Húsfreyjan - 01.03.1955, Qupperneq 23

Þegar pabbi kom heim Frh. af bls. 15.
tmni hinum megin í dalnum. Þar var allt
í skugga ennþá, en okkar megin var allt
baðað í sól, en þó með löngum dökkum
skuggum á milli. Það var svo skrítilega
framandi, eins og það væri málað.
Þar næst fór ég inn til mömmu og klifr-
aði upp í stóra rúmið. Hún vaknaði og
ég fór að segja henni frá ráðabruggi mínu.
Mér hefur víst verið orðið ískalt í nátt-
skyrtunni einni fata, en ég tók ekkert
eftir því, og lét dæluna ganga, þangað
til mér hlýnaði. Þá sofnaði ég við hlið-
ina á mömmu, og vaknaði ekki fyrr en
ég heyrði til mömmu í eldhúsinu við að
undirbúa morgunverðinn. Þegar við vor-
um búin að borða, fórum við í bæinn.
Hlýddum messu í St. Augustínusarkirkj-
unni og báðum fyrir pabba. Svo fórum
við í búðir.
Ef veðrið var gott, fórum við annað-
hvort í gönguferð upp í sveit eða í heim-
sókn til vinkonu mömmu í klaustrinu.
Móðir St. Dominie var bezta vinkona
hennar. Mamma lét allar nunnurnar biðja
fyrir pabba, og á hverju kvöldi, þegar ég
var háttaður, bað ég Guð um að senda
hann heim til okkar heilan á húfi. Sann-
arlega vissi ég lítið um hvað ég var að
biðja.
Einn morgun þegar ég kom upp í stóra
rúmið, var þá ekki pabbi kominn þar,
St. Nikulásarlegur eins og hann var van-
ur, en nú brá svo við, að hann fór- ekki
í einkennisbúninginn, heldur í bláu spari-
fötin sín. Mamma ljómaði af fögnuði, þó
að ég sæi enga ástæðu til að gleðjast,
því að hann var langtum myndarlegri í
einkennisbúningnum, en hún bara hló, og
sagði, að við hefðum verið bænheyrð, og
svo rukum við af stað í kirkju til að þakka
Guði fyrir, að hann hefði sent pabba heim.
Þvílík kaldhæðni!
Sama daginn, þegar hann kom heim
til miðdegisverðar, fór hann úr stígvél-
um, setti upp morgunskó og gamla, ljóta
húfu, sem hann var vanur að nota inni,
svo að hann kvefaðist ekki, krosslagði
lappirnar fram á gólf og fór að tala al-
varlega við mömmu, sem virtist orðin
mjög áhyggjufull. Mér leiddist alltaf, að
mamma væri áhyggjufull. Þá var hún
ekki eins lagleg, svo að ég reyndi að
grípa fram i fyrir honum. „Bíddu augna-
blik, Larry“, sagði mamma blíðlega. En
þetta var nú bara það, sem hún var vön
að segja, þegar við höfðum leiðinlega
gesti, svo að ég tók ekkert mark á því,
en hélt áfram að tala. „Þegiðu, Larry“,
sagði hún þá óþolinmóð. „Heyrirðu ekki,
að ég er að tala við þabba“. Þetta var
í fyrsta sinn, sem ég heyrði þessi ógn-
andi orð „tala við pabba“. — Og ég gat
ekki annað en hugsað, að ef það væri
svona, sem Guð bænheyrði fólk, gæti
hann ekki hafa hlustað með eftirtekt.
„Hvers vegna þarftu að vera að tala við
pabba?“ spurði ég eins kæruleysislega og
ég gat. „Vegna þess að við pabbi höfum
árxðandi mál að tala um, og nú truflar
þú okkur ekki aftur“.
Síðari hluta dagsins bað mamma föður
minn að fara með mig á göngu. I stað
þess að fara út í sveit, fórum við inn í
borgina. Ég hélt fyrst að það yrði til bóta,
en það var nú öðru nær.
Við pabbi höfðum alveg gagnstæðar
skoðanir á því hvað gönguferð í borg-
inni þýddi. Hann hafði engan áhuga á
strætisvögnum, skipum eða hestum. Það
eina, sem honum þótti gaman að, var að
tala við náunga, sem voru eins gamlir og
hann sjálfur. Þegar ég vildi stanza, þá
bara blátt áfram dró hann mig með sér,
og þegar hann vildi stanza, átti ég þess
engan kost að draga hann með mér, en
reyndi að toga í buxumar hans og jakk-
ann. Mamma var vön að láta undan, ef
ég nuddaði nógu lengi, en pabbi. hafði
alveg sérstakan hæfileika til að látast
H Ú 8 r R ■ YJAN 23