Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2006, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST2006
Helgin DV
Lára Ómarsdóttir er töffari á fertugsaldri, fimm barna móðir
sem hóf störf sem fréttamaður á NFS í fyrravetur. Hún fann ást-
ina þegar hún var gelgja, krúnurökuð með skærbleikan lokk og
saman hafa þau hjónin gengið í gegnum baráttu við krabbamein
og mikil veikindi dóttur.
Lára Ómarsdóttir kemur skokkandi ofan af Höfða niður í Faxafen
og blæs ekki úr nös. Biður um ískalt vam og „Láru latte". Segir
hlæjandi að hún sé svo mikill fastagestur á Kaffi Mílanó að þær
viti nákvæmlega hvað hún vilji. Lára er ekki að koma úr maraþon-
hlaupi - enda væri hún þá ein að hlaupa þessa leið. Hún tókbara
sénsinn á að bensínið á bílnum hennar dygði á næstu bensín-
stöð. Sem það gerði ekki.
„Ég húkkaði mér far niður á Höfða
og hljóp þaðan. Fyrirgefðu hvað ég
kem seint."
„Seint" er í hennar oröabók tíu
mínútur, enda vön því aö vera til-
búin á slaginu. Lára Ómarsdótt-
ir hefur vakið athygli fyrir skelegga
framgöngu sína sem fréttamaður á
sjónvarpsstööinni NFS, þar sem hún
hóf störf í desember í fyrra. Hún er
dóttir hjónanna Helgu Jóhannsdótt-
ur og Ómars Ragnarssonar, frétta-
manns. „Elst í seinna hollinu!" segir
hún og útskýrirþað nánar.
„Við erum sjö systkinin og það er
tólf ára aldursmunur á því elsta og
því yngsta. Elst er Ninna, svo koma
Ragnar, Þorfinnur og örn, en þau
fæddust öll með stuttu millibili. Fjór-
um árum eftir fæðingu Arnar kom
ég, Iðunn ári síðar og loks Alma."
Það mótaði æskuheimilið að Örn
bróðir Láru fæddist með klofinn
hrygg og var ekki hugað líf í fyrstu.
Skurðlæknir, nýkominn frá námi í
Bandaríkjunum, gerði á honum að-
gerð sem bjargaði lífi hans, en Örn
hefur alltafverið bundinn hjólastól.
„Mamma var því meira og minna
á sjúkrahúsinu hjá honum," seg-
ir Lára. „Þegar ég var sjö ára fór
mamma að vinna úti - og þegar ég
hugsa til baka, held ég að mamma
og pabbi hljóti að hafa gert sam-
komulag um að pabbi hugsaði meira
um okkur en hann hafði gert fram að
því.
Við systurnar lærðum að redda
okkur við hinar ýmsu aðstæður..."
Forlagatrúar og lifir í núinu
Hún tekur fegins hendi við kaffi-
bollanum sínum og púðursykrinum
sem fylgir „Láru latte" og segir okkur
veitingadömunni að svona eftir á að
hyggja hafi kannski ekki verið mjög
viturlegt að ganga ofan af Höfða á
móti umferðinni.
„En ég hugsaði með mér að ef
einhver sem þarna keyrði á 120 kíló-
metra hraða hefði lent á mér, þá
hefði það bara átt að gerast. Þá hefði
bíllinn minn átt að verða bensínlaus
og ég hefði átt að vera stödd á þess-
um stað á þessari stundu," segir hún
og leggur áherslu á orðin „hefði átt".
„Eg er mjög forlagatrúar og held að
líf okkar hafi verið skrifað í skýin fýrir
löngu. Ég lifi alveg í núinu," segir hún
og brosir. „Reyndar stundum of mik-
ið að annarra mati! Ég er ekkert fyr-
ir framtíðarplön þannig að þú getur
ekki spurt mig hvar ég sjái sjálfa mig
fyrir mér eftir fimm ár.“
Framtíðaráform ekki inni í mynd-
inni - en hvað um fortíðina?
„Nei, ég lít heldur ekki til baka.
