Morgunblaðið - 30.09.2011, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. SEPTEMBER 2011
✝ Hanna GuðnýBachmann
fæddist í Reykjavík
20. nóvember 1935.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 16. september
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Þórdís Jónsdóttir
Bachmann kjóla-
meistari, f. 1890, d.
1983, og Hallgrímur Bachmann,
ljósameistari Leikfélags Reykja-
víkur og Þjóðleikhússins, f.
1897, d. 1969. Systkini Hönnu
eru tvíburadrengir sem létust á
barnsaldri, Jón G. Hallgrímsson,
f. 1924, d. 2002, Halla Bach-
mann, f. 1925, d. 1994, Helgi
Bachmann, f. 1930, og Helga
Bachmann, f. 1931, d. 2011.
Hanna giftist Jóni Karli
Ólafssyni 9. febrúar 1957. Jón
fæddist 7. maí 1935 og lést 4.
september 2006. Foreldrar hans
voru Ingibjörg Jónsdóttir, f.
1905, d. 1976, og Ólafur Guð-
laugsson, f. 1897, d. 1959. Dætur
Hönnu og Jóns eru: 1) Halla að-
júnkt, f. 8.6. 1954, maki Gunnar
Egill Finnbogason prófessor, f.
lauk BA-prófi 1987 frá Háskóla
Íslands í ensku og bókmenntum.
Hanna stafaði við Handíðaskól-
ann, rak verslunina Gluggatjöld
á Laugaveginum með manni sín-
um, starfaði við þýðingar hjá
Orðabók Haskóla Íslands, við
Myndlista- og handíðaskólann
og við Listaháskólann frá stofn-
un hans. Hanna sinnti einnig
ýmsum félagsstörfum. Hún var
virk í starfi Sinawik, þar sem
hún var í stjórn og gegndi fo-
mennsku, starfaði með mál-
freyjum, var virk í friðar-
samtökum og var í
sjálfboðastarfi Rauða krossins,
svo fátt eitt sé nefnt. Hanna var
mikil áhugakona um bók-
menntir og listir. Hún hafði oft
frumkvæði að stofnun les-
hringa, leikhúshópa auk ýmissa
listviðburða. Hanna var fag-
urkeri og naut þess að hlusta á
góða tónlist, fara í leikhús og á
málverkasýningar. Hún ræktaði
garðinn sinn og naut fallegrar
náttúru og einkum blómanna.
Hanna og Jón ferðuðust mikið,
bæði innanlands og utan. Hanna
hafði prúða framkomu, reisn,
sterka innri sannfæringu og
ríka réttlætiskennd. Allt skyldi
gert vel og fallega. Þar vísaði
hún oft til uppeldis síns á Óðins-
götunni.
Útför Hönnu Guðnýjar verð-
ur gerð frá Háteigskirkju í dag,
30. september 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
5.6. 1952. Börn
þeirra eru tvö: a)
Jón Gunnar tölv-
unarfræðingur, f.
14.9. 1979, maki
Kristín Sigurð-
ardóttir leikskóla-
kennari, f. 16.12.
1983. Þau eiga
börnin Emblu Guð-
nýju, f. 23.4. 2006,
og Egil Árna, f.
21.8. 2011, b) Hild-
ur Björg læknanemi, f. 5.2.
1988, gift Elíasi Bjarnasyni,
nema í byggingartæknifræði, f.
1.4. 1988. 2) Inga flugfreyja, f.
29.4. 1957, maki Ottó Guð-
mundsson sölustjóri, f. 15.4.
1955. Börn þeirra eru tvö: a)
Hanna Guðný kennari, f. 27.10.
1983, b) Kjartan laganemi, f.
7.5. 1989, c) áður átti Ottó Guð-
mund Jón, f. 28.8. 1975, og á
hann Kristínu Maríu, f. 9.1.
2004.
Hanna gekk í Kvennaskól-
ann. Eftir fertugt tók hún upp
þráðinn að nýju og lét draum
sinn rætast um meira nám. Hún
lauk stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja. Hún lét
ekki staðar numið þar heldur
Á kveðjustund langar mig að
minnast tengdamóður minnar
Hönnu með nokkrum orðum.
