Morgunblaðið - 30.09.2011, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. SEPTEMBER 2011
✝ Björn ThomasValgeirsson
fæddist í Reykja-
vík 14. september
1933. Hann lést á
Landakotsspítala
19. september
2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Val-
geir Björnsson, f.
9. sept. 1894, d.
16. júní 1983, og
Eva Björnsson, f. Borgen í
Christiania (Osló), Noregi 12.
júlí 1898, d. 3. júní 1984.
Systkini hans eru: Dagný, f.
31. jan. 1924, d. 22. jan 2010;
Björg, f. 12. maí 1925; Hall-
varður, f. 11. nóv. 1926, d. 24.
ágúst 1991. Eftirlifandi eig-
inkona Björns er Stefanía
Stefánsdóttir, f. 26. jan. 1935.
Foreldrar hennar voru Hild-
Unnur, f. 1988, c) Hildur, f.
1991, c) Stefán Björn, f.
2003. 3) Valgerður Helga, f.
29. maí 1970, leikskólakenn-
ari og félagsliði, maki Jón
Hafberg Björnsson, f. 1. mars
1965, byggingatæknifræð-
ingur. Börn: a) Björn Emil, f.
1992, b) Eva María, f. 1999.
Björn ólst upp í foreldra-
húsum á Laufásvegi 67 í
Reykjavík, og flutti þangað
aftur fyrir 20 árum með eig-
inkonu sinni. Hann útskrif-
aðist sem stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1955. Nam arkitektúr í NTH
í Þrándheimi í Noregi og
vann einnig þar. Hann vann
hjá Teiknistofu Húsameistara
Reykjavíkur 1964-73 og
Teiknistofu Borgarspítala
1973-81. Síðustu starfsárin
vann hann hjá Borg-
arskipulagi Reykjavíkur.
Útför Björns fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag,
föstudaginn 30. september
2011, og hefst athöfnin
klukkan 15.
ur Emilía Páls-
son, f. 10. sept.
1912, d. 19.
des. 2006, og
Stefán Andreas
Pálsson, f. 2. feb.
1901, d. 21. des.
1989. Börn þeirra
eru: 1) Hildur, f.
11. okt. 1960,
kennari og mynd-
listarkona, maki
Ásgeir Bragason,
f. 16. júní 1959, geðlæknir.
Börn: a) Hans Óttar, f. 1980,
maki Lisa Skarelius, f. 1979,
dóttir þeirra Iris, f. 2008, b)
Björn Bragi, f. 1985, maki
Christine Haff, f. 1986, c)
Hulda, f. 1988. 2) Dagný, f.
28. okt. 1961, flugfreyja,
maki Skúli Gunnarsson, f. 22.
feb. 1961, heimilislæknir.
Börn: a) Gunnar, f. 1986, b)
Nú er pabbi búinn að kveðja
þennan heim. Hans tími er
kominn en hann mun ávallt
fylgja okkur í minningunni. Ég
skrifa þetta fyrir ofan jörðina,
í flugvélinni á leið frá Noregi
til Íslands og horfi á skýin. Sé
þig fyrir mér keyra um á fram-
andi slóðir í fínum bíl með bros
á vör. Þú situr undir stýri,
glæsilega til fara og með sól-
gleraugu. Í þeim heimi sem þú
ert kominn í er gott veður og
sól. Léttur vindur leikur um
krullurnar í hári þínu. Í skott-
inu á bílnum geymirðu allar
minningarnar frá þínu fyrra
lífi á jörðinni. Í útvarpinu
heyri ég að þú spilar góða
djasstónlist, Oscar Peterson
ásamt fleirum. Ég veit að við
fáum far hjá þér þegar við
komum og að þú sérð um að
finna pláss fyrir alla. Þá verð-
urðu búinn að finna marga
nýja og spennandi staði til að
sýna okkur. Í framtíðinni held
ég að þú verðir að skipta bíln-
um í stóra rútu því ættin
stækkar og stækkar.
