Íþróttablaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 11

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
175
Annar almennur fundur
íþróttamanna og -vina.
(Framh.).
Hallgr. Benediktsson benti á, að bæjarsfjórnin
hefði alls ekki verið þung í skauti hvað þetta mál
snerti, Sundhallarmálið, eins og komið hefði fram
í ræðu B. G. W., því það hefði aðeins verið um
leiðirnar, sem deilt hefði verið, en ekki framkvæmd
málsins, og að meiri hluti bæjarstjórnar mundi
framfylgja þessu máli með fullum krafti. Hefði
borgarstjóri altaf verið heill og óskifíur og hefðu
því ummæli þau um hann, er ritstj. íþróttablaðsins
hefði haft, verið alls ómakleg. Þessu vildi hann
ekki láta ómótmælt. En þar sem Sundhöllin væri
framtíðarmál Reykjavíkur og tekjur bæjarins aðal-
lega útsvör bæjarmanna, þá hefði það verið alger-
lega rétt leið, að dreifa útgjaldabyrðinni af þessu
fyrirtæki á framtíðargjaldendur bæjarins með því
að taka lán til framkvæmdanna.
Kjartan Olafsson brunavörður kom á fundinn,
af því að hann heyrði í útvarpi, það sem farið hafði
fram, kom til þess að minna menn á, að fleiri
heilsulindir væru til en sjórinn og landið með
sundi, göngum og skíðaförum, en sem próf. Sig.
Nordal hefði ekki nefnt, og ekki heldur aðrir
fundarmenn. Það væri skautalistin, sem Reykvík-
ingar ættu kost á að iðka hér á Tjörninni. Mælti
hann kröftuglega með því, að íþróttamenn gengju
á undan í þessu efni sem öðrum. Benti hann á,
að þeir ynnu ekki nóg og ekki með nægum huga
og krafti að útbreiðslu hennar og eflingu. Væri
nauðsynlegt að koma á skautamótum sem allra
fyrst, þar sem veitt væru verðlaun fyrir mestu
frækni. Mundi það verða helzt til að lyfta undir
menn til að iðka skautaíþróttina af nokkru kappi.
Axel l/. Tulinius mótmælti Sig. Nordal hvað
snertir íþróttavesalmensku hans sjálfs, því það hefði
hann séð til Sigurðar á fjallgöngu, er sýndi, að
hann væri þar meira en meðalmaður. Þá þakkaði
hann gömlu mönnunum fyrir að vinna fyrir íþrótta-
málin, þegar þeir hættu að geta stundað þær
sjálfir. Nefndi þar sérstaklega G. Bj. landlækni.
Bað svo fundarmenn standa upp til að þakka þeim
ræðumönnum, er hefðu talað hér, og þá sérstak-
lega þeim G. Björnson og Sig. Nordal.
Var það gert.
Arngr. Kristjánsson kennari minti alla íþrótta-
menn á hina miklu vanrækslu, sem öllum börnum
væri sýnd, bæði hér í bæ og annarsstaðar, vetur,
sumar, vor og haust, hvað líkamsmentun snertir.
Nefndi nokkur dæmi hér úr bænum, máli sínu til
sönnunar, svo sem það, að þessir einu tveir afar-
lélegu leikvellir fyrir börn, sem til væru í bænum,
væru nær altaf lokaðir, og börnunum þar með
meinað að vera þar. Einnig gat hann um leik-
fimis- og leika-vöntunina og að ekkert væri gert
til að koma börnunum út í náttúrunni og kenna
þeim að þekkja hana, þessa dásamlegu heilsulind,
sem próf. Sig. Nordal hefi nefnt og Bj. Ól. einnig
lofað að verðleikum. Börnum væri ekki síður en
þeim fullorðnu þörf á að komast í samband við
og njóta góðs af náttúrunni okkar og heilsulofti
því, sem hún veitir, svo að þau fremur notuðu sér
það eldri heldur en margt það skaðvæni, sem nú
væri aðalnautn og skemtun kaupstaðarbarnanna.
Bað menn minnast þessa og róa að því öllum
árum, að börnunum væri meiri sómi sýndur hér
eftir en hingað til, og ekki síður hugsað um lík-
amlegan þroska þeirra en andlegan.
Eftir þetta þakkaði fundarstjóri fundarmönnum
fyrir komuna, ágæta athygli og kyrð, og sleit síðan
fundinum kl. 1110
Fundarmenn voru alls rúmlega 200 manns, þar
af innan við 10 unglingsdrengir og nokkrar konur.
Á fundinum sá eg þessa alþingismenn: ]ónas
]ónsson, ráðherra, Hannes ]ónsson, Bjarna Ás-
geirsson, Þorleif ]ónsson. Ingólf Bjarnason, Hall-
dór Stefánsson, Ingvar Pálmason, ]örund Brynj-
ólfsson, Sigurð Eggerz, Sigurjón Ólafsson og Lárus
Helgason. Geta hafa verið fleiri, þótt eg ekki
kæmi auga á þá.
Aðeins einn blaðamann sá eg snöggvast á fund-
inum, Valtý ritstj. Stefánsson. Þar geta þó hafa
verið fréttaritarar, sem eg þekti ekki, en lítt hefi
eg þess séð merki í blöðunum.
Annars er það alt of lítið, sem blöðin alment
láta sig skifta uppeldis- og heilbrigðismál þjóðar-
innar, og langminst þó þau, sem fyrst ætti að byrja
á og bezt gætu unnið á móti úrkynjunarhættu
þeirri, sem þjóðinni stafar af hinni snöggu alls-
herjar-breytingu á þjóðar-þungamiðjunni úr sveita-
fólki í kaupstaðafólk, með þar af leiðandi breyttri