Reykvíkingur - 08.03.1929, Blaðsíða 12

60
RBYKVIKINGUR
f>að hafi gert mig hjartveikann,
pyí ég fór undir eins að hátta:
og dreymdi að dr. Nikola væri
búinn að gera mig að fíl og f>að
hefir varla verið liðinn stundar-
fjórðungur, frá því að ég kom
heim, f>ar til að ég var sofnaður.
Ég veit ekki hvað lengi ég hef
sofið, en ég vaknaði við f>að, að
mér fanst einhver vera í her-
berginu. Og mér skjátlaðist held-
ur ekki; pað sat maður við rútmið
hjá mér, og við tunglsljósið, sem
féll inn um gluggann, sá ég að
það var Kínverji. Ég reis upp í
snatri í rúminu, og sagði:
„Hvað eTtu að gera hér?“
„Uss, uss“ sagði þessi óboðn.i
gestur lágt og bandaði mér með
hendinni að hafa ekki hátt. „Tal-
ið f>ér lágt“ sagði hann á Kín-
versku „það getur kostað líf yð-
ar.“
Ég stakk hendinni undir kodd-
ann og ætlaði að draga undan
um skammbyssu, er ég hélt ég
hefði látið f>ar. En f>ar var eng-
in skammbyssa, og veit ég ekki
hvort Kínverjinn hafði tekið hana,
eða hvort ég hafði gleymt að
láta hana þar.
„Hvað viltu hér?“ sagði ég við
manninm. ,
„Ekki svona hátt" hvíslaði hann.
„Dr. Nikóla hefur sent mig. Hann
biður yður að gera svo vel og
koma undir eins til sín.“
„En ég er nýfarinn frá honum.
Hvers vegna sendir hann nú eftir
mér?“
„Pað veit ég ekki“ svaraði Kín-
verjinn „en ef til vill hefur eittr
hvað mikilsvert komið fyrir. Hann
bað mig bara aÖ biðja yður að
koma undir eins.“
Ég klæddi mig nú í snatri og
flýtti mér af stað með manninum.
Það voru öll líkindi til þess að
maðurinn, sem átti að koma frá
Peking, væri kominn, og að við
legðum af stað fyrir dögun.
Þegar við komum út á götuna,
f>á beið mín />ar burðarstóll.
„Vinur yðar vill að við flýt-
urn okkur“ sagði Kínverjinn.
„Já farið þið bara eins hart og
f>ið viljið“ sagði ég um leið og
ég steig upp í burðarstólinn og
var nú lagt af stað með mig.
Eftir stundarfjórðung vorum
við að f>ví er virtist komnir á
staðinn, sem ferðinni var heitið
til„ pví burðarmennirni'r stöðvuð-
ust og settu niður stólinn. Ég
steig nú út, og sá þfá, mér til
nokkurrar undrunar, að ég var
ekki fyrir utan. hús það er ég
hafði heimsótt dr. Nikóla í, held-
ur var það langtum stærra hús.
Sendimaðurinn fór nú inn í hús-
ið og kom út aftur að vörmu
spori og sagði að dr. Nikóla biði
eftir mér.
Ég gekk nú á eftir manninum