Akranes - 01.01.1950, Síða 7

Ein af sjúkrastofum hœlisins
Svo vantar okkur aðstoðar-
lækni. Það er jafnan hætt einu
auganu, nema vel fari; þarf
eigi annað en að heilsuhælis-
læknirinn fatlist frá allt í einu
að óvöru, þá horfir strax til
jtórvandræða. Það getur ekki
og einn læknir komið í hans
stað, til þess þarf mann með
sérmenntun. Af þessu, meðal
annars, er aðstoðarlæknir nauð-
synlegur, og verður ekki án
hans verið til lengdar.
Við höfum ekki einu smni
haft efni á að kaupa sótthreins-
unarofn, og höfum orðið að
senda út í Laugarnes allan
fatnað, sem sótthreinsa hefur
þurft. Sjá vist allir, hvílík fyr-
irhöfn það er.
Þá er síður en svo, að við
höfum verið þess megnugir að
koma upp fjósi og hlöðu, en
það mundi verða til stórsparn-
aðar fyrir hælið, ef þar væri
kúabú. Við höfum reynslu fyrir því á
Kleppi.
Ennfremur vantar aflvélar — rafgöngu-
vélar — i þvottahús og eldhús; en þær
mundu spara fólkshald, ef fegnar væru.
Okkur hefur jafnvel skort fé til þess
að geta málað liúsið, og ekki er svo mikið
um, að Rögnvaldi Ölafssyni hafi enn orðið
að fullu goldin aðstoð hans við byggingu
heilsuhælisins, og var það þó óvenjulítið,
sem hann setti upp fyrir sitt mikla og vel
unnti verk. Honum hefur verið kunnugt
um fjárþröngina, og hann hefur jafnan
sagt okkur, að við skyldum láta sig sitja
á hakanum, og það höfum við hingað til
orðið að gera.
Það hætir ekki um, að innheimta hefur
gengið mjög tregt, og útistandandi skuldir
farið sívaxandi. Margur á erfitt með að
borga. En verstu skuldunautarnir eru þó
hreppsnefndirnar.
Eitt er það þó, sem við liöfum ekki spar-
að, og aldrei getur komið til mála að spara:
Við höfum látið það sitja fyrir öllu, að vel
færi um sjúklingana, og að þeir fengju
allan þann sama viðurgeming sem tiðkast
í öðrum löndum í heilsuhælum þar.
Það mætti sannarlega búast við því,
að reksturskostnaðurinn yrði hér nokkru
meiri en annars staðar. Ýms matvæli eru
dýr hér, að ég ekki tali um kolin, þau eru
bæði dýr og eðhlega þarf mikið af þeim
í þessu kalda landi. En reynslan er sú, að
kostnaðurinn hefur ekki' orðið meiri á
mann hér en í alþýðuhælum erlendis,
meira að segja: hann hefrrr orðið minni en
í mörgum útlendum hælum af sömu gerð.
Það sannast hér sem oftar, að hægra
er um að tala en í að komast. Það sannast
á fjárlaganefndinni.
Ég veit það ekki, en ég efast um, að
AKRANES
öðrum sé það meira áhugamól að spara
fé landsins en okkur, sem nú stjórnum
Heilsuhælisfélaginu.
Ég læt mér á litlu standa, hvað sagt er
i minn garð; ég ætlast ekki til, að minn
SigurSur Magnússon, berklalœknir.
starfsreikningur sé gerður upp fyrr en
æfi mín er á enda.
En mér stendur ekki á sama, hvað sagt
er um samverkamenn mína hér á þessum
stað, þar sem þeir eiga ekki kost á að bera
hönd fyrir höfuð sér. Einkum tel ég þetta
álas koma ómaklega niður á hr. banka-
stjóra Sighvati Rjarnasyni. Hann hefur
frá upphafi verið gjaldkeri Heilsuhælis-
félagsins og haft með höndum alla reikn-
inga þess; hann hefur annast alla bygg-
ingarreikninga hælisins og alla reksturs-
reikninga þess. Þeir, sem vit hafa á reikn-
ings haldi, skilja efalaust, hve geysimikil
fyrirhöfn það hefur verið, og allt þetta
vandamál hefur hann unnið með sifeldum
lifandi áhuga, ráðdeild og sparnaði. Hvað
hefur hann svo fengið að launum? Ekki
einn eyri. Jú, nú er farið að bóla á laun-
unum. Og hver eru þau? Ámœli! — ámæli
fyrir það að hafa ekki unnið af nógu miklu
kappi, ekki hugsað nóg um sparnaðinn!
Ef liann hefði verið skáld og ort læsileg
ljóð í frístundum sínum, þá mundi hann
eins og gengur, hafa öðlast lof og laun hjá
þingi og þjóð. Nú hefur hann — í stað
þess að yrkja — unnið árum saman, öld-
ungis kauplaust, af einskærri föðurlands-
ást, að einu mesta nauðsynjamáli þjóðar-
innar. En þakirnar þá? Ámæli fyrir það,
að hafa ekki unnið nógu mikið! Það eru
þakkirnar.
Þá er stjórn Heilsuhælisfélagsins sökuð
um það af fjárlaganefndinni, að ekki sé
lagt kapp á að afla hælinu fjár með sam-
skotum. félagsgjöldum og sérstaklega með
minningar gj öf um.
Ma ég spyrja: Hvenær hefur áður tek-
ist að afla svo mikils fjár til líknarverka
hér á landi?
Það er satt að tillögin fækka.
En hvað vitið þið um allt strit stjórnar-
innar, um allt það, sem unnið liefur ver-
ið í kyrrþey til að afla hælinu fjár.“
Þessi ræða Guðmundar Björnssonar
sýnir vel hinn takmarkaða skilning þing-
manna á því þrekvirki sem hér hafði verið
framkvæmt á sviði félags- og sjúkrahús-
mála i landinu. Þar sem hið fyrsta varn-
arvirki gegn berklaveikinni hafði verið
gert með þeirri framsýni og festu sem
raun bar vitni.
Það var ekki nóg, að fé væri naimit
skammtað, heldur þurfti að löðrunga þá
með aðdróttunum um óþarfa eyðslu. Það
voru þakkirnar fyrir ótrúleg afrek í
þessu mikla framfaramáli. Framh.
Ó. B. B.
7