,
með aðra hönd á blaðinu en hina á
enninu. Ég fylgdist með honum
dunda við svo margt, hreinsa ullina
af girðingunum, dytta að Fergaran-
um, tína upp öll sjáanleg bagga-
bönd og við önnur verkefni sem til
féllu. Afi var snillingur í flugnaveið-
um og jaðraði stundum við ofveiði í
eldhúsinu á Þrastastöðum. Það
voru mínar bestu stundir að koma
inn í hlýjuna þar, iðulega tók hann
kalda lófana og yljaði þeim, blés í þá
af miklum krafti og ef ég var sér-
staklega heppin þá smeygði hann
þeim í hlýtt hálsakotið. Þegar litlu
lófarnir voru orðnir heitir þá borð-
uðum við saman mjólkurkex eða
kringlu.
Það var dýrmætur tími sem við
áttum síðastliðinn desember þegar
afi gisti hjá okkur í nokkrar nætur.
Við nutum félagsskapar hvort af
öðru og það var yndislegt að sjá þau
Dagmar Helgu spjalla saman. Afa-
hlutverkið fórst honum einstaklega
vel úr hendi. Það er vissulega
margs að minnast og minning afa
lifir áfram í hjörtum okkar allra.
Eftir stendur þakklæti fyrir allt
og allt, elsku afi. Fyrst og fremst vil
ég færa þakkir mínar fyrir þá bless-
un að hafa fengið óheftan aðgang að
sannri paradís. Á Þrastastöðum
fékk ég að kynnast töfrum náttúr-
unnar, kyrrðinni og kynngimögn-
uðu sólarlaginu. Takk fyrir að
kenna mér að hlæja að sömu sög-
unni þó að ég væri búin að heyra
hana margsinnis áður. Takk fyrir
að kenna mér að blóta. Takk fyrir
öll knúsin okkar, en þó að við hitt-
umst oft á dag, þá var vaninn að
heilsa þér og kveðja afar innilega.
Þú fékkst knús, báða lófa á vangana
og marga kossa í hvert skipti. Það
var alveg merkilega gott að kyssa
þig. Nú undir það síðasta urðu
kveðjurnar erfiðari viðfangs. Við
gerðum okkur grein fyrir að nú var
kominn tími til að þú sinntir nýjum
verkefnum á öðrum stað, með
systkinum þínum, foreldrum og
vinum.
Ég vil meina að það hafi verið
meira en tilviljun ein að ég keypti
mér hús við hliðina á endanlegum
hvíldarstað þínum. Það er huggun
harmi gegn að geta séð leiðið þitt
útum herbergisgluggann, nærvera
þín er stöðug. Þú verður áfram
hluti af hversdagsleikanum. Alltaf.
Þín
Vala.