Vera - 01.04.1983, Blaðsíða 4

reykjavíkursvædinu, stundar vinnu í bákn-
inu, og leggur málum eins og „frjáls vidiot-
ismi—jafn kosningaréttur“ lið?
í fljótu bragði, ákaflega fátt. Móilið?
Landið? Sama útvarp (aðhluta)? Sama
sjónvarp (sömuleiðis að hluta)?
Og þó er ekkert líklegra en að þetta séu
mœðgin.
Athugið það.
Og, ágœtu kvennaframboðskonur: henni
er spurn, þessari 68 ára: Skyldu þœr verja
hag minn betur, þessar annars ágœtu kven-
réttindakonur, kœmustþær á þing?
Pekkja þær mitt líf ? Minn hag? Mtn
vandamál?
Vita þær hvað ég hef á tímann í rækjunni/
fiskinum ? Vita þær h vað ég borga mikilfast-
eignagjöld af kofanum? Vita þœr hvað ég
borga íolíu á mánuði? Vitu þær hvað mys-
ingsdollan kostarhérí kaupfélaginu? Hún
svarar þessu öllu með langdregnu „Oekki'!“,
þessi gamla kona (sem vitaskuld er söguleg
en uppdigtuð).
Og þar með heldur hún áfram að kjósa
sinn gamla flokk, — sem er illskásti kostur-
inn. Og lái henni hversem vill.
Hún hefur allt sitt líf fengið að heyra það
að hún væri annars flokks Islendingur og
tæplega þó. Sem kona, sem ómenntaður
daglaunamaður, sem dreifbýlingur.
Pað síðastnefnda er nýjast, — og þar af
leiðandi verst. Óréttlæti sem byggist á göml-
um fordómum er skiljanlegra fyrir hana en
það sem er nýtilkomið, á þeirri upplýsinga-
öld sem við nú lifum á. Og mikið varð hún
hlessa, blessunin, þegar hún uppgötvaði
það, að til er fólk, sem býr á suðvesturhorn-
inu, sem trúir þvíífúlustu alvöru að hún og
hennar líkar, séu baggi á þjóðarbúinu.
Ekki kenna henni um, þó upp sé komin sú
ramma barátta milli landshluta sem við heyr-
um óminn afífjölmiðlum og á sér helst stað í
munni þess 37 ára, sem fyrr er nefndur, og
hans líka.
Jafnl atkvœðavægi er henni líka réttlætis-
mál. En það á ekki að koma til fyrr en jöfn-
uður ríkir einnig á öðrum sviðum ísatnan-
burðinum leiðinlegu: þéttbýli/dreifbýli.
Pað kostar einfaldlega fjórum sinnum
meira (a. m. k.) að vera Isfirðingur heldur
en Reykvíkingurog nefna má, svona tilupp-
lýsingarað það erstaðreynd að dreifbýlingar
leggja meira af mörkum til þjóðarbúsins en
þjónustumiðstöðin Reykjavík. Nema þið
trúið því, lesendur góðir, að sjávarútvegur
og landbúnaður beri sig ekki! (I alvöru!)
Og ekki segja: Petta er val hvers og eins,
hvort hann býr úti á landi eða í Reykjavík.
Pað þarf að halda þessu landi í byggð sem
víðast, bæði hvað varðar efnahag, sagn-
fræði, fjölbreytileika og það sem má nú ekki
nefna: ást á heimabyggð.
Par með má þakka þvífólki, sem ekki
flúði það svelti sem hinar dreifðu byggðir
landsins hafa lent í undir stjórn misviturra
manna í gegnum tíðina.
Ogþessi hroðalega óréttláta atkvœða-
skipting var kannski síðasta vígi hennar vin-
konu okkar, sem varla hefurþó dugað henni
stórt t baráttunni.
Hún hefur haft það fyrir máltæki, þegar
henni hefur verulega ofboðið (sem gerist þó
ekki tiltakanlega oft) eilthvert þuð óréttlæti
sem luift hefur verið í J'rammi við liana,
vegna þess hverhún er (ómenntuð verku-
kona úti álandi):
,, Nei, nú held ég suður í Gilsfjörð með
skóflu og tek við þarsem skessurnar hættu
forðum."