Hugurinn reikar til baka.
Þú fylgdist alltaf vel með okk-
ur systrum og keyrðir okkur
út um allt. Í afmæli, spilatíma,
dans, myndlistarskólann og
svo sunnudagsbíltúra með fjöl-
skyldunni. Ég var orðin ansi
stór þegar ég tók strætó í
fyrsta skipti. Þú hafðir svo
gaman af því að fara í bíltúra
hér á Íslandi og oft hjá okkur í
Noregi. Eitt af því síðasta sem
þú gerðir var að skipta um bíl
og talaðir þú um hann eins og
gimstein. Ég var svo ánægð
með að þú lést drauminn ræt-
ast með bílinn. Veit af eigin
reynslu að það er svo gott að
geta einbeitt sér að jákvæðum
og gefandi hlutum þegar mað-
ur mætir mótlæti. Margar
sundferðir fórum við saman og
það var svo auðvelt að sjá hvar
pabbi var. Hann var sá eini
sem synti með sólgleraugu og
svo krullurnar. Það var hans
„vörumerki“ í Neslauginni,
uppáhaldssundlauginni. Þegar
ég var lítil man ég vel eftir því
þegar mamma fór í sauma-
klúbb og þú passaðir okkur
systurnar. Þá var „Dýrðling-
urinn“ í sjónvarpinu sem ég
mátti eiginlega ekki horfa á.
Það vildi svo einkennilega til
að alltaf rétt áður en þátturinn
byrjaði fékk ég annaðhvort illt
í magann eða gat ekki sofnað.
Þá kom ég fram á náttfötunum
til þín og það virkaði alltaf! Ég
fékk að leggjast í sófann með
teppi þangað til mér leið betur
og gat því séð „Dýrðlinginn“.
Þetta var leyndarmál okkar
pabba en það er nú líklega í
lagi að segja frá þessu þegar
ég sjálf er orðin amma.
Lífið er hringrás. Einn
kveður þennan heim um leið
og nýtt líf myndast. Þannig
heldur fjölskyldan og ættin
áfram. Blessuð sé minning þín.
Þín dóttir
Hildur.
Elsku pabbi minn. Það er
skrýtið að hugsa til þess að þú
sért ekki lengur hérna hjá mér
hinum megin við götuna. Við
höfum umgengist meira sl. níu
ár eftir að við fluttum á Lauf-
ásveginn. Ég þakka fyrir þær
stundir og einnig var gott að
hafa svona stutt á milli í veikind-
unum. Þú tókst veikindum þín-
um af miklu æðruleysi og ekki
fann ég fyrir biturð, barnabörn-
in hafa sagt „afi breyttist mikið
við veikindin“. Það eru einungis
þrír mánuðir síðan.
Á yfirborðinu var hann stund-
um dálítið fjarlægur en þar fyrir
innan var hinn ljúfi og viðkvæmi
pabbi. Fyrir tæplega níu árum
eignaðist ég gullmolann þeirra
mömmu og pabba, Stefán Björn,
skírður í höfuðið á þeim. Hann
veitti þeim mikla gleði því þau
eiga nú okkur þrjár systurnar.
Það var kannski ýmislegt sam-
eiginlegt með þeim, báðir yngst-
ir af sínum systkinum og bjuggu
við Laufásveginn. Allt hefur
upphaf og endi í þessu lífi – þeg-
ar börnin mín voru lítil var ég
alltaf að vakna á nóttunni og
hlusta eftir hvort þau önduðu –
hið sama gerði ég síðustu nótt-
ina hans pabba þegar ég lá á
dýnu á gólfinu á Landakotsspít-
ala. Í síðasta skiptið sem ég tal-
aði við þig á spítalanum sýndi ég
þér myndir af vinunum Stefáni
og Gísla en þeir fóru með þér í
síðasta bíltúrinn út úr bænum –
þú brostir. Ég sagði þér líka að
mamma væri að koma og þá
kom gleðisvipur á þig. Þannig vil
ég muna eftir þér. Þið eruð nú
líka búin að þekkjast ansi lengi
– alveg frá því að mamma var 15
ára.
