Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1975, Blaðsíða 148

irbæri. Hafa sumir viljað skýra það með end-
urkasti ljóss frá örsmáum rykögnum í snúnings-
fleti sólkerfisins. Aðrir hafa talið að endurskinið
væri bundið við gufuhvolf jarðar sem myndaði ör-
þunnan hala út í geiminn fyrir áhrif sólarljóssins.
Þessi síðarnefnda kenning var endanlega afsönn-
uð með mælingum Pioneers 10, sem sýndu, að gagn-
skinið sést greinilega þótt athugandinn sé kominn
óralangt út í geiminn.
Hinn 25. maí, eftir tæplega þriggja mánaða ferð,
fór flaugin yfir braut reikistjömunnar Mars og
nálgaðist nú smástirnabeltið, sem liggur milli brauta
Mars og Júpíters. Þótt beltið sé ekki skýrt afmark-
að, var litið svo á, að Pioneer 10 myndi verða kom-
inn inn í það um miðjan júlí og verða um 7 mánuði
á leiðinni í gegn. Stærstu smástirnin eru hundruð
kílómetra í þvermál, en flest þeirra eru þó miklu
minni. Um 1800 smástirni eru nú þekkt í þeim
skilningi að brautir þeirra hafa verið reiknaðar út,
en giskað er á að heildarfjöldi þeirra smástirna sem
greina megi með stærstu sjónaukum nemi tugum
þúsunda. í óravíddum geimsins voru alls engar lík-
ur á því að Pioneer 10 myndi rekast á neitt þeirra
smástima sem sýnilegt er frá jörðu. Hins vegar
var ekki vitað hve mikið væri þarna af örsmáum
ögnum sem kynnu að valda skemmdum á flauginni.
Árekstur við steinkorn á 50 þúsund kílómetra hraða
hefði getað valdið alvarlegu tjóni þótt komið hefði
verið minna en millimetri í þvermál.
Pioneer 10 var búinn tækjum sem voru nógu næm
til að greina árekstur við steinögn, þó að hún væri
aðeins 1/100 úr millimetra í þvermál. Auk þess
voru um borð sjónaukar sem gátu greint millimetra-
breið sandkorn í allt að 20 metra fjarlægð. Tækja-
(146)