Birtingur - 01.01.1956, Síða 10

Pabba sáluga var ekki neitt um þetta —
nei. Þá segi ég við ann: þú mátt alveg vera
viss um það pabbi minn, þó þú deyir og ég
lifi, þá skal hann verða minn. — Þau eru
auðnuleysingjar skáldin, seijrann. — Mér er
alveg sama hvað sagt er, segi ég ....
Skáldin auðnuleysingjar ?
Þau eru það mörg sko. Eiga erfitt með að
bjarga sér — þau geta það bara ekki.
Samt hafa kynni ykkar Magnúsar haldið
áf ram ?
Jújú — auðvitað. Rétt eftir slysið kom
Magnús sálugi í heimsókn. Nú hefur margt
komið fyrir, segir hann. — Slysið, segi ég
— nú er hann dáinn, já. Þá halla ég mér að
onum og segi: nú hef ég þig ....
Svo hefur dregið að því að þið opinber-
uðuð?
Einu sinni veturinn eftir var ég að sækja
vatn í fötu út að lækjarsytrunni, varð að
vaða snjóinn, þá var ihann að koma — ég
átti ekkert von á onum; þá segir Magnús
sálugi:
Komdu sæl og síblessuð
á sönnum gæfuvegi,
meðan sjálfur guð er guð
gleymi ég þér eigi.
Þannig heilsaði hann mér. — Ú ættir nú að
bera föturnar heim, segi ég — heim í bæinn;
svo gerði ann það nú sko — þá vissi mamma
ekkert um ann, fór strax aftur; þegar hann
var kominn langt í burtu, kallaði ég: Nær
kemurðu aftur? — Svona eftir viku, segir
hann — og þá kem ég ekki allslaus. •— Uss,
maður hringirnir sko — smíðaðir á Isafirði.
Og það hefur allt staðið?
Jájá, það var um kvöld í janúar 99; þá
segi ég við mömmu: þú gefur okkur ekki
kaffi, við erum trúlofuð — sérðu ekki hring-
inn? — Ég á ekkert með kaffinu, segir hún.
— Það gerir fjandann ekkert til, segi ég •—
farðu ekki að baka, ég vil ekki hafa það, þið
bakið allt á hellum, kladda eða hvað það er;
þá var ekki mikið um kaffi og heitar pönnu-
kökur, ni-i, ekki aldeilis.
Svo hafið þið Magnús lagt af stað út í
heiminn?
Já — fórum fljótlega í Botn, innst í firð-
inum; konan þar tók í nefið. — Bölvaður sóði
er þessi kelling, segir Magnús. Svo ég segi
einu sinni við ana — var nú ekkert reið samt:
Guðrún mín, segi ég — þú átt alltaf að hafa
fyrir vana að hafa klútinn í vasanum, en
ekki við bollana. — O, maður hefur nú ekki
vanizt öðru, segir hún.
Magnús hefur gengið að slætti og þess
háttar?
Nei, hann var ekki fyrir sláttinn. — Bless-
aður farðu ekki að slá, segi ég einu sinni —
þú getur slegið þig í fótinn, — ekki fer ann
Jóhannes að sjá um þig, þó þú slasist •— hann
sem er alltaf á sjónum.
Hvert fóruð þið svo frá Botni?
Við fórum í Bæ sko, efri bæinn á Langhól;
gekk með hana Magdalenu, fyrsta barnið
okkar; þá sat yfir mér ljósmóðir, blessunin
ún Guðríður mín, sem hjálpaði álfkonuíbarns-
nauð, og álfkonan sagði við ana: það skal
aldrei misheppnast hjá þér, af því þú hjálp-
aðir mér. — Hún sat til fóta minna, var alltaf
að blessa eitthvað yfir mig — gekk allt voða-
lega vel.
Þið hafið nú farið að hugsa til að gifta
ykkur ?
Jájá — en hann fékk það ekki. Einu sinni
segi ég sona við Magnús sáluga: ætlarðu
ekki að giftast mér, Magnús minn? Þá verð-
ur hann eitthvað svo sár. — Ég hef þegið
af sveit, segir ann — það er bannað, það
eru lög .... — Þegar þú varst barn já, segi
ég, þarna á Hesti — Önundarfirði sko. —
Ósköp er ljótt í Önundarfirði.
4