Vera - 01.10.1998, Blaðsíða 49

lega ekki hugsað út f slíkt aukaatriði. Inga
ók á eftir okkur í Bensinum sínum. Það voru
engir aðrir bílar á ferð þessa sumarnótt og
móðir mín, sem var heima að gæta elsta
sonarins, hefur enn ekki jafnað sig á því að
passa fyrir dóttur sína í þrjá tíma á meðan
hún brá sér af bæ til að eignast barn.
TlL HVERS ER SÓNAR-
SKOÐUN?
Víkjum nú aftur að heimafæðingunni sem
heppnaðist svona glæsilega. Undirbúning-
urinn fyrir hana var langur og mér finnst að-
dragandi fæðingarinnar alveg jafn mikil-
vægur og órjúfanlegur þeirri heild sem náð-
ist. Nú las ég aftur allar skemmtilegu óléttu-
bækurnar (sem ég fékk á ný lánaðar hjá
konu frænda míns) og við bættist Caroline
Flint. Þar að auki skráði ég mig á umræðu-
lista um heimafæðingar á Internetinu, en
það varð til þess að mér fannst ég aldrei
vera alein og með einkennilegar skoðanir
eins og á meðgöngunni á undan. Mér bár-
ust stundum 50 skeyti á dag þar sem kon-
ur alls staðar að úr heiminum, Ijósmæður
og kúnnar þeirra, veltu fyrir sér hugmynda-
og aðferðafræði heimafæðinga. Eftir að
hafa fylgst með umræðunni um stundar-
sakir sá ég að ég yrði að athuga möguleik-
ann á vatnsfæðingu. Ég pantaði mér videó
um vatnsfæðingar frá San Francisco þar
sem gúrúinn Odant lýsti dýrðinni og enn
skildi ég ekki af hverju ástandið á Islandi
var eins og raun ber vitni. Reyndar var vígð
fæðingarlaug á Selfossi um svipað leyti og
ég var á kafi í hugmyndum um vatnsfæð-
ingar en viðtalið sem birtist við lækninn þar
var í hróplegri mótsögn við framförina sem
laugin bar með sér. Læknirinn á Selfossi,
sem varð fyrir svörum i fréttum sjónvarps-
ins, talaði um allt það sem hann leyfði
konunum eða léti þær gera. Þær máttu
líka ýmislegt, en ég varð ekki vör við að þær
vildu neitt eða réðu neinu sjálfar. Svipað rak
ég mig á við sónarskoðunina á Landspítal-
anum. Þar misbauð mér svo hrapallega að
fá ekki að hafa elsta son minn með í skoð-
unina að ég fór í sónar til Keflavíkur þar
sem yndislegur kvenlæknir samræmdi
tæknilega sónarskoðun Ijúfasta fjöskyldu-
viðburði. Ég legg hér með til að upplýsinga-
bleðillinn um sónarinn verði endurskrifaður
og sónarskoðun felld inn í heildstæða fjöl-
skyldustefnu þar sem dómgreind foreldra
er treyst til að leggja mat á hvort börn geti
verið viðstödd sónarskoðun. Sem bók-
menntafræðingur greindi ég textann í bæk-
lingnum og segi ég ekki hér hvað kom út úr
því. Niðurstaðan var í það minnsta ekki sú
að tilgangurinn með sónar sé að koma til
móts við konur og þjónusta þær, heldur
virðist vera mikið kappsmál að reikna út
upp á dag hvenær konan muni eiga barnið
og koma í veg fyrir að konur haldi að són-
arskoðun eigi að vera einhver skemmtun.
Toppurinn finnst mér vera að sónardagur er
tekinn fram yfir vissu konu um eigin tíða-
hring í meðgönguskrá og að inn í þennan
vísindalega útreikning sónarskoðunarinnar
er ekki tekin með lengd tíðahrings hinnar
barnshafandi konu.
ELSTI BRÓÐIRINN HAFÐI
ÁKVEÐIÐ HLUTVERK
Eftir því sem á meðgönguna leið urðu
skoðanir tíðari og samband okkar Ingu
styrktist. Hún þekkti mig vel, eftir að hafa
fylgt mér í einni meðgöngu, fæðingu og
sængurlegu, og nú man ég ekki lengur
hvenær ég sagði henni að nú yrði hún að
stíga skrefið til fulls og taka á móti hjá mér
í heimahúsi. Ég minnist þess þó að hafa æft
mig í að biðja hana um það á meðan ég
vaskaði upp kvöldið áður. Innst inni var ég
viss um frá upphafi að svo færi. Að morgni
1. maí vaknaði ég um sjöleytið við verki
sem leyfðu ekki frekari svefn. Stóra stundin
var runnin upp í
blossandi maísól,
kennslu hjá mér
var lokið og ég
mátti loksins vera
að því að eignast
barnið. Við hringd-
um í Ingu, ég fór í
sturtu og Már,
maðurinn minn,
hófst handa við að
taka til fæðingar-
laugina sem við
höfðum keypt í
leikfangaverslun í
Kringlunni. Brynja
systir mín kom og
náði í Bergþór,
miðstrákinn, sem
var ekki orðinn
tveggja ára og
Dagný, æskuvin-
kona min, mætti á
staðinn til að vera
Ara, elsta syni
okkar, til halds og
traust í fæðing-
unni. Ari var sex
ára og okkur
fannst ekkert eðli-
legra en að hann
væri viðstaddur.
Það þótti mér hins
vegar ekki þegar
Bergþór fæddist,
en eftir því sem ég
las meira og varð
öruggari með mig fannst mér nærvera Ara
æskileg. Við undirbjuggum hann með því
að fela honum að taka fyrstu myndina af
litla bróður. Þannig var hann kominn með
hlutverk og vissi hvað hann var að gera
þarna. Eins sögðum við honum að við fæð-
inguna kæmi blóð, en það væri gott blóð
sem hann þyrfti ekkert að óttast. Þegar á
hólminn var komið var Ari í fótbolta með
æskuvinkonu minni mestan hluta útvíkkun-
arinnar. Hann kippti sér ekkert upp við það
sem átti sér stað og þegar ég var komin á
annað stig fæðingarinnar og var á hækjum
mér við rúmstokkinn minn, lá Ari á gólfinu
hjá mér. Ég sagði honum að koma og sjá
kollinn sem væri kominn en í því fann ég að
ég var tilbúinn að taka Snorra í hendur mér.
Enginn sá fæðinguna því betur en Ari sem
stökk hæð sína í loft upp. Eftir á spurði ég
hann hvernig honum hefði þótt að vera við-
staddur. Hann sagði eins og honum er lag-
ið: „Bara fínt“. Þá spurði ég hann hvort
honum hefði ekki þótt erfitt að sjá allt blóð-
ið. Mér til furðu sagði hann mér að það hafi
alls ekki verið neitt blóð, heldur hafi Snorri
Nú er réttí tímínn
a<5 byrja ájóUhandavínnunní
Eígum tíl úrval af fallegumjólaútsaum og föndurvöru
Nýja skíðapeysublaðíð
VAIL 1999
frá OALE komíð,
ásamt nýjum lítum
(Jarn og úaman • Smíðjuvegí 68 (gul^ata) • Símí: 564 3988 ■
49