Íþróttablaðið - 01.04.1928, Síða 13

ÍÞRÓTTAÐLAÐIÐ
177
])jóðahatrið er grimmara og óánægja fjöld-
ans meiri en nokkru sinni fyrir ófriðinn
mikla, vígbúnaður stórveldanna margfald-
ast og útlitið er svartara en áður hefir sést,
þrátt fyrir ráðstefnur og friðarhjal; gæti
það ekki virst undarlegt að minnast þessa
smáófriðar milli Dana og Þjóðverja með
„skothríð“ og „heræfingum“ og það af þjóð,
er lýst hefir yfir ævarandi hlutleysi í ófriði.
Ytra-Hóli, Iiúnavatnssýslu,
26. febrúar 1928.
Pétur Þ. Einarsson.
Athu<jasemd'). Frá aldaöðli hefur það
revnsl fara saman að það, sem gerði menn
hrausta hermenn, það gerði menn einnig
hrausta til annara starfa. Um grimdar-tamn-
inguna tala ég ekki, hún kemur ekki hreyst-
inni við og er venjulega ekki samferða
henni. Grimmustu mennirnir og grimmustu
dýrin eru venjul. huglaus og hálfgerðar
tyrjur likamlega, en undirförlar.
Iþróttir eru margskonar; allar eru þær
styrkjandi á einhvern veg og allar geta þær
verið metnaðarvekjandi, ef þær eru notaðar
til að keppa í þeim, og þá má segja, að
þær minni á hernað. Flestar eru þær göfg-
andi, aðrar eru það hrottalegar að ekki
verður slikt um þær sagt. Meðal þeirra má
telja lmcfaleika og nautaat. Um skotfimina,
hæði hoga- og riffilskot til marks, er það
að segja, að það útaf fvrir sig er ekki hern-
aðaranda-vekjandi, því að iðkandinn æfist
ekki i að týna lifi mcð köldu blóði. Aftur
á móti er fugladráp og dýra heinlínis lagað
til að vekja morðhuga; það venur menn á
að tortýna lífi með köldu hlóði.
Þetta danska mót er ekki hernaðarmót.
Það sýnir ekki hernaðar-þroska þjóðarinn-
ar heldur hvað langt lum er komin að lik-
amsmentun i þessum íþróttum. Og við get-
uin ekki sótt sýningu þá í sambandi við
1) Sbr. þetta og erindi próf. Ág. H. Bjarnasonar: Her-
menska og íþróttir, í Aukablaðinu, I.—il.
wx&þtc
eru komnar út. — Ómissandi handbók fyrir alla
íþróttamenn og íþróttavini. — Fæst á afgreiðslu
íþróttablaðsins, kostar kr. 1,50. — Kaupendur
íþróttablaðsins, sem greiða 3. árg. fyrirfram, geta
fengið bókina fyrir hálft verð, sbr. augl. í 1. tbl.
mótið, sem norðurlandahúum öðrum er
hoðið til, nema með leikfimisflokka. Þeir
eru til liér fullboðlegir á huaða leikfimis-
mót sem er. En líkl. getur það ekki orðið
vegna fjárskorts og vegarlengdar. Er það
þó illa farið.
Ég Iivgg að allar norðurlanda-þjóðirnar
séu það langt komnar að sálarlegum þroska
sem auðvitað vex með líkamlegri menn-
ingu að þeim dctti ekki nú orðið i hug að
lcggja út í hernaðar-vitfirringu. Auðvitað
eru þar til einsstaklingar, eins og annars-
staðar, sem ekki mundu skirrast við að offra
nokkrum mannslífum, cf þeir þættust þá
sjá peningum sinum eða valdi hetur horgið
og gætu sjálfir vcrið utan liættu. Slík dýr
eru alstaðar til, en vonandi nú i svo mikl-
um minni Iiluta að ekki fái þcir vilja sinn
fram. Þeirra vegna má ekki sverta þær
brautir, sem gela leitt sem flesta til meiri
likams- og sálar-menningar, gert mennina
sjálfstyrkari og skilningsmeiri á hræðralags-
hugsjónina og jafnréttið, og þar með ekki
eins auðheitt verkfæri til manndrápa.
En íþróttaiðkunin, likamsmentin, er ein
af farsælustu leiðunum út úr vigaferlun-
um, og viðkynning þjóðacinstaklinganna á
iþróttamótunum er í flcstum tilfellum
hræðralagshugvekja. Ritstj.