Húsfreyjan - 01.03.1955, Blaðsíða 24

ekki taka eftir neinu. Það var eins og
að vera á gönguferð með fjalli. Ég hafði
aldrei þekkt neinn, sem var eins upp-
tekinn af sjálfum sér eins og hann.
Við teborðið byrjaði þetta „tal við
pabba“. Nema hvað nú hafði hann kvöld-
blaðið, og var alltaf að segja mömmu
einhverjar fréttir úr því. Þetta var að hafa
rangt við. Ég var reiðubúinn að keppa
við hann um eftirtekt mömmu, ef ég átti
honum einum að mæta, en þegar hann
hafði allt eftir öðrum, sem hann sagði,
fann ég, að ég mundi fara halloka. Ég
reyndi að breyta umræðunum en þá sagði
mamma óþolinmóð: „Vertu stilltur,
Larry, meðan pabbi er að lesa“. Það var
auðséð, að henni þótti meira gaman að
tala við hann en mig. Eða þá að hann
hafði eitthvert voðalegt vald yfir henni,
svo að hún þorði ekki að segja sannleik-
ann.
Um kvöldið, þegar hún var að breiða
ofan á mig, sagði ég: „Heyrðu mamma,
ef ég nú bæði Guð afskaplega vel, held-
urðu þá ekki að hann mundi senda pabba
aftur í stríðið?" Hún hugsaði sig um
augnablik. „Nei,. elskan mín“, sagði hún
og brosti, „ég held ekki að hann mundi
gera það“. „En hvers vegna ekki,
mamma?" „Af því að stríðið er búið,
elskan“. „En mamma, gæti ekki Guð bú-
ið til annað strið, ef hann vildi“. „Hann
vill það ekki, það er ekki Guð, sem býr
til stríð, heldur vondir menn“. ,,Ó“, sagði
ég. Ég var óánægður með þetta, og fór
að hugsa um að liklega væri Guð ekki
eins almáttugur og fólk sagði. Næsta
morgun vaknaði ég snemma eins og ég
var vanur, og fannst ég vera eins og
kampavínsflaska. Ég stakk fótunum und-
an sænginni og bjó til langa samræðu,
þar sem maddama hægri rakti raunir
sínar um vandræðin, sem hún ætti í með
hann föður sinn. Loks ákvað hún, að
senda hann á „Hælið“. Ég vissi reyndar
ekki vel, hvað „Hæli“ var, en mér fannst,
að það hlyti að vera rétti staðurinn fyrir
pabba. Ég náði í stólinn minn og stakk
höfðinu út um þakgluggann. Það rétt
lýsti af degi, og engu líkara en að dag-
urinn væri feiminn að láta mig sjá sig.
Höfuðuð á mér var alveg að springa af
sögum og ráðabruggi. Ég rauk inn til
mömmu og brölti upp í stóra rúmið. Það
var ekkert pláss fyrir framan mömmu,
svo að ég varð að hola mér niður á milli
þeirra. Ég hafði alveg verið búinn að
gleyma pabba, og sat uppréttur nokkrar
mínútur og braut heilann um, hvað ég
ætti að gera við hann. Hann tók langtum
meira en sinn skerf af rúminu, svo að
ég gat ekki látið fara vel um mig, og
reyndi að sparka í hann nokkrum sinn-
um. Það umlaði í honum, og hann teygði
úr sér, en rýmdi þó til fyrir mér. Mamma
vaknaði og þreifaði fyrir mér. Ég hnipr-
aði mig niður í hlýjuna i rúminu og stakk
upp í mig þumalfingrinum.
„Mamma!“ sönglaði ég hátt og ánægju-
lega. „Sussu, elskan mín“, hvíslaði hún.
„Þú mátt ekki vekja pabba“. Þetta var
nú nýtt atriði í málinu, sem leit út fyrir
að verða ennþá hættulegra heldur en „að
tala við pabba“. Án morgunráðstefnanna
með mömmu var lífið óþolandi. „Hvers
vegna?“ spurði ég alvarlega. „Af því að
vesalings pabbi er þreyttur“.
Þetta fannst mér algjörlega ónóg
ástæða, og mér bauð við þessari við-
kvæmni hennar gagnvart „vesalings
pabba“. Mér hafði aldrei líkað þess kon-
ar hjal, alltaf fundist það hræsni. ,,ó“,
sagði ég kærulaus. Og svo eins ísmeygi-
lega og ég gat: „Veiztu, hvað mig langar
til að við gerum í dag, mamma?“ „Nei,
elskan mín“, andvarpaði hún. „Mig lang-
ar til að fara niður í gilið og veiða horn-
síli með nýja netinu mínu, og svo skul-
um við fara og sjá refina og hundana
og------“. „Vektu ekki hann pabba þinn“,
24 HÚSFREYMN