Húsfreyjan - 01.03.1955, Qupperneq 27

skildi, að hann var afbrýðissamur líka.
Og þarna stóð mamma í náttkjólnum og
leit út eins og hjarta hennar hefði brost-
ið á milli okkar. En mér fannst hún hafa
unnið til þess, að henni liði illa.
Upp frá þessum morgni vorum við
pabbi svarnir f jandmenn, og gerðum hvor
öðrum allt til bölvunar. Hann reyndi að
stela mínum tima með mömmu og ég
hans. Það versta var, að ég skildi ekki,
hvernig henni gat þótt meira til hans
koma en mín. Ég var á allan hátt við-
felldnari. Hann talaði mállýzku og sötr-
aði, þegar hann drakk teið sitt. Kann-
ski var það af því, að hann reykti. Það
þótti mér sjálfum aðlaðandi. Svo að ég
stal pípunum hans og gekk tottandi um
húsið, þangað til hann náði í mig. Ég
jafnvel reyndi að sötra teið, en mamma
leit á mig og sagði, að ég væri andstyggi-
legur. Líklega kom það af þessum óholla
vana að sofa saman, svo að ég gerði mér
alls konar erindi inn til þeirra, þegar þau
voru háttuð, en sá þau aldrei gera neitt,
sem gæti skýrt málið. Loks gafst ég al-
veg upp. Þetta kæmi líklega af því, að
fólk væri fullorðið, og gæfi hvort öðru
hringi. Það var ekki annað að gera fyrir
mig en að bíða. En ég vildi samt láta
hann vita, að ég væri ekki alveg af baki
dottinn, og eitt kvöld, þegar hann var
sérlega óþolandi og talaði og talaði eins
og ég væri ekki til, þá lét ég hann hafa
það. ,,Mamma“, sagði ég, „veiztu, hvað
ég ætla að gera, þegar ég er orðinn stór?“
„Nei, elskan“, anzaði hún, „hvað er það?“
„Ég ætla að giftast þér“, sagði ég hæg-
látur. Það kom hláturgusa frá pabba, en
hann skildi nú samt ekki leika á mig.
Hann var bara að látast. En mamma,
var þrátt fyrir allt ánægð. Ég fann, að
sennilega var henni rórra að vita, að vald
pabba yfir henni yrði brotið á bak aftur.
„Það verður gaman“, sagði hún og brosti.
„Já, það verður gaman“,sagði ég í trúnaði,
„því að við ætlum að eignast sand af
börnum“. „Alveg rétt, góði minn“, sagði
hún blíðlega, „ég held að ég ætli bráð-
um að eignast eitt, og þá hefur þú nóg-
an félagsskap“. Ég varð feykilega glað-
ur. Þetta sýndi þó, að þrátt fyrir það
að hún léti undan pabba, vildi hún enn
taka tillit til óska minna. Og nú gátu
Geneykrakkarnir ekki lengur hælst um.
En þetta fór allt á annan veg. 1 fyrstu
var hún fjarska annars hugar — ég bjóst
við að hún væri að hugsa um, hvernig
hún ætti að ná í þessar 17,50 — og þó
að pabbi væri nú tekinn upp á því að
vera úti frameftir öllu kvöldi, kom mér
það ekki að neinu gagni. Hún hætti að
fara í gönguferðir með mér og varð svo
afskaplega mislynd, að það kom fyrir,
að hún sló mig út af engu. Stundum ósk-
aði ég, að ég hefði aldrei nefnt þetta
bannsett barn. Ég virtist hafa alveg sér-
staka hæfileika til að leiða ógæfu yfir
sjálfan mig. Og sannarlega var það ógæfa.
Dengsi kom með afskaplegum hávaða og
ringulreið — ekki einu sinni það gat
hann gert, án þess að gera gauragang
út af engu —, og frá fyrstu stund leizt
mér illa á hann. Hann var óþekkt barn
og heimtaði sífellda athygli. Mamma lét
bókstaflega eins og hún væri vitlaus
með hann, og skildi aldrei, þegar hann
var að gera sig merkilegan. Sem leikbróðir
var hann verri en enginn. Hann svaf all-
an daginn, og ég mátti læðast á tánum
til að vekja hann ekki. Nú var ekki leng-
ur neitt sem hét að vekja ekki pabba.
Nei, nú hljóðaði orðtakið „vektu ekki
Dengsa“. Ég gat ekki skilið, hvers vegna
strákurinn gat ekki sofið á venjulegum
tíma eins og annað fólk, svo að þegar
mamma sneri baki við okkur vakti ég
hann. Stundum, þegar ég vildi halda hon-
um vakandi, kleip ég hann. Þegar mamma
sá það einn dag, lúbarði hún mig. Eitt
kvöld, þegar pabbi kom heim frá vinnu,
HÚSFREYJAN 27