Og hvarstœðum við þá?
A ísafirði í byrjun góu 1683.
Hanna Lára Gunnarsdóttir
Tangavegi 17.
Elsku Vera.
Gott blað, alltaf jafn gaman að fá þig.
Meira, meira! Mér datt í hug, þegar ég las um
barnsfœðinguna, verðlaun syndarinnar, að
beina því tilykkar Kvennaframboðskvenna,
að barnshafandi konur eru enn álitnar van-
færar. Eg geng með mitt fyrsta barn núna og
hef kannski þess vegna svo mikinn áhuga á
þessum málum. Og það stakk mig heldur
belur, þegar ég fór i skoðun upp á Land-
spítala (sem mér skilst nú að konur hafi
meira og minna byggt, þær voru ekki van-
færari til hlutanna en það!) að á spjaldinu,
sem maður fær til að skrá tímana sína á,
stendur „skoðun vanfærra.“ Skelfing finnst
mér þetta úrelt viðhorf og er nú ekki kominn
tími til að breyta þessu. Mérfinnst ég ekkert
vera vunfæruri en aðrir og neita alveg að láta
kalla mig þessu nafni. Og þetta er skoðun
vanfærrar konu!
Með kveðjum.
Helga Björgvinsdóttir.
Kæra Helga!
Takk fyrir ábendinguna. Viö létum ekki
segja okkur þetta tvisvar og skrifuðum yfir-
manni Kvennadeildar bréf í hvelli. Bréfiö
fer hér á eftir og svo skulum við sjá hvaö
setur. Bestu kveðjur og heillaóskir!
Ritnefndin.
Dr. Sigurður S. Magnússon
Yfirlæknir
Kvennadeildar
Landsspítalans
í lesendabréfi til Veru er athygli okkar
vakin á því, að á spjaldinu, sem skoðunar-
tímar barnshafandi kvenna eru færðir inn á
og þeim afhent á göngudeild deildar yðar
við Landsspítalann, stendur að um sé að
ræða skoöun „vanfærra“ kvenna.
Vissulega má til sanns vegar færa, að
sumar barnshafandi konur verða af þeirri
ástæðu einni vanfærar til ýmissa verka.
Þetta er þó ckki algilt cins og þér vitið auö-
vitað jafnvel og við! Við munum einniggeta
veriö sammála um, að það að ganga með
barn undir belti er ofur eðlilegur hlutur,
ekki sjúklegt ástand eða afbrigöilegt, sem
hljóti að leiða til vanfæris. Okkur virðist það
bera vott um röng viöhorf til barnsburðar,
þegar um hann eru notuð orð, sem gefa í
skyn að svo sé. Við gerum okkur því vonir
um, að þér verðið við þeim tilmælum okkar
aö breytt verði orðalagi skoðunarspjaldsins,
sem getið var um í upphafi þessa bréfs.
Með vinsemd og virðingu
f.h. Kvennaframboösins
Kæru lesendur!
Eins og þegar hefur komiö fram, er okkur
Ijúft að birta bréf án þess að birta jafnframt
fullt nafn mcð. En við viljum þó taka fram,
að bréf eru því aöeins birt, að nafn og hcim-
ilisfang fylgi með, þó svo við verðum aö
óskum ykkar um að hafa dulncfni undir.
Ritncfndin.
Smásagnakeppni
Vera tilkynnir hér með smásagnakeppni
fyrir konur aðeins! Dragiðfram ritföngin og
gefið andanum lausan tauminn!
Ein verðlaun verða veitt, hvorki meira né
minna en krónur 5000.-
Vera áskilur sér rétt til birtingar á sigur- \
sögunni.
I Skilafrestur er til 1. júní.
Handrit sendist:
Ritnefnd Veru
Hótel Vík
Vallarstræti
101 Reykjavík. \
„Smásaga“
Handrit séu merkt með dulnefni en rétt nafn
og heimilisfang fylgi í lokuðu umslagi.
Dómnefndina skipa þær
Dóra Guðmundsdóttir verslunarmaður
Fríða A. Sigurðardóttir, ritliöfundur
Ragnhildur Richter, BA í íslensku.