Eining - 01.06.1949, Blaðsíða 11

4 E I N I N G
11
%
*
Ef nokkuð má sín upphvatning vegna Krists, ef kær-
leiksávarp, ef samfélag andans, ef ástúð og meðaumkun má
sín nokkuð, þá gerið gleði mína fullkomna, með því að vera
samhuga, hafa sama kærleika og hafa með einni sál eitt í
huga. Gerið ekkert af eigingirni né hégómagirnd, heldur
metið með lítillæti hver annan meira en sjálfan sig, og hver
og einn líti ekki einungis til þess, sem hann er, heldur líti og
sérhver til þess, sem annarra er. Verið með sama hugarfari
sem Kristur Jesús var. Hann áleit það ekki rán að vera jafn
Guði, þótt hann væri í Guðs mynd, heldur afklæddist henni,
er hann tók á sig þjóns mynd og varð mönnum líkur, og er
hann kom fram að ytra hætti sem maður, lítillækkaði hann
sjálfan sig og varð hlýðinn allt fram í dauða, já, fram í dauða
á krossi. Fyrir því hefur Guð hátt upp hafið hann og gefið
honum nafnið, sem hverju nafni er æðra, til þess að fyrir nafni
Jesú skuli hvert kné beygja sig . . . og sérhver tunga viður-
kenna, að Jesús Kristur sé drottinn, Guði föður til dýrðar.
Filippíubréfið 2, 1—11.
það selja framar bygg til ölgerðar. Þetta
f kostaði fyrirtækið átta þúsund sterlings-
pund árlega. ,,Að vera trúr sannfæringu
sinni,“ sagði John Morley eitt sinn, ,,er
hyrningarsteinn allra mannlegra fram-
fara.“ Við templarar stöndum að starfi,
sem vafalaust verður ekki leitt til lykta
á okkar dögum, en það verður samt til
lykta leitt og hin illu ölf yfirunnin, ef
hver og einn gerir skyldu sína. Á liðnum
80 árum hafa þúsundir manna, konur og
karlar, haldið heit sín af trúmennsku og
dyggð og þokað starfinu áfram. Joseph
^ Malins varpaði ljóma og glæsileik á Regl-
una, en hann var ávallt fyrstur manna
til að meta og þakka trúfast starf hvers
og eins.
Við eigum að gceta bróður okkar.
Mark Rutherford ritaði bók, Revolu-
tion in Tanners Lane. Þar er sagt frá
manni, Sakaríasi Coleman. Hann er at-
vinnulaus prentari í iðnaðarborg. Hann
áleit sig háðan skipulagi, sem væri mann-
spillandi, og honum fannst að síðustu
hann meðhöndlaður eins og hann væri
gersneyddur bæði sál og séreðli ein-
staklingsins. Honum fannst hann vera
aðeins þýðingarlaus ögn í heildinni, sem
hlyti að skolast burt til eyðingar með
straumnum. Hann var ráðþrota. Er hon-
um varð litið til himins, sóttu á hann
4 þessar hugsanir: „Getur það verið, að
Guð hirði nokkuð um mig? Fæðumst við
ekki milljónum saman á hverjum tíma,
líkt og hrogn, og uppsvelgjumst eins og
hrogn? Eru manneskjurnar ekki hið fá-
nýtasta og hversdagslegasta í þessum
heimi?“
Þessum spurningum spyrja menn sig
nú, hundruð þúsunda: ,,Er mannkynið
ekki hið vesalasta og fánýtasta í þessari
tilveru?“
Um áttatíu ára skeið hefur Góðtempl-
arareglan leitast við að gefa lífi mannsins
gildi og láta hann skilja köllun sína og
hið rétta hlutskipti í heiminum.
Clyde McGhee hefur sagt:
Þungan kross voru þrír að smíða.
Þar skildi fjórði dauðann líða.
Þó heyrðist enginn hinna segja:
,,Hví þá, hví þá á sá að deyja?“
Nei: ,,Við afstýrum okkar nauð,
erfiðum fyrir daglegt brauð,
og viljuiji helzt ekkert vita um hann.
