Morgunblaðið - 30.09.2011, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. SEPTEMBER 2011
✝ Oddný Ólafs-dóttir fæddist á
Bustarfelli í Vopna-
firði 6. janúar 1920.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
23. september 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Ásrún Jörg-
ensdóttir húsfreyja
frá Krossavík, f. 11.
september 1891 á
Ási í Fellum, d. 27. september
1970, og Ólafur Methúsalemsson
bóndi og kaupfélagsstjóri, f. 17.
júní 1877 á Bustarfelli, d. 13. júní
1957. Systur Oddnýjar eru: Elín
Ólafsdóttir, f. 3. janúar 1916, d.
12. september 2000, Margrét
Ólafsdóttir Kondrup, f. 20. júlí
1917, d. 10. september 2001,
Guðrún Ólafsdóttir, f. 25.
september 1923, d. 25.ágúst
1992, og Ingibjörg Ólafsdóttir f.
9. febrúar 1926, d. 7. júlí 2011.
Oddný giftist Kristjáni Frið-
rikssyni iðnrekanda 12. júlí
1948. Foreldrar hans voru Frið-
rik Sæmundsson bóndi, f. 12.
maí 1872, d. 25. október 1936, og
Guðrún Halldórsdóttir ljós-
móðir, f. 12. júlí 1882, d. 15.
október 1949. Þau bjuggu á Efri-
Hólum í Núpasveit. Oddný og
Kaupvangshúsið úti á Tanga
þegar hún var tveggja ára göm-
ul. Sögur frá uppvaxtarárunum í
Vopnafirði voru sveipaðar æv-
intýraljóma. Þegar hún var 16
ára fluttist fjölskyldan til Ak-
ureyrar. Þar gekk hún í Mennta-
skólann og lauk gagnfræðaprófi.
Hún starfaði í versluninni God-
man og seinna sem ritari hjá
KEA. Hún fór til Svíþjóðar,
lærði sænsku og skrifstofustörf.
Hún stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Laugalandi í
skólastýrutíð Svanhvítar Frið-
riksdóttur sem síðar varð mág-
kona hennar. Eftir að hún gifti
sig sinnti hún börnum og gest-
kvæmu heimili. Hún tók virkan
þátt í fjölbreytilegum störfum
Kristjáns manns síns og vann um
árabil í fyrirtæki þeirra hjóna
Últímu. Þau fluttu til New York
árið 1964 og bjuggu þar í eitt ár.
Eftir að Oddný varð ekkja hóf
hún störf hjá Rannsókn-
arstofnun uppeldismála í Kenn-
araskóla Íslands og vann þar til
starfsloka. Oddný og Kristján
bjuggu lengst af á Bergstaða-
stræti 28a, síðan í Garðastræti
en síðustu árin bjó Oddný við
Mímisveg. Hún flutti á Hjúkr-
unarheimilið Droplaugarstaði í
desember sl.
Útför Oddnýjar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 30. sept-
ember 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Kristján eignuðust
fjórar dætur: 1) Ás-
rún, f. 1949. Börn
hennar eru Darri
og Una Lorenzen.
Sonur Darra er
Haki. 2) Guðrún, f.
1950. Maki Ævar
Kjartansson. Börn
þeirra eru Oddný
Eir og Uggi. Börn
Ugga eru Ævar,
Krummi og Anna
Eir. 3) Heiðrún, f. 1953. Börn
hennar eru Börkur Jónsson og
Arnþrúður og Sunna Ingólfs-
dætur. 4) Sigrún, f. 1959. Maki
Völundur Óskarsson. Börn
þeirra eru Sunnefa og Óskar.
Stjúpbörn Oddnýjar eru 1) Sig-
urveig Kristjánsdóttir, f. 1934.
Maki Ólafur Ágúst Ólafsson.
Börn þeirra eru Kristján, Ólafur
og Sigrún Sandra. 2) Karl Frið-
rik Kristjánsson, f. 1939, d. 2004.
Maki Berglind Bragadóttir.
Börn Karls eru Arnþrúður Ösp,
Hrefna Björk og Kristjan Frið-
rik. 3) Friðrik Steinn Krist-
jánsson, f. 1956. Maki Ingibjörg
Jónsdóttir. Dætur þeirra eru Lív
Elísabet og Áshildur.
Oddný fæddist í torfbænum
Bustarfelli en fluttist ásamt for-
eldrum sínum og systrum í
Ein af mínum bestu vinkon-
um, Oddný Ólafsdóttir, er látin.
