Vera - 01.12.1990, Blaðsíða 8

gegn sól, sandi og hita. Fólk eldist
fljótt í þessu loftslagi ef það lætur
sólina skína á sig. Annar tilgang-
ur blæjunnar var hreinlega sá að
koma í veg fyrir að fallegum
stúlkum væri rænt.
Einu sinni fékk Gísli sem
læknanema á spítalann stúlku
sem var komin langt í námi. Hún
var af strangtrúaðri múslíma-
fjölskyldu og var alveg hulin
blæjum frá toppi til táar og með
hanska á höndunum. Á spítölum
í Kúvæt mega læknarnir ekki
bera blæjur, því að það er réttur
sjúklinga að fá að sjá hverjir
meðhöndla þá. Gísli útskýrði
fyrir stúlkunni að ef hún ætlaði
sér að vinna sem læknir yrði hún
að kasta blæjunni. Hann sagði
henni að fara heim og ræða við
fjölskyldu sína um þetta. Hún var
burtu í nokkra daga en kom svo
aftur blæjulaus. Fjölskyldunni
hefur þá fundist menntunin það
mikils virði að þau voru tilbúin
að fórna blæjunni. En Gísli átti
alveg eins von á að faðir hennar
myndi hringja á spítalann og ausa
úr skálum reiði sinnar.
Það er gott að vera gamall í
þessum löndum. Það er tekið
mark á gömlu fólki. Fjölskyldu-
böndin eru sterk og það er mikil
festa í fjöldskyldumálum. Elsti
sonurinn tekur alltaf við foreldr-
um sínum. Móðir hans er aðal-
manneskjan í fjölskyldunni og
hún ber mikla ábyrgð á uppeldi
barnabarna sinna.
Við kynntumst hirðingjafjöl-
skyldu sem lifði samkvæmt
gömlum hefðum Bedúína. Hirð-
ingjarnir búa í stórum húsum
með lítilli íbúð fyrir hvern bræðr-
anna og fjölskyldur þeirra. Dæt-
urnar flytja heim til fjölskyldu
eiginmannsins þegar þær giftast.
I þessum stóru húsum Bedúín-
anna er einn inngangur fyrir kon-
ur og annar fyrir karlmenn. I
húsunum eru nokkur sameigin-
leg herbergi og inn í eitt þeirra
mega konur ekki stíga fæti
sínum. Það er dívanían, setustofa
karlmannanna.
Það þykir betra að eignast syni
en dætur, því synir eru trygging
fyrir öruggri elli. En Kúvætar eru
Fjölkvœni er orðiö
fátítt núorðiö. Það
þykir of dýrt að
eiga margar konur,
því að mönnum ber
skylda til að gera
þeim öllum jafn
hátt undir höföi.
Oft sjá konur ekki
mennina sína fyrr
en á brúðkaups-
nóttinni, því að
brúðkaupsveisluna
eru þœr ekki
viðstaddar. Hún er
haldin fyrir
brúðgumann.
mjög barngóðir og þeir eru
jafngóðir við dætur sína og syni.
Stúlkurnar eru giftar burt og þær
fá ekki að erfa foreldra sína. Hins
vegar gefa eiginmenn þeirra
þeim gullskartgripi að andvirði
12-14 milljóna íslenskra króna í
morgungjöf. Þetta eru 22 karata
gullskartgripir - höfuðdjásn,
eyrnadjásn, armbönd, fótaskraut,
gullfestar og hringir. Gullið eiga
þær síðan alla æfi. Það er þeirra
try§sing-
Ogiftar konur eru í umsjá elsta
bróður síns eftir lát föðurins. En
það er mikils virði að ná sér í
góðan eiginmann og öll fjölskyld-
an vinnur að því, þó að ábyrgðin
sé föðurins eða elsta bróðurins.
Rómantísk ást er ekki til. Konur
eru gefnar mönnum er þær
komast á kynþroskaaldur. Til-
vonandi eiginmenn eru oft fjar-
skyldir ættingjar þeirra og þær
mega ekki sjá þá fyrr en að
brúðkaupinu kemur. Oft sjá
konur ekki mennina sína fyrr en á
brúðkaupsnóttinni, því að brúð-
kaupsveisluna eru þær ekki við-
staddar. Hún er haldin fyrir brúð-
gumann. Sjálf vígslan er ákaflega
einföld og brúðhjónin þurfa ekki
að vera viðstödd hana. Það eru
feðurnir sem undirrita samning.
Okkur var einu sinni boðið í
Bedúínabrúðkaup. Það var farið
með Gísla í stórt tjald alskreytt
ljósum er stóð á opnu svæði fyrir
framan húsið. Inni í tjaldinu voru
sófar og teppi voru breidd á
sandinn. Eg var leidd inn í húsið
ásamt frænku minni sem var í
heimsókn hjá okkur. Þangað kom
enginn karlmaður, en litlir strákar
undir tólf ára aldri fengu að
hlaupa inn og út. Við settumst á
púða og okkur var borið te. í
Arabalöndum er aldrei boðið upp
á áfengi. Það er bannað.
I tilefni veislunnar hafði 25
lömbum verið slátrað. Veislugest-
ir voru þúsund talsins. Það var
elsti bróðirinn sem bauð til veislu
og hann bauð öllum ættbálknum.
Við vorum eina fólkið sem ekki
var Bedúínar. Við sáum aldrei
brúðina. Hún sat í foreldrahúsum
og beið í brúðarskartinu. Allir
karlmennirnir létu eitthvað af
hendi rakna til veislunnar og það
var skrifað niður hversu mikið
þeir gáfu. Síðan borga þeir sem
héldu þetta brúðkaup sömu
upphæð þegar þeim er boðið í
brúðkaup til einhvers veislu-
gesta.
Allar konurnar voru með
blæju og íklæddar svartri skikkju.
Við vorum líka í svona skikkju,
sem kallast abbaya. Þær Kúvæt-
konur sem klæðast á vestrænan
hátt nota skikkjuna líkt og kápu.
Konurnar sátu á gólfinu eins og
svartar þústir - allar eins.
Þegar við höfðum setið þarna
um stund var farið að borða.
Síðan kom söngflokkur, sem söng
og spilaði á trommur. Þá fóru
allar konurnar skyndilega að
dansa. Þær rifu utan af sér allar
blæjur og skikkjur og innanundir
voru þær í vestrænum kjólum og
það voru engir venjulegir kjólar,
heldur rosalegir ballkjólar. Þetta
var eins og tískusýning. Kjólarnir
voru reyndar ekki flegnir og allir
síðerma, en mjög skraulegir.
Giftu konurnar voru með mörg
8