Íþróttablaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 15

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
179
Hið sanna markmið íþróttanna.
í norsku blaði »Adressavisen« ritar hinn fyrver-
andi meistari og methafi í spretthlaupum, séra Olav
Rustad, eftirfarandi grein um hið sanna markmið
íþróttanna.
Séra Rustad var um nokkur ár — frá 1913— ]
18 — fljótasti spretthlaupari í Noregi og líkleya
á öllum Norðurlöndum, og hann hefir oft síðan
sýnt hinn stöðuga, lifandi áhuga fyrir íþróttunum,
eftir að hann hætti að keppa, til þess að gefa sig
allan við prestsstörfunum.
»Auðvitað er það »sportvitfirring«, sem gengur
að unga manninum, er fer frá byrjuðu námi til
Ameríku, til þess að gerast þar atvinnumaður og
vinna sér inn nokkra skildinga, í stað þess að
stunda nám sitt og iðka íþróttir hérna heima sam-
hliða náminu.
Slíkur maður er heldur ekki mikils virtur rneðal
íþróttamanna.
Auðvitað er það merki um fullkominn skilnings-
skort á gildi íþróttanna, ef ungur maður er að
staðaldri, að eins áhorfandi á íþróttamótum og vill
aldrei reyna, hvað hann megnar sjálfur.
Auðvitað er það merki um andleysi hjá þeim
ungu mönnum, sem hafa svo mikinn áhuga á
íþrótfum, að þeir geta ekki um annað talað. F.n
ætli það séu þá íþróttirnar, sem hafa gert þá
andlausa?
Auðvitað er sá ekki sannur íþróttamaður, sem
ekki er það vel ljóst, að íþróttirnar eiga ekki að
eins að þroska líkamann, heldur einnig hina sálar-
legu eiginleika.
Mens sana in corpore sano (heilbrigð sál í
hraustum líkama) er garnalt máltæki.
I þessu samband læt eg fylgja hér kafla úr
grein, sem eg ritaði einu sinni um æfingar í frjáls-
um íþróttum.
Gerstu íþróttamaður.
í sambandi við það, sem á undan er farið, vil
eg bæta því við, að þú í allri íþróttaiðkun þinni
verður að reyna að verða sannur íþróttamaður,
því að gildi íþróttanna er meira í því fólgið að
þroska vissa sálarlega eiginleika svo sem snarræði,
hugrekki, viljakraft, heldur en að styrkja líkamann.
En það er mikil villa að halda, að þessir eigin-
leikar þroskist hjá öllum íþróttamönnum, því að
mörgum íþróttamanni eykst hvorki vilji né áræði,
og eigi safnar hann heldur snarræði. Eg ræð frá
að verða slíkur íþróttamaður. Nei, láttu íþróttirnar
þroska hina fyrnefndu eiginleika hjá þér.
Hugrekki í hjarta í höfði vit,
styrkur stáls í limum,
bakið beint og brjóstið þanið;
framgakk frjálsmannlega.
Alt þetta verður að sameinast fagurlega. Lát þú
að eins ást þá, sem þú hefir á íþróttunum, ná til
alls þess, er þér virðist göfugt hér í lífi, og eins
og þú gerir alt til að sigra á kappleikum, þá
berstu eins fyrir öllu því, sem þér þykir vænt um.
Þegar þú í náttúrunni og í lífi þínu leitar hins
góða og fagra, sem þú gjarnan vilt vinna og lifa
fyrir, þá getur svo farið að þú einn góðan veður-
dag lyftir augunum og sjáir í huganum guð og
skapara allrar náttúrunnar, og þá fyrst álít eg að
þú hafir náð markmiði þínu »mens sana in corpore
sano«, þegar þetta orð Iíður með þrá frá hjarta
þínu: »Exelsior — exelsiorU (Hærra — hærra).
Auðvitað er það margt og mikið, sem hægt er
að finna að einnig í íþróttalífinu. En það eru þó
undantekningar. Því þori eg að halda fram. Og
undantekningarnar eru þó til að sanna regluna.
Og reglan er nógu góð, þ. e. s. eg hef að eins
gott eitt að segja um íþróttirnar og íþróttaáhugann
hjá þeim, sem þær iðka. Það er mergurinn máls-
ins. En eg hefi heldur ekkert ílt að segja um
íþróttaáhuga áhorfendanna. Eg neita því, að »per-
sónuleikinn og framkvæmdin® snerti ekkert áhorf-
endurnar á íþróttamótum og að þeir »láti ekki
hrífast af aflþenslunni, samspili vöðvanna, fimleikan-
um, sjálfstjórninni, tíguleikanum og likamsmentun-
inni í íþróttaafrekunum®. »Þetta er strákur, sem
kann að stjórna líkama sínum!« »Sá er góður
hlaupari!« »Þetta var fallega gert!« »Sko þennan
lögulega skrokk!« »þessi hefir nú krafta í köggl-
um!« og mörg slík köll heyrast stöðugt meðal á-
horfendanna. Og ef einhver sá er meðal æfðra
íþróttamann, sem tekið heíir hátt próf við háskól-
ann, eða bóndasonur sem kemur beint frá strangri
vinnu heima, þá kemur mönnum saman um, að
þannig eigi það að vera.