Rúm hálf öld skildi okkur að í
aldri, en Oddný var allan okkar
vinskap í huga mér tímalaus.
Hún var stelpan sem ég hló með
að góðum sögum, vinkonan sem
ég ræddi við um ástina, vonirnar,
framtíðina, gleðina og vonbrigði
lífsins. Hún var amman sem hélt
utan um mig og huggaði, hvatti
mig áfram, hjálpaði mér með
drengina mína tvo og deildi með
mér óteljandi kaffibollum þau
sautján ár sem leiðir okkar lágu
saman.
Ég kynntist Oddnýju þegar ég
og dóttursonur hennar, Uggi
Ævarsson, fórum að draga okkur
saman haustið 1994. Mig undraði
að þessi tvítugi drengur í leð-
urbuxum og með gaddaól ryki af
stað fyrir hádegi á laugardögum
til að fara til ömmu sinnar. Eftir
að ég kynntist Oddnýju skildi ég
hann vel. Frá fyrsta degi náðum
við tvær saman. Glimtið í augum
hennar, meinfyndnar athuga-
semdir og fordómaleysið heilluðu
mig. Fljótlega eftir að við Uggi
byrjuðum að búa fluttum við í
risíbúð fyrir ofan Oddnýju í
Garðastræti. Samskipti okkar
urðu dagleg og náin og umfram
allt skemmtileg.
Nokkrum árum síðar fluttum
við Uggi til Minneapolis. Þegar
við komum aftur til Íslands 1999
hafði Oddný flutt á Mímisveg, og
ekki leið á löngu þar til við Uggi
vorum búin að kaupa okkar
fyrstu íbúð við hliðina á henni.
Enn á ný var ég svo lánsöm að
geta verið í daglegum samvistum
við Oddnýju. Á Mímisvegi fædd-
ust synir okkar Ugga, Ævar í
júní 2000 og Krummi í janúar
2002. Þau ár sem við bjuggum á
Mímisvegi var Oddný mér mikil
vinkona, stoð og stytta. Hún kom
oft yfir eða bauð okkur yfir til
sín, passaði fyrir okkur og hjálp-
aði mér með drengina, sérstak-
lega er Uggi var oft að heiman
vegna fornleifarannsókna. Þetta
voru skemmtilegar stundir og
kærleiksríkar sem ég og strák-
arnir munum ætíð geyma í hjört-
um okkar.
Leiðir okkar Ugga lágu aftur
utan og við fluttum til New York
snemma árs 2004 og svo tæpum
tveimur árum síðar til Cam-
bridge í Englandi. Þá söknuðum
við öll Oddnýjar mikið. Það var
því sérstakt gleðiefni þegar fjöl-
skyldur okkar Ugga ákváðu að
fara saman í páskaferð til Ítalíu
vorið 2006. Oddný var þá orðin
fótalúin og rúlluðum við henni
um þorpsgöturnar í hjólastól.
Hún hafði húmor fyrir því og oft-
ar en ekki fékk lítill gutti far í
„ömmustól“.
Þótt leiðir okkar Ugga hafi
skilið árið 2008 hélt vinátta okk-
ar Oddnýjar áfram. Í gegnum ár-
in sendi ég Oddnýju gjarnan
póstkort ef ég var erlendis og sá
eitthvað forvitnilegt. Áhugasvið
Oddnýjar var vítt og hún hafði
sérstaklega gaman af því sem
var öðruvísi eða víkkaði sjón-
deildarhringinn. Héðan í frá
verða kveðjur mínar til minnar
góðu vinkonu, sem hefur haft
mikil áhrif á mig og ég á eftir að
sakna mikið, skrifaðar í skýin.
Hulda Proppé.
Umburðarlyndi var aðals-
merki Oddnýjar Ólafsdóttur.
Fyrstu kynni mín af henni sýndu
mér það á óyggjandi hátt. Í
fyrsta skipti sem ég sá hana vor-
um við Guðrún dóttir hennar að
koma frá Borgardómara þar sem
við höfðum gift okkur án vitund-
ar hennar eða annarra í fjöl-
skyldum okkar. Oddný lét sér
hvergi bregða og bauð mig vel-
kominn í fjölskylduna. Óvænt
uppákoman kom ekki í veg fyrir
að sterkar tengdir tækjust. Hún
sagðist ekkert gera með siði og
venjur í þessum efnum. Það var
líflegt og gestkvæmt á heimilinu,
andrúmsloftið fordómalaust og
hvetjandi.