Það eru fjörutíu ár liðin síðan ég
fór að venja komur mínar á
Fálkagötuna þar sem Hanna og
Jón höfðu komið sér vel fyrir.
Frá fyrstu stundu var mér vel
tekið og fannst mér ég alltaf vel-
kominn á heimili þeirra hjóna.
Ég tók strax eftir því hversu
smekklegt heimili þeirra var.
Hanna var mikill fagurkeri og
vildi hafa fallega hluti í kringum
sig. Hún las mikið af ljóðum og
skáldsögum og var tilbúin að
deila með sér og um leið að
hvetja aðra til að njóta lista.
Margs er að minnast eftir
fjörutíu ára samfylgd. Sérstak-
lega eru minnisstæðar heim-
sóknir þeirra Hönnu og Jóns til
okkar í Svíþjóð. Þau komu oft til
okkar um jól eða að sumarlagi.
Við nutum þess að hafa þau hjá
okkur og margt skemmtilegt
gert. Til að vera í góðum sam-
skiptum voru sendar „gular“
kassettur, frá sænska póstinum,
milli landa þar sem Hanna söng
m.a. fyrir barnabarnið.
Hanna flutti með sér hefðir
frá sinni eigin barnæsku. Það
verður tómlegt á næstu jólum
þegar Hanna gengur ekki lengur
með okkur kringum jólatréð.
Fyrir fimm árum lést Jón eft-
ir stutta legu á sjúkrahúsi. Frá-
fall Jóns var þungt högg fyrir
Hönnu þar sem þau voru ákaf-
lega samrýnd hjón. Síðustu tvö
árin voru Hönnu erfið vegna
veikinda. Á Hlíðarbæ naut hún
góðrar aðhlynningar og einnig
síðar þegar hún dvaldi á Fol-
dabæ.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Hönnu tengdamóður minni fyrir
samfylgdina öll þessi ár. Blessuð
sé minning hennar.
Hún hvíli í friði.
Gunnar.
Ég bý við þau forréttindi að
hafa átt alveg einstaka ömmu.
Það eru ekki margir af minni
kynslóð sem eiga ömmu svipaða
minni og ótal sinnum hefur hún
verið efni í góða sögu fyrir vina-
hópinn.
Amma mín var ekki þessi
dæmigerða amma sem er heima
að baka og hefur lambalæri í há-
deginu á sunnudögum. Nei,
amma mín stundaði jóga, bakaði
aldrei, ferðaðist um allan heim
og var eldklár á tölvur. Ekkert
fannst ömmu betra en að fá sér
ís og átti hún alltaf fullan frysti
með öllum þeim tegundum sem
mann getur mögulega dreymt
um. Þetta kom sér ansi vel fyrir
íssjúku mig en ég erfði þann
hæfileika frá ömmu að hafa allt-
af pláss fyrir ís. Ef ömmu lang-
aði í uppáhaldsísinn sinn og
hann var hvergi fáanlegur á höf-
uðborgarsvæðinu (sem gerðist
furðu oft) þá vílaði hún ekki fyrir
sér að draga afa eða dætur sínar
í bíltúr alla leið til Hveragerðis.
Hún vissi nefnilega að Bónus í
Hveragerði átti þennan ís yfir-
leitt til.
Amma var mikil blómakona
og hafði alltaf nóg af blómum í
kringum sig. Hún átti risastórar
svalir sem voru eins og para-
dísargarður þar sem hún naut
lífsins á sólríkum dögum.
Amma var líka mikil íslensku-
kona og hún var mjög ánægð
með að nafna hennar væri ís-
lenskukennari. Ég hef sjaldan
verið eins stolt og þegar amma
las yfir lokaritgerðina mína og
benti einungis á tvær málsgrein-
ar sem henni þótti mega betur
fara. Það þýddi bara eitt, restin
var til fyrirmyndar.