Hvað varðar okkur um náungann?“
Jú, okkur varðar einmitt um náung-
ann. Meinið er, að okkur liggur slíkt ekki
nóg á hjarta. Skylda Góðtemplara er og
hefur ævinlega verið að láta sér annt um
velferð náungans. Böl heimsins er þetta,
að menn lifa ekki saman sem ábyrgir
gagnvart hver öðrum. Templarar berjast
gegn einu mannfélagsmeini, sem eyði-
leggur hina heppilegu sambúð manna.
— áfengisbölinu. Þeir trúa því, að væri
hægt að losa mannkynið við slíkt böl,
yrði þeim auðsóttara að finna leiðina til
þeirrar sambúðar, sem þeim er ætluð.
Margir kannast við kvæðið, sem Leigh
Hunt orti: Abou Ben Adhem. Abou
dreymdi, að hann sæi engil rita í bók úr
gulli. Hann spurði engilinn, hvort sitt
nafn væri ritað í bókina. Engillinn svar-
aði, að í bókina væru rituð nöfn þeirra
manna, sem elskuðu Guð, en Abou nafn
væri þar ekki. Abou sagði þá við engil-
inn: ,,Rita nafn mitt í bókina sem þess
manns er elskar meðbræður sína.“
,,í gullið engillinn reit, og hóf sig hátt,
í heimsókn með guðsdýrðar ljós kom
hann aftur brátt.
Af öllum þeim, sem Guð elska mest,
var þá Adhems nafn fremst og talið bezt“
I hinni gullnu bók Reglunnar, hjá okk-
ar þjóð, er eitt nafn fremst, nafn hans,
sem við heiðrum í dag á áttatíu ára af-
mæli Reglunnar í Englandi. Það er nafn
Josephs Malins, brautryðjandans okkar,
hans, sem elskaði meðbræður sína.
Söngkór templara
IOGT kórinn hefur nú starfað í 16 ár.
Hann á orðið sína sögu, auðvitað sögu
baráttu og sigra. Aðstaðan er ekki að
öllu leyti góð, þar sem hann vill hafa
eingöngu Góðtemplara og ekki ævinlega
úr nógum starfskröftum að velja. En sá
maðurinn, sem lengst af hefur verið söng-
stjórinn, Ottó Guðjónsson, hefur sýnt
frábæran áhuga og ódrepandi þraut-
seigju við uppeldi kórsins árum saman.
Á sínum tíma átti þessi söngkór upptök-
in að stofnun Landssambands blandaðra
kóra. Á 10 ára afmæli sambandsins,
5. desember s. L, söng hann í Flugvall-
arhótelinu meðal annarra kóra og hlaut
þar sérlega góðar viðtökur.
í vetur sem leið lét kórinn mikið til
sín taka, hélt uppi miklu söngstarfi með-
al templara, t. d. kvöldvöku einu sinni
í mánuði, í Góðtemplarahúsinu, þar sem
aðal skemmtiatriðin voru söngur og
hljómlist. Kvöldvökur þessar voru jafnt
fyrir templara sem gesti þeirra. Og
sunnudaginn 15. maí hafði kórinn al-
menna söngskemmtun í Góðtemplara-
húsinu og fór þar með ýmsa gamla og
góða kunningja, eins og
Velkomin, systur, vinir, bræður,
Sefur sól hjá ægi,
Mig hryggir svo margt,
Svífðu nú sæta,
Ég elska hafið,
Hinsta kveðjan,
Ó, dýrð sé þér, dagstjarnan bjarta,
Heim skal halda í kvöld.
En einnig lög eftir yngri höfunda:
Bátsljóð, eftir Ottó Guðjónsson, Nú
brosir vorsólin, eftir Pál ísólfsson, Hinsta
kveðjan, eftir Jónas Tómasson, Þá hug-
sjónir fæðast, eftir Sigvalda Kaldalóns,
og Syng frjálsa land, eftir Björgvin Guð-
mundsson, Ennfremur nokkur lög eftir
erlenda höfunda.
Formaður IOGT kórsins er Jóhannes
Jóhannesson.