Oddný fæddist í torfbaðstofu á
Burstarfelli í Vopnafirði árið
1920, ólst upp í iðandi mannlífi í
kringum kaupfélagsverslun á
Tanganum, flutti ung til Akur-
eyrar með foreldrum sínum og
giftist kaupmanni og iðnrekanda
í Reykjavík. Það var gaman að
hlusta á hana segja sögur af
samfélagi systranna í Kaupvangi
á Vopnafirði, þar ríkti kátína og
létt stríðni og ekki gert of mikið
með aga kaupfélagsstjórans, föð-
ur þeirra. Hún hafði næmt auga
fyrir hinu skoplega í tilverunni
og hafði gott lag á að mikla ekki
erfiðleika og andstreymi. Góðri
dómgreind hennar var viðbrugð-
ið, bæði um menn og málefni.
Kristján Friðriksson, eiginmað-
ur hennar, sagði gjarnan þegar
hann hafði farið með himinskaut-
um í framtíðarsýn um íslenska
farsældarríkið „nú skulum við
bera þetta undir Oddnýju“. Þótt
hún gerði yfirleitt ekki mikið
með svífandi hugmyndir hélt hún
þétt utan um hugmyndir Krist-
jáns, og stóð eins og klettur við
hlið hans. Óvenjugóð tök hennar
á íslensku máli komu þar að góð-
um notum. Hún las mikið og var
fljót að gæðaflokka bókmenntir.
Það var einungis síðustu dagana
á Droplaugarstöðum að hún gat
ekki lesið sjálf, en kunni vel að
meta að lesið væri fyrir hana.
Það kom eins og af sjálfu sér að
lesa úr Fjallkirkjunni þessa síð-
ustu daga. Gunnar Gunnarsson
var frændi hennar í móðurætt en
hún lagði ekki dóm á viðhorf
hans til manna og málefna nær
og fjær. Hún sagði mér að þessi
frændi sinn hefði ekki verið vin-
sæll meðal Vopnfirðinga vegna
skrifa sinna eftir að hann flutti
heim, en hún gerði ekkert með
það, þetta voru góðar bókmennt-
ir. Hún var æðrulaus í einkalífi
og hélt sínu striki í gegnum þær
miklu umbreytingar sem urðu á
samfélaginu á ævi hennar.
Í meir en fjörutíu ár reyndist
hún mér ekki einungis góð
tengdamóðir heldur einstaklega
góður vinur sem ég kveð í dag
með söknuði.
Ævar Kjartansson.
Það var gott að eiga Oddnýju
sem tengdamóður. Þegar ég
hugsa til baka þá var hún eig-
inlega alla tíð ekkert nema
skemmtilegheitin. Henni var
annt um velferð manns og í ná-
vist hennar leið manni vel. Ekki
skemmdi fyrir að vera sonur Sig-
rúnar, dóttur Árna læknis á
Vopnafirði, og þar að auki rauð-
haus eins og hún. Maður varð
þess hins vegar fljótt áskynja að
hún hafði takmarkaðan áhuga á
hversdagslegu raunahjali. Þegar
slíkt bar á góma átti hún til að
kasta því fram að allt færi þetta
nú einhvern veginn. Það gátu
stundum virst heldur grínaktug
orð í ljósi aðstæðna en báru aug-
ljóslega vott um þá reynslu
hennar að ekki bæri að elta ólar
við sút heldur kasta bak við sig
og halda áfram sínu verki. Sjálf
deildi hún ekki persónulegum
harmkvælum, hélt slíku út af fyr-
ir sig og var vönd að virðingu
sinni.
Margt hafði borið við í lífi
Oddnýjar og fjölskyldu áður en
ég rak fyrst inn nefið í Garða-
stræti í fylgd Sigrúnar, yngstu
dóttur þeirra Kristjáns. Segja
má að þá þegar hafi verið flautað
til seinni hálfleiks í lífi hennar.
Kristján var fallinn frá, rauða
hárið hafði skipt litum og að baki
var heimilislíf sem hafði gengið í
gegnum ýmislegt mótlæti en
uppeldi fjögurra dætra lokið. Í
Garðastræti sveif áfram þing-
eyskur andi yfir vötnum og glett-
in tilsvör Kristjáns heitins lifðu á
vörum hennar og margar grín-
sögur voru sagðar af mannvalinu
sem þar hafði haft viðdvöl í tíð
þeirra hjóna. Áfram var hún
jafndyggur áskrifandi að Tíman-
um og þótti sumum meira en nóg
um þá húsbóndahollustu!