Svona stutt grein nægir að
sjálfsögðu engan veginn til að
gera þessari flottu konu skil en
ég mun alltaf minnast ömmu
minnar sem kjarnakonu. Hún
var skemmtileg, góð, hress, op-
in, ákveðin, klár, jákvæð og elsk-
aði að ferðast. Sérstaklega
minnist ég svo leikhúsferðanna,
umræðnanna um íslenskt mál,
kaffihúsaferðanna okkar, gisti-
náttanna á gormabeddanum og
alls hlátursins og gleðinnar sem
einkenndu heimili ömmu og afa,
þar var alltaf gaman. Þau afi
voru líka óþrjótandi í að styrkja
góð málefni og beittu sér bæði í
formennsku fyrir hin ýmsu fé-
laga- og góðgerðarsamtök.
Það var ömmu mikið áfall að
missa afa fyrir fimm árum en
þau voru mjög náin. Hún veikt-
ist og það varð henni mikil gæfa
þegar hún fékk að flytja í Fol-
dabæ í Grafarvoginum. Þar leið
ömmu vel og þangað var gaman
að koma í heimsókn.
Nú er amma komin til afa sem
hún saknaði svo sárt. Ég treysti
því að þau séu einhvers staðar
saman, heil heilsu, að ferðast um
heiminn og njóta lífsins.
Elsku amma, takk fyrir allt!
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt, hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Þín
Hanna Guðný.
Elsku amma mín. Það er víst
komið að kveðjustund. Þegar ég
heyrði af því að þú værir farin frá
okkur var sorgin mikil. En síðan
fór ég að hugsa til baka til áranna
sem við áttum saman, og þá var
mér þakklæti efst í huga. Þakk-
læti fyrir allar þær skemmtilegu
stundir sem við áttum saman.
Þakklæti fyrir gleðina og hlýjuna
sem geislaði alltaf af þér. Þakk-
læti fyrir allar minningarnar. Já,
minningarnar eru margar. Ég
man þegar við dönsuðum Óla
skans út um alla íbúð þegar við
bjuggum í Svíþjóð. Ég man þegar
við laumuðumst saman út í Skod-
ann í Sandgerði og borðuðum
saman heila dós af sælgæti. Ég
man eftir því þegar við lékum
okkur saman í garðinum á Þórs-
götunni. Ég man eftir matarboð-
unum á Háteigsveginum og leik-
húsferðunum. Ég man eftir
vináttu ykkar Emblu, sem þótti
svo vænt um Hönnu langömmu
sína. Ég man eftir þegar þú hittir
Egil Árna litla í fyrsta og eina
skiptið. Þetta eru allt yndislegar
minningar. Enda varst þú alveg
yndisleg manneskja, elsku amma
mín, sem okkur þótti öllum svo
vænt um.
Ég man líka eftir því að á yngri
árum var ég öfundaður af vinum
mínum fyrir að eiga ömmu sem
væri Batman. Ég var spurður
hvort hún gæti flogið og gert alls
kyns kúnstir. Ég svaraði auðvitað
alltaf stoltur: „Jú, hún er sko al-
gjör ofuramma.“ Ofuramma.
Þegar ég varð eldri áttaði ég mig
auðvitað á því að þú værir ekki
Batman. En í mínum huga varst
þú samt alltaf ofuramma. Amma
sem kunni að lifa lífinu, ferðast út
um allan heim, kunni að drekka í
sig þá menningu og listir sem
heimurinn hafði að bjóða. Og
amma sem lét ekki segja sér að
hún gæti ekki gert eitthvað.
Sterk, tignarleg og glæsileg
kona.
Fyrir nokkrum dögum ræddi
ég við Emblu Guðnýju um að nú
væri Hanna langamma farin til
himna. Embla var auðvitað mjög
leið, en þegar leið á samtalið
færðist bros yfir andlitið hennar
og hún spurði mig: „Pabbi, er
langamma þá komin til Jóns
langafa?“ Og ég brosti út í annað
og sagði: „Já, Embla mín, nú eru
þau saman aftur.“
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Þín verður sárt saknað.
Jón Gunnar Gunnarsson.
Elsku amma mín, nú er komið
að kveðjustund. Mig langaði að
skrifa niður nokkrar minningar
og rifja upp allar þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Margt kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til baka. Ég
gleymi ekki öllum þeim skiptum
sem ég, þú, afi og Kjartan fórum
saman í leikhús og oftar en ekki
fengum við okkur ís eftir sýn-
ingu. Einnig man ég vel eftir því
þegar ég fékk að gista hjá ykkur
afa og þú söngst alltaf Sofðu,
unga ástin mín áður en ég fór að
sofa. Viðurnefnið amma gull
kemur einnig upp í hugann, þú
varst alltaf svo smekkleg og átt-
ir svo mikið af fallegum fötum
og skóm.
