Birtingur - 01.01.1956, Síða 11

Magnús iiefur fengið að kenna á hörðu í
uppvextinum?
Það var nú meira andskotans háttalagið
að ún Friðrika sáluga móðir hans skyldi láta
bera barnið í skinnstakk yfir fjall, o-ho, í
skinnstakk; þarna byrjaði þessi aumingi að
orga, þegar hann kom upp á fjallið og alla
leið bara heim í bæ; enginn gat huggað barn-
ið — það var nú meiri gráturinn. Fólkið var
líka svo vont við ann — hrædd ’ann bara og
gerð’ onum allt til bölvunar sem hægt var;
einu sinni ætlaði Magnús sálugi ofan stig-
ann •— stendur þá ekki kelling á bakvið til
að hræða ann. Þetta er ljótt; svona var nú
farið með börnin í fyrri daga, þarna var hann
laminn og barinn, svo sló hestur ann •— þess
vegna varð hann nú sona; heilsulítill og dó
fyrir aldur fram.
Fóruð þið svo til ísaf jarðar eða hvað ?
Jújú, vorum fyrst á Stakkanesi; þetta var
svo voðalega erfitt, Magnús sálugi gekk ti\
vinnu út í kauptúnið, kom svo aftur að kvöldi,
fékk þetta tvær krónur á dag og stundum
ekkert.
Það hefur oft verið þröngt í búi?
Bara ekki grand; hvað hét nú búðin sem
við verzluðum við — Skúlabúð já; einu sinni
sendi ann mig í kaupstað til að sækja eitt-
hvað; svo kom ég nú guggin aftur sko. •—
Fékkstu nú ekkert lánað? segir hann. •—
Ekki baun, segi ég, það er ekki til neins að
senda mann sona, blessaður vertu — maður
fær ekki lánað, þegar maður skuldar fyrir.
— Farðu aftur, elskan mín, segir hann. —
Jæja, bíddu hægan — mæti ég ekki Magnúsi
verzlunarmanni þar rétt hjá. — Viltu tala
við mig, Guðrún mín? — Það veit ég ekki,
segi ég — ég er gift manneskja. — Svo kall-
ar hann mig bakmegin inn — allt í sakleysi
sko — sýnir mér niðrí fullan kassa, og þar var
sykur, kaffi, rót, kringlur, rúsínur. — Hvað
er að sjá þetta? segi ég. — Þú mátt eiga
þetta, segir hann. — Magnús vill það ekki,
segi ég. — Hann nær bara í kassann fyrir
þig, segir hann — frúin afhendir hann, ef
ég er ekki við. Æi, jæja — so fór ég heim.
Og hvað sagðirðu nú þegar heim kom?
Magnús minn, farðu til ans nafna þíns,
segi ég, þar er kassi, þú tekur hann hjá
frúnni, ef hann er ekki við — það er merkt
allt. — Hvað er nú þetta ? segir hann — hver
gaf þér þetta? — Vertu ekki hræddur um
mig, segi ég, ég er nú laus við soleiðis —
alla tíð verið og er enn í dag; hann Magnús
gaf mér þetta — hann vissi ég fór 1 Skúla-
búð og fékk ekkert þar. — Svo fór hann;
kemur ann ekki aftur með hjólbörur upp
með kirkjugarði og inn úr með öllu þessu í!
— Ég segi ekki af því hvað kaffið var gott
að fá.
Þið voruð í Hjálpræðishernum á ísafirði?
Það var ekki lengi. Sigurbjörn fékk hann
í Herinn, Sigurbjörn Sveinsson — hann var
líka skáld, þeir voru miklir vinir sko; hann
kom oft í heimsókn þegar við vorum í hús-
inu rétt hjá kirkjunni. Einu sinni segi ég við
Magnús sáluga: ég er ekkert að elta þig niðrá
Her, þið getið búið til sálmana, þó ég sé ekki
við nefið á ykkur. En Magnús vildi ekki hætta
við bækurnar sínar, sagðist ekki geta legið
í því að búa til tóma sálma fyrir Herinn, svo
við fórum bara eftir árið; éld hann hafi
líka verið í stjórn erfiðismannafélagsins.
Var Magnús ekki alltaf að skrifa?
Lifandis undur af öllu, sögur af fólki sem
kom skjaldan; hann sat svona með púltið í
kjöltunni, skrifaði og skrifaði, hélt penna-
stönginni milli löngutangar og vísifingurs
— svo horfði hann á mig, sagði ekki neitt
sko — ég var þá eitthvað að bardúsa; ætl-
arð að segja eitthvað Magnús minn? segi ég
— en hann hélt bara áfram að skrifa.
Hvernig undir þú þessum skrifönnum
hans?
5