Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2006, Blaðsíða 16

16 FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST2006
Fréttir DV
BANASLYS I UMFERÐINNI
Fimmtudagurinn 19. janúar var örlagaríkur fyrir fjölskyldu hjónanna Guðmundar Þórs Kristjánssonar og
Elínborgar Helgadóttur. Dóttir þeirra Þórey Guðmundsdóttir var á leið til vinnu á ísafirði, keyrði hálfan
Hnífsdalsveginn þar sem bíll hennar fór út af veginum með skelfilegum afleiðingum. Þórey drukknaði í slys-
inu og hefur fjölskyldan þurft að glíma við sorgina síðan. Guðmundur segir fjölskylduna líta lífið öðrum aug-
um eftir atburðinn.
Það var snjóþungur fimmtudagur þann 19. janúar á þessu ári.
Sautján ára stúlka, Þórey Guðmundsdóttir var á leið til vinnu í
líkamsræktarstöðinni Stúdíó Dan á ísafirði eftir að hafa verið í
skólanum um morguninn. Hún keyrði frá heimili sínu í Hnífsdal
og ætlunin var að fara á ísafjörð. Sú ferð endaði með hryllilegu
bílslysi, utan vegar og úti í sjó. Þórey, sem af öilum var talin engill |
í mannsmynd var ein að keyra og var úrskurðuð látin skömmu
eftir slysið - sem enginn veit hvernig átti sér stað. Fjölskylda
Þóreyjar hefur glímt við sorgina síðan þá.
Þórey var dóttir hjónanna Guð-
mundar Þórs Kristjánssonar, vél-
stjóra og framhaldsskólakennara og
Elínborgar Helgadóttur, starfskonu
á Fjórðungssjúkrahúsinu á fsafirði.
Þórey var fædd 25. mars árið 1988
og lést því ríflega tveimur mánuðum
fyrir átján ára afmælisdaginn sinn.
Guðmundur faðir hennar segir
að hún hafi verið varkár ökumaður
og að öllu leyti til íyrirmyndar hvað
það og annað varðar. Það veit eng-
inn hvernig slysið bar að en tilgátan
er að hún hafí misst stjórn á bílnum
úr djúpum hjólförum þungaflutn-
ingabíla, út af veginum og beint nið-
ur í sjó. „Við fengum að vita það í
upphafi frá lögreglunni á ísafirði, á
grundvelli rannsóknar Ágústar Mog-
ensen hjá rannsóknarnefnd umferð-
arslysa að hraðakstur hefði ekki ver-
ið orsökin enda hefði slíkt ekki verið
hægt í færðinni."
Hafði áhyggjur af veginum
Hvort sem það hefur verið til-
viljun örlaganna eða ekki þá end-
aði vegriðið á Hnífsdalsveginum
skömmu áður en bifreið Þóreyjar
fór út af veginum og út í sjó. „Það var
enginn sem sá til hennar og hún var
þarna ein á ferð. Bíllinn skorðaðist
við klöpp í sjónum og sást einungis
í botninn á honum."
Ungur maður frá Isafírði kom
fyrstur á slysstað og fór beint út í sjó
og reyndi að ná henni úr bílnum.
„Það var ekki hægt að komast inn í
bílinn. Ég þekki alla sem stóðu að
þessu og það var aldrei
neinn vafí að það
gerðu allir allt sem
í þeirra valdi stóð.
Það gerðu allir
sitt besta."
Um veginn
hefur Guð-
mundur að
segja að mik-
il umferð er
um hann og
þau hjón-
in hafí óttast um böm sín á veginum.
Allar samgöngur frá Hnífsdal og Bol-
ungarvík fara í gegnum hann. Þórey
átti tvíburabróðir, Þóri, og voru þau
bæði tiltölulega nýkomin með bíl-
próf þegar slysið átti sér stað. „Ég
get ekki sagt annað en að við höfð-
um áhyggjur af þeim á veginum. Að
þau væru að keyra veginn mörgum
sinnum á dag," segir Guðmundur og
heldur áfram. „Að mínu mati er veg-
urinn ekki fullnægjandi miðað við
þann umferðarþunga sem á honum
hvílir dag hvern." En á annað þús-
und bílar keyra um Hnífsdalsveginn
á degi hverjum.