Margs er að minnast því
margt höfum við gert saman í
gegnum tíðina. Fyrstu ár ævi
minnar bjó ég með þeim í Nor-
egi en við öll höfum sterkar
taugar til Noregs. Móðir hans
pabba, hún amma Eva, var
norsk og það var haldið í norsk-
ar hefðir í fjölskyldunni. Alltaf
var haldið upp á þjóðhátíðardag-
inn hinn 17. maí á Laufásveg-
inum og þegar við systur vorum
minni vorum við klæddar í
norska þjóðbúninga. Pabbi hafði
mikinn áhuga á því að taka
myndir og tók bæði ljósmyndir
og kvikmyndir af okkur systrum
sem við eigum til minningar.
Einnig hafði hann mjög gaman
af því að spila á píanó en sjálfur
átti hann Yamaha-flygil. Þú spil-
ar fyrir okkur þegar við komum
til þín.
Elsku pabbi minn, við
sjáumst síðar.
Þín dóttir,
Dagný.
Það er skrýtið að sitja á af-
mælisdaginn sinn og skrifa
minningargrein um afa. Eina af-
ann sem ég hef átt, afa Bjössa á
Laufásveginum. Ég veit ekki af
hverju en ég var handviss um að
þú myndir fara á morgun, á 20
ára afmælisdeginum mínum.
Reyndist ekki réttspá því þú
fórst í gær. Skrýtið hvað þetta
gerðist á skömmum tíma. Ég
var úti á Ítalíu í júní þegar Unn-
ur systir hringdi í mig og sagði
að afi væri orðinn veikur. Aðeins
þrír mánuðir eru síðan þetta
símtal átti sér stað svo að hlut-
irnir hafa gerst mjög hratt,
kannski alltof hratt. Á þessum
þremur mánuðum breyttist afi
mikið og held ég að flestir séu
mér sammála. Það er ekki hægt
að andmæla því að afi var af
gamla skólanum, það þýddi ekk-
ert að mótmæla hans skoðunum
því ef hann hafði myndað sér
skoðun þá var málið bara þann-
ig. Ekkert annað. Vantaði
kannski stundum smáumburðar-
lyndi en auðvitað eru allir mis-
munandi og lærðum við að lifa
með þessu. Mér fannst skoðanir
afa oft skondnar eins og til
dæmis að gallabuxur væru fjósa-
buxur og skyldu einungis not-
aðar í fjósinu og tækninýjungar
eins og dvd-tæki og gsm-símar
fannst honum nú bara út í hött.
Með árunum linuðust sumar
skoðanir hans og keypti hann
sér nú í lokin bæði dvd-tæki og
gemsa en aldrei sá ég hann afa
nokkurn tímann í fjósabuxum.
Afi tók heilagan klukkutíma á
hverjum degi, það mátti aldrei
trufla hann á þessum heilaga
tíma dags og alls ekki hafa nein
læti en þetta var klukkan sjö,
fréttatími ríkissjónvarpsins. Ef
það vildi svo illa til að hann væri
nú einmitt staddur í matarboði
eða upptekinn klukkan sjö tók
hann fréttirnar upp og horfði á
þegar hann kom heim. Skilst
mér að hann hafi verið svona
alla sína tíð. Hann var því alltaf
mjög vel upplýstur um allt sem
var í gangi í heiminum og gat ég
alltaf spurt hann ef ég var í vafa
um eitthvað. Á mínum yngri ár-
um, í öllu tómstundabrjálæðinu
sem ég var í, skutlaði afi mér
alltaf á milli staða og er sá tími í
dag mér dýrmæt minning. Hann
sagði mér oft skemmtilegar sög-
ur frá því í gamla daga og ég
sagði honum hvað væri í gangi í
mínu lífi. Þar sem bílbelti voru
ekki í bílum þegar hann var lítill
gleymdi hann alltaf að setja á
sig belti svo að það fyrsta sem
ég þurfti að segja þegar ég kom
upp í bíl til afa var alltaf: „Afi –
beltið,“ og endaði á því að við
Unnur systir teiknuðum litla
mynd af afa með bílbelti og á
stóð „mundu beltið“ og hengd-
um upp í bílnum. Fyrir níu árum
fluttum við fjölskyldan beint á
móti ömmu Diddu og afa Bjössa
og höfum því umgengist ömmu
og afa mikið, sérstaklega litla
örverpið okkar sem skírður var
í höfuðið á þeim báðum, Stefán
Björn. Afi hélt svo mikið upp á
Stefán og hafði áhuga á öllu
sem hann gerði og hann er
mjög glaður með þær góðu
minningar sem hann á um afa.
