Svart á hvítu - 01.10.1977, Síða 51

Dónaleg skrýtla
Skafti Þ. Halldórsson
Plakötin æptu:
Brauð handa hungruöum!
Þú drýgöir hór meö skáldgyðjunni.
Landið til bændanna!
Þjáningar þínar voru djásn á brjóstum jarðar.
Öll völd í hendur ráðunum!
Vein þín bárust út yfir öll landamæri.
Tötraleg Rússíá
meö vísifingur í munnvikinu
og rauða slæðu um hárið.
Hrasgjarnir fæturnir
fetuðu sig ólánlega áfram:
Að hnjóta eða ekki hnjóta
um þröskuld mikilla tíma.
Og auðvitað varstu
fjölþreifinn
undir pilsum hennar
ákafur
og blindur á tötrana
— alltaf jafn blindur á kvenfólk?
Himinn!
Ofan með hattinn!
Alheimur!
Vakna þú
gamli seppi!
Reistu eyrun í lotningu!
Þaó er hann
skáldiö
sem þarna ríður
rafmagnspressujárni.
Gul skyrta
málað andlit.
Skáldið vefur hjarta sitt
í rauðan fána
og kastar því
eins og dreifiriti
í andlit tímans:
47