Vera - 01.04.1983, Blaðsíða 33

fyrir konur, þaö getur verið að það sé auð-
veldara hvað það snertir að vera utan sjálfra
íþróttafélaganna.
Vera: Hver er ykkar skýring á því að konur
virðast fremur leita út fyrir félögin?
Asthjörg: Kvennancfndin komst ekki að
neinni niðurstöðu um það. En e. t. v. vilja
sumar konur ekki taka á sig þá hugsanlegu
kv(iö sem fylgir flestu félagsstarfi. Þetta er
þó bara ágiskun.
Svana: Margar konur, sem iðka einhvers
konar líkamsrækt utan félaganna, eru einn-
ig meðlimir íþróttafélaga. Skýringin kann
að vera sú, að félögin geri of lítið fyrir þær
greinar sem viröast svo vinsælar hjá konum.
Oddný: Önnur skýring er sú aö það er ekki
um neitt að velja. Margar konur sækjast
eftir að taka upp þráðinn innan félaganna
en treysta sér vart í keppnisflokka og þá
virðast félögin því miöur ekki hafa tíma fyrir
þær.
Fjármálin — misrétti?
Vera: Víkjum að fjárhagshliðinni. Er þeim
peningum rétt varið, sem félögin fá?
Kvennalandsliðið í handbolta kvartaði yfir
því opinberlega í vetur að strákarnir fái alla
peningana og alla athyglina. Pið í Kvenna-
nefndinni bendið á að ekki sé nóg gert fyrir
yngstu flokkana. Er þetta hvort tveggja ekki
í andstöðu við þá samhjálp og þann félags-
anda, sem iðkun íþrótta á að þroska?
Svana: Ég sé því miður enga breytingu á
þessum málum hvað varðar landslið kvenna
í handknattleik. Ég fæ ekki betur séð en
stúlkurnar standi núna í nákvæmlega sömu
sporum og viö geröum, sem vorum í fyrsta
landsliðinu 1956. Viö þurftum þá, eins og
nú, aö afla okkur fjár á sama hátt, með því
að selja happdrætti eða safna auglýsingum.
Það er óneitanlega gerður mikill munur á
landsliöunum í handknattleik. En grund-
vallarmeinsemdin liggur hjá félögunum
sjálfum en ekki hjá H.S.Í. eins og þið í
kvennalandsliðinu hafið sagt.
Katrín: Ég er ekki sammála þessu. Ég hef
ekki orðið vör við það misrétti innan rníns
félags sem ég verð vör við í samskiptum
mínum við stjórn H.S.Í. Höfum það í huga,
aö konur eru 40% meðlima H.S.Í. íþrótta-
samband íslands greiðir sérsamböndunum
svokallaða kennslustyrki, en upphæð þeirra
ter eftir skýrslum félaganna um tölu með-
lima. Samkvæmt því ættu 40% fjármun-
anna sem H.S.Í. fær, að renna til eflingar
islenskum kvennahandknattleik, en viö
veröum nú ekki mikið varar við það.
Oddný: Á landsþingi H.S.Í. var því borið
við að karlalandsliðið bæri meira úr býtum
°g því fengi það meiri peninga. Auðvitað er
á hvorugum staðnum hægt að tala um gróða
af landsleikjum — það er líka mikið tap á
rekstri karialandsliðsins. En þetta á alls ekki
að tara eftir gróðavonum! Við erum líka að
stelna á toppinn, alveg eins og strákarnir, og
ef þeir sem ráða fjármununum væru að
kugsa um árangurinn einan, þá ætti að
)
skipta jafnar. En það er bara ekki það scm
þeir eru aö hugsa um. Þeir hugsa sem svo að
við séum bara stelpurnar, en þeir séu strák-
arnir og þeir skipti meira máli. Sjáið þið til
dæmis hvernig blöðin segja frá landsliðun-
um. Fyrir B-keppni karla í Hollandi voru
blöðin uppfull af fréttum um það í mánað-
artíma áður, en við í nákvæmlega sömu að-
stöðu núna, fáum nær enga umfjöllun. Okk-
ar B-keppni er í apríl og þrátt fyrir engu
lakari árangur hjá okkur en körlunum, höf-
um við aðeins fundið eina litla frétt af þess-
ari væntanlegu keppni.
Afreksfólk og almenningur
Ástbjörg: Afreksfólkið kemur upp úr fjöld-
anum — hann þarf að eygja fyrirmynd, eitt-
hvað til að keppa að.
Vera: Spurningin er kannski sú, hvort t. d.
landslið kvenna í handknattleik verði fyrir-
mynd, meðan svo lítið er gert úr afrekum
þess, og lítið fyrir liðið sjálft. Það felst vissu-
lega visst mat á því hvað stúlkurnar gera, í
því hvernig styrkjum til þeirra er varið.
Svana: Og það kemur fleira til. Á meðan
félögin stofna áhugamannalið í kringum
karlaliðin, þá sitja stúlkurnar eftir. Þarna
þarf að verða breyting á. Peningar hafa auð-
vitað allt að segja, án þeirra er lítið hægt að
aðhafast. Hitt er annað mál. að við getum
vel skilið það hjá stjórnum félaganna, að
þær leggi meira í þær greinar eða flokka sem
gefa þeim eitthvað í aðra hönd. Það er alltof
litlu fjármagni veitt til íþrótta.
Ástbjörg: Fjármunum íþróttahreyfingar-
innar er líka skipt misjafnlega eftir greinum
— um það gilda ákveðnar reglur, iðkenda-
fjöldi og fleira.
Vera: Er e. t. v. varið of miklu fé til skipu-
lagðrar íþróttastarfsemi í stað þess að veita
því í almenningsiðkun?
Svana: Það tel ég nú ekki vera, þó svo rnikið
megi bæta aðstöðu almennings. Það er þó
alltaf verið að gera eitthvað. lítum bara á
skíðaaðstöðuna! Ég aðhyllist þó að trimm-
aðstöðu verði komið fyrir í hinum ýmsu
hverfum borgarinnar, og að hinum almenna
borgara verði kennt að nota þá aðstöðu.
Ástbjörg: íþróttafélögin hafa full not fyrir
það fé sem þau fá. En það er umhugsunar-
efni, hvort þau gera nógu mikið fyrir þá,
sem vilja leggja stund á annað en keppnis-
íþróttir, og hvort þau ættu ekki að bæta
aðstöðuna fyrir almenningsíþróttir.
Efþið mcettuð ráða . . .
Vera: Ef þið mættuð ráða, hverju mynduö
þið vilja breyta?
Ástbjörg: Að hlutfall kynjanna í stjórn
íþróttafélaganna yrði jafnt. Það myndi án
efa víkka sjóndeildarhringinn.
Katrín: Fleiri konur í stjórnir, þaö myndi
breyta viðhorfum karlanna, og þeir myndu
ef til vill hegða sér öðruvísi gagnvart okkur.
Oddný: Það yrði til þess að fjárveitingar
yrðu réttlátari.
Ms og Kj.