Þegar Kristjáns naut ekki
lengur við varð Oddný hinn eig-
inlegi samnefnari fjölskyldunn-
ar, og með tímanum varð manni
æ betur ljóst hvern mann þessi
Vopnafjarðarmær hafði að
geyma. Oddný var greind kona
og andi hennar var í eðli sínu
glaðbeittur og síkvikur. Hún las
reiðinnar býsn, hafði góða frá-
sagnar- og skipulagsgáfu og lék
sér að því að flétta saman smáat-
riði í fjöruga frásögn. Hennar
hús varð nú miðstöð munnlegrar
geymdar. Þar var allt rapport-
erað sem dreif á daga fjölskyldu-
meðlima og um leið haldið til
haga í hennar miðlæga gagna-
grunni. Það var undrunarvert
hvernig smæstu sem stærstu at-
burðir voru krufðir á þeim
stundum og skoðaðir frá ýmsum
hliðum allt að því kerfisbundið,
en á þennan þaulæfða og glað-
væra hátt þar sem resúltatið var
ekki síst fyndnu augnablikin sem
afhjúpuðu alvöru umræðuefnis-
ins. Í seinni tíð brá þar oft fyrir
svipmyndum úr barnæsku henn-
ar á Vopnafirði eins og þegar
lokkur úr hennar rauða hári var
fyrst notaður til að egna fyrir
stórlaxa!
Einhvers staðar las ég að
handan við huluna miklu væri
fólk ekki síður en hér upptekið af
jarðlífsfréttum. Þar kæmi það
saman í sérstökum „herbergj-
um“ og hópaðist spennt að hverj-
um þeim gesti sem slyppi úr
rannsóknastofu jarðvistarinnar
með spurn á vör: Hvernig tókst
nú þetta baks hjá þér? Ég á ekki
von á öðru en að Oddnýju yrði
tekið fagnandi í þess háttar sel-
skap miðað við þann digra sjóð af
lífsspaugi og reynslusögum sem
hún hafði fram að færa. Og ekki
er ósennilegt að við svo líberal
skilyrði léti hún bókstaflega allt
flakka!
Völundur Óskarsson.
Henni fannst gaman að hlusta
á sögur, sérstaklega ef þær
höfðu einhvern tragí-kómískan
punkt í sér. Hún hlustaði svo vel
að maður reyndi að vanda sig
eins og maður gat að slípa til
grínið og sorgina. Og hún sagði
okkur svo ótrúlega fyndnar sög-
ur að við táruðumst af hlátri. Það
var hápunkturinn að vita ekki
hvort maður var að hlæja eða
gráta.
Einu sinni þegar amma var
lítil, lá lasin með brjósthimnu-
bólgu og mátti ekki hlæja, ætlaði
mamma hennar að stytta henni
stundir en gat ekki haldið aftur
af sér svo amma litla engdist um
af hlátri, verkjaði í brjóstið og
bað mömmu sína um að hætta að
vera fyndin. En amma sjálf hætti
aldrei að vera fyndin. Fram á
síðustu stund reyndi hún að
gæða lífið gleði, segja eitthvað
sniðugt sem reyndist svo vera
speki. Hún minnti mig á tíbet-
skan munk sem hlær sig inn að
kjarna lífsins. Hún var skýr og
skilningsrík og nærvera hennar
var heilandi.
Við ræddum stundum um ást-
ina og óttann. Um hið skáldlega í
ólíkum aðstæðum. Hún las ótrú-
lega margar bækur og þótti
gaman að pæla í mismunandi
stílbrögðum, sjónarhornum. Ég
hringdi einu sinni í hana úr bóka-
búð, langaði að færa henni ein-
hverja bók og las upp titla en
hún var þá búin að lesa alla búð-
ina. Hún var góður yfirlesari,
líka góður skrifari og tók sig til
fyrir nokkrum árum og skráði
minningar sínar úr æsku. Stíllinn
er leikandi, lipur og fágaður, sen-
urnar birtast manni ljóslifandi í
margræðninni. Hún hefði líklega
skrifað meira hefði hún verið
hvött til þess, sjálfstraustið örv-
að. En hún kvartaði aldrei yfir
hlutskipti sínu. Hún bjó ekki við
fátækt og fannst hún því aldrei
mega bera sig illa. Þó lagði lífið
henni á herðar ýmsar byrðar.