Hann vildi vera inni í lífi barna-
barna sinna sem mest, þó svo
að helmingur þeirra byggi er-
lendis, og mætti hann á hverja
einustu danssýningu hjá mér,
sem mér þykir óendanlega
vænt um.
Minning þín mun alltaf lifa í
hjarta mínu, elsku afi.
Hildur Skúladóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
(Vald. Briem)
Mágur minn, Björn Th., hef-
ur kvatt okkur alltof fljótt.
Hann greindist með illkynja
sjúkdóm í júní sl. sem varð hon-
um að aldurtila hinn 19. sept-
ember, fimm dögum eftir 78 ára
afmælið sitt.
Já, það er margs að minnast,
margar mínar bestu bernsku-
minningar tengjast Bjössa, en
þau Didda voru farin að slá sér
upp þegar ég fæddist. Þegar ég
staldra við þær minningar er
eingöngu birtu og kærleik að
muna. Trúlofunarveislan þeirra
á Flókagötu 45 – þegar mamma
og pabbi héldu þeim flotta
veislu og við fjölskyldan hittum
allt hans fólk. Þá man ég svo
vel eftir Eggerti heitnum, sem
ég fékk að sitja á hnjánum á,
þegar mamma vildi láta mig
fara í rúmið. Og svo gifting-
arveislan hinn 28. des. 1957, þar
sem ég var í upphlutnum mín-
um og fannst ekkert sjálfsagð-
ara en að fá að sofa á milli á
brúðkaupsnóttina, en sættist á
næstu nótt á eftir.
Fyrsta utanlandsferð mín var
til þeirra til Þrándheims, þar
sem þau bjuggu í nokkur ár,
hvar hann nam arkitektúr. Ég
var búin að vera að bera út dag-
blöð – sem elsku mamman mín
ók mér nú með í verstu vetr-
arveðrum – og hitt og þetta, til
að safna upp í þá ferð, sem var
heldur betur ævintýraleg. Hún
var farin með Dagnýju systur
hans og við sigldum með gömlu
Heklu til Færeyja og þaðan til
Noregs. Svo fórum við í rútum
og ferjum alla strandlengjuna
upp til Þrándheims. Og þar
biðu þau okkar, elsku Hildur
mín á öðru ári og Dagný lítil
dúlla á fyrsta ári. Það var ynd-
islegt sumar, sem endaði á því
að mamma kom í byrjun sept-
ember og átti 50 ára afmælið
sitt þar hinn 10. Já, margar eru
minningarnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Megi almættið vaka yfir þeim
sem sárast syrgja.
Guð blessi minningu Björns
Th. Valgeirssonar.
Hrafnhildur.
Í dag kveðjum við vin og fé-
laga okkar til margra ára. Það
eru rúm 50 ár frá því að ungir
menn sem voru við nám í
Þrándheimi í Noregi kynntust
þeim Birni Valgeirssyni og Stef-
aníu Stefánsdóttur eiginkonu
hans, Bjössa og Diddu eins og
þau voru alltaf kölluð á meðal
okkar. Samfélag Íslendinganna
var náið og oft var litið inn í
kaffi hjá þeim. Bjössi var norsk-
ur í móðurætt og vissi því meira
um siði og venjur Norðmanna
en við. Hann átti líka bíl og gat
farið víða og frætt okkur um
samgöngur og áhugaverða staði.