Allar þessar minningar og
fleiri til munu lifa áfram í huga
mér og hjarta sem og minning-
arnar um þig og afa. Það var svo
margt sem þið kennduð mér, t.d.
það að njóta lífsins og alls þess
góða sem það hefur upp á að
bjóða. Í sorginni er gott að vita
að þið afi nýttuð hvert tækifæri
til að skoða heiminn og njóta
samvista hvort við annað.
Ég veit að síðustu árin voru
þér erfið, elsku amma mín, en
það veitir manni ómetanlega
huggun að vita af þér á miklu
betri stað. Á himnum hjá Guði,
þar sem engin sorg né veikindi
eru til. Aðeins faðmur Guðs sem
tekur á móti barni sínu. Þar
færðu líka loksins að hitta afa
aftur og þar getið þið eytt eilífð-
inni saman.
Elsku mamma og Inga, ég bið
Guð sérstaklega um að vera hjá
ykkur í sorginni og veita ykkur
huggun á þessum erfiðu tímum.
Þar sem hún amma mín var
alltaf svo ung í anda á það vel við
að kveðjast með fyrstu línunni
úr ljóðinu eftir Jóhann Sigur-
jónsson, Sofðu, unga ástin mín.
Hildur Björg Gunnarsdóttir.
Hanna móðursystir mín var
drottning. Hún var björt, stund-
um eins og sólin, þótt hún gæti
líka verið straumþung eins og
Níl ef svo bar undir. Með sama
prakkaralega húmor og systir
hennar; við grétum báðar af
hlátri þegar hún lýsti fyrir mér
sælunni sem það var að deila
rúmi með móður minni, sem
bruddi kruður í rúminu.
Hanna bakaði bestu krydd-
köku í heimi; Jón eins og Dean
Martin og ást þeirra með ein-
dæmum djúp; Halla og Inga
með frá fyrstu tíð. Á Óðinsgöt-
unni, Hátúni og Fálkagötu var
ég heimagangur hjá Hönnu. Þar
lærði ég dönskuna mína, með
því að stauta mig fram úr And-
ers And, Billed Bladet og Alt for
Damerne – gott ef ekki Familie
Journalen líka – sem Hanna var
áskrifandi að.
Hanna var hlý og heilmikil
veisla í farangrinum. Hún var af
afa og ömmu alin upp við nægju-
semi, orðheldni og trygglyndi.
Mikill kærleikur og samheldni
var á milli systkinanna og fjöl-
skyldna þeirra; afi og amma sáu
til þess og sístækkandi hópur
kom saman jól eftir jól á Óðins-
götunni. Þótt efnin væru ekki
mikil ólst Hanna líka upp við
mikla listræna smekkvísi, svo
sem sjá mátti á heimili hennar
og útliti. Þegar hún vann í
Myndlistarskólanum spurði
einn nemenda mig hvort hún
væri ekki örugglega að reyna að
ná sér í mann; hún væri alltaf
svo glerhugguleg. Alls ekki,
sagði ég; ung gafst hún Jóni;
hún er bara svona mikil skvísa í
sér.
Elsku Hanna, þriðja móðir
mín, heimurinn er fátækari án
þín. Ég kveð þig af djúpri ást og
virðingu.
Skuldið ekki neinum neitt, nema að
elska hver annan; því að sá sem elsk-
ar náunga sinn, hefur uppfyllt lög-
málið. (Róm 13:8)
Þórdís (Fröken fix).
Vinkona okkar og félagi í hópi
sem varð til í Kiwanishreyfing-
unni og stundaði ferðir í leikhús
og á listsýningar í áratugi hér-
lendis og erlendis,
Hanna Bachmann, er farin til
austursins eilífa. Það er ávallt
mikill söknuður þegar horft er á
eftir góðum félaga hverfa yfir
móðuna miklu. Eftir sitja í huga
okkar sem eftir stöndum minn-
ingar um horfinn vin. Við fé-
lagarnir í Thalíu, en svo nefndum
við hópinn okkar, áttum saman
ótal ánægjustundir þar sem við
rifjuðum upp leikverk eða lands-
hluta sem heimsóttir voru.
