Akranes - 01.12.1945, Blaðsíða 15

AKRANES
'14tf
vönd af hvítum rósum á borðinu. Hann tók þær upp og bar
þær að vitum sínum. í brjósti hans vaknaði glöð von: ef til
vill voru þær frá greifynjunni? En þegar hann spurði Vínu
um þetta næsta dag, kvaðst hún ekkert vita hvernig á þess-
urn rósum stæði.
Honum datt þá í hug, að vera kynni að grelfynja Alwara
hefði sjálf látið blómin inn til hans og sú von veitti honum
nokkura fróun.
En því fór fjarri að greiíynjan sýndi honum nokkra þá til-
látssemi, er gefið gæti í skyn, að hún bæri ást til hans. Hún
lét sýna honum gestrisni, en virti hann ekki viðlits.
Þó gat ókunni riddarinn ekki losnað undan áhrifum þeirra
töfra, er bundu hann við kastalann. Hann dvaldi þar mán-
uðum saman, en dirfðist aldrei að bera fram bónorð sitt.
Eins og sakir stóðu fékk hann þó að vera nálægt henni og
sjá hana álengdar öðru hvoru, en vafalaust myndi hún láta
reka hann á brott ef hann tjáði henni ást sína með orðum.
Á hverju kvöldi kom Vína inn til hans og spurði hvort
hann þarfnaðist nokkurs. En hún var löngu hætt að sitja við
fætur hans og tala við hann um húsmóður sína. Riddarinn
spurði og einskis. En oft varð þeim litið hvoru til annars og
hann dáðist mjög að fegurð hennar.
Svo færðist haustið yfir og lauf skógarins bálaði í litadýrð
eyðingarinnar.
Þá var það kvöld eitt að riddarinn spurði ungfrú Vínu
hvers vegna hún væri hætt að sitja hjá sér og tala við sig.
„Af því að húsmóðir mín hefur bannað mér það.“
„Ertu þá hjá henni á hverju kvöldi?“ spurði hann.
„Já, herra.“
„Og þú veizt ekki hver það er, sem fyllir herbergið mitt
af blómum á hverjum degi?“
„Nei, herra.“
„Er það satt Vína, sem fólkið segir, að þú sért köld eins
og húsmóðir þín og getir engum gefið ást þína?“
„Nei, herra, það er ekki satt. Einum hef ég gefið hjarta
mitt, en hann elskar aðra konu.“
Þá brosti riddarinn ókunni og það birti yfir svip hans.
„Ertu búin að gleyma óskablómunum, Vína? Ef þú næðir
þeim, gætir þú eignazt allan hug vinar þíns.“
„Ég hef ekki gleymt því- herra,“ hvíslaði hún. Hún hikaði
lítið eitt, og bætti svo við: „Ég skal reyna það.“
„Vína!“ hrópaði hann óttasleginn. „Þér er þó ekki alvara,
barn!“
Hún horfði á hann eitt andartak og hann las í augum
hennar þá ástúð og blíðu, er hugur hennar var fullur af. Svo
draup húri höfði og fór.
Um kvöldið sat riddarinn ungi í herbergi sínu og horfði út
á ána. Það var tunglskin og stjörnubjart.
Laust fyrir miðnætti var báti skotið frá landi. í bátnum
sat kona.
Þetta var það, sem ókunni riddarinn hafði verið að bíða
eftir. Hann brá við skjótt, hljóp ofan að árbakkanum, leysti
litla kænu, er hann hafði falið þar í sefinu áður um daginn
og reri knálega yfir að Óskabjargi.
En hann kom of seint. Þegar hann stökk á land í urðinni,
var Vína komin hálfa leið upp bjargið.
Hann þorði ekki að kalla á hana og gat ekkert aðhafst
henni til bjargar. Han átti einskis annars úrkosta en bíða í
ráðþrota angist unz hún að lokum komst alla leið upp á
hnúkinn. Hann sá hana beygja sig þar niður, tína knippi af
blómum og stinga þeim í belti sér. Augnabliki síðar var hún
komin á leið niður aftur.