Því hætti ég fýrir tíu árum. Þá upp-
götvaði ég að ég þyrfti að gera upp
við fortíð mína, sem ég gerði og sætti
mig við hana. Eftir það lifi ég í nú-
inu.
Ég lifi þannig að ég sé alltaf sátt.
Ef ég myndi fara í dag, færi ég sátt. Ég
ætía ekki að deyja bitur með spurn-
inguna „hvað ef ég hefði..." á vörun-
um. Það er ekki ég. Ég vil vera glöð,
alltaf."
Erfiðieikar eru reynsla
En hún getur vissulega litið tilfor-
tíðar og rifjað upp skemmtileg æsku-
ár.
„Við erum mjög samhent fjöl-
skylda," segir hún. „Við spilum úr
því sem við höfum og erum ekk-
ert að kvarta. Mamma er dugnað-
arforkur, algjör hetja í mínum huga.
Hún kenndi okkur systkinunum að
það þýðir ekki að barma sér, kvarta
og kveina, „það gerir engum gagn,"
sagði hún og kenndi okkur að líta á
erfiðleika sem reynslu. Það þýddi lí
ið að neita að fara í skólann af því é
væri með höfuðverk eða illt í magar
um. Slíkt flokkaðist ekki undir veil
indi hjá mömmu. Hún er mjög lffí
glöð og kát manneskja, sem ég 1
mjög upp ttí."
Sjálfgeislar Lára afgleði og hress
leika og spurð hvort hún telji sig haj
fleira frá móður sinni svarar hún:
„Já, ég held ég hafi líka eljuserr
ina frá mömmu og hef gaman af a
vinna. í fyrra hættí ég að vinna hj
Office 1 og ætíaði að taka mér frí, e
var farið að leiðast svo eftir þrjár vii
ur að ég sótti um starf fréttamann
hjá NFS og var ráðin."
Lára segir móður sína aldrei haj
veigrað sér við að taka að sér stc
verkefni þrátt fyrir að hún hafi ve,
ið sjö barna móðir. Og oftar en ekl
tóku systkinin virkan þátt í því ser
hún var að gera.
„Mamma barðist til dæmis
hatrammri baráttu við kerfið fyrir
því að örn bróðir fengi að fara í
almennan skóla en ekki sérskóla.
Með henni í þeirri baráttu var
Jónína, föðuramma mín, sem var
kennari við Álftamýrarskóla. Þær
höfðu betur. Mamma var formaður
Styrktarfélags lamaðra og fatlaðra o
hún stóð fyrir söfnun fyrir sumar-
búðum fatlaðra í Reykjadal. Við
systkinin, kannski einkum við þrjár
yngstu, tókum mikinn þátt í því mei
því að hjóla fýrir áheit."
Ilún er að segja mér frá skemmt,
legum æskuárum í Háaleitishverfin
þegar farsíminn hennar hringir. .
línunni erlðunn systir hennar og þa
er auðheyrt afsamtalinu að þær sys,
ur eru nánar.
„Já, við erum mjög nánar, yngst
systurnar þrjár," segir hún. „Það e
ekki nema eitt ár milli okkar Iöunn
ar og þrjú milli okkar Ölmu. Þæ
ætía að hitta mig í kaffi á eftir... Vi
systurnar ferðuðumst með Sum
argleðinni urn allt land, vorum
rútunni með Ragga Bjarna, Bess
Bjarna og Þorgeiri Ástvaldssyni þe§
ar pabbi skaust á Frúnni í fréttaöfl
un eða til að skemmta annars stað
ar. Fjölskyldan ferðaðist mjög miki
„Fyrir tíu árum uppgötvaði ég
að ég þyrfti að gera upp við
fortíð mina, sem ég gerði og
sætti mig við hana. Eftir það
lifi ég í núinu. Ég lifi þannigað
ég sé alltafsátt. Efég myndi
fara í dag, færi égsátt. Ég ætla
ekki að deyja bitur með spurn-
inguna„hvað efég hefðLS'á
vörunum. Það er ekki ég. Ég
vil vera glöð, alltaf."