Húsfreyjan - 01.03.1955, Qupperneq 15

Frank O’Connor:
$mm vmm mm mm
Pabbi var í hernum allt stríðið — fyrra
stríðið á ég við, svo að þangað til ég var
fimm ára, hafði ég ekki mikið af honum
að segja, og þau litlu kynni, sem ég hafði
af honum, ollu mér engum áhyggjum.
Stundum vaknaði ég við, að stór persóna
í hermannabúningi gægðist niður að mér
við kertaljós. Stundum snemma á morgn-
ana heyrði ég útidyrahurðinni skellt, og
glamrið í járnuðum stígvélum niður göt-
una. Þannig kom og fór pabbi, alveg eins
leyndardómsfullur og St. Nikulás. Satt
að segja þótti mér gaman að heimsókn-
um hans, þó að það væri óþægilegt að
troða sér niður á milli hans og mömmu
í stóra rúminu snemma á morgnana. Hann
reykti, og af honum lagði þægilega myglu-
lykt, og svo rakaði hann sig, en það var
starf, sem ég hafði feykilegan áhuga á.
I hvert skipti skildi hann eftir sæg af
minjagripum, smáskriðdreka, Gurkha-
hnífa og þýzka hjálma, það var allt látið
í aflangan kassa uppi á klæðaskáp. Það
gæti kannske komið að gagni seinna, sagði
pabbi. Mamma lofaði mér stundum að
leika mér að þessu dóti, þegar pabbi var
ekki heima. Henni þótti ekki nærri eins
mikið varið í það og honum.
Styrjaldarárin voru friðsælustu ár ævi
minnar.
Glugginn á súðarherberginu mínu sneri
í suðaustur. Mamma hafði að vísu hengt
gluggatjöld fyrir hann, en þau komu að
litlu haldi. Ég vaknaði við fyrstu ljós-
geislana, og allar áhyggjur frá liðnum
degi hurfu eins og dögg fyrir sólu. Mér
fannst ég verða eins og sólin sjálf, reiðu-
búinn að lýsa og gleðja.
Lífið var aldrei eins auðvelt og lokk-
andi eins og á morgnana. Ég stakk fót-
unum út undan rúmfötunum. Ég kallaði þá
,,maddömu hægri“ og „maddömu vinstri“.
Ég fann upp á alls konar ævintýrum fyr-
ir þær, og svo skröfuðu þær um vanda-
mál komandi dags, það er að segja, mad-
dama hægri talaði. Hún var svo mikið
fyrir að láta bera á sér. Ég hafði ekki
sama vald yfir maddömu vinstri, svo að
hún varð oftast að gera sér að góðu að
kinka kolli. Þær töluðu um, hvað við
mamma ætluðum að gera í dag, hvað St.
Nikulás mundi færa vissum náunga á
jólunum, og hvað hægt væri að gera til
að hressa upp á heimilið.
Það var nú t. d. þetta vandamál um
smábarnið. Okkur mömmu kom aldrei
saman um það. Okkar hús var eina hús-
ið í allri brekkunni, þar sem ekki var
smábarn. Mamma sagði, að við hefðum
ekki ráð á því fyrr en pabbi kæmi heim
úr stríðinu, af því að þau kostuðu 17,50.
Það sýndi, hvað hún var einföld. Geney-
hjónin uppi á brekkunni höfðu fengið
smábarn, og það vissu þó allir að þau
höfðu ekki ráð á að borga 17,50.
Nú, þetta hafði líka verið ódýrt barn,
og mamma vildi fá eitthvað fínna. Mér
fannst hún gera of miklar kröfur. Geney-
barnið hefði verið alveg nógu gott fyrir
okkur. Þegar ég var búinn að ráða við
mig, hvað ég ætlaði að gera yfir daginn,
setti ég stól undir þakgluggann og lyfti
rúðunni, svo að ég gæti stungið höfðinu
út. Úr glugganum blöstu við allir garð-
arnir í brekkunni bak við okkar hús, dal-
urinn þar fyrir neðan og stóru rauðu
húsin, sem teygðu sig upp eftir brekk-
Frh. á bls. 23.
H 0 8 FR E YJAN 15