Hann var flinkur píanóleikari og
lék þá oftast af fingrum fram.
Eitt sinn er við fórum á veit-
ingahús settist hann við píanóið
þar á staðnum og lék íslensk
lög, bæði gömul og ný, sem
vöktu athygli gestanna, er
kunnu vel að meta þessa
óvæntu tónlist og vildu fá meira
að heyra.
Þannig liðu árin við nám og
félagsskap og flest okkar héldu
heim, að námi loknu, til að tak-
ast á við þá þekkingu sem við
höfðum aflað okkur, en aðrir
settust að í Noregi. Eftir að
Bjössi og fjölskyldan fluttu
heim héldu þau stöðugu sam-
bandi við vini erlendis. Vina-
böndin voru líka ræktuð hér
heima. Nokkrir vinir frá Þránd-
heimsárunum og eiginkonur
þeirra hafa myndað samveruhóp
sem hefur hist nokkrum sinnum
á ári í matarboði hvert hjá öðru
eða í gönguferðum saman. Það
var alltaf gefandi að umgangast
Bjössa og Diddu, þau voru við-
ræðugóð og kunnu að gleðjast
með glöðum. Aldrei leyndi sér
hversu fjölskyldan var þeim
kær. Þau báru hag dætra sinna,
systra Bjössa og fjölskyldu
Diddu mjög fyrir brjósti.
Bjössi var mikill Reykvíking-
ur. Æskuheimili hans var á
Laufásvegi 67 og að foreldrum
hans látnum eignuðust þau
hjónin húsið. Minnisverð er
gönguferð sem við áttum saman
um Þingholtin og umhverfi þess.
Hann þekkti sögu húsanna og
íbúanna sem þar bjuggu. Auð-
velt var að skynja að heimaslóð-
irnar voru honum afar hugleikn-
ar.
Fyrir um þremur mánuðum
greindist hann með krabbamein.
Baráttan var ströng, en stóð
ekki lengi. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta
samveru hans í ágúst síðastliðn-
um uppi í sveit. Þá átti hann
góðan dag, í einstakri veður-
blíðu, var glaður og hress, þar
sem hann sat úti á palli og lýsti
fyrir okkur bílnum, sem hann
var nýbúinn að kaupa, og bún-
aðinum sem fylgdi honum. En
hann stóð ekki einn í veikinda-
stríðinu. Hún Didda hans var
alltaf til staðar eins og ævin-
lega. Við sendum henni og
dætrunum og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur.
Gulli og perlum að safna að sér
sumir eilíft reyna,
vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(HF)
Guðmundur og Sigrún,
Sveinbjörn og Véný.
Það var í lok apríl árið 1969
að kynni tókust með okkur
Bjössa. Leið okkar hafði legið
upp í fjallaskála í Tindfjöllum
þar sem við höfðum næturdvöl
að aflokinni útivist ásamt eig-
inkonum okkar, frænkum þeirra
og mökum, en þær höfðu þá
þegar hist í sínum saumaklúbbi
í nokkur ár. Við höfðum lagt í
hann á þremur jeppum, en ann-
ars ágætur Willys-jeppi Bjössa
vildi ekki lengra en að Hellu.