Skáldskapurinn var henni bjarg-
ráð. Hún kunni ótal þulur og vís-
ur og líka skringilegar bullvísur
sem hún söng með systrum sín-
um á góðum stundum. Ein þula
var í töluverðu uppáhaldi og hún
sagðist hafa farið ítrekað með
hana þegar hún var í ómskoðun á
leið í hjartauppskurð. Hún setti
sig í spor kindarinnar Gránu en
ég sé hana frekar fyrir mér sem
góða smalann Stjána. Vegna
trúnaðarins hlýnar í hugarvetri
okkar.
Ég sakna innilega nöfnu
minnar, ömmu og vinkonu.
Blessuð sé minning hennar.
Hafiði heyrt um ána
og hetjuna hann Stjána?
Snemma dags til dala
drengur fór að smala,
út um alla móa
alltaf var að hóa,
hund einn lítinn hefur,
honum skófir gefur,
sauðfé saman elti,
seppi hljóp og gelti,
hjörð í húsið gengur,
hópinn telur drengur.
Eina vantar ána,
æ, það var hún Grána,
hann varð afar hræddur,
hurðu lokar mæddur,
lagði af stað að leita,
lengi göngu þreyta.
Hana loks hann hitti,
hálfdauða í pytti,
enn þó dró hún anda,
ekki mátti hún standa.
Ekkert orð hann sagði,
ána á herðar lagði,
heim í bæinn bar hann,
býsna þreyttur var hann,
bjó um hana í heyi,
hlúði að á nóttu sem degi,
á nýmjólk hana nærði,
nýjan kraft hann færði.
Ef menn eins og Stjáni
ynnu að hinna láni
hlýnaði í hugarvetri
og heimurinn yrði betri.
Oddný Eir Ævarsdóttir.
Að heimsækja ömmu var fast-
ur punktur í tilveru okkar systra.
Hún var þungamiðja fjölskyld-
unnar og heimili hennar fjöl-
skyldufélagsmiðstöð. Sautjándi
júní endaði oft hjá ömmu og fyr-
irvaralausar smáveislur voru
haldnar þar við ýmis tilefni, s.s.
afmælisdaga, útskriftir og stigs-
próf. Það var líka til siðs að fara
til ömmu þegar búið var að fara í
klippingu eða kaupa nýja flík. Þá
var safnast saman og nýja útlitið
„tekið út“. Hjá ömmu söfnuðust
upplýsingar um hagi fjölskyld-
unnar á einn stað. Fram á síð-
ustu daga fylgdist hún með lífi
barna og barnabarna og gat nán-
ast haft yfir dagsetningar um
brottför og heimkomu þeirra frá
útlöndum.
Við systurnar höfum oft talað
um hvað það var gaman að ræða
ýmis mál við ömmu, allt frá póli-
tík til dýpstu tilfinningamála.
Amma sagði líka svo skemmti-
lega frá, var fluggreind og mikill
húmoristi. Hún var alltaf áhuga-
söm um líf okkar og líðan, hafði
ákveðnar skoðanir en gat vel sett
sig í okkar spor og horft for-
dómalaust á hin ýmsu mál. Okk-
ur þótti svo vænt um hvað amma
var opin við okkur þegar kom að
því að ræða um erfiðleika. Adda
er ævinlega þakklát henni fyrir
að sýna því skilning og virðingu
þegar hún þurfti að hætta í námi
vegna þunglyndis og styðja hana
í bataferlinu.
Þegar við heimsóttum ömmu
voru á boðstólum þynnstu og
bestu pönnukökur heimsins og
mun lífið varla endast okkur til
að ná að gera þær eins þunnar
og amma. Við eigum eftir að
sakna þess að geta hringt í
ömmu, jafnvel frá útlöndum, til
að fá uppskrift að eplatertu eða
ömmuvöfflum.
