Húsfreyjan - 01.03.1955, Síða 25

hvæsti mamma reið og skellti hendinni
fyrir munninn á mér. En það var of seint,
hann var vaknaður eða hér um bil það.
Það rumdi í honum og hann teygði sig
eftir eldspýtunum. Hann starði steinhissa
á úrið. „Langar þig ekki í tesopa, elsk-
an“, sagði mamma með lágri auðmjúkri
röddu, sem ég hafði aldrei áður heyrt
hana nota. Það var eins og hún væri
hrædd. ,,Te —“ hrópaði hann hneyksl-
aður, „veiztu hvað klukkan er?“ „Og svo
langar mig að fara upp á Rathcoony-veg“,
sagði ég hátt. Ég var hræddur um, að ég
mundi gleyma einhverju vegna allra þess-
ara truflana. „Farðu undir eins að sofa,
Larry“, sagði hún hvöss.
Ég fór að kjökra, það var ómögulegt
að einbeita huganum fyrir þessum látum
í þeim, og að eyðileggja morgunfyrirætl-
anir mínar var eins og að jarða heila
fjölskyldu beint úr vöggunni.
Pabbi sagði ekki neitt. Hann kveikti
í pípunni sinni, tottaði hana, horfði út í
rökkrið og skipti sér ekkert af okkur
mömmu. Ég fann, að hann var fjúkandi
reiður. Þegar ég reyndi að segja eitthvað,
þaggaði mamma ergileg niður í mér. Ég
var ráðþrota. Þetta var ekki sanngjarnt,
það var eitthvað óheillavænlegt við það.
1 hvert einasta sinn, þegar ég hafði bent
mömmu á, að það væri óþarfa eyðsla að
vera að hafa tvö rúm, þegar við gætum
bæði sofið í sama rúminu, hafði hún sagt,
að það væri hollara að sofa einn. Og nú
var hann kominn, þessi maður, bláókunn-
ugur, og svaf hjá henni án þess að hugsa
vitund um heilsu hennar.
Hann fór snemma á fætur og bjó til
te, en þó að hann færði mömmu tebolla,
kom hann ekki með neitt handa mér.
„Mamma“, öskraði ég, „ég vil líka fá
te“. „Já, elskan mín“, sagði hún þolinmóð.
„Þú getur drukkið úr undirskálinni henn-
ar mömmu".
En nú var mér nóg boðið. Annar hvor
okkar pabba varð að víkja úr húsinu.
Ég vildi ekki drekka úr undirskál, ég vildi
vera jafnrétthár á mínu eigin heimili. Til
að stríða henni, drakk ég allt teið og skildi
ekkert eftir handa henni. Hún tók því
líka rólega.
En um kvöldið, þegar hún var að hjálpa
mér í rúmið, sagði hún blíðlega: „Larry,
viltu lofa mér einu?“ „Hvað er það?“
„Að hætta að gera honum pabba þínum
ónæði á morgnana“. „Aumingja pabbi“,
kannski það. Ég var orðinn tortrygginn
gagnvart öllu, sem áhrærði þann ómögu-
lega mann. „Hvers vegna?“ spurði ég.
„Vegna þess að aumingja pabbi hefur
áhyggjur og hann er þreyttur og sefur
ekki vel“. „Hvers vegna gerir hann það
ekki?“ „Jú, sjáðu nú til, þú veizt, að þeg-
ar hann var í stríðinu, fékk mamma aur-
ana sína frá pósthúsinu“. „Frá ungfrú
Mac Carty?“ „Alveg rétt, en nú hefur
ungfrú Mac Carty enga aura framar, svo
að pabbi verður að útvega þá. Veiztu hvað
gerist, ef hann fær enga aura?“ „Nei“,
sagði ég, „segðu mér“. „Ja — ég er hrædd
um, að þá yrðum við að fara út og betla,
eins og vesalings gamla konan á föstu-
dögum. Okkur mundi ekki þykja það
gaman, heldurðu það?“ „Nei“, svaraði ég,
„það mundi okkur ekki þykja“. „Jæja,
viltu þá lofa því að koma ekki og vekja
hann?“ „Ég lofa því“.
Takið eftir, ég ætlaði að halda loforð-
ið. Ég vissi að aurar voru mikið vanda-
mál, og ég var alveg fráhverfur því að
ganga út og betla, eins og gamla konan
á föstudögum. Mamma raðaði öllum gull-
unum mínum hringinn í kringum rúmið,
svo að hvernig sem ég færi út úr því, hlyti
ég að detta ofan á eitthvert þeirra.
Þegar ég vaknaði næsta morgun, mundi
ég eftir loforðinu. Allt í lagi með það.
Ég fór fram úr, settist á gólfið og lék
mér í marga klukkutima, að mér fannst.
HÚSFREYJAN 25