Húsfreyjan - 01.03.1955, Síða 11

Ekki verður minnzt á félagslíf þessar-
ar sveitar, ungmennafélag eða kvenfélag
svo að hennar verði ekki getið. Svo fram-
arlega stóð hún í fylkingararmi þeirra, er
áhugamestir voru um allar framkvæmd-
ir. Æskan átti þar hollvin og hjátp, og
konurnar öruggan ráðgjafa, hvort sem
um var að ræða skemmtisamkomur, kaffi-
sölu, leikstarfsemi eða barnasamkomur.
Saumanámskeið annaðist hún og kenndi
við marga vetur.
Sigurður Guðmundsson skólameistari
sagði eitt sinn í eftirmælum eftir góða
konu: >,Það er auðkenndi hana mest, voru
gáfur hjarta hennar“. Þessi fáu orð gátu
líka lýst Kristjönu betur en löng ræða.
Góðvild hennar til allra, þelhlýja og sam-
úð, gjörði okkur ferðafélögum hennar svo
ljúft að vera í nálægð hennar. Og hversu
mikið hún var fyrir fólk sitt allt og heim-
ili bræðra sinna, vita allir kunnugir.
Þegar Kristjana Stefánsdóttir frá Ólafs-
gerði mágkona hennar, dó á bezta aldri
frá fjórum ungum börnum, hófst nýr
þáttur í lífi hennar og starfi. Settist hún
þá að hjá Þórarni bróður sínum í nýbýl-
inu Laufási — sem stendur rétt hjá Aust-
ur-Görðum, og dvaldi þar upp frá því.
Það var unun að sjá þann mikla kærleika
og eldmóð, er hún lagði í að hlúa að
þeim öllum, og hvað gleði hennar var
einlæg yfir hinu innilega trausti og hlýja
þakklæti, er bróðir hennar og börnin sýndu
henni dag hvern að launum, og hef ég
aldrei séð einlægari sambúð. Ég held líka,
að engri móður hafi ég kynnzt, sem meir
hefur fundið til ábyrgðar uppalandans og
vanda, en einmitt henni. Móðurlausum
dreng, Willard Fiske, bætti hún í hóp-
inn, og ól upp sem eigið barn. Hann var
bráðgjör og mjög efnilegur, en dó 16
ára að aldri Engum getur gleymzt, sem
viðstaddur var þá jarðarför, er Kristjana
Kristjana Haraldsdóttir.
gekk á grafarbarminn, með þunga sorg-
arinnar í svip, en birtu eilífðarinnar í
augum og mælti fram þakkir til drengs-
ins síns fyrir gleðina, sem hann gaf lífi
hennar og fögur bænarorð til fylgdar yfir
hafið mikla. Svo stór var hún í sorginni.
Svo sterk í trúnni.
Eitt af hinum margþættu störfum henn-
ar, hin siðari ár, var formennska Kven-
félagasambands N.-Þingeyinga. Frá stofn-
un þess 12. sept. 1943, til þess er heilsa
hennar brast með öllu 1953, var hún
óslitið formaður þess félagsskapar, og
vann að því starfi með lífi og sál. Okk-
ur meðstarfskonum hennar er það bezt
kunnugt af hve miklum áhuga og dugn-
aði hún rækti það starf. Við áttum með
henni margar ferðir, margar starfsstund-
ir og margar vökunætur við skýrslugjörð-
ir, uppgjör reikninga og kaffisölu í Ás-
byrgi. Allt gekk það vel og var létt að
vinna, þegar Kristjana var með okkur.
Þó að ekki sé hægt að benda á nein unn-
in stórvirki þessi árin, hygg ég að þar
eigum við henni mest að þakka, hvað
mCsfrbyjan 11