Símablaðið - 01.01.1950, Page 30

26
SÍMABLAÐIÐ
vinnur vaktavinnu, ásamt vaktafólki á ann-
arri vaktinni, — en seinni daginn hin vakt-
in. FerÖir þessar tókust prýÖilega, þó veÖ-
ur væri ekki sem ákjósanlegast.
RíkarÖur Sumarliðason tók kvikmynd af
ferðalaginu, framtíðar símafólki til fróð-
leiks og skemmtunar.
í sambandi við þessa skemmtiferð síma-
fólksins þykir Símablaðinu ástæða til að
fara nokkrum orðum um skemmtiferðir
starfsmanna yfirleitt, — á vegum opinberra
stofnana, o. fl., sem ósamræmi ríkir um.
Um það skal ekki dæmt, hvort réttmætt er
að ætlast til þess, að opinberar stofnanir
bjóði starfsfólki sinu í skemmtiferð einu
sinni á sumri.
Á árunum 1920—25 voru slíkar ferðir
farnar á vegum Landssímans. Má fullyrða,
að þeir sem því réðu, töldu þær eiga
mikinn þátt i að auka á góðan anda og
samvinnu innan stofnunarinnar, og ná þar
með tilgangi sínum. Seinna meir tók sig
þó einn ráðherra til, og lagði bann á slikt.
— Stóð svo um nokkurt skeið. En nú er
það vitað, að ýmsar opinberar stofnanir, —
og þá fyrst og fremst hinar yngri, — hafa
tekið upp þennan sið. Þó er enn engin regla
ríkjandi um það, hve mikinn þátt þær taka
í kostnaðinum, en virðist fara eftir því.
hvaða augum hver einstakur forstjóri lítur
á gildi þessara ferða. Virðist það vera eitt
af þeim innanrikismálum sérhverrar stofn-
unar, sem er hennar einkamál, og starfsfólk-
ið bundið þagnarheiti um. Er slíkt vitanlega
alger óhæfa.
Hér eiga starfshópar allra opinberra stofn-
ana að njóta sömu rysnu, og ríkisstjórnin á
að ákveða og setja reglur um það, hver hún
skuli vera.
Það ósamræmi, sem nú ríkir, skapar leið-
indi, — stundum ekki sízt milli starfsfólks-
ins og einstakra forstjóra.
FRÍDAGAR.
Sama ináli gegnir um fri ýmsa tillidaga.
1. desember er t. d. orðinn fastur ásteiting-
arsteinn innan símastofnunarinnar.
Það kemur málinu ekki við, hvort ýmsir
þeir dagar, sem hér er um að ræða, eiga
nokkurn rétt á sér sem almennir frídagar,
eða ekki, til dæmis útfarardagar forystu-
manna þjóðfélagsins o. f 1., en samræmi verð-
ur að vera hér í, og ákveðnar reglur, svo
ekki þurfi að þrátta um það hverju sinni.
OG VINNUTÍMINN!
Enn má í þessu sambandi minnast á það
ósamræmi sem ríkir um vinnutíma og kaffi-
hlé á hinum ýmsu opinberu skrifstofum.
Þrátt fyrir ákvæði það, er ríkisstjórnin
smeigði inn í fjárlög um 38 klt. vinnu á op-
inberum skrifstofum, sem skilyrði fyrir
launauppbótinni, má fullyrða, að sá vinnu-
tími er mjög misjafn enn.
Virðist lita svo út, að ríkisstjórnin hafi
orðið sér þess meðvitandi, að hún hafi geng-
ið á rétt opinberra starfsmanna með þessu
skilyrði, er hún setti það án samráðs við
samtök þeirra, og láti því kyrrt liggja.
En þá verður seinni villan hinni fyrri lítt
betri, ef ekki er séð um, að einn starfsmanna-
hópur ekki hafi lengri vinnutíma en annar
og þar ráði mestu um afstaða hvers ein-
staks forstjóra til málsins.
í öllum þessum atriðum, og raunar mörg-
um fleiri, vantar samræmi. En ósamræmið
skapar óánægju, sem hægt er að komast hjá.
FÉLAGSHEIMILI.
Lengi hefur starfsfólk simans haft hug á
að eignast félagsheimili. Það átti slíkt heim-
ili í vissri mynd meðan félagið átti húsið í
Elliðahvammi. Það hús var fyrstu árin meir
en sumarbústaður. Þar kom fólkið saman til
fagnaðar, og íþróttaiðkana. En þó fór svo
að það náði ekki tilgangi sínum, og til þess
ráðs var tekið, að selja það. Það var félags-
heimili í sjálfri höfuðborginni, sem vant-
aði, þar sem hægt var að halda fundi, hafa
lesstofu og koma saman til að spila, tefla
og rabba saman.
Þvi miður var ekki samstundis og Elliða-
hvammur var seldur, hafizt handa, en í þess
stað einblínt á þann möguleika að fá slíkan
samastað í húsakynnum Landssímans, svo
sem margar stofnanir hafa gert af rausn.
En eftir að hið mikla birgðahús Landssím-
ans var tekið í notkun undir forsjá hinnar
teknisku deildar, kom brátt i ljós, að þar
var rúm fyrir flest annað en húsnæði til
félagsstarfsemi starfsmannanna — og þar