Hanna var alla tíð vel inni í
þeim hugmyndum sem upp
komu. Hún var hvetjandi þess að
allir í hópnum viðuðu að sér sem
mestum upplýsingum um líf og
list. Hanna var mikill náttúru-
unnandi og var oft farið um land-
ið okkar fallega. Listaskokk var
það kallað að ganga um höfuð-
borgarsvæðið og kynna sér hvað
þar var markvert að sjá og
heyra.
Það var áfall þegar Hanna
missti sinn góða maka, Jón
Ólafsson, árið 2006. Stórt skarð
var þá höggvið í vinahópinn. Alla
tíð skiptumst við á að hittast
hvert heima hjá öðru og borða
saman. Þar var tekin ákvörðun
um næstu skref og var léttleikinn
í heiðri hafður.
Á tímamótum sem þessum
sem nú eru kemur ótal margt
upp í huga okkar allra í Thalíu-
hópnum sem hver og einn upp-
lifir með sjálfum sér.
„Hinn hæsti höfuðsmiður him-
ins og jarðar“ fylgi þér um
ókunnar slóðir og vaki yfir ást-
vinum þínum.
Hverf á vit þagnarinnar,
hverf frá hversdagsleikanum
svíf með draumunum
eins og gullroðið ský
í vorþeynum,
geng sporlaust í flæðarmálinu
lít sandkorn á ströndinni
og stjörnur himinsins
flýg í huganum
frjáls sem örninn
aleinn í þögninni.
(Árni Grétar)
Sjáumst síðar.
F.h. Thalíufélaga,
Sveinn Þorkell Guðbjartsson.
Við minnumst vinkonu okkar
með söknuði. Við kynntumst
vegna kunningsskapar í fé-
lagsskap, og síðar vináttu eigin-
manna okkar, sem varð að vin-
áttu okkar fjögurra meðan öll
lifðu. Nú eru þau hjón Jón og
Hanna farin og þessum kafla lífs
okkar því lokið.
Hanna var ekki allra, hún var
fyrst og fremst sálufélagi eigin-
manns síns, þau voru einstaklega
samrýnd og varla hægt að hugsa
sér annað án hins. Eiginmenn
okkar störfuðu saman í Kiwanis-
hreyfingunni og við Hanna í
Sinawik Reykjavík. Hún gegndi
þar ýmsum trúnaðarstörfum, t.d.
sem formaður félagsins og for-
maður Landssambands Sinawik
o.fl. Allt sem hún tók að sér,
hvort sem var í vinnu eða fé-
lagsstörfum, gerði hún mjög vel.
Hanna var vel greind,
skemmtileg og falleg kona, vel
lesin og stálminnug. Hún hafði
yndi af söng og ljóðlist og kunni
enda ógrynni ljóða og söngtexta.
En leikhúsið og bókmenntirnar
voru það sem hún unni mest.
Hún var Reykvíkingur í húð og
hár, miðbæingur og borgar-
manneskja umfram allt. Henni
féll best þar sem fólkið var flest
og mest um að vera sem hægt
var að fylgjast með og taka þátt í.
Svo virðist sem Hanna hafi
aldrei náð sér fyllilega eftir and-
lát Jóns og fór eftir það að bera á
sjúkdómi þeim sem síðar átti eft-
ir að taka hana föstum tökum.
Nú er hún farin, blessuð sé
minning hennar.
Við hjónin þökkum allar góðar
samverustundir með vinum okk-
ar og nú seinustu árin með
Hönnu einni. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Sjöfn og Eyjólfur.
