Húsfreyjan - 01.03.1955, Qupperneq 28

var ég að leika mér að því í garðinum
að þykjast vera járnbrautarlest. Ég lét
eins og ég sæi hann ekki, lézt vera að tala
við sjálfan mig og sagði hátt: „Ef annar
ótætis krakki kemur í þetta hús, þá er
ég farinn“. Pabbi snarstanzaði, leit um
öxl og sagði alvarlegur: „Hvað varstu
að segja?“ „Ég var bara að tala við sjálf-
an mig“, anzaði ég, og reyndi að leyna
óttanum, sem hafði gripið mig — „það
er einkamál".
Hann fór inn án þess að mæla orð.
Sjáið þið til. Ég hafði hugsað mér þetta
sem alvarlega aðvörun, en áhrifin urðu
allt önnur. Pabbi fór að verða góður við
mig. Ég gat skilið það, að mamma var
alveg óþolandi út af þessum strák. Jafn-
vel við máltíðir þurfti hún að vera að
kjá framan í hann í vöggunni með bjálfa-
legu brosi, og sagði pabba að gera það
líka. Hann tók því altaf kurteislega, en
hann varð svo vandræðalegur að auð-
séð var, að hann vissi ekkert, hvað hún
var að fara. Hann kvartaði um, að Dengsi
orgaði á nóttunni, en þá varð hún bara
vond, og sagði, að Dengsi gréti aldrei
nema þegar eitthvað væri að honum,
en það var himinhrópandi lygi. Það var
aldrei neitt að honum. Hann bara orgaði
til að láta sinna sér. Það var ósköp til
þess að vita, hvað hún gat verið heimsk.
Pabbi var ekki aðlaðandi, en hann var
gáfaður. Hann sá við Dengsa, og nú vissi
hann, að ég gerði það líka.
Eina nótt hrökk ég upp við það, að
það var einhver í rúminu hjá mér. Eitt
villt augnablik var ég viss um, að það
væri mamma. Hún hefði nú loksins kom-
ið til sjálfrar sin og yfirgefið pabba fyrir
fullt og allt, en þá heyrði ég krampa-
grátinn í Dengsa í næsta herbergi og að
mamma sagði: „Sona, sona, sona“. Þá
vissi ég, að það var ekki hún.
Það var pabbi — hann lá vakandi við
hliðina á mér, dró þungt andann og var
bersýnilega fokvondur. Smátt og smátt
varð mér ljóst, hvers vegna hann var
reiður. Nú var röðin komin að honum.
Eftir að hann hafði bolað mér burt úr
stóra rúminu, var honum sjálfum bolað
út. Mamma bar ekki umhyggju fyrir
neinum nema þessum eitraða hvolpi,
Dengsa. Ég gat ekki annað en kennt í
brjósti um pabba. Ég hafði gegnumgeng-
ið það allt sjálfur, og jafnvel á þeim aldri
var ég göfuglyndur. Ég fór að klappa hon-
um og sagði: „Sona, sona“. Hann tók því
ekkert sérstaklega vel. „Sefur þú ekki
heldur?“ hreytti hann út úr sér. „Ah,
komdu og legðu handlegginn utan um okk-
ur, geturðu það ekki?“ spurði ég. Og hann
gerði það reyndar á vissan hátt. Gæti-
lega mætti víst kalla það. Hann var af-
skaplega beinaber en þó betri en ekkert.
Fyrir jólin hafði hann mikið fyrir því
að kaupa handa mér reglulega fallega
járnbraut.
S. J. M. þýddi.
Okkar á milli sagt
Framh. af bls. 8.
sækja mótið er raunverulega boð til fé-
laganna um það að senda fulltrúa sinn,
sem svo flytji heim í félögin það sem frétt-
næmt er og fræðandi af samkomunni.
Þess vegna er þetta 25 ára afmæli Kven-
félagasambands Islands hátíð allra þeirra
kvenna, sem starfa í kvenfélögum lands-
ins og ef við leggjumst allar á eitt, þá
ætti þessi samkoma að geta borið félags-
skap okkar glæsilegt vitni. Hún á að geta
orðið okkur hvatning og gefa aukinn
starfsþrótt um ókomin ár, og hún á að
verða okkur tákn um það, að þótt félags-
deildirnar séu 212, þá er félagsheildin
ein, og sem slík er hún sterk.
Hittumst heilar,
28 HÚSFREYJAN