Símablaðið - 01.01.1950, Qupperneq 16

12
S 1 M A B L AÐIÐ
kom í þá daga allt hið bezta og fullkomn-
asta. En Danir þeir sem þar áttu hlut aö
máli, voru þá svo drenglyndir að ráðleggja
heldur að leita til Norðmanna um þessi efni
og bentu á, að landslagsins vegna myndi þar
fremur trausts að vænta.
Þegar leitað var þangað, benti norska
símastjórnin hiklaust á Olav Forberg sem
heppilegasta manninn í þetta starf. Má m. a.
af þessu ráða, hvers trausts hann naut hjá
yfirboðurum sínum. í stuttu máli má segja,
að verkið hafi gengið að öllu ákjósanlega,
enda hafði Forberg haft heppnina með sér
í mannavali undirmanna sinna, og þá fyrst
og fremst Björnesar heitins.
Við línulagningu þessa kvartar Forberg
aðallega undan tvennu: lélegum kortum af
landinu, þvi þá voru hin vönduðu kort her-
foringjaráðsins ekki til. Einna skást taldi
hann kort Thoroddsens af íslandi. Eftir
einu slíku korti átti hann að leggja línu frá
Seyðisfirði til Reykjavíkur á einu stuttu
sumri. Ráðherra íslands, Hannes Hafstein,
sem var á fundi með Forberg og fl. í
Kaupmannahöfn, „... dró rautt strik inn á
íslandskortið mitt þar sem hann haði hugs-
að sér að línan skyldi liggja", segir Forberg
í endurminningum sínum frá þessum dögum.
Hitt atriðið var ísingin, þessi landssím-
ans forni fjandi og sem veldur hundraða
þúsunda króna tjóni á hverju ári. ísing er
næstum óþekkt fyrirbrigði i Noregi.
Þau hjónin, Olav Forberg og kona hans
frú Jenny, eignuðust 7 börn. Eru fjögur
þau elstu fædd í Noregi: Tryggvi, Sverrir,
Bjarni (bæjarsímastjóri í Reykjavík) og
Kári og því allir innfluttir undir fornnor-
rænum nöfnum. Hin, sem fædd eru hér á
landi, eru: Sigurður, Astrid og Olav.
Að síðustu tvær stuttar endurminningar
frá samverustundum okkar Forbergs. For-
berg þótti strangur húsbóndi og mátti vera
það, því hann var jafnan strangur við
sjálfan sig. Aldrei man ég þó eftir að þessi
yfirmaður minn sýndi mér í neinu óréttlæti
eða minnsta vott hroka. Hann var jafnan
hinn bezti viðskiptis. — Það bar til, nokkru
eftir að ég varð varðstjóri á ritsímanum í
Reykjavík, að langvinnar símabilanir (hvort
það var sæsímabilun, eða bilun landlína),
man ég nú ekki lengur), að Forberg kom
inn í ritsímaherbergið og sá hrúgurnar af
símskeytastrimlunum, sem nýbyrjað var að
senda, og spurði mig hvernig við í Reykja-
vík og þeir á Seyðisfirði höguðu störfum.
Af einhverjum ástæðum fannst honum
ekki rétt að farið og ræddum við þetta fram
og aftur, þar til landssímastjóri segir: „De
har ret.“ Hversu margir undirmenn hafa á
réttu að standa gagnvart yfirmönnum sín-
um.
Örfáum dögum fyrir andlát Forbergs kom
ég inn á skrifstofu hans og það fyrsta sem
hann segir var þetta: „Nu er jeg daarlig i
dag, Dahlmann.“ Ekki vantaði áhugann á
starfinu að sitja þannig á vinnustaðnum
sárþjáður, fram til hinztu stundar. Áttum
við svo saman nokkrar viðræður, þær síð-
ustu hérna megin. Dæmi þessi finnast mér
svo fagur vottur um drengskap og réttlæti
og hið síðara um karlmennsku, að mér þótti
rétt að láta þau fljóta hér með. Mér hafa
aldrei getað þau úr minni liðið.
N. D.
STÖKUR.*)
Jón á Stalin játar trú
Jón er hress og glaður.
Jón er meira en ég og þú:
Jón er trúlofaður.
S. I.
Þú hefur vísu helgað mér
og hagmælskuna með því sýnt.
Þeir eiga mikið undir sér,
sem ekki hafa neinu týnt.
E. B.
MANNLÝSING.
Brattgengur, bumbuvaxinn,
með brosið um allan skrokkinn.
Hans láglendisvizka að vonum
vermir Sjálfstæðisflokkinn.
uj.
*) Allar þær stökur, sem birtast í blað-
inu, eru stolin krækiber, úr ýmsum deildum
stofnunarinnar.