Birtingur - 01.06.1962, Blaðsíða 58

heldur rithöfundafélagið í heild einnig fundi
sína. Haldnir eru fundir í sambandsstjórn félags-
ins (yfirstjórn deildanna), yfirnefnd stjórnarinn-
ar heldur og sína fundi, haldnir eru almennir
fundir í flokksfélaginu innan rithöfundafélags-
ins og auk þess fundir flokksstjórnarinnar. í þess
ari síðastnefndu flokksstjórn eru haldnir um það
bil 70 fundir á mánuði og auk þess um það bil
40 kvöldsamkomur í rithöfundaklúbbnum.
Hvenær eiga nú þessir menn að hugsa, hvenær að
s'krifa? (Klapp)“. (Pravda, 28.X.1961, bls. 9).
Það er von að maðurinn spyrji. Á nú að útskýra
þessa eftirsókn rithöfunda í fundasetur með því
að þeir séu fjarlægir lífinu? Þeir sækjast eftir af-
sökun fyrir því að skrifa ekki, vegna þess að lífið,
sem þeir eru kallaðir til að skrifa um, er hættu-
svæði, sem bezt er að halda sig sem lengst frá, og
frekar en að brjóta gegn samvizku sinni og fram-
leiða einhvern leirburð, sem ritskoðunin tekur
gildan, eyða þeir tíma sínum á fáránlegum
fundum.
Hreinskilnastur og eftirtektarverðastur meðal
rithöfunda var skáldið Tvardofskí. Hann sagði:
„Persónudýrkunin er farin, en vaninn og leifar
af áhrifum hennar eru, til allrar óhamingju, enn-
þá fyrir hendi í bókmcnntum okkar og í blöðun-
um yfirleitt." „Gallinn við margar af bókum
okkar er sá, að það vantar í þær sannleikann um
lífið, . . . höfundurinn hefur stöðugar áhyggjur
af því, hvað er leyfilegt og hvað er ekki leyfi-
legt." „Rithöfundar eru kallaðir nánustu hjálp-
armenn Flokksins. Það er mikill titill, sem hefur
margar skyldur í för með sér, og það má skilja
hann á margvíslegan hátt. Nokkrir eru þeir,
sem halda, að það að vera „hjálparmaður Flokks-
ins“ tákni aðeins að fylgjast með flokknum,
„nota tæki bókmenntanna" til að lýsa ýmsar
ákvarðanir flokksins, verkefnin, sem hann setur
á dagskrá í atvinnulífi og framleiðslu. Og útkom-
an verður eitthvað svipuð þessu: „Hinir björtu
geislar sólarinnar, sem var að hníga til viðar,
voru enn að mála gulli krónur birkitrjánna í
kring um bændabýlin á samyrkjubúinu „Leiðin
til kommúnismans", þegar Grúnja, mjaltakon-
an, hafði lagt allt niður fyrir sér um málið og
ákveðið að ná x lítrum meira af mjólk úr kún-
um en hún hafði áður lofaðV Tvardofskí held-
ur áfram: „Einn a£ félögum okkar sagði réttilega,
að ef rithöfundur tekur tilbúna hugmynd úr rit-
stjórnargrein dagblaðs eða jafnvel úr Flokks-
skjali og lýsir (útskýrir) það með „bókmennta-
tadkjum" sínum, þá er hann í rauninni ekki að
skapa neitt verðmæti — það er samskonar atferli
og það, ef samyrkjubú tryggir sér framleiðslu-
magn samkvæmt áætlun með því að afhenda rík-
inu smjör, sem það hefur keypt i búð.“ Og enn
heldur Tvardofskí áfram: „Stærsti gallinn í lýs-
ingum á samtíðarmönnum í bókmenntum okkar
er þessi: Hetjan er venjulega meir eða minna
hrein og bein í athöfnum sínum og hugsunum,
en jafnvel þótt hann hafi allar þær dyggðir, sem
hann á að hafa til brunns að bera, þá er það að-
eins eitt ómissandi einkenni sem hann hefur ekki
— töfra mannlegrar veru, töfra örláts hjarta, góð-
56
BIRTINGUR