Birtingur - 01.01.1956, Qupperneq 8

Cuðrún Anna Magnúsdóttir i kamesi sinu — Ljósm. G. M.
Hvar ert þú nú fædd, Guðrún mín?
En á Horni — Arnarfirði. Já, nú býr eng-
inn á Horni, en bærinn víst eins og hann var
og tóttimar — gaman væri nú að sjá allt
eð væri. En hvað er að segja — maður fer
ekki langt nú orðið, áttatíu á þessu ári, aum-
ingja kerlingin.
Svo hefurðu farið ung til Súgandafjarðar?
Fjegra ára, að Langhól í Súganda — neðri
bænum, þar er lækjarsytra milli bæjanna og
hellur yfir; krakkarnir voru oft að dudda
þar við lækinn.
Foreldrar þínir haf a búið lengi á Langhól ?
Jájá, en pabbi dó nú 98 — mannskaðanum
mikla; fórust fimmtán manns; tómar ekkjur
eftir: Vatnadalur, Langhóll, Staður, Bær —
tómar ekkjur; uss, það voru meiri ósköpin.
Þetta var í febrúar sko; svo var það nokkr-
um dögum eftir slysið, að ég var inni í bæ,
upp á palli, en mamma að mjólka kýmar úti í
fjósinu; ég ætlaði bara að deyja í sporunum,
ljósið slokknaði tvisvar á lampanum mínum.
Já, hvaða draugar eru að koma hér, segi ég
— það skrallaði bara niðri; þá voru þeir sjó-
reknu að koma heim — kötturinn ætlaði vit-
laus að verða í stiganum, tíkin á gólfinu; þá
fór ég að gá, sá ekkert sko. Pillið ykkur út,
segi ég — ég er bara ein hér inni; þá kemur
mamma inn. Þú hefur ekki rekið þig á karl-
ana — þeir skrölluðu bara um dyrnar í sjó-
klæðunum, segi ég. Vom þeir nú að koma?
segir hún. — Já, að hræða mig. — Hvað er
þetta, elskan mín, þeir hafa ekki verið að
hræða þig — það er hann sem hefur átt heim-
ilið, segir hún — og hinir með honum líka....
Hafa verið að vitja heimkynna sinna?
Auðvitað. — Það sagði hann líka um morg-
uninn, þegar hann fór sko: við komum aftur
heim hvernig sem veltur. — Þarna beið eftir
onum allt tilbúið á diskunum — magálamir
og hvolft yfir.
Svo hefur Magnús komið til sögunnar?
Það var áður en pabbi dó; hann var að
koma í heimsóknir frá Norðureyri hinum
megin við f jörðinn — þar var hann að kenna
hjá Gunnjónu; við vorum systrabörn sko —
mamma mín og mamma hans vom systur.
Hann hefur verið glæsimenni?
Uss, ég var dauðfeimin við hann, aum-
ingja kerlingin; einu sinni var ég að koma
inn, þá mæti ég mömmu- — Hvur er upp á
loftinu, seiég. — Það er hann frændi þinn.
— Er Magnús kominn? seiég — jæja, veit
ann ekki að ég er niðri? Hann er víst að
skálda uppi, hann er alltaf að ganga um gólf.
— Hann spurði nú eftir þér, seijrún. — Ég
fór þrisvar upp í stigann og sneri við aftur
— svona var ég feimin, þá stendur hann allt
í einu á pallskörinni: kondu bara upp frænka,
seijrann. — Æi, ég er svo feimin — og hrædd.
— Ætli maður geri þér nokkuð, seijrann;
faðmaði mig og kyssti eins og venja var að
heilsast þá — sagð ekki neitt sko ....
Þú hefur nú kannski ekki haft á móti því
að kyssa hann?
Tala ekki um það, tala ekki um það, vinur. .
Hvernig leizt nú foreldrum þínum á blik-
una?
2