Birtingur - 01.06.1968, Síða 23

einsog var heldur ein a£ miðstöðvunum. í
New York halda listamennirnir að New York
sé hin eina sanna miðstöð myndlistar í dag.
Ég nefni bæði París og New York, segir Al-
copley. Þegar ég var að tala við franska lista-
menn á sínum tíma um það að miðstöðvarnar
væru orðnar fleiri og París væri að glata for-
ystunni urðu þeir foxillir. Þetta hefur verið
1953. Ég minnti þá á það hve París hefur oft
verið sein til þess að viðurkenna ýmsa stór-
meistara. Kandinsky til að mynda, hann var
fyrst metinn í Þýzkalandi, Bauhaus. Síðan
kynnti Barnesstofnunin í Chicago hann í
Bandaríkjunum. Árið 1938 fékkst ekki sýning-
arsalur til að sýna myndir Klee í París. Du-
buffet þekkti ekki Klee fyrr en hann kynntist
honum í New York. Aldrei sýndi Mondrian
í París meðan hann lifði. Ég fór með Michel
Seuphor að hitta Jean Cassou forstjóra Nú-
tímalistasafnsins í París, hann sagðist ætla að
sýna Mondrian eftir tvö ár, þá var tíu ára dán-
arminning Mondrians sem aldrei hafði verið
kynntur í París. Eða maður einsog Brancusi,
eða Istrati og kona hans. Þau seldu ósköp ódýrt
ýmsum söfnurum sem lögðu lítið fé í þetta og
seldu svo æði dýrt síðar. Vald sýningarsalanna
er ógnarmikið, þeir nota og misnota lista-
manninn að hætti fjárplógsmanna, rígbinda
þá listamenn sem láta að stjórn og gera þá
að verkfæri sínu. Það er ágætt að það er verið
að reyna að brjóta þetta vald með mótmælum
og upphlaupum einsog hefur tíðkast núna
undanfarið hér og þar, þessi uppreisn er að
mörgu leyti heilbrigð þó að vísu séu hvatir
manna misjafnar og það fari ekki hjá því að
ýmsir séu bara að hugsa um að auglýsa sjálfa
sig, segir Alcopley.
Ég var að segja honum frá átökunum í sam-
bandi við Bíennalinn í Feneyjum við opnun-
ina og raunar undanfarandi daga þegar ég varð
að hlaupa undan lögreglukylfum á Markúsar-
torgi þar sem ferðamennirnir sitja endranær á
friðsælum kvöldum og hlusta á hljómsveitirn-
ar leika og Hollendingar og Japanir og Suður-
jótar og Paraguaybúar láta ljósmynda sig með
dúfunum með Markúsarkirkju í baksýn og
bronzhestana stóru frá Pergamon. Ég kom með
lestinni frá Róm og gekk yfir torgið og vissi
ekki fyrr en ég var staddur milli fylkinga og
þrjú hundruð lögreglumenn gerðu áhlaup
brynvarðir og grenjandi með kylfurnar reiðu-
búnir að berja hvað sem fyrir væri og ég mátti
launa fótum fjör. En listamarkaðnum var lok-
að aftur eftir nokkra klukkutíma þó að vísu
væri síðar opnað af nýju.
Við vikum talinu frá þessum róstum að sam-
býli vísindamannsins og listamannsins.
Ástríða hins sanna listamanns sprettur af og
nærist á mannúð hans og eflir hann í leitinni
að sannindum, segir Alcopley: taktu menn
ihrtingur
21