Örlagaríkur vetrardagur í
janúar
Klukkan var að ganga fímm
þennan örlagaríka dag. Guðmund-
ur var staddur á námskeiði á hóteli
í bænum og Elínborg var að vinna á
sjúkrahúsinu eins og venja er. Þau
komu bæði óbeint að slysinu - án
þess að vita að dóttir þeirra hefði
verið fórnarlamb þess."
„Ég fékk útkall vegna umferðar-
slyss þegar ég var á námskeiðinu og
fór strax niður í björgunarskip. Eftir
að ég hafði hringt í Neyðarlínuna til
að fá upplýsingar um slysið sagði yf-
irmaðurinn þar, sem ég kannast við,
að ég ætti að fara í land. Bfllinn sem
lent hafði í slysinu væri bíllinn minn
og að Þórey mín hefði verið í hon-
um," segir Guðmundur. „Elínborg
var að vinna á sjúkrahúsinu og vissi
ekki annað en verið væri að koma
með sjúkling í bráðatilfelli og í
endurlífgun."
Guðmundur fór beint
upp á Fjórðungssjúkra-
hús á fsafírði og hitti þar
fjölskyldu sína. Þá hafði
Þórey verið úrskurðuð
látin og dánarorsökin var
drukknun. „Við fengum að
velja um hvort við mynd-
I um kveðja hana á bráða-
deildinni eða í kapellunni.
Við kvöddum hana í kapell-
unni."
Guðmundur hefur stund-
að björgunarstörf síðan
árið 1971 og er sem fyrr
segir skipstjóri og vél-
stjóri á björgunarbát
Landsbjargar á ísa-
fírði. „Ég hef farið í
óteljandi útköll en
þessi upplifun er
ólík öllu sem ég
hafði lent í áður.
Faðir Þóreyjar Guðmundur Þór
segir fjölskylduna llta öðrum
augumá lífið eftir að dóttir
þeirra fórst I hörmulegu bílslysi.
L:-U
Eitthvað sem ég get ekki lýst. Á þess-
ari stundu var ég heldofinn tilfinn-
ingalega. Ég heyrði h'tið og man lítið
eftir því sem gerðist.”
Fjölskyldan var komin saman til
að kveðja Þóreyju en Rakel, dótt-
ir þeirra hjóna, var stödd í Reykja-
vík þar sem hún stundar nám. „Hún
kom daginn eftir og þetta var rosa-
legt sjokk fyrir hana, að komast ekki
strax."
Munum alltaf eiga hana
Þau eru sjö í fjölskyldunni að
Þóreyju meðtalinni sem þau trúa að
sé ennþá hjá sér. Fjölskyldan hefur
ekki lent í áfalli svo nærri sér en Elín-
borg, móðir Þóreyjar missti þó bróð-
ur sinn í sjóslysi árið 1968 og upplifði
þá sorgina sem yngra systkini.
Guðmundur segir að þau hugsi
um hana dag hvern. „Við tölum um
hana sem eina úr fjölskyldunni og
við gerum það áfram. Ég held að það'
hjálpi okkur mikið því við munum
alltaf eiga hana og hún verður alltaf
hluti af okkur," segir hann.
Eftir slysið flutti fjölskyldan frá
Hnífsdal og inn á ísafjörð. Það var
ákvörðun sem tekin hafði verið áður
en Þórey lést. „Við vorum búin að
vera að velta fyrir okkur að flytja frá
Hnífsdal, meðal annars vegna þeirr-
ar staðreyndar að krakkarnir þyrftu
að keyra á milli því við vorum óróleg
yfír því að þau þyrftu að keyra þenn-
an veg," segir Guðmundur.
