Birtingur - 01.01.1956, Síða 19

til að sjá hana þegar ég kem aftur til Eng-
lands, efnið hlýtur að vera heppilegt til kvik-
myndunar.
Já, segir Hudd: ég held það sé ekkert á
móti því að kvikmynda Shakespeare, ég gæti
trúað því að Shakespeare hefði haft gaman af
því sjálfur, hann var framsýnn og nýjunga-
gjarn, hvað segið þér mn t. d- The Tempest?
Þá spyr ég hvort Hudd hafi séð Shake-
speare-myndir Orson Welles, sjálfum finnst
mér Welles hafi tekizt betur að gera kvik-
mynd úr efninu þegar hann gerði Othello og
læt það í ljós við Hudd.
Hann svarar: Welles er óbundinn af hefð-
inni, erfðavenjum, hann er iconoclast, mynd-
brjótur sem geysist fram, — og Hudd slær
hnefunum sitt á hvað og segir: wham wham til
þess að tákna brussugang Orson Welles um
viðkvæman heim menningarerfðanna. Á hinn
bóginn, segir Hudd, gætir Olivier jafnvægis
milli menningarvenjunnar og hinnar nýju
tækni.
Þá spyr ég: Verður það ekki einmitt til
þess að Hamlet lendir að sumu leyti á eins-
konar öngramannalandi milli tveggja list-
greina ? En af tur haf i Orson Welles tekizt að
gera þetta að kvikmynd, verið samkvæmur
lögmálum síns listsviðs?
En þá ber okkur að sama brunni og áður
í viðræðunni og við snúum talinu að hlutum
sem varða leikhúsmál beinlínis í Bretlandi
og mér kemur m. a. til hugar að spyrja um
Edinborgarhátíðina, hvort hún hafi áhrif á
þróun leiklistar í Bretlandi.
En Hudd telur að hún hafi engin bein áhrif.
Það væri helzt, álítur Hudd, á þann máta að
vekja önnur byggðarlög til að koma sér upp
sinni árlegu menningarhátíð með leiksýning-
um og öðru. En það er ekki hægt að segja
að Edinborgarhátíðin valdi neinum straum-
hvörfum eða fæði af sér ný verðmæti (nema
kannski fjárhagsleg). Hátíðin er einskonar
shop window, sýningargluggi, segir Hudd,
þar má sjá það sem verður sýnt 1 London, en
það myndi koma þangað hvort sem væri. I
seinni tíð hafa komið upp raddir um það í
Skotlandi að þarna sé engin hlið skozkrar
menningar sýnd og nú er farið að skipuleggja
ýmsa listviðburði og sýningar á skozkum
verkum samtímis hátíðinni þó ekki sé á henn-
ar vegum, þetta má kalla áhrif frá Edinborg-
arhátíðinni.
Þó að Bjarni frá Hofteigi sé búinn að
spyrja Hudd í blaðaviðtali hvort leikhúsin í
London hafi ríkisstyrk geri ég slíkt hið sama
í von um að fá annað svar.
Það er lítið mn það, segir Hudd, þetta eru
einkafyrirtæki sem eru rekin af einokunar-
hringum, enda er þetta iðnaður, ekki lengur
listgrein. Eins og í öðrum iðnaði er allt sogið
í gin einhvers gríðarlegs kolkrabba. Það er
alveg hræðilegt og það er alltaf að versna.
Ég man tímana tvenna. Þegar ég var ungur
leikari, á árunum fyrir 1930 voru a. m. k. 12
til 15 staðir í London þangað sem ég gat skrif-
að og boðið starfskrafta mína. Nú eru aðeins
þrír aðilar sem ungir leikarar geta snúið sér
til og þeir hafa meiri eða minni tengsl sín á
milli.
Ég minnist á það sjónvarp sem mér virðist
argasta plága og vona í lengstu lög að aðrir
komi ekki nálægt framkvæmd þess máls hér
á landi en þeir sem allir vita að öngu koma
í verk en spyr nú samt um hvernig þetta sé
í Bretlandi, hvort samkeppnin hafi ekki reynzt
leikhúsunum erf ið.
Hudd segir að sjónvarpið hafi hingað til
ekki skaðað hin vandaðri leikhús að hans viti,
en á hinn bóginn hafi það leikið ýmis hin
lakari grátt. Það er kannski bara þarft verk.
Er hægt að tala um nokkrar byltingar í
ensku leikhúslífi nýskeð?
Það hafa litlar breytingar orðið síðustu
20 til 30 árin, segir Hudd. Þar ríkja útvatn-
13