Birtingur - 01.06.1963, Blaðsíða 20

undir allri fjölskyldunni, drottnunargjörn, tal-
glöð, stálminnug og þrautseig, nísk og ágjörn,
og milli foreldranna geisaði löngum heiftúðug
styrjöld.
Thomas Wolfe var yngstur barnanna, móðirin
ríghélt í litla barnið löngu eftir að hann var
orðinn stór. Hann var háður hentti andlcga og
fjárhagslega þangað til hann var orðinn 25 ára
gamall. Hún hafði í bernsku reynt fátækt sára
og skort, efnaðist síðan á fasteignabraski. Hann
særði með herkjum út úr henni peninga til að
afla sér mcnntunar og síðar til að geta helgað
sig list sinni, skrifaði henni átakanleg bréf sem
voru einsog neyðaróp en þótti hún ekki skilja
sig. Hann lýsir foreldrum sínum og fjölskyldu í
Engill, horfðu heim. Öngu gat Wolfe gleymt,
hann varð að berjast við minningar sínar sem
gáfu engin grið en knúðu hann til að vera sí-
skrifandi; hann sagði að rithöfundur skiifaði til
þess að geta gleymt.
Um skeið varð Thomas Wolfe að taka að sér
kennslustörf. Hann kenndi bókmenntasögu við
New York-háskóla og var yfirmáta samvizku-
samur, en hann kvaldist undir þeirri illu nauð-
syn að afla fjár með því að vinna annað en
skrifa; hann vissi ósköp vel að mikill rithöfund-
ur getur ekki þjónað öðru en list sinni án jress
að skaðast. Honum létti að geta hætt kennsl-
unni, það átti hann að þakka konu sem hann
var um skeið bundinn sterkum ástríðuböndum
þótt hún væri allmiklu eldri. Þetta var gáfuð
og heillandi kona; sem betur fer var hún líka
auðug svo hún gat styrkt skáld sitt til að helga
sig bókmenntunum einum meðan hann var að
skrifa Engill, horfðu heim. Eftir þá bók var
fjárhagur hans tryggður með framlögum útgef-
enda sem voru þolinmóðir að greiða honum
fyrirfram svo að hann gæti skrimt meðan hann
var að skrifa næstu bók. Enda tíðkast slíkt er-
lendis þar sem bókmenntir njóta einhverrar
virðingar. I>að tók fimm ár.
Thomas Wolfe var allra manna hæstur vexti
og svo fyrirferðarmikill að honum þótti hann
vera einskonar Gúllíver í Putalandi, kvaldist af
að kenna sífellt til framandleikans, rúmast
hvergi með öðrum. Einsemd gnagaði hjartað.
Viðkvæmni hans var byrgð inni og brynvarin.
í ofurnæmi magnaði hann oft marklaus við-
brögð annarra í atvikum virkra daga með ofsa
sinna eigin ástríðna, þar sem ekkert gat verið
hversdagslegt, ýkti allt svo hann tortryggði
stundum einlægustu vini sína, jós ergi sinni yfir
þá og var nístur iðrun á eftir. Ein'kum ýfðust
ofsóknargrunsemdir hans við vín, Allt líf hans
var ýkt og lióflaust. Það sem hann skrifaði er
ótrúlegt að magni þegar þess er minnst að hann
dó 38 ára gamall.
Síðustu árin hafði Wolfe jafnan tvær firnastórar
trékistur á miðju gólfi í herbergi sínu og fleygði
þangað handritum, gömlum skóm og sendibréf-
um, strætisvagnamiðum, treflum og allskyns dóti
og plöggum, rifrildi og samansanki því Wolfe
hafði erft frá rnóður sinni að geta öngu hent.
Eftir dauða Wolfe sat maður að nafni Aswell i
18
BIRTINGUR