Þegar við vorum fimm og tólf
ára bjuggum við tvö ár fyrir ofan
ömmu á Garðastrætinu. Það var
sérstakt tilhlökkunarefni að
gista hjá henni. Þá fengum við að
sofa í hreinustu og fínustu rúm-
fötum á jarðríki og vakna við
RÚV og slögin í eldhúsklukk-
unni. Svo fórum við í freyðibað,
sátum á teppinu og horfðum á
sjónvarpið, lékum okkur í litlu
stofu með Cohen á fóninum og
fórum í skrifstofuleik inni á
skrifstofu. Einnig settum við upp
búð í stigaganginum með frænk-
um okkar og renndum okkur nið-
ur stigann á dýnu en það mátti
reyndar alls ekki.
Amma var alltaf hlý og góð við
okkur systur. Það var svo róandi
og notalegt að heimsækja hana
og munum við sakna þess mikið.
Það verður skrýtið að halda jól
án ömmu en jafnan var slegist
um það í fjölskyldunni að fá að
vera með henni á aðfangadag.
Þegar amma fór að þurfa á
meiri stuðningi að halda jukust
heimsóknirnar. Það kom í ljós að
þessi stolta og sterka kona sem
hafði alltaf verið til staðar fyrir
okkur bjó líka yfir þeim styrk að
þiggja aðstoð frá okkur. Þegar
amma veiktist fyrir hjarta í fyrra
vorum við svo heppnar að eyða
hvor um sig miklum tíma með
henni og fá að veita henni aðstoð
við heimilisverk. Við tókum því
rólega með ömmu, spjölluðum,
þögðum og lögðum okkur til
skiptis – vorum saman. Elsku
amma, takk fyrir að gefa okkur
hlutdeild í lífi þínu, bæði þegar
allt gekk sinn vanagang og þegar
hallaði undan fæti. Enginn getur
komið í staðinn fyrir þig, amma,
en minningarnar og andi þinn lif-
ir með okkur, það vitum við allar
þrjár.
Arnþrúður og Sunna
Ingólfsdætur.
Nú er látin í hárri elli eig-
inkona föður míns og stjúpa,
Oddný Ólafsdóttir. Nokkrum ár-
um eftir lát móður minnar, þegar
ég var 17 ára, flutti ég á heimili
pabba og Oddnýjar. Hún opnaði
heimilið af miklu örlæti og þann-
ig fékk ég tækifæri til að kynn-
ast henni sjálfri, föður mínum og
systrum mun betur en annars
hefði orðið. Fyrir það og svo
margt annað verð ég henni æv-
inlega þakklátur.
Oddný umgekkst samferða-
menn sína af næmi og virðingu.
Eitt sem einkenndi samskipti
hennar við aðra var velvild og
umburðarlyndi. Kynslóðabil fyr-
irfannst ekki í hennar nálægð.
Þetta stafaði örugglega af áhuga
hennar og skilningi á menningu
og mannlegu eðli, jafnt og at-
burðum líðandi stundar. Hún
fylgdist með straumum þjóð-
félagsins, listviðburðum og las
nýútgefnar bækur alla ævi.
Umhverfi hennar bar vitni um
djúpt fegurðarskyn og smekk,
næmi fyrir því sérstaka og ein-
staka. Hún kom auga á kjarna
hlutanna og lifði lífi sínu af stolti,
hógværð og æðruleysi.
Við leiðarlok viljum við hjónin
þakka hversu vel hún hefur
reynst okkur og þá velvild sem
hún hefur sýnt okkur og dætrum
okkar. Megi hún hvíla í friði.
Friðrik Steinn Kristjánsson
og Ingibjörg Jónsdóttir.
Ljúfa Oddný hefur kvatt
þennan heim. Saga hennar verð-
ur mér ætíð nálæg vegna þess
hvað hún var sterkur persónu-
leiki og mikill hluti af æsku
minni. Það má segja að ég sé að
nokkru leyti uppalin á Berg-
staðastrætinu á heimili þeirra
Oddnýjar og Kristjáns, því við
Ásrún kynntumst á fyrsta skóla-
degi okkar, sjö ára gamlar í Mið-
bæjarskólanum. Minningarnar
af Bergstaðastræti eru svo
sterkar að enn þann dag í dag
dreymir mig húsaskipan þar,
innanstokksmuni og ekki síst
málverkin og myndlistina. Á
heimilinu var mikið og gott bóka-
safn, m.a. fínar listaverkabækur
sem voru ósjaldan stúderaðar af
okkur stelpunum. Heimilið var
ein af mínum sjónrænu uppeld-
isstöðvum í æsku. Oddný var
mikil handverkskona og matar-
gerðarmeistari. Þar var mikið
Oddný Ólafsdóttir