Alvarleg vélarbilun var stað-
reynd og ekki varð undan því
vikist að koma hópnum fyrir í
þeim tveimur jeppum sem heilir
voru. Því var það að á sólbjört-
um sunnudagsmorgni lögðu
nokkur okkar í hann fótgang-
andi niður hlíðar Tindfjalla,
áleiðis í Fljótshlíð þar sem áð
var við rjúkandi kaffi og staðan
tekin. Á gönguferð okkar bar
margt á góma. Við Bjössi – báð-
ir ungir fjölskyldufeður – rædd-
um heima og geima og þarna í
fjallasalnum tókust með okkur
kynni og vinátta sem varað hef-
ur æ síðan. Á þeim langa tíma
sem liðinn er frá Tindfjallaferð-
inni góðu höfum við Bjössi
ásamt hópnum öllum átt ótal
góðar stundir, í ferðunum okkar,
eða kvöldstundunum sem við
áttum með frænkuklúbbnum
sem fljótlega fékk á sig nafnið
„Mafían“ vegna samheldni og
hjálpsemi þeirra frænkna. Í þau
skiptin sem okkur félögunum
leyfðist að vera með í Mafíunni
var sérlega glatt á hjalla. Væri
nothæft hljóðfæri til staðar leið
ekki á löngu þar til Bjössi settist
við og seiddi fram hljóma, laglín-
ur og rytma með einstökum
hætti. Í mínum huga var hann
gæddur náðargáfu að þessu
leyti. Hann hafði sótt tíma til
Rögnvaldar Sigurjónssonar í
klassískum píanóleik á yngri ár-
um og tengdi fyrirhafnarlaust
frábærlega agaða spilamennsku
við léttleikandi sveiflu og blús í
bland. Hann var músíkant af
bestu gerð, en hélt hæfileika sín-
um til hlés og naut sín best í
góðra vina hópi. Þessara stunda
verður minnst með gleði og eft-
irsjá um ókomin ár.
Björn Valgeirsson er okkur
öllum minnisstæður. Hann var
hár vexti og hinn gjörvilegasti á
allan hátt. Hann var rökfastur,
glöggur í allri framsögn og ein-
arður í skoðunum. Síðustu árin
höfum við félagarnir hist mán-
aðarlega í Perlunni og átt þar
hinar bestu samverustundir. Nú
er skarð fyrir skildi þar sem vin-
ur okkar Bjössi er allur. En þótt
drengur góður og vinur til fjölda
ára sé kvaddur lifa hinar mörgu
góðu stundir samveru og fé-
lagsskapar. Við vottum eftirlif-
andi eiginkonu, Stefaníu Stef-
ánsdóttur, og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigvaldi og Margrét (Lína).
Til Berlínar barst okkur
harmafregn, að Björn væri allur.
Við kynntumst í Þrándheimi á
seinni hluta áttunda áratugar
þegar hann dvaldist þar um
nokkurra mánaða skeið og urð-
um strax miklir mátar. Við urð-
um nágrannar á stúdentabænum
Móholti og hann féll svo vel inn í
litla hópinn okkar þar að það var
eins og hann hefði verið með
okkur árum saman. Honum var
mjög umhugað um frænku sína
sem bjó þar í borginni um hríð
og tók okkur með til hennar.
Didda kom líka út og það var
sama sagan, vináttan blómstr-
aði. Svo héldu þau heim til Ís-
lands en við bjuggum þar áfram
og fluttum svo til Danmerkur
áður en haldið var til Íslands.
Eftir það urðu alltaf fagnað-
arfundir þegar við hittumst,
hvort sem það var í Hlíðunum
og síðar á Laufásveginum hjá
þeim eða hjá okkur. Stundum
liðu ár á milli þess við hittumst
en það skipti engu, vináttan var
sterk og samtalið hélt óhindrað
áfram, við sögðum frá okkur og
okkar og þau Björn og Didda
frá sínu og sínum. Það var gam-
an fyrir Heidi og Björn að kom-
ast að því að frænka hans og
frændi hennar eru hjón í Nor-
egi, enn eitt dæmið um þann
litla heim sem við hrærumst í.
En nú er Björn horfinn úr
þeim heimi, mikill harmdauði
okkur öllum sem hann þekktu.
Við sendum Diddu og fjölskyldu
hans allri og afkomendum inni-
legar samúðarkveðjur. Maður-
inn deyr en minningin lifir.
Heidi og Matthías.
Björn Thomas
Valgeirsson