Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1977, Síða 181
— og hlaða aftur. Þegar Also kemur fyrir með stuttu
millibili, er ekki hægt að neita því, að þýskan getur verið
fagurt mál.
I minnisbókinni minni finn ég þessa klausu:
„1. júlí. í gær var á sjúkrahúsinu skorinn upp maður
frá Hamborg, og heppnaðist læknunum að draga upp
úr honum þrettán atkvæða orð. Til allrar ógæfu opnuðu
þeir hann á röngum stað, því að þeir héldu, að það
væri filma í honum, — og maðurinn dó. Allt héraðið
er harmi lostið vegna þessa sorglega atburðar.“
Þessi klausa verður til þess, að ég verð að spjalla of-
urlítið um eitt undarlegasta og markverðasta fyrirbrigð-
ið í þýskunni, lengd orðanna. Sum þeirra eru svo löng,
að aftasti stafurinn er langt niðri í vélinda, þegar sá
fremsti er kominn fram af vörunum. Maður verður að
rekja þau upp úr sér eins og görn. Hér eru dæmi:
Freundschaftsbezeigungen.
Dilettantenaufdringlichkeiten.
Stadtverordnetenversamlungen.
Þetta eru ekki orð, þessi ósköp. Þetta eru bókstafir í
skrúðfylkingu. Og þetta er ekki fágæt sjón, heldur al-
geng. Hvenær sem litið er í þýskt dagblað, sjást þeir
skálma fylktu liði yfir þvera síðuna, og sá, sem hefur
eitthvert hugmyndaflug, sér fánana fyrir augum sér og
heyrir hornablásturinn. Það kemur hergöngulyftingur í
lappirnar á mér í hvert sinn sem ég sé þá á ferð. Mér
þykir líklega reglulega vænt um, ef ég rekst á orð, sem
líta út eins og tólffótungar í réiptogi, því að ég safna
slíkum orðum. Ég á þegar talsvert stórt og verðmætt
safn, og þegar ég eignast tvö orð eins, skipti ég við aðra
safnara, svo að fjölbreytnin verði meiri. Hér eru nokkur
eintök, sem ég keypti nýlega á uppboði úr dánarbúi
fornminjasafnara nokkurs:
GENERALSTAATSVERORDNETENVERSAM-
LUNGEN.
ALTERTUMSWISSENSCHAFTEN.
(179)