Birtingur - 01.06.1963, Blaðsíða 24

komin súð. Séra Hóseas Árnason lét reisa kirkj-
una með ærnum tilkostnaði og lánaði sjálfur
mestan hluta kostnaðarverðsins, en varð síðan
að hröklast frá brauðinu vegna skulda og galt
þar stórhugar síns og framsýni. Hann segir eins
og í afsökunartóni í bréfi til biskups, þegar hann
sækir um annað brauð til þess að rétta við fjár-
hag sinn: „En fyrir því valdi ég þennan kost, að
mér þótti svo mikils um vert að kirkjan bæði
gæti orðið varanlcg og guðsþjónustunni sam-
boðin.“
Ég vona, að sveitungar séra Sigmars og velunn-
arar Skeggjastaðakirkju láti ekki sömu villuna
henda sig og fyrirrennararnir féllu í, en veiti
honum góðan stuðning í þcirri sjaldgæfu við-
leitni að bjarga stílhreinu og ágætu guðshúsi frá
fordjörfun. Séra Sigmar hefur einmitt á þessu
ári staðið í fjárfrekum framkvæmdum kirkj-
unni til góða. Sú viðreisn hefur á flestan hátt
tekizt vel, nema hvað stöpull, sem klofvega húkir
á hliðarbyggingu eins og sending frá Ægissíðu í
Reykjavík, orkar mjög tvímælis. Sigmar á þakkir
skilið fyrir hollustu og tryggð við S'keggjastaða-
kirkju, sem enginn annar en timburmeistari Ól-
afur Briem á Grund er höfundur að. Því miður
get ég ekki sýnt lcsendum Birtings mynd af kirkj-
unni nú, sökum þess að viðgerð var ekki að fullu
lokið, þegar við vorum þar á ferð í sumar.
Á Vopnafirði hefur verzlun lengi verið rekin:
einokunarverzlun, selstöðukaupmenn og nú síS-
ast hið sjálfsagða kaupfélag. Vopnfirðingar hafa
fylgzt mun betur með tímanum en Vestfirðing-
ar: þeir eru fyrir löngu búnir að losa sig við
jafn ómcrkileg mannvirki og 200—300 ára gömul
hús. Hið síðasta þeirra mun hafa verið rifið árið
1918 eða 1919. Þó eru þar enn til hús, sem
merkileg mega teljast fyrir margra hluta sakir:
hús er fyrrnefndur Bald reisti fyrir þá bræður
Pétur og Einar Gudjohnsen bcr reisn og fegurð
evrópskrar listgeymdar, við loftstigann í gömlu
húsi hneig ungur snillingur, Kristján Fjalla-
skáld, örendur um aldur fram, og er markverðast
við þetta hús, að við kvistinum þar sem skáldið
bjó síðustu ævistundir sínar hefur Iíklega ekkert
verið hróflað síðan, að minnsta kosti ekki utan
frá. Fylgir hér mynd af kvistinum.
í grúski mínu hef ég rekizt á tvær ágætar svip-
myndir af Kristjáni, sem lítt munu kunnar, og
vildi ég því leyfa lesendum Birtings að líta á
þær. Önnur er í æviminningum Friðriks Guð-
mundssonar, bónda á Syðra-Lóni á Langanesi,
en hann fluttist á fullorðinsaldri til Kanada, og
þar ritaði hann endurminningar sínar í hárri
elli og orðinn blindur, óvcnju snjalla bók, sem
verðskuldaði annað en falla í fyrnsku. Friðriki
segist svo frá:
„Sumarið 1867 var Kristján heitinn Jónsson,
kallaður Fjallaskáld, kominn heim úr latínu-
skólanum í Reykjavík, og hafði hann kosið að
hvíla sig á Víðihóli hjá föður mínum í nokkra
daga, áður en hann fór út í kaupavinnu, til und-
irbúnings fyrir næsta skólaár. Hann var látinn
22
BIRTINGUR