Húsfreyjan - 01.03.1955, Blaðsíða 7

börn sín sé, að ala þau upp í sveitinni,
jafnvel þótt húsakynni og annar aðbún-
aður sé ekki eins og bezt verður á kosið.
Húsmæðurnar í Reykjavík hafa svo sem
í ýmsu að snúast eins og konurnar í sveit-
inni. Ys og þys og sífelld hræðsla um,
að börnin fari sér að voða er líka án efa
eins þreytandi og erfið verk. Ýmsar aðr-
ar áhyggjur og umstang fylgir líka þétt-
býlinu, en þekkist ekki í sveitum. Ef t. d.
litlar hendur hafa gripið fallegt blóm
á leið sinni, hefur það ef til vill verið
tekið frá nágrannanum, sem hefur rækt-
að það með erfiðismunum. Ut af svona
smámunum getur orðið furðumikill há-
vaði og stundum harðar ávítur, er leiða
til þess, að barnið fær þá hugmynd, að
það sé slæmt barn. Að þessu og því um
líku getur það svo búið býsna lerigi. Húsa-
kostur sumra í kaupstöðum er heldur ekki
til að öfundast yfir. Auk þess verða marg-
ar húsmæður þar að vinna eitthvað utan
heimilis til þess að tekjurnar hrökkvi fyr-
ir nauðþurftum. Þær eru sannarlega ekki
öfundsverðar, sízt þær, sem eiga mörg
börn heima fyrir.
Munurinn á kjörum einyrkjakonunnar
í sveitinni og verkamannskonunnar í
Reykjavík er ekki eins mikill og hvor
þeirra um sig kann að halda. Ef til vill
er helzti munurinn sá, að sveitakonan býr
meira út af fyrir sig, er drottning í sínu
ríki, hvernig sem það ríki er. Verkamanns-
konan í þéttbýlinu verður að taka meira
tillit til þeirra, sem í kringum hana búa,
af því að svo skammt er á milli þeirra
og hennar. Hún verður að vera sívakandi
yfir því, að ekkert gerist, sem hún getur
ráðið við, er árekstrum kunni að valda.
Hún er aldrei frjáls.
Ég get með sanni sagt, að þau 20 ár,
sem ég dvaldi uppi í sveit voru mér lær-
dómsrík og mikill ávinningur, sem ég
vildi ekki hafa farið á mis við. Hið frjálsa
líf þar var mér ómetanlegt. Tek ég þar
undir orð eins þjóðkunns manns, er hann
segir:
Betra er að vera klakaklár
og krafsa snjó til heiða
en lifa mýldur öll sín ár
undir hnakk og reiða.
Um þetta vil ég, að þær sveitakonur
hugsi, sem telja kaupstaðarlífið einhverja
alsælu, ef einhverjar eru til, sem hyggja
að svo sé.
„HÚSFREYJAN"
vill vekja athygli húsmæðra á tveimur af þeim
fræðsluritum, sem út hafa komið á síðastl. ári
á vegum Búnaðarfélags íslands. Er það 6. ritið
um heimilisstörfin og 9. ritið um heimilisáhöld.
Fyrir allmörgum árum var talsvert um það
rætt og ritað hér á landi, að nauðsyn bæri til
að gefa gaum að hinum svonefndu „vinnuvís-
indum“, þ. e. að læra að vinna hvert verk á
sem stytztum tíma, með sem minnstri orku-
eyðslu. Mun dr. Guðm. Finnbogason hafa orðið
fyrstur manna hér til að rita um málið. í rit-
inu um heimiiisstörfin er einmitt verið að fræða
um það, hvernig innanhússstörfin beri að vinna
á sem hagkvæmastan hátt. Mun sízt af veita
fyrir flestar húsmæður að hagnýta sér þetta.
Bæklingurinn um heimilisáhöld fjallar ein-
göngu um ýms áhöld við matreiðslu, bæði minni
og stærri, þó ekki vélar né önnur tæki, er ganga
fyrir rafmagni. Eigi þarf að lýsa því fyrir hús-
mæðrum, hversu óhentug tæki tefja hvert verk,
en þau hagkvæmu flýta ótrúlega fyrir. Þess
vegna er mikils um vert, þó að um smáverkfæri
sé að ræða, að rétt sé valið. Bæklingurinn gefur
ágætar leiðbeiningar í því efni, byggðar á reynslu
og rannsóknum fólks í öðrum löndum, sem hef-
ur það hlutverk með höndum að leiðbeina um
val slíkra áhalda. Nú kann að vera, að húsmæð-
ur líti svo á, að þær verði að láta sér nægja
að kaupa það, sem fyrir hendi er í næstu verzl-
un. En nú er kominn tími til, að þær geri sér
það ljóst, að það eru þær sjálfar, sem geta ráðið
innfluntingi heimilistækjanna, en ekki innflytj-
andinn. Húsmæðurnar eiga ekki að láta bjóða
sér óhagkvæm og léleg tæki, heldur kaupa að-
eins það, sem þær vita bezt og hagkvæmast.
Þá hverfa lélegu tækin af sjálfu sér af mark-
aðinum, því að hver verzlun reynir jafnan fyrst
og fremst að fullnægja eftirspurninni.
HÚSFREYJAN 7