Hanna Guðný
Bachmann
um gestakomur og oftar en ekki
gestir utan af landi sem fengu þá
gistingu. Sjaldan kom maður svo
á heimilið að ekki væri þar a.m.k.
einn eða fleiri gestir sem nutu
velvildar og gestrisni í mat og
hlýju. Fyrir mér voru Oddný og
Kristján órjúfanleg heild og var
alltaf rætt við okkur stelpur á
jafnréttisgrundvelli. Kristján
setti okkur niður í sófa, tók svo
til við að æfa sig að lesa upp er-
indi sem hann var að semja fyrir
útvarpsþáttinn Um daginn og
veginn. Hann rigsaði um gólf
með blöðin svo þau sveifluðust í
ákafanum og vildi síðan fá okkur
í umræður um efnistök, fram-
setningu og almennt spjall –
krítiseringu! Oddný hafði nú
gaman af þessu og var brosmild í
bakgrunninum. Við höfum lík-
lega verið um tíu eða ellefu ára.
Móðir mín hafði oft orð á því hve
vel þær systur væru alla tíð
klæddar og myndarskapurinn í
handverki Oddnýjar lýsti af
þeim. Oddný var líka vel lesin og
ákaflega viðræðugóð um menn
og málefni. Oddný var sterk og
gekk í verkin sem lágu fyrir. Eft-
ir lát Kristjáns tók hún til við að
reka verslun Últíma í Kjörgarði
af miklum krafti. Þá hefur hún
þurft að tileinka sér nýja kunn-
áttu og læra jafnframt að vera í
forystu fyrirtækis. Það hefur
ekki verið auðvelt fyrir konu af
þessari kynslóð sem hafði fram
að því verið heimavinnandi hús-
móðir. Einnig rak hún áfram
stórt heimili af skörungsskap og
hefur hún áreiðanlega oft mátt
halda vel á spöðum við misjafnar
aðstæður eftir fráfall Kristjáns.
Ég á ljúfar minningar um heim-
sóknir til Oddnýjar á síðari árum
og eftir að ég fluttist aftur til Ís-
lands eftir áratuga búsetu er-
lendis. Hún hafði mikinn áhuga á
að heyra um börnin mín og
barnabörn, setti sig inn í mína
veröld af mikilli elskusemi og
einlægni. Kveð ég nú Oddnýju
með þakklæti fyrir þau góðu
áhrif sem hún hefur haft á mig
og mína daga. Sendi vinarkveðj-
ur til dætranna Ásrúnar, Guð-
rúnar, Heiðrúnar og Sigrúnar,
maka þeirra og barnabarna Odd-
nýjar.
Edda Valborg
Sigurðardóttir.
Eitt af því sem er svo skrítið í
heimsmynd nútímans er að al-
heimurinn, allsherjarheimurinn
skuli að stærstum hluta vera
ósýnilegur. Mig minnir að 96% af
efni alheims sé ósýnilegt, óþekkt.
Þetta sem umlykur okkur og við
berum kennsl á er aðeins lítil 4%.
Hvernig vitum við þá að þetta
hitt er til? Af því þess gætir. Það
er hægt að reikna það út. Án
þess gengi dæmið einfaldlega
ekki upp.
Einhverjum kynni að þykja
skrítið að byrja minningargrein
um Oddnýju Ólafsdóttur á um-
ræðu um hulduefnið og huldu-
orkuna, konu sem var mjög svo
sýnileg og rækilega eftirminni-
leg. Nei, ástæðan fyrir því að
óýnilegu öflin – sem ráða úrslit-
um – leita á hugann er hve orða-
bók ríkjandi gildismats dregur
skammt þegar kona af kynslóð
Oddnýjar kveður. Kona sem lifði
á tímum karlastríðsins. Þegar
við kynntumst henni var hún að
vísu orðin ekkja, dæturnar farn-
ar út í heim og barnabörnin kom-
in heim. Ættmóðir sem gekk
undir nafninu Onna Ól. Falleg,
djúpvitur með glaðvært viðmót,
sennilega heimanfylgja þaul-
ræktuð í einhverjum austfirsk-
um fylgsnum. Ef hún hefði verið
hljómleikahús myndi maður
segja að hljómburðurinn hefði
verið með miklum ágætum. Það
var svo gaman að eiga með henni
stund. Þá er ótalið hið hlýja þel,
höfðingsskapur og umhyggja
sem náði langt út fyrir raðir ætt-
bogans stóra. Fyrir það þökkum
við Hrafnhildur, vel vitandi að
Onna Ól muni fylgja okkur um
langa hríð enn.
Pétur Gunnarsson.