Riddarinn ungi hafði aldrei á ævi sinni fundið óttann lama
hverja taug eins og nú. Kaldur sviti spratt fram á enni hans
og honum fannst tíminn vera óendanlega lengi að líða, með-
an unga stúlkan fetaði sig hægt og hægt niður svarta, geig-
vænlega hamrana. Steinar ultu undan fótum hennar og oft
virtist hún vera að því komin að hrapa. En allt fór vel unz
eftir var aðeins fjórði hluti bjargsins. Þá brotnaði allt í einu
Hann
r • o
a
um
e Zgc
]aroir
Sr. Friðrik FriSriksson
Akranes lætur ekki hjá líða, að bjóða sr. Friðrik Friðriks-
son velkominn heim, eftir margra ára útivist. Hann ætlaði
ekki að vera svo lengi að heiman sem raun varð á. En á
þessum árum voru fleiri en sr. Friðrik teptir, og réðu litlu
um sinn næturstað eða nægtir yfirleitt. — Þótt sr. Friðrik sé
barnlaus, má hiklaust fullyrða, að enginn íslendingur eigi
fleiri börn en hann. Ekki aðeins á íslandi, heldur í mörgum
löndum og a. m. k. í tveim heimsálfum. — Hann hefur heldur
ekki verið iðjulaus þessi fjarvistarár. Hvar sem hann fer er
hann að vinna verk sinnar köllunar. Að manna börnin sín,
biðja fyrir þeim og benda þeim á föður og bróður allra
manna. Ef mun fleiri menn gerðu það í fleiri löndum með
slíkri alvöru, ást og einlægni, sem sr. Friðrik gerir með lífi
sínu og starfi hvar sem hann fer, væri von um meiri mannúð
og minni eymd og volæði en nú á sér stað um víða veröld.
Ég vildi óska að ísland ætti a. m. k. á hverri öld svo frjáls-
lyndan fullhuga sem þig. Svo sterkan, en um leið barnslega
bljúgan. — Þín mun lengi minnzt, og það mun margur hafa
gagn af lífi þínu og starfi, því þú munt lifa lengur en þú gistir
landið, sem þú elskar mest. — Vertu velkominn heim, vinur,
um leið og ég óska þér gleðilegra jóla og blessunar Guðs í
bráð og lengd. — Þú verður að heimsækja oft börnin þín á
Akranesi, og getur það, því mig minnir að þú verðir 132 ára
og ert þá aðeins rúmlega á miðjum aldri. — Þinn Ó. B. B.
steinnybba undan hendi hennar; hann heyrði lágt óp og sá
hana steypast fram af mjórri klettasyllu! Honum fannst eins
og brennandi eldur færi um sig allan, og hann stökk í dauð-
ans ofboði upp í urðina, þar sem hún hlaut að falla til jarð-
ar. Á næsta augnabliki féll hún í fang hans; þau slengdusc
bæði niður í urðina og misstu meðvitundina.
Riddarinn ungi kom fyrst til sjálfs sín. Hann var marinn
og meiddur, en hvergi brotinn. Honum tókst að staulast á
fætur og sækja vatn í hjálm sinn. Er hann hafði dreypt því
á hana, vaknaði hún til meðvitundar. Hún var minna meidd
en hann ,og hvergi alvarlega, því hann hafði tekið af henni
íallið.
Hún leit á hann augunum sínum fögru og mildu. Þau
horfðu hvort á annað um stund.
„Hvers óskaðir þú, Vína?“
„Ég óskaði,“ svaraði hún hljóðlega, „að greifynja Alwara
gæfi þér ást sína og gæti engan annan elskað héðan í frá.“
Hann horfði á hana hugfanginn og gleymdi öllu öðru.
„Þess hefðir þú ekki átt að óska,“ mælti hann að lokum.
„Sú ósk getur ef til vill leitt ógæfu yfir hsúmóður þína. Því
það ert þú, sem ég elska, Vína. Þú og engin önnur skal verða
brúður mín.“