Símablaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 28

24
S 1 M A B L AÐIÐ
Þórður Jóhannsson
Dánarminning
Þann i. júní s.l. andaðist hér í bænum
ÞórSur Jóhannsson, Laugavegi 92, 72. ára
að aldri, og var jar'Ösettur í Reykjavík 7.
s. m.
Hann var fæddur að Steintóftum í Ása-
hreppi í Rangárvallasýslu þann 27. nóv.
1879. Voru foreldrar hans hjónin Jóhann
Þorsteinsson og GuÖbj örg Filippusdóttir.
Ungur fluttist hann með foreldrum sínum að
Litla Ármóti í Árnessýslu og var þar til
ársins 1902, að hann fluttist með þeim til
Reykjavíkur í húsið nr. 92 við Laugaveg,
sem hann átti svo heimili í til dauðadags.
Eftir að hann fluttist til Reykjavíkur, stund-
aði hann sjómennsku bæði á þilskipum og
togurum til ársins 1926, að hann hóf starf
sitt hjá Bæjarsíma Reykjavíkur og vann þar
óslitið þar til nokkrum dögum fyrir and-
enda bar hún ávallt hag þeirra og velferð
fyrir brjósti til hinztu stundar.
Veikindi sín bar hún með mikilli ró og
stillingu, eins og allt hennar dagfar var.
Far þú í friði, friður guðs þig blessi:
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
/. Eyvindsson.
lát sitt, að hann tók sótt þá sem færði hann
til hvíldar.
1 janúar 1914 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni, Jóhönnu Eiríksdóttur frá Hamra
hól i Holtum. Þau voru systkinabörn, bæði
komin af hinni nafnkunnu Bjóluætt, sem
er alkunn hér á Suðurlandi.
Þau eignuðust 3 börn: Jóhanna gift Snæ-
birni Kaldalóns lyfjafræðingi, Sigrún, gift
Einari Jónssyni verzlunarmanni, og son sem
Jóhann hét, hann dó í Danmörku 23. ára
gamall, var útlærður garðyrkjufræðingur og
svo vel gefinn að orð var á gjört af þeim
sem hann þekktu.
Það kann sumum að sýnast svo, að ekki
sé mikið að segja um mann sem hafði að
ævistarfi búskap, sjómennsku og síma-
vinnu, en eftir þá kynningu sem ég hafði
af honum sem samstarfsmaður hans um
tugi ára, þá finnst mér að hann hafi verið
svo mikil fyrirmynd annarra manna í sinni
stétt, að um hann mætti rita langt mál, en
ég veit líka að hann hefði ekki orðið mér eða
öðrum þakklátur fyrir það.
Þórður gekk alltaf að starfi sínu með
miklum dugnaði, dyggð og trúmennsku svo
þar var ekki hægt að komast framar, hann
krafðist mest af sjálfum sér og hugsaði um
það eitt, að skila sem mestu og beztu starfi
á degi hverjum. Hann var dagfarsprúður og
fáskiptinn um annarra hagi, mesti reglu-
maður, glaður og ræðinn heim að sækja og
var heimili hans rómað fyrir myndarskap
og gestrisni. Þar voru allir velkomnir og
ekki sízt þeir, sem eitthvað voru hjálpar-
þurfi og kom því oft fyrir, að yngri og eldri
dveldu á heimili þeirra hjóna yfir lengri
og skemmri tíma, sem ekki áttu athvarf
annars staðar. Þegar hann hóf búskap 1914
tók hann að sér tvo unga drengi, sem kona
hans átti af fyrra hjónabandi, og gekk hann
þeim í föðurstað tií fullorðins ára. Sjálfur
hafðí hann á heimili sínu aldraða foreldra
sem þau hjónin önnuðust til æviloka. Þótt
heimilið stækkaði og börnunum fjölgaði, var
hann alltaf veitandinn, enda hefði honum
ekki verið annað að skapi.
Eg þakka þér Þórður minn langt og gott
samstarf, ég þakka þér einnig starf þitt hjá
Bæjarsíma Reykjavíkur undanfarin 24 ár,
og vona að honum megi lánast að hafa sem
flesta menn þér líka, í þjónustu sinni.