Fjölskyldan keypti sér hús við
Urðarveg á ísafirði og flutti inn stuttu
eftir slysið. „Þetta atvikaðist þannig
að áður en slysið varð höfðum við
misst af húsi sem við höfðum hug
á að kaupa. Daginn eftir slysið kom
þetta sama hús á sölu og við keypt-
um það," segir hann. Aðspurður seg-
ist hann ekki hugsa um hvernig að-
stæður hefðu verið ef þau hefðu flutt
fyrr: „Ég leyfi mér ekki að hugsa um
það. Það eru alltaf hlutir sem okkur
er ekki leyft að skilja í svona málum.
Ef hún hefði sleppt því að fara í vinn-
una þennan dag hefði kannski ekk-
Minningarathíifnin Jafnaidrar Þóreyjar hittúst á slysstaðlnn kvöldið
sama dag og'slysið varð og kveiktu a kertum til öðminnast hennar.
Minninggrsiðd uleinkih Þöreyjtt má fiimaá ivivw.fif.fi/toreyDV mynd B8.is

„Vjð fengum að vita
það i upphafí frá lög-
reglunni á ísafirði, á
grundvelli rannsókn-
arÁgústar Mogen-
sen hjá rannsóknar-
nefnd umferðarslysa
að hraðakstur hefði
ekki verið orsökin enda
hefði slíkt ekki verið
hægt i færðinni"
ert gerst. En maður má og á ekki að
hugsa svoleiðis. Orðin ef og hefði
orsaka vanlíðan því þetta er orðinn
hlutur."
Guðmundur segir að eftir slysið
hafi fjölskyldan sest niður og ákveð-
ið framhaldið. „Við ákváðum að taka
þessu sem orðnum hlut. Við áttuð-
um okkur á því að við gætum ekki
breytt neinu og að þetta var eitthvað
sem við réðum ekki við. Ég held að
það hafi gert okkur gott og eftirleik-
urinn varð léttari," segir hann.
Þórey lifði hvern dag til hins ítr-
asta og var fyrirmyndarstúlka í alla
staði. „Svona atvik gera það að verk-
um að maður gerir sér grein fyrir því
að hver dagur í lífi manns á að vera
eins góður og hægt er. Þórey gerði
það og hún skildi ekkert óleyst eft-
ir sig. Hún var manneskja sem var
ákaflega hreinskiptin og skipulögð.
Við lærðum af henni bæði fyrir og
eftir að hún fór."
Aðspurður segir Guðmundur að
fjölskyldan líti öðruvísi á lífið eftir
fráfallið: „Svo sannarlega. En mað-
ur missir ekki bara, maður fær lflca til
baka. Þarna fengum við vitneskju um
hvað við erum rflc að eiga samkennd
fólksins í kringum okkur."
Hjónin Guðmundur og Elínborg
I boltanum Körfuboltinn varÞóreyju
hugleikinn. DVmynd BB.is
fara oft í viku saman að leiði Þóreyj-
ar og aðrir fjölskyldumeðlimir einn-
ig ásamt vinkonu Þóreyjar. „Þangað
förum við líka ein, í sitt hvoru lagi. Til
að tala við hana."
„Angel" prentað á
körfuboltabúninginn
Þórey var mikil íþróttamanneskja
og var meðal annars fyrsti þjálfari
íþróttafélagsins Stefnis á Suðureyri.
Þar þjálfaði hún yngri flokka í körfu-
bolta aðeins sautján ára gömul. Hún
var á félagsfræðibraut í Menntaskól-
anum á ísafirði og hafði tekið áfanga
í íþróttaþjálfun meðal annars. „Hún
ætlaði svo að innrita sig á sjúkraliða-
brautina núna í haust og taka iðju-
þjálfun að loknu stúdentsprófi."
Þórey var ung stúlka í blóma lífs-
ins sem var rifin á brott í umferðinni
- í orðsins fyllstu merkingu. Guð-
mundur segir að stuðningurinn sem
fjölskyldan hlaut frá fólkinu í samfé-
laginu vestra eftir fráfall Þóreyjar hafi
verið stórkostlegur. „Það hefur verið
sagt að það sé ókostur að búa í svona
litlu samfélagi. En þarna sáum við að
við hefðum ekki viljað eiga heima í
Grafarholtinu eða annars staðar."
Áður en Þórey lést fékk hún gælu-
nafn sem